NOyt en was-er yet, ter eerster aenvang, volmaeckt, als het ghene van die hooghe ende al-ooghe hand voort-komt. Alle menschelicke wetenschappen steygheren by trappen en by tijden: ons verstand light en speelt en dobbert ontrent nieuwe dinghen, als een ghekorckte schaft op ’t water: tot dat het eyndelick, als een goede boeye, begint te waken en te zorgen. Zoo is het my gebeurt, over [fol. *7v] vele jaren, dat ick lust ghekregen hebbende, om God te hooren spreken in zijn eygen taele, dat my daer naer ghedachten zijn voorghekomen, of-men oock in God te loven en te zinghen, Gods eyghen woorden, zonder menschelick menghsel, alleenelick met een ander kleed behangen, niet en soude konnen ghebruycken. Ick zagh, met wat een innerlick en ziel-kitteligh vermaeck Dathenus Psalmen, in onze Kercken, gezongen wierden: en dat met een vast vertrouwen, dat de Harpe van dien hemelschen Dichter gheen ander gheluyt gheslaghen hadde, maer dat het was een Duytsche weerslagh van een Hebreeusche en Goddelicke stemme. Maer eylacie, hoe deerlick, hoewel zoetelick, zijn de menschen bedrogen! Want dat durf ick verzekeren, [fol. *8r] dat niet alleen Gods meyninghe, in die ghedichten, veeltijds voorby-gegaen, vele onnutte lappen en geeren daer in gelascht werden, maer dat oock de zin van Gods Gheest ghebroken, jae dickwils t’eenemael vernietight en tegen geloopen wert. De Heer van S. Aldegonde, en andere naer hem, ghebreck gezien, of uyt de nieuwe overzettingh gespeurt hebbende, wel oordeelende, dat zulcke lapperyen, op de puntighe nettigheyd van de huydensdaeghsche ooren, weynigh over een quam, hebben zich bevlijtight, een zoeter en ghevijlder werck uyt te leveren, brengende dat naeder over een met den oorspronckelicken text: ghelijck zy eenighsins haer ooghmerck beschoten hebben, met een aerdige zoetigheyd de ooren streelende: [fol. *8v] maer zy en hebben ons Gods loutere woorden niet gegeven, maer de zin, by maniere van een paraphrase, of breeder uytleggingh, voort-ghebracht. Het welck my noyt vernoeght, maer altijds met ghedachten, naer yet beters luysterende, ghehouden hebbende, ben ick over eenige jaeren te raede gewerden, een onverdacht proefstuck in ’t werck te legghen, daer in ick met een onvermoeyelicken arbeyd, de grond-Psalmen, van woord tot woord, zonder kreucke of mincke, op onze gewoonelicke zanghen ghebracht hebbe. En dit is gheweest de eerste beerlompe, die naer veel leckery en afleckingh, eyndelick in zoodanigh schepsel uytghedeghen is, als haer tot yeders ghebruyck geveylt en voort-ghedaen werdt. Vele daer van te zegghen en is mijns [fol. *9r] doens, noch mijner ghewoonte niet: dit alleenelick hier by voeghende, dat ick niet alleen ghetracht en hebbe, nevens de zoetvloeyentheyd, een volmaeckte zin, in elck veers, te besluyten, maer hebb’ oock ghepooght, zoo veel my doenlick geweest is, van elcken reghel een byzondere spreucke te maecken: gelijck my dat, in velen, redelicker wijze geluckt is. Ende alzoo mijne Psalmen wel een derde-part, min of meer, korter vallen, als die van Dathenus, aen de over-zijde gestelt, zal ick tot gerief der ghene die deze niet en zullen mis-hagen, hier een middel aenwijzen, hoe die ghevoeghelick zullen konnen ghebruyckt werden, om gheduerigh in de zangh te blijven, en met de Gemeynte gelijckelick te eyndigen.
[fol. *9v]
ZY voor eerst gheweten, dat alle de pausen en veersen van Dathenus Psalmen, aen de kant van de mijne aengeteyckent staen: zulcks dat wanneer de zangh met een pause begint, die met een opslagh daer kan gevonden werden: ende ghebeurende, dat de pause aen ’t midden van het veers gestelt is, moetmen dat veers by zijn begin nemen: en zoo wanneer-men met mijn Psalmen ten eynde is, kan aen de over-zijde van Dathenus Psalmen terstondt ghezien werden (mids luysterende naer de zangh-woorden der ghene die by u zitten) waer de Ghemeynte met haeren zangh is. By exempel: Men zeght te zullen zinghen de pause van den 84. Psalm. Ghy ziet [fol. *10r] daer aen de kant, in ’t midden van het veers, Pause: begint dan uwen zangh met den aenvang van het veers: en als ghy t’eynde van de Psalm zijt (dewijle in Dathenus Psalmen noch een veers overigh is) zinght dat dan voort, en eyndight zoo met de Ghemeynte: of wel, zinght mijn leste veers tweemael, en ghy zult alzoo ghelijckelick uytkomen.
[fol. *10v]
Druck-fauten te verbeteren. |
Psal. 21: 3. den 5. reghel, doet uyt, door vreughd.
Psal. 22: 10. den 6. reghel, stelt, En onder d’Heydens voert hy heerschappye.
Psal. 22: 11. den 3. reghel, stelt, In ’t leven onderhouden, even die.
Psal. 24: 1. den 2. reghel, stelt, En haere volheyd, in ’t geheel.
Psal. 58: 2. den 4. reghel, stelt, Iae zelfs oock van den buyck des moeders.
Daer zullen misschien noch eenige fauten of verzuymenissen gevonden werden: misschien oock yetwas, dat meer zoetigheyds en nettigheyds vereyscht: daer van den Autheur een yeghelick vriendelick verzoeckt, aen-wijzingh te moghen hebben: op dat het zelve te zijner tijd verbetert zijnde, tot aengenamer dienst, en bequamer ghebruyck, strecken magh.
[fol. *11r]
REGISTER
Om te vinden die Psalmen nae de
bequaemheydt ofte gelegentheydt der
saken, by de welcke de Christen-Kerc-
ke, ofte yegelick Persoon bysonder, sal we-
ten te vinden het waerachtige gebruyck
der selver Psalmen. |
ALle die hier nae volghen sullen bequaem zijn den genen die hem voeget te bidden om vergevinge sijner sonden, vysonderlingh, ist ’t dat hy sieck is, ofte om sijne boosheden gestraft wert, te weten den 6. 25. 32. 38. 51. ende 130. Psalm.
Hier na volgen die oorbaerlick ende nut zijn om te bidden voor de Christen Gemeente, na gelegentheyt der saken, ’t zy dat deselfde in verscheyden manieren soude mogen geaffligeert ende gequelt zijn, ’t zy datse verdruckt is door gheweldt, ofte door valsche caluninieuse beschuldinge, sal alsdan gebruycken den 10. 12. 13. 14. 123.
Is ’t datse verhindert ofte belet werdt vanden Afgoden-dienaren, van ’t gebruyck ende oeffeninge vande Religie, salse gebruycken den 42.
Is ’t datse aenghevochten wert om ’t woordt Godts, salse haer vermaken met den 35. 44. 74. 88.
Is ’t datse altemet aengesprongen ende met gewelt overweldight werdt tot strijdens toe, salse tot haer ghebruyck nemen den 17. 20. 80. 83.
Soose ghemolesteert wert van eenige der selver Ghemeente valsche broederen, salse hebben den 94.
Is ’t dat de selve ghevanckelick of in ellendighen benauwden staet is, soo hebt ghy de 79. 102. 137. Ende is het simpelijck om te bidden voor de voorspoedigheydt der selver, den 67. sult ghy daer bequaem toe vinden.
Dese navolghende sullen bequaem zijn om Godt te dancken van de weldaden die hy sijne Ghemeente ofte Kercke ghedaen heeft door victorie, ghy hebt den 9. 18. 33. 249.
[fol. *11v]
Is ’t na verlossinge ende ontsettinghe van druckende benauwtheydt, gebruijckt den 27. 34. 77. 124. 129.
Is ’t om simpelick danckbaerheydt te vertoonen van eenige weldaden, soo hebt ghy den 48. 81. ende 106.
Is ’t dat ghy zijt ter halver verlossinge den 126.
Is ’t dat ghy bidt voor volkomen ende perfecte verlossinghe, soo hebt ghy den 105.
Dese navolgende sullen nut zijn alle gemeene persoonen om Godt te bidden nae oorbaerlicke gelegentheydt der saecken. Soo ’t is voor een gemeen gebedt tot Godt, soo sult ghy nemen den 85. ende 121.
Is ’t als sieck ende kranck wesende in deser wereldt, soo hebt ghy den 16. ende 71.
Is ’t dat ghy u vindt uyterlick gequelt ende benauwt, gebruyckt den 88. ende 143.
Is ’t dat u vyanden u t’onrecht vervolgen ende overlasten, vertroost u met den 35. 44. 52. 53. 54. ende 59.
Is ’t dat ghy u bevindt in grooten noodt ende angst, gebruyckt den 31.
Is ’t dat ghy bemerckt dat den Name Godts ghelastertt werdt van den boosen, dan is de 28. bequaem.
Soo u ’t welvaren der godloosen ende quaden temteert om quaedt te doen, vertroost u met den 37. ende 73.
Zijt ghy aenghevochten door wanhope ende desperatie, soo hebt ghy den 39. Soo ghy Godt bidt te willen beschermen u onnooselheydt, hebt ghy den 58. Soo ghy u vindt verlaten van der geloovigen vergaderinghe, oeffent u in de 84. ende 120. Zijt ghy gequelt ende gemoeyt door qualick spreeckende ende valsche ghetuygen, ghebruyckt den 109.
Soo ghy ter strijdt gaet, hebt ghy den 144.
Dese navolgende zijn bequaem den ghenen die Godt danckbaerheydt vertoonen willen, na de gelegentheydt der saecken. Soo ghy u ghenoegh vindt van der doodt verlost te zijn, hebt ghy den 30. ende 138. Is ’t dat ghy Godt dancken ende loven wilt, nae dat hy u bystandt vertoont heeft, soo sult ghy den 40. bequaem vinden.
Dese navolghende zijn oorbaerlick den ghenen, die hen tot Lofsanghen ende verwonderinghe van Godts wercken begheven. Soo ’t is om groot ende kondigh te maecken sijn wercken, sult ghy hem loven met den 8. 19. 29. 104. ende 111. Soo ghy sijn goetheyt verbrey- [fol. * 12r] den wilt, hebt ghy den 14. 33. 65. 66. 103. 118. 145. Soo ghy verheffen wilt sijn barmhertigheyt ende waerheydt, hebt ghy den 88. Om te verkondighen sijn grootheydt, de 97. Om te prijsen sijn rechtveerdigheyt, oeffent u met den 92. 93. Om te bewijsen sijn voorsichtigheydt, den 75. 113. 136. ende 139. Om te prijsen sijn Wet, den 119. Om hem te dancken dat hy ons tot sijn Volck verkoren heeft, zijn bequaem de 9. ende 60. Om u met Godt ende in Godt te verblijden, den 47. 50. 96. 118. 135. Om te verwecken alle creaturen oft schepselen tot Godts lof, gebruyckt den 148. ende 150.
Dese achtervolgende zijn oobaerlijck den ghenen, die haer versekertheydt ende hulpe in Godt alleen stellen, den 46. 62. 63. 88. 91. 97. 125. 127. ende 146.
Dese naevolgende begrijpen in hen eenige beloftenissen oft Prophetien van Christo ende sijne Kercke, ofte Vergaderinge, 2. 22. 45. 50. 72. 110. Den 41. Psalm is een Lof-sangh van den genen die gerechtelijck oordeelt over den rechtveerdigen in sijn tegenspoet.
Den 49. heeft in hem begrepen een seer schoone beschrijvinge van de ydelheydt deser werelt.
Den 82. is een heylige Vermaninge aen den Princen ende Rechteren des aertrijcks, om recht te doen nae behooren.
De 101. vertoont, hoe, ende in wat manieren een goet Prince hem behoort te dragen.
De eerste, 102. 128. geven u te kennen het geluck ende voorspoet van de menschen die in Godts Wet wandelen. De 90. geeft ter contrary te kennen de ellendigheydt van den genen die Godts Wet niet en achten.
[fol. *12v: blanco]
[p. 1]
[p. 3]
Davids Psalmen,
Uit de Hebreeusche, in de Nederlandsche
taele, van woord tot woord, vertaelt:
op een vloeyende dicht-maete naer de
oude wijzen gestelt, door
J. DE BRUNE. |
GEluckigh-en-wel-zaligh is de man,
Die in den raed der godloos’ niet en gaet:
Noch op den wegh der zondaers en blijft staende:
Noch in’t gestoelt’ der spotters is gezeten:
Maer die zijn lust heeft in des Heeren Wet;
En overdenckt dagh ende nacht zijn Wet.
2.
Want hy zal zijn, ghelijck een boom, gheplant [2]
Aen water-beken, die in zijnen tijd
Zijn vrucht gheeft, en wiens blaeren niet en vallen:
En alles wat hy doet, zal wel ghelucken.
Alzoo en zijn de goddelooze niet, [3]
Maer als het kaf, het welck de wind verdrijft.
3.
En over-zulcks en zullen in’t gericht
De goddelooze menschen niet bestaen:
Noch oock de zondaers in de t’samen-komste
Der ghene, die daer vroom zijn en rechtveerdigh.
Want God de Heere kent der vromen wegh: [4]
Nemaer de wegh der godloos’ zal vergaen.
[p. 5]
1
WAerom is ’t dat de Heidens rotten t’saem,
En dat de volcken ydelheid bedencken?
De Koningen der aerden zijn ghezet;
De Vorsten die beraeden met malkander,
Zoo teghen God, als teghen zijn ghezalfden:
En zeggen, Laet ons hare banden heel [2]
Verscheuren, en haer touwen van ons werpen.
Die in den Hemel woont, die lacht’er om.
2.
De Heere lacht, en drijft met haer den spot.
Dan zal hy tot haer in zijn toren spreken, [3]
En haer verschricken in zijn grimmigheid.
Ick hebbe mijnen Koningh, over Sion,
’t Geberghte mijner heiligheid, gezalvet.
Ick zal verhaelen van dat groot besluyt. Pause.
De Heer heeft my gezeit, ghy zijt mijn zone, [4]
Op heden hebb’ ick u gegenereert.
3.
Eischt van my, en ick zal u, tot een erf,
De Heidens en die uitter-einden
Der aerden, tot uw erffelick bezit.
Ghy zult-ze, met een ys’ren staf, verpletten; [5]
[p. 7]
Ghy zult-z’, als een potbackers vat, verbreken.
Ghy Koningen, gaet wijsselick te werck:
Ghy Richters van der aerde, laet u tuchten:
Dient God met vreez, met beven u verheught. [6]
4.
Kust doch den zoon, op dat hy niet en toorn’:
En dat ghy op wegh niet om en kommet: [7]
Als maer zijn toorn een weinigh zich ontstack.
Gheluckigh alle, die op hem vertrouwen.
Davids Psalm, als hy vlood voor het aengezicht
zijns zoons Absaloms.
O Heere, hoe zijn mijn
Verdruckers zoo vermeert!
Vele staen teghen my op:
Veel tegen my op-rijzen:
Veel zeggen van mijn ziel,
Zy heeft gheen heil by God.
Doch ghy zijt, voor my, Heere,
Een schild, ghy zijt mijn eer,
En die mijn hooft op-heft.
Ick roep, met mijne stemme,
[p. 9]
Tot God, en hy heeft my
Beantwoordt en verhoort,
Van uit zijn heil’gh geberghte. Sela!
2.
Ick ligghe, slaep’, ontwaeck: [3]
Mids God my ondersteunt.
’k en vreez geen miljoen volck’ren,
Rondom op my gezet.
Staet op, verlost my Heer, [4]
Mijn God; want ghy hebt alle,
Die mijn vianden zijn,
Geslaegen op de wangh.
Gy hebt, ô Heer, de tanden
Der goddeloos’ ghekraeckt.
Het heil komt van den Heer:
Op uw volck is uwe zegen.
Davids Psalm, voor den Opper-zanghmee-
ster, op Neginoth.
WAnneer ick roep, verhoort my, Heere,
O God van mijn gerechtigheid.
Ghy hebt my ruimt’ in anghst gegeven.
Zijt my genadigh, hoort mijn bede.
Ghy mannen, wel hoe langhe noch
Zal mijne eer tot schande wezen?
Hoe langhe zult ghy d’ydelheid
[p. 11]
Beminnen, en de leughen zoecken? Sela!
Maer weet doch dit, dat zich de Heere [2]
Een gunst-genoot bescheiden heeft.
2.
De Heere hoort, als ick hem roepe.
Zijt wel beroert, maer zondight niet.
Spreeckt in uw herte, op uw legher;
En houd u zelf gerust en stille. Sela!
Slacht offeranden des gerechts; [3]
Stelt uw vertrouwen op den Heere.
Daer zeggen vele onder haer,
Wie zal ons ’t goede doen aenschouwen?
Verheft ghy over ons, ô Heere,
Het klaer licht uwes aenghezichts.
3.
Ghy gheeft meer blijdschap in mijn herte,
Dan als haer koorn, en most veel zijn. [4]
Ick zal in vrede neder-liggen,
En slapen t’saem: want ghy alleene
Zult my doen zeker woonen, Heer.
Davids Psalm, voor den Opper-zanghmee-
ster, op Nechilot.
NEemt doch ter ooren mijne reden,
Verstaet mijn overdenckingh, Heer:
Merckt op de stemme mijns geroeps, [2]
Mijn Koninck, mijn God: want u, Heere,
Zal ick aen-bidden.
[pag.13]
2.
Ghy zult mijn stemm’, Heer, ’s morgens hooren; [3]
Des morgens zal ick my tot u
Vervoeghen, ende omme-zien.
Want ghy zijt geen God, die behagen [4]
Hebt aen godloosheid.
3.
De booz’ zal by u niet verkeeren,
De dwaze die en zullen, Heer, [5]
Voor uwe ooghen niet bestaen.
Ghy haet, ô Heere, alle werckers
Der ongherechtheid.
Pause.
4.
Ghy zult de leughenaers verderven. [6]
God heeft een grouwel van de man
Des bloeds, en die bedrogh aenricht.
Maer ick zal, door uw groote goedheid, [7]
In uw huis ingaen.
5.
Ick zal my in uw vreeze buighen,
Naer uwer heiligheids paleis.
Leid my, om mijn verspieders will’, [8]
In uw gherechtheid; wilt uw weghen,
Heer, voor my richten.
6.
Want in haer mond is niet dat recht is; [9]
Haer binnenst is maer schendery;
Haer keele is een open graf:
Zy maken haere tonghe snijdigh,
Tot vleyerien.
7.
Verklaert ze schuldigh, laet-z’ Heer vallen [10]
Van haer raedslagen, drijft-ze heen,
Om dat haer feilen vele zijn.
Want zy zijn tegen u verbittert,
En wederspannigh.
8.
Laet bly zijn, die op u betrouwen, [11]
En laet haer juygen eeuwighlick:
Om dat ghy haer beschut en deckt.
Laet haer, die uwen naem beminnen,
In u verheugen.
[p. 15]
9.
Want ghy zult, Heere, zegen geven, [12]
Den genen, die rechtveerigh is.
Ghy zult hem met goedgunstigheidt
Gelijckerwijs als met een stercke
Rondasse kroonen.
Davids Psalm, voor den Opper-zangmeester,
op Neginoth, op de Scheminit.
EN straft my niet, in toorne;
Kastijdt my niet, ô Heere,
In uwe grimmigheid.
Zijt my ghenadigh, Heere: [2]
Want ick ben zwack gheworden.
Wilt my ghenezen, Heer.
2.
Want mijne beend’ren schricken, [3]
Mijn ziel oock zeer verschrickt is.
En ghy, ô Heer, hoe langh?
Keert weder, redt mijn ziele, [4]
Wilt my verlossen, Heere,
Om uwer goedheids will’.
3.
Want in de dood en is’er [5]
Van u geen heugenisse.
Wie zeght u lof, in’t graf?
Ick ben vermoeyt van zuchten: [6]
Ick doe mijn bedde zwemmen,
Deurgaens den ganschen nacht.
[p. 17]
4.
Ick maeckte met mijn tranen [7]
Mijn bed-ste’ nat en vloeyend:
Mijn oogh is van verdriet
Doorknaeght; zy is veroudert,
En dat van weghen alle
Mijn booze we’erparthien.
5.
Wijckt van my all’ boosdoenders: [8]
Want d’ Heere heeft de stemme
Van mijn geween gehoort:
God heeft gehoort mijn smeeckingh. [9]
De Heere die zal zeker
Aen-nemen mijn ghebed.
6.
En alle mijn vianden, [10]
Die zullen schaemrood wezen,
En dapper zijn verbaest.
Zy zullen wederkeeren,
Zy zullen schaemrood wezen,
Zelfs in een ooghenblick.
Davids Schiggajon, dat hy den Heere ghezonghen
heeft, over de woorden van Cusch, den zone van
Iemini.
OP u, Heer, mijn God, ick betrouwe:
Verlost my van al mijn vervolghers,
En reddet my; dat hy mijn ziel
Niet roof, als een verscheurend’ Leeuw:
En datter niemand haer verlosse.
[p. 19]
Indien ick dat gedaen hebb’, Heere, [2]
Mijn God, indiender yet onrecht
Van binnen in mijn handen is:
2.
Indien ick quaed vergolden hebbe
Aen hem, die vrede met my hadde;
Iae zoo ick hem niet hebb’ gered,
Die my benauwt heeft zonder re’en;
Dat dan de vyand mijne ziele [3]
Vervolge, ende achterhaele;
Vertre’ mijn leven langhst der aerd;
En leggh mijn eere in het stof. Sela!
3.
Staet op, Heer, recht in uwen toorne,
Om mijn benauwers grimmigheden:
Waeck op, en wendet u tot my.
Ghy hebt ’t gericht verordineert.
Zoo zal de schaere van de volcken [4]
Om u zijn, ende u omringen.
De Heere zal het volck recht doen.
4.
Richt my, nae mijn gerechtheid, Heere,
En nae d’oprechtheid, die ick hebbe; Pause.
Laet ’t quaed der godloos’ t’einde zijn. [5]
Maer ghy, ô ghy rechtveerdigh God,
Die herten ende nieren proevet,
Doet doch den vromen vast beklijven.
Mijn schild-en-scherrem is by God,
Behouder van d’oprecht van hert’.
5.
God die is een rechtveerdigh richter, [6]
Een God, die alle daghe torent.
Indien hy niet en wert bekeert,
Zoo maeckt hy zijn zweerd scherp en glad,
Hy spant zijn boogh, en maeckt hem reede.
Hy heeft dood’-wapens zich bereydet; [7]
[p. 21]
Hy heeft zijn pijlen tegen die
Vervolghers in het werck gestelt.
6.
Ziet hier, hy is ghelijck in arbeid
Van onrecht, en van moeite zwangher:
Hy brenght een leughen aen den dagh.
Hy dolf een kuil, en graefdez’ uit; [8]
Maer hy is in de gracht gevallen,
Die hy gemaeckt heeft ten verderve.
Zijn moeit’ keert alzoo op zijn kop,
En zijn gheweld daelt op zijn sche’ el.
7.
Ick zal den Heere, met lof-zanghen, [9]
Nae zijn gerechtigheid belijden:
Ick zal psalm-zingen Godes naem,
Die daer de alderhooghste is.
Davids Psalm, voor den Opper-zanghmee-
ster, op Gitthith.
O Heere, onze Heere, hoe gansch heerlick
Is uwen naeme op de gansche aerde!
Ghy die uw glans, en uwe majesteit,
Tot boven al de hemels hebt gestelt.
2.
Zelfs uit den mond der kinders en die zuighen, [2]
Hebt ghy, Heer, kracht gegrondt, om uw partyen;
Om zoo den vyand, en die wraecke zoeckt,
Te doen op-houden, en te niete doen.
3.
Als ick dijn hemel zie, ’t werck uwer vingers, [3]
De maen en sterren, die ghy hebt bereydet;
Wat is den mensch, dat ghy aen hem gedenckt, [4]
En ’s menschen zone, dat ghy hem bezoeckt!
[p. 23]
Pause.
4.
Ghy hebt hem, Heer, gemaeckt een weinigh minder, [5]
Dan d’Eng’len; ghy hebt hem gekroont met eere,
En heerlickheid: ghy doet hem over ’t werck [6]
Van uwe handen heerschen-en-gebien.
5.
Ghy hebt, Heer, alles onder zijne voeten
Gestelt, de schapen-geiten ende ossen; [7]
Die alle, oock de dierenvan het veld,
En al ’t ghevoghelt van de hemels-lucht. [8]
6.
Iae oock de visschen van de grote zeë:
Het geen de paden van de zeen door-wandelt.
Hoe heerelick, ô Heere, onze Heer, [9]
Is uwen naeme op de gansche aerd’!
Davids Psalm, voor den Opper-zanghmeester, op Muthlábben.
ICk zal den Heer, met al mijn hert,
Lof-zeggen: al uw wonder-werck
Zal ick vertellen: ick zal in u [2]
Verblijdt zijn, en van vreughd op-springen.
2.
Ick zal, ô Hooghste, uwen naem [3]
Psalm-zingen, om dat mijn parthien
Te rugg’ gekeert zijn, en gevallen,
En van uw aenghezicht, verdwenen.
3.
Want ghy, ô Heere, hebt mijn recht [4]
En mijn recht-zake afgedaen:
Ghy zijt, ô Richter der gerechtheid,
Nu op den throon des richts gezeten.
[p. 25]
4.
Ghy hebt de Heidenen bestraft, [5]
Den goddeloozen gansch verdaen:
Ghy hebt haer naeme uyt-gedelghet,
Voor altoos, en in eeuwigheden.
I. Pause.
5.
Is nu, ô vyand, voor altoos [6]
’t Verwoesten tot een eind ghebracht?
Hebt ghy nu uyt-gheroeyt de steden ?
Is hare heughnis heel verloren ?
6.
Maer God die zit in eeuwigheid. [7]
Hy heeft zijn throon en richter-stoel
Tot ’t recht bereydt: en hy zal zelve [8]
De weereld in gherechtheid richten.
7.
Hy zal de volck’ren altemael
Oordeelen in rechtmatigheid:
Hy zal een burght zijn voor verdruckte, [9]
Een burght, in tijden van benautheid.
8.
En die daer kennen uwen naem,
Die zullen op u zijn gerust:
Om dat ghy niet en hebt verlaeten, [10]
De gene, die u, Heere, zoecken.
II. Pause.
9.
Psalm-zinght God, die te Sion woont: [11]
Verkondight onder al het volck,
Zijn daden; want hy het bloed zoecket, [12]
En houdt het in ghedachtenisse.
10.
’t Geroep van die ellendigh zijn
Vergeet hy niet. Doet my genaed’, [13]
O Heere: ziet op mijn ellenden,
My van mijn haters toegekomen.
11.
Die uyt doods poorten my verhooght, [14]
Dat ick all’ uw lof, in de stad
Der dochter Sions, zou vertellen:
Dat ick my in uw heil verheughe.
12.
De Heidens die zijn in de groef [15]
Gesmoort, die van haer was gemaeckt:
[p. 27]
Haer voet is in het net gevanghen,
Het welcke zy verborgen hadden.
III. Pause.
13.
De Heere is bekent ghemaeckt: [16]
Hy heeft zijn oordeel uyt-gevoert:
De godloos’ is verstrickt gheworden,
In ’t werck van zijne eigen handen.
14.
De godd’loos’ keeren naer de hel, [17]
All’ Heid’nen die vergeten God.
Want die behoeftigh zijn en zullen [18]
Niet tot den eind’ vergeten worden:
15.
’t Verwachten van die zijn bedruckt,
En zal niet voor altoos vergaen.
Staet op, ô Heere, dat de mensche [19]
Zich niet en kome sterck te maecken.
16.
Laet d’Heidens voor uw aengezicht
Geoordeelt zijn. Stelt vreez’ in haer, [20]
O Heere, laet de Heidens weten,
Dat zy niet zijn als zwacke menschen. Sela!
WAerom, ô Heere, staet ghy dus van verr’,
En berght ghy u in tijden van verdriet ?
De goddeloos’ vervolght, met hitsigheid,
In grooten hooghmoet den verdruckten mensch:
Laet haer in haer bedachte slimmigheid
Gegrepen worden: want de goddelooze [2]
Beroemt zich over ’t wenschen zijner ziele:
[p. 29]
2.
Den vrecken zeghent hy, en vloeckt den Heer.
De goddelooz’ ghelijck hy zijnen neuz’
Om hooghe steeckt, en onder-zoeckt hy niet:
Al zijn gedachten zijn, daer is geen God:
Zijn weghen maecken t’allen tijde smert.
Heer uw oordeelen zijn voor hem een hooghte. [3]
Al die hem teghen zijn, daer blaest hy over.
3.
Ick zal niet wancken, zeyt hy in zijn hert:
Want ick zal, van geslachte tot geslacht,
In geen quaed zijn: zijn mond is vol van vloeck, [4]
En van bedriegeryen, ende list:
Onrecht en moeyt’ is onder zijne tongh:
Hy zit in d’achterlaghen van de hoeven:
En doodt den schuldeloozen in de hoecken.
4.
Zijn oogen bergen zich voor d’armen man: Pause.
Hy loert-met-list in een verborgen plaets, [5]
Als een leeuw in zijn hol: hy loert en spiet,
Op dat hy d’onder-druckten rooven zou.
Hy rooft den onder-druckten als hy hem
Treckt in zijn net: hy duyckt, zich neder-buygend’:
En d’armen hoop valt in zijn stercke pooten.
5.
God heeft ’t vergeten, zeyt hy in zijn hert, [6]6
Hy heeft zijn aenghezichte af-gewend:
En hy en ziet niet in der eeuwigheid.
Staet op, ô Heere God, heft op uw hand:
Vergeet d’ellendigh’ en zachtmoedigh’ niet.
Waerom is ’t dat de godlooz’Gode lastert? [7]
Zeyt in zijn herte, ghy en zult niet zoecken?
6.
Ghy ziet het, want ghy merckt moeyt’ en verdriet:
Op datmen’t in uw handen gheven zou.
De arme die verlaet zich heel op u.
Ghy zijt een helper van de weez’ geweest.
Breeckt doch der godlooz’ en der boozen arm: [8]
Zoeckt zijne godloosheid, tot buyten vindingh.
De Heer is eeuwighlick en altoos Koninck.
7.
De Heid’nen die zijn uyt zijn land vergaen.
Heer, ghy hebt die zachtmoedigh zijn, verhoort [9]
[p. 31]
Haer wensch; ghy zult haer hert’ doen zeker zijn.
Uw oore zal opmercken met aendacht,
Om weezen en verdruckten recht te doen:
Op dat een sterflick mensche van der aerden
Niet voort en vaere meer gewelt te drijven.
Davids Psalm, voor den Opper-zanghmeester.
ICk hoop’ op God. Hoe zeght ghy tot mijn ziele,
Zwerft als een voghel heen, nae uw gheberght ?
Want ziet de godlooz’ spannen hare boghe,
Zy schicken hare pijlen op de pees:
Om in het doncker nae d’oprecht’ te schieten:
De gronden werden zeker ne’er-ghevelt. [2]
Wat heeft hy, die rechtveerdigh is, bedreven?
2.
De Heer is in zijn heiligh’ tabernakel:
Iae in den hemel is des Heeren throon.
Zijn ooghen mercken aen, zijn ooghe-leden
Beproeven steeds de kind’ren van den mensch.
De Heere zal de recht’-en-vrome proeven, [3]
Maer zijn ziele haet de goddelooz’,
En die, dewelcke daer ghewelt beminnen.
3.
Als eenen reghen, stricken, vier, en zwevel
Zal hy doen vallen op de goddelooz’:
End’ een gheweldigh’ wervel-wind en storrem
Die zal ’t bescheyden deel haers bekers zijn:
Want God de Heere, die is gansch rechtveerdigh, [4]
Hy heeft niet als gherechtigheden lief:
Zijn aenghezicht neemt aenschouw op d’oprechte.
[p. 33]
Davids Psalm, voor den Opper-zanghmeester, op de Scheminith.
BEhoud, ô Heere, want de vroom’ ontbreken:
Want weinigh zijnder onder ’t mensch-gheslacht,
Die trouw zijn. Elck spreeckt tot zijn even-naesten [2]
Met valscheid, met een lippe van ghevely:
2.
Zy spreken met een hert, en met een herte.
De Heer snijd’ af de lippen van ghevley: [3]
De tonge die daer groot spreeckt; die daer zeggen,
Wy hebben met onz’ tonghe d’overhand. [4]
3.
Die zeggen; onze lippen die zijn onze:
Wie is heer over ons? De Heere zeght, [5]
’k Zal opstaen, om ’t verwoesten van d’ellendigh’.
Om ’t kermen van de gheen’ die arme zijn.
4.
Ick zal dien hy aenblaest, behouden zetten.
Des Heeren re’en zijn onbesmette re’en: [6]
Als zilver in een aerden kroes geloutert,
Gesmolten-en-gezuyvert zeven-mael.
5.
Ghy, Heere, zult hen hoeden en bewaren, [7]
Voor dit gheslachte, tot in eeuwigheid.
De godlooz’ draven rondom: als de snoodste
Van ’s menschen kinders meest verheven zijn.
Davids Psalm, voor den Opper-zanghmeester.
HOe langhe zult ghy my, ô Heer,
[p. 35]
Vergheten in der eeuwigheid?
Hoe langh zult ghy uw aenghezichte
Voor my verberghen? Heer, hoe langhe [2]
Zal ick met mijne ziel beraen?
2.
By daghe, droefheid in mijn hert.
Hoe langhe zal mijn vyand zijn
Hoogh boven my? Mijn God, en Heere, [3]
Aenschouwt, hoort my, verlicht mijn oogen,
Dat ick niet in den dood ontslaep’.
3.
Op dat mijn vyand niet en zeggh’, [4]
Ick hebb’ hem al te sterck gheweest:
En op dat mijne weer-partyen
Van vrolickheid niet op en springhen,
Wanneer dat ick eens wanck’len zou.
4.
Maer ick vertrouwe, ô mijn God,
Op uwe goedertierenheid.
Mijn hert zal in uw heil verheughen.
Ick zal den Heere lof-zangh zinghen,
Om dat hy my heeft wel ghedaen.
Davids Psalm, voor den Opper-zanghmeester.
DE dwaes zeyt in zijn hert; Daer is geen God.
Zy brengen het verderf, en maken’t grouwelick,
Met haer bedrijf: en niemand doet dat goed is.
[p. 37]
De Heer heeft uyt den hemel op den mensch [2]
Om leegh gezien:
2.
Op dat hy zagh, of yemand met verstand
God zochte. Zy zijn alle af-gheweken; [3]
Zy zijn al t’saem onnut en wrot geworden;
En daer is niemand, die het goede doet,
Oock zelfs niet een.
3.
En hebben zy dan all’ gheen wetenschap [4]
Die daer de ongherechtigheid bedrijven?
Dewelcke daer mijn eyghen volck op-eten,
Als of zy brood op-aten; gheen van haer
En roept God aen.
4.
Zy zijn daer met een schrick verschrickt gheweest: [5]
Want God is by ’t geslachte van den vromen.
Ghy wilt den raed des armen en-verdruckten [6]
Beschaemen: om dieswille dat de Heer
Zijn toe-vlucht is.
5.
Och of dat Israëls behoudenis [7]
UytSion quaeme! Zoo wanneer de Heere
Zijns volcks ghevanghen zal doen weder-keeren,
Zal Iacob zich verheughen: Israël
Zal blijde zijn.
Davids Psalm.
O Heere, wie zal in uw tent
Verkeeren? en wie zal-der woonen
Op uwer heiligheids gheberght?
[p. 39]
Die oprecht wandelt, doende recht, [2]
En spreeckt de waerheid met zijn herte.
2.
Die met zijn tongh’ niet achter-klapt, [3]
Noch quaed en doet zijn medghezelle:
Noch teghen zijn vriend smaed op-neemt:
By wien de nietlingh is veracht: [4]
Maer eert hen, die den Heere vreezen.
3.
Heeft hy gezworen tot zijn schaed,
Hy evenwel niet en verandert.
Die zijn geldt niet op woecker gheeft, [5]
Noch giften tegen reine neemt:
Die dit zoo doet, en zal niet wanck’len.
Davids gouden kleynood.
BEwaert my, God: want ick betrouw’ op u.
Ghy hebt, mijn ziele, tot den Heer gesproken,
Ghy zijt de Heere: mijn weldadigheid
En raeckt tot u niet, maer tot haer die heiligh [2]
En die aenzienelick zijn op der aerden.
In alle zulcke is mijn wel-behaghen.
2.
De smerten van die, welck’ een and’ren God
Begiften, zullen zijn vermenighvuldight.
[p. 41]
’k Zal haer bloed-offers niet op-off’ren, Heer,
Noch haren naem op mijne lippen nemen.
De Heere is mijn erf en mijnen beker. [3]
Ghy zult mijn lot aenvaerden en handhaven.
3.
De snoeren zijn my op een zoet vermaeck
Gevallen: een schoon erf is my geworden. Pause.
Ick zal den Heere loven, die my raed. [4]
Mijn nieren onderwijzen my by nachte.
Ick stelle my den Heer gheduerigh voor my;
Want hy is by my, ick en zal niet wanck’len.
4.
Daerom zoo is mijn herte zeer verblijdt, [5]
En mijne eere juyght en springht van vreughde:
Mijn vleesch dat zal oock woonen wel-gerust.
Want ghy en zult mijn ziel in d’hel niet laten,
En ghy zult niet toe-laeten, dat uw heiligh
Verderffenisse zien of mercken zoude.
5.
Ghy zult my ’t pad des levens doen verstaen. [6]
Heer, by uw aengezichte is verzadingh,
Van alle vreughd: in uwe rechterhand
Zijn alle lieflickheden zonder einde.
Davids ghebed.
HOort, Heere, mijn gerechtigheid;
Merckt op mijn schreyen, hoort mijn bede,
Met lippen zonder ergh gesproken.
Laet van voor u mijn recht uyt-gaen,
Uw ooghen billighe’en aenschouwen.
[p. 43]
Ghy hebt mijn herte, Heer, beproeft, [2]
Ghy hebt het in den nacht bezocht,
Hebt my getoetst, en niet ghevonden.
2.
Het gene dat ick hebb’ gedacht,
En zal mijn mond niet over-treden.
Aengaende het bedrijf der menschen,
Ick hebbe my, nae ’t woord uws monds,
Gewacht, voor des in-brekers paden:
Ick hebb’ mijn ganghen in uw spoor [3]
Gehouden ende vast ghestelt,
Op dat mijn treden niet en wanckten.
3.
Ick roep u, God, om dat ghy my
Verhoort: neyght tot my uwe oore,
Hoort en verhoort doch mijne reden: Pause.
Maeckt uw weldaeden wonderbaer: [4]
Ghy die haer, die op u betrouwen,
Met uwe rechterhand verlost,
Van haer, die teghen hen opstaen.
Bewaert my, als het zwart der ooghe.
4.
Verberght my, met de schaduw’, Heer, [5]
Van uwe vleugh’len, voor ’t ghezichte
Der goddelooz die my verwoesten:
Van dood-vyanden, welcke my
Om-cingh’len: en die in haer reuzel
Zich sluyten: die met haren mond
Stout-spreken, in hoovaerdigheid;
Die onze treden nu om-ringhen.
5.
Haer ooghen zetten zy op ons,
En bucken zich ter aerden neder.
Hy is gelijck een leeuw, die ’t rooven [6]
Behaeght: gelijck een jonghe leeuw,
Neer-zittend’ in verborghen’ plaetsen.
Staet op, Heer, komt zijn aenzicht voor,
[p. 45]
En velt hem ne’er; vrijd met uw zweerd
Mijn ziele, van den goddeloozen;
6.
Bevrijd, met uw hand, van de lie’n, [7]
Heer, van de lieden dezer weereld,
En welckers deel is in dit leven;
En welckers buyck dat ghy vervult
Met uwe wegh-geleyde-schatten.
De kind’ren werden wel verzaedt,
En laeten noch haer overschot
Aen hare jonge kind’ren achter.
7.
Maer ick zal in gerechtigheid, [8]
Uw aenghezichte, Heer, aenschouwen:
Ick zal met uw gelijckenisse,
Als ick ontwaeck, verzadight zijn.
Voor den Opper-zanghmeester. Davids Psalm, de
knecht des Heeren, die de woorden dezes lieds
tot den Heere gesproken heeft, ten dage, als hem
de Heere, uyt de hand aller zijner vyanden en uyt
Sauls hand, gereddet hadde.
ICk zal u hert’lick, ô Heer, mijne sterckte,
Lief hebben: God de Heere is mijn rotze,
En mijn borght, en die mijn uyt-helper is:
Mijn God, mijn rotz-steen, daer ick op betrouw:
Hy is mijn vaste schild, hy is den horen [1]
Mijns heils, hy is mijn hooge toevlucht-plaetse.
Ick riep den Heer aen, die te prijzen is,
[p. 47]
En wierd’ van mijne weer-partyen verlost.
2.
Doods-banden hadden my rondom omvangen,
En beken Belials my oock verschrickten:
De banden van de hel om-ringhden my,
De stricken van de dood ontmoet’den my:
Als ’t my was bangh, riep ick den Heer, ick schreyde [2]
Tot God; hy hoord’ uyt zijn paleys mijn stemme,
En mijn geroep quam voor hem in zijn oor’;
Doe daverd’ het, en d’aerde heeft gebeeft:
3.
Der bergen gronden roerden met gedaver,
Om dat hy gram was: roock gingh uyt zijn neuze, [3]
En uyt zijn mond quam een verteerend’ vier,
Daer van dat kolen raeckten in den brand.
Hy boogh den hemel, en hy daelde neder,
En donckerheid was onder zijne voeten;
En hy voer op een Cherub, ende vloogh,
En dreef daer heen op vleughels van den wind.
I. Pause.
4.
Hy stelde duysternis tot zijn verbergingh, [4]
Zijn tente die was rondom hem geslagen,
En doncker-waters, wolcken van de lucht:
All’ zijne wolcken dreven daer zoo heen’,
Met hagel en vier-kolen, van den lichte,
Dat voor hem was; De Heere in den hemel
Die donderd’, end’ de Hooghste gaf van hem
Zijn stem, met hagel, ende kolen viers.
5.
Hy zond zijn pijlen, en verstroyd’ haer alle: [5]
De blixems hy vermeerd’, en deed’ haer beven;
De water-kolcken wierden zelfs gezien:
De water-gronden wierden, Heer, ontdeckt,
Van uw gescheld, van ’t blazen uwer neuze.
Hy zond van hoogh, trock my uyt groote waet’ren:
Hy maeckte my van mijnen vyand vry, [6]
Die sterck was, en van die my haet toe-droegh.
6.
Om dat zy my al veel te machtigh waeren:
Zy waren my gekomen voor, ten daghe
Mijns onghevals: maer d’Heer was my een staf:
[p. 49]
Hy trock my uyt in ruymt’, hy vrijde my:
Want hy aen my een welbehagen hadde.
De Heer vergolde my, nae mijn’ gerechtheid,
Hy gaf my, nae mijn handen reinigheid:
Want ick behoud’ de wegen van den Heer: [7]
7.
’k En ben van God niet godloos af-geweken:
Want voor my waren al zijne rechten:
En zijn inzettingh’ deed’ ick van my niet:
Maer ick was voor hem, gansch en heel oprecht:
En wachte my voor mijne ongherechtheid:
Zoo gaf de Heere aen my wederomme,
Nae mijn gherechtheid; nae de reinigheid
Van mijne handen, voor zijn aenghezicht.
II. Pause.
8.
Ghy houd u by den goeden goedertieren, [8]
En by d’oprechten houd ghy u oprechte,
Ghy houd u by den reinen klaer en rein,
En by verkeerden houd ghy u verdraeyt.
Want ghy verlost ’t bedruckte volck, ô Heere:
Maer ghy vernedert oock verheven ooghen.
Ghy doet mijn lampe lichten, Heer, mijn God
Die maeckt dat mijne duysternis op-klaert.
9.
Ick loope met u dwers door eene bende; [9]
En met mijn God zoo springh’ ick over mueren.
Gods wegh is heel: des Heeren reden is
Doorloutert: hy is allen als een schild,
Dewelcke op hem vastelick betrouwen;
Want wie is God, behalven God de Heere?
En wie een rotz, dan onze God alleen?
’t Is God, die my met sterckt’ en kracht om-gordt. [10]
10.
En hy maeckt mijnen wegh volkomen effen:
Hy maeckt mijn voeten, even als der hinden:
Hy is’t, die my op mijne hooghten stelt:
Hy onderwijst mijn handen tot den strijd:
Zoo dat een staelen boghe met mijn armen
Verbroken wert: oock hebt ghy my gegeven
Den schild uws heils: uw rechterhand my stut, [11]
En uw zachtmoedigheid die maeckt my groot.
11.
Ghy doet mijn voetstap onder my verruymen:
[p. 51]
En mijne enckels hebben niet gewanckelt.
Ick hebbe mijn vyanden steeds vervolght,
En aengetroffen; en niet weer-gekeert,
Tot dat ick-z’ hadd’ verdaen; en ick doorstack-ze,
Zoo dat-ze niet weer op en konden rijzen.
Zy vielen onder mijne voeten ne’er:
Want ghy omgordt my met kracht tot den strijd.
III. Pause.
12.
Ghy deed mijn weder-stander voor my bucken, [12]
En ghy gaeft my den neck van mijn vyanden;
Ick hebbe oock mijn haters gansch vernielt:
Zy riepen, maer doch niemand heeft verlost;
Tot God, maer hy en heeft haer niet geantwoord:
Ick hebb’ haer als ’t stof voor den wind vergruyzet:
Ick ruymde-z’ als het slijck der straten wegh.
Ghy helpt my uyt de twisten van het volck.
13.
Ghy hebt my tot een hooft ghestelt der Heid’nen. [13]
’t Volck dat ick niet en kende was my dienstbaer;
Heeft my gehoorzaemt op ’t gehoor van d’oor:
Vremd’ onderworpen zich my valschelick;
De vremde vielen bevend’ uyt haer sloten.
De Heere leeft, mijn rotz-steen zy gheprezen, [14]
En dat de God mijns heils nu zy verhooght:
De God, die my volkomen wrake gheeft:
14.
Die volcken onder my brenght, en my helpet
Van mijn vyanden; die my hebt verheven,
Verr’ boven hen, die tegen my op-staen.
Ghy vrijt my van de mensche des ghewelds:
Dies zal ick, Heer, u onder d’Heid’nen loven, [15]
En uw naem zinghen, die het heil zijns Koninghs
Groot maeckt, en die daer eeuw’lick gunste doet,
Aen zijn ghezalfden, David, en zijn zaed.
Davids Psalm, voor den Opper-zanghmeester.
DE hemels doen verhael
Van Godes eer, ’t gespan
[p. 53]
Vertelt zijn handen werck.
De dagh stort aen den dagh
Zijn spraeck, met overvloet.
De nacht toont aen den nacht
Verstand-en-wetenschap.
Geen spraecke, noch geen woord, [2]
Of m’hoort daer in haer stemme.
Haer snoer gaet over al
De aerd’; haer red’nen gaen
Tot aen des weerelts einde.
2.
Hy heeft daer, voor de zon,
Een paviljoen gestelt.
Die, als een bruydegom, [3]
Uyt haere kamer gaet:
Zy is blijd’, als een held,
Te loopen op het pad.
Haer op-komst (daer zy rijst)
Is van des hemels eind:
En tot des zelfs uyt-einden,
Is haren omme-loop:
En voor haer brandend’ hitt’,
En isser yets verborghen.
[p. 55]
Paus.
3.
De Wet des Heeren is [4]
Volmaeckt, bekeert de ziel.
’t Ghetuyghenisse Gods
Des Heeren is ghewis;
Die slechten wijsheid gheeft.
Wat God beveelt, is recht,
En maeckt het herte bly;
Iae Gods ghebod is rein,
De ooghen doende lichten.
Des Heeren vreez’ is rein, [5]
Bestaend’ in eeuwigheid.
Gods rechten die zijn waerheid:
4.
Gods rechten zijn te zaem
Rechtveerdigh, meer begeert,
Dan goud, jae veel fijn-goud:
Veel zoeter, als daer is
De honigh en zijn zeem.
Oock werd uw knecht, daer door, [6]
Met klaerheid onder-richt.
In ’t houden van de zelf
Is grooten loon. Wie zoude
d’Afdwaelingh wel verstaen?
Maeckt my, ô Heere, rein,
Van ’t gheen daer is verborghen.
5.
Houd uwen knecht te ruggh’ [7]
Van hooghmoed; dat die niet
En heersche over my.
Dan zal ick gansch oprecht
En wel ghereinight zijn
Van veel weerspannigheids.
De red’nen mijnes monds,
t Gedachte van mijn hert,
Laet voor uw aenghezichte
Gansch wel-behaeghlick zijn:
Ghy die daer zijt mijn rotz,
En mijn verlosser, Heere.
[p. 57]
Davids Psalm, voor den Opper-zanghmeester.
GOd hoore u, ten banghen daghe:
De naem van Iacobs God
Zet u in een vertreck: en zende
Uw hulp’ uyt ’t heilighdom;
En ondersteune u uyt Sion.
Dat hy aen uw spijs-offers [2]
Gedenck, en dat hy uw brand-offers
Tot asschen make, Sela!
2.
Hy gheef u alles nae uw herte,
Vervull’ al uwen raed.
Wy zullen over uw heil juyghen; [3]
Wy zullen in Gods naem
De vaendels nemen, en op-steken.
God vull’ al uw begeeren:
Nu weet ick, dat de Heere zijnen
Gezalfden zal behouden.
3.
Hy hoort hem uyt zijn heil’ghen hemel.
’t Heil zijner rechter-hand
Zal wezen met veel moghentheden.
Dees maecken steeds ghewagh [4]
Van waghens, ende die van peerden;
Maer zoo veel ons belanghet,
Wy zullen van des Heeren naeme,
Die onze God is, melden.
[p. 59]
4.
Zy hebben zich ghekromt ter aerde,
En vielen daer zoo neer:
Maer wy zijn over-eynd gerezen,
En blijven vaste staen.
O Heere, wilt ons doch behouden. [5]
De Koningh, onze Heere,
Zal ons, ten daghe onzes roepens,
Gehoor en antwoord gheven.
Davids Psalm, voor den Opper-zanghmeester.
O Heer, de Koninck is verblijdt,
In uwe sterckt’: hoe zeere
Is hy in uw heil vrolick!
Ghy geeft hem zijnes herten wensch, [2]
En zijner lippen spraeck
En hebt ghy niet gheweert.
2.
Want ghy, ô Heere, komt hem voor [3]
Met zegeningh van’t goede;
Ghy zet op zijnen hoofde
Een goude kroon: Hy eischt van u [4]
Het leven; ghy gheeft hem
Tijd-lenghte voor altoos.
3.
Door uw heil is zijn eere groot; [5]
Ghy geeft hem glans en luister;
Ghy hebt hem tot een zeghen [6]
In alle eeuwigheid ghestelt.
En ghy vervrolickt hem, door vreught,
Met uw lief aenghezicht.
[pag.61]
4.
De Koninck steunt op God den Heer: [7]
En hy zal door de gunste
Des Hooghsten niet eens wanck’len. Pause.
Uw hand zal vinden uw partyen; [8]
En uwe rechterhand
Zal vinden die u haet.
5.
Ghy zult-ze, als een oven viers, [9]
Ter tijd uw’s torens zetten.
D’Heer zal-z’ in toorn verslinden;
’t Vier zal-z’ op-eten: en ghy zult [10]
Haer vrucht uyt d’aerd verdoen,
Haer zaed uyt ’t mensch gheslacht.
6.
Want ziet, zy hebben teghen u [11]
Quaed aen-geleyt; zy hebben
Yet schendlicks gaen verzinnen:
Maer zy en hebben gansch gheen macht: [12]
Want ghy hebt haer ghestelt
Gelijcktot een doel-wit.
7.
Met uwe pezen zult ghy ’t recht
Op haer ghezicht toe-legghen.
Verhooght u doch, ô Heere, [13]
In uwe sterckt’: zoo zullen wy
U zinghen, en uw macht
Steeds loven met ghezangh.
Davids Psalm, voor den Opper-zanghmeester, op Ajelet hasschachar.
MYn God, mijn God, waerom verlaet ghy my?
Verr’ afgheweken zijnde van mijn heil,
En van de woorden mijns gebruls. Mijn God,
Ick roep by daghe,
[p. 63]
En ghy en antwoord niet: en oock by nachte,
En daer en is voor my gansch gheene stilte.
Doch ghy zijt heiligh, zittend’ onder ’t lof-zangh [2]
Van Israël.
2.
Op u vertrouwden onze vaders, Heer,
Iae zy vertrouwden, en ghy hielp-ze uyt:
Zy riepen tot u, en zijn uytgheredt; [3]
Zy steunden op u,
En zy zijn oock niet beschaemt gheworden.
Maer ick ben als een worrem, en gheeen mensche,
Een smaed van menschen, en van al den volcke
Tot niet veracht.
I. Pause.
3.
Al die my aenzien, die bespotten my, [4]
En steken uyt de lippe, schudden ’t hooft:
Hy heeft het, zegghen-z’, op den Heer ghewendt,
Dat hy hem helpe,
Dat hy hem redd’, dewijl hy hem behaeghet.
Ghy zijt, die my hebt uyt den buyck ghetoghen, [5]
En die my hebt, aen mijne moeders borsten,
Gerust doen zijn.
4.
Ick ben op u, zelfs van de baer-moer aen,
Geworpen: zelfs van mijnes moeders buyck,
Zijt ghy mijn God: zoo weest niet verr’ van my: [6]
Want bangheid nadert:
Daer is geen hulp. Veel varren my om-ringhen,
En stercke Basans-stieren my om-cingh’len;
Zy gapen teghen my, als een verscheurend’,
En brullend’ leeuw.
5.
Ick ben ghelijck als water uyt-ghestort, [7]
En alle mijne beend’ren hebben zich
[p. 65]
Gescheyden van malkander, en verdeelt;
Als was mijn hert is.
’t Is binnen in mijn ingewand gesmolten: [II. Paus.]
Mijn kracht is, als een pot-scherf, dorr’ geworden: [8]
En mijne tonghe is aen mijn gehemelt
Gehecht, als lijm.
6.
En ghy, Heer, leght my in het stof des doods:
Want honden hebben my rondom bezet:
Een schaere van boos-doenders die heeft zich
Om my begheven.
Zy hebben mijne handen en mijn voeten [9]
Door-graven: ick zoud’ alle mijne beend’ren
Wel tellen: zy aenschouwen ’t vermaken,
Zy zien my aen.
7.
Zy deylen mijne kleeren onder hen,
En doen ’t lot vallen over mijn ghewaed.
Maer ghy, Heer, mijne sterckte, weest niet verr’: [10]
Haest tot mijn hulpe.
Red mijne ziele van ’t zweerd, mijn’ eenzaeme
Van ’t honds gheweld: verlost my uyt den muyle [11]
Des leeuws, en van de hoornen der eenhoornen:
Verhoort my doch.
8.
Zoo zal ick mijne broeders uwen naem
Vermelden, en in’t midden der gemeynt [III. Paus.]
U prijzen. Prijst hem, ghy die vreest den Heer: [12]
Wilt hem vereeren,
Ghy Iacobs zaed: en ghy zaed Isr’els vreest hem.
Want hy en heeft des armen onderdruckingh
Met af-keer oyt veracht, noch ’t aengezichte
Voor hem bedeckt.
9.
Maer God verhoort, wanneer-men tot hem roept.
Mijn lof zy van u in een groot schaer. [13]
’k Zal mijn beloft voldoen voor alle die,
De welck hem vreezen.
De nedrigh’-en-zachtmoedigh’ zullen eten,
Zy zullen oock daer van verzadight worden;
[p. 67]
Zy die God zoecken, zullen hem oock prijzen,
Met vrolickheid.
10.
All’ einden van der aerde zullen zulcks [14]
Ghedencken, en zich keeren tot den Heer:
En al ’t gheslacht der Heid’nen zal voor u
Te voete vallen.
Want onzes Heeren is het Koninckrijcke,
En onder d’Heydenen voert heerschappye.
De vette op der aerden zullen eten, [15]
En buyghen zich.
11.
En alle die neer-daelen in het stof,
En die daer zijne ziele niet en kan
In ’t leven houden-of-zich-onder-houden,
Die zullen alle
Zich voor zijn aenghezichte neder-buyghen.
’t Zaed der naerkomelinghen zal hem dienen,
En ’t zal den Heere toegherekent worden
In eeuwigheid.
12.
Zy zullen komen, en vertellen t’saem, [16]
Aen al den volcke, dat nu is, of zal
Geboren worden, zijn gherechtigheid:
Om dat ’t zijn werck is.
Davids Psalm.
GOd is mijn Herder, my zal niets ontbreken:
Hy doet my ligghen in begraesde weiden:
Hy voert my zachtjes aen zeer stille waters:
Hy doet mijn ziele tot zich weder-keeren:
[p. 69]
Hy leydt en stiert my voorders in de sporen
Der gh’rechtigheid, en dat om zijns naems wille.
2.
Al gingh ick oock in ’t dal des doodes schaduw, [2]
Geen quaed-of-ongheluck en zoud’ ick vreezen:
Want ghy met my, en by my zijt, ô Heere;
Uw roed’ en staf die zullen my vertroosten.
Ghy recht de tafel aen voor mijn ghezichte,
Oock teghen over mijne weer-partijders.
3.
Ghy zalft mijn hooft, en maeckt het vet met oly: [3]
Mijn beker die is vol-end’-over-vloeyend:
Zoo dat de goedertierenheid en gunste
My al mijns levens daghen zal nae-volghen:
En ick zal, voor een langhen tijd van dagen,
In ’t huys van God de Heere blijven-woonen.
Davids Psalm.
DE aerde komt den Heere toe,
En ’t ghene daerze vol van is:
De weereld, en die daer in woonen.
Want hy heeft die zelfs op en aen
De zeen gegrondt, en hy heeft die
Ghevestight op de stroom-rivieren.
2.
Wie zalder klimmen op den bergh [2]
Des Heeren? Wie zal staen ter plaets
Zijns heilighdoms? Die rein van handen,
[p. 71]
En die daer zuyver is van hert:
Die zijne ziel niet op en heft
Tot valscheid, noch en zweert bedrieghlick.
3.
Die zal de zeghen van de Heer, [3]
En vruchten der gherechtigheid
Van God, de God zijns heils, ontfanghen.
Dat is ’t gheslachte van de gheen’,
Die naer hem vraghen; die daer steeds
Uw aenghezicht, ô Iacob, zoecken. Sela!
4.
Ghy poorten heft uw hoofden op: [4]
Ghy eeuwig’ deuren heft u op,
Op dat de Vorst der eer in-trede.
Wie is doch deze Vorst der eer?
De sterck’, en die gheweldigh’ Heer,
De Heer geweldigh in den strijde.
5.
Ghy poorten heft uw hoofden op; [5]
Ghy eeuwig’ deuren heft u op,
Op dat de Vorst der eer in-trede.
Wie is doch deze Vorst der eer?
’t Is d’Heere van des hemels heir:
Hy is de Koninck vol van eere. Sela!
Davids Psalm.
HEer, ick heff’, tot u, mijn ziele;
O mijn God, ick steun’ op u.
Laet my doch niet schaemrood werden:
Laet doch mijn vyanden, Heer,
Over my niet vrolick zijn.
[p. 73]
Laet doch gheen die op u wachten
Schaem-rood zijn: Laet zijn beschaemt,
Die met on-re’en trouwloos hand’len.
2.
Doet my, Heer, uw wegen kennen, [2]
Ende leert my uwe pa’en:
Leyd my in uw waerheid, leert my,
Want ghy zijt de God mijns heils:
Ick verwacht u alle dagh.
Denck aen uw barmhertigheden,
En uw goedigheden, Heer;
Want die zijn van eeuwigheden.
3.
Heer, en wilt doch niet gedencken [3]
Aen de zonden mijner jeught,
Noch aen mijne overtredingh;
Denckt doch mijner, naer uw gunst,
En dat om uw goedheids will’.
God de Heer is goed en billigh, [4]
Daerom zal hy ’t zondigh volck
In den wegh wel onderwijzen.
4.
Hy zal in ’t gerichte leyden
Alle die zachtmoedigh zijn;
Hy zal die zachtmoedigh leven,
Onderwijzen in zijn wegh. Pause.
All’ des Heeren paden zijn [5]
Goedertierenheid en trouwe,
Aen die geen die zijn verbond
En getuygenissen houden.
5.
Heer, vergheeft my, om uws naems wil,
Mijn on-recht, want dat is groot.
Wie is ’t, die daer vreest den Heere? [6]
Hy zal hem wel, in de wegh,
Leeren, dien hy kiezen zal:
Zijne ziele zal vernachten
[p. 75]
In het goede; en zijn zaed
Zal de aerde langh be-erven.
6.
Gods geheym is voor den ghenen, [7]
Die hem vreest; en zijn verbond,
Om hen dat bekent te maecken.
Mijne ooghen zijn altijds
Op den Heere uyt-ghestreckt:
Want hy is die mijne voeten
Uythet strick-net voeren zal.
Keert tot my, zijt my ghenadigh. [8]
7.
Ick ben eenzaem en ellendigh:
De benauthe’en van mijn hert
Hebben zich wijd-uyt-gestrecket:
Voert my uyt mijn nooden, Heer.
Aenziet mijn ellend en moeyt’, [9]
En neemt wegh all’ mijne zonden:
Ziet doch mijn vyanden aen,
Want zy werden menighvuldigh:
8.
Iae zy haten my met wrevel.
Hoedt mijn ziel en reddet my, [10]
Laet my niet beschamet worden,
Want ick, Heer, op u betrouw.
Vroomheid en oprechtigheid
Hoedt my: want ick op u wachte.
O god, lost doch Israel,
Uytall’ zijne bangigheden.
Davids Psalm.
HEer, recht my, want ick gae
In mijn oprechtigheid,
En ick vertrouwe op den Heer;
[p. 77]
Dies zal ick oock niet wanck’len.
Beproeft en onderzoeckt my: [2]
Toetst, Heer, mijn nieren en mijn hert.
2.
Want uwe goedheid [3]
Is voor mijn oogen, Heer.
In uwe waerheid, wandel ick.
’k En zitte noch en woone, [4]
By valsch of ydel lieden:
En met bedeckte gaen ick niet.
3.
De schaer’ die quaed bedrijft, [5]
Die wert van my gehaet:
By goddelooz’ en zitt’ ick niet. Pause.
Ick wassche mijne handen [6]
In onschuld, en ick trede
Rondomme uwen altaer, Heer:
4.
Op dat ick daer de stem [7]
Des lofs doen hooren moch:
En al uw wond’ren doen verstaen.
O Heere, ick beminne [8]
De wooningh uwes huizes,
De plaetz’ der woonsté van uw eer.
5.
En raept mijn ziel niet wegh, [9]
Met haer die zondaers zijn:
Noch oock mijn leven met de lien
Des bloeds; in welckers handen [10]
Zijn schandelick stucken,
De recht-hand vol geschenken is.
[p. 79]
6.
Maer ick zal wand’len, Heer, [11]
In mijn oprechtigheid.
Verlost my, en barmhertigh zijt.
Mijn voet staet op het effen. [12]
Ick zal den Heere loven,
Ter plaetse der vergaderingh’.
Davids Psalm.
DE Heere is mijn licht, en mijn behoudingh:
Voor wien doch zoud’ ick wezen oyt bevreest?
De Heere is de sterckte van mijn leven,
Voor wien doch zoud’ ick wezen oyt verschrickt?
Wanneer de booze mijne weer-partien,
En die daer teghen my vyandigh zijn,
Heel nae by tot my quamen, om mijn vleesch
Te eten, stieten zy, en vielen neer.
2.
Of my al schoon een legher mocht beleg’ren, [2]2
Mijn hert en vreesde niet; of teghen my
Een krijgh op-stond: ick zal hier op vertrouwen.
Een zaecke hebb’ ick van den Heer begeert,
Die zal ick zoecken, dat ick woonen mocht,
All’ mijn leef-dagen, in des Heeren huys;
[p. 81]
Om aen te zien des Heeren lieflickheid, [3]
En t’onderzoecken in zijn schoon paleys.
3.
Hy deckt my in zijn hut, ten quaden tijde;
Hy berght my, in t verborgen van zijn tent:
En hy verhooght my, op een steene-rotze. Pause.
Mijn hooft zal boven mijn vyanden nu, [4]
Die rondom my zijn, hoogh verheven zijn:
En ick zal offeranden des geklancks
In zijn tent off’ren: ick zal zingen, jae,
Ick zal den Heer Psalm-zingen met gezangh.
4
Hoort mijne stemme, als ick roep, ô Heere,
Weest my genaedigh, ende antwoord my.
Mijn hert zeyt u, Ghy zeght: Zoeckt mijn gezichte: [5]
Ick zoecke nae uw aenghezicht. O Heer.
En berght uw aengezichte niet voor my.
Noch wilt uw knecht af-keeren in uw toorn.
Ghy zijt mijn hulp geweest, begeeft my niet.
Noch en verlaet my niet, ô God mijns heils.
5.
Mijn vader en mijn moeder my verlaten: [6]
Maer God zal my aen-nemen. Doet my doch,
Heer, uwen wegh verstaen, en wilt my leyden,
In ’t rechte pad, om mijn verspieders wil.
Geeft my niet over in de quae’ begeert
Van mijne weer-partijders, ô mijn God.
Want valsche tuygen zijnder tegen my
Nu opgestaen, en een die wrevel blaest.
6.
Zoo ’k niet ghelooft en hadde ’t goed des Heeren [7]
In ’s levens land te zien, ick waer vergaen.
Wacht op den Heer: weest sterck: hy zal uw herte
Verstercken: jae wacht en vertrouwt op God.
Davids Psalm.
ICk roep tot u, Heer, mijne rotze;
Houd u van my niet, als een doove.
[p. 83]
En wilt van my niet stille wezen,
Op dat ick alzoo niet en werde
Geleken met alzulcken volck,
Dat in de kuyl daer neder-daelt.
2.
Hoort aen de stemme mijner smeeckingh, [2]
Als ick u roep, en wilt mijn handen
Naer uwer heil’gheids spreeck-zael heffen.
En wilt my met de goddelooze,
Of met de werckers van onrecht,
Niet trecken of zoo sleypen heen:
3.
Die met haer naesten vrede spreken: [3]
Maer boosheid isser in haer herte.
Wilt, Heer, hen naer haer’ wercken geven,
En naer de boosheid hares handels:
Gheeft haer nae harer werck,
En haer vergeldingh weder-keer’.
4.
Om dat zy op des Heeren daden, [4
Noch op de wercken zijner handen,
Gheen acht en slaen, zal hy z’ af-breken,
En hy en zal-ze niet op-bouwen.
De Heere zy ghelooft, want hy [5]
De stemme mijner smeeckingh hoort.
5.
De Heere is mijn schild, mijn sterckte,
Mijn herte heeft op hem vertrouwet:
En ick ben uyt mijn nood geholpen.
Dies springht mijn herte op van vreughde:
En daerom zal ick hem bely’en,
En loven met mijn bly-gezangh.
6.
De Heere is hun hare sterckte.
En hy is zelf de heilzaem sterckheid
Der overwinningh zijns gezalfden.
[p. 85]
Wilt doch, ô Heer, uw volck verlossen;
Iae zeghent, ende weyd uw erf:
Verheft-ze tot in eeuwigheid.
Davids Psalm.
GHeeft, ghy machtigh’, aen den Heer,
Gheeft den Heere, eer en sterckt’:
Gheeft den Heer de eer zijns naems;
Buyght u zelven voor hem ne’er,
In des heilighdoms verciersel.
Godes stemm’ is op het water, [2]
God der heerlickheid die dondert:
God is op de groote waters.
2.
Godes stemme is met kracht;
Godes stemme is met eer:
Godes stemm’ de Ceders breeckt: [3]
God de Ceders Libans breeckt.
Hy doet Libanon en Sirjon,
Als een kalf en eenhoorn springen.
En de stemme Gods des Heeren [4]
Houwter uyt gelijck vier-vlammen:
3
Iae de stemm’ des Heeren maeckt,
Dat de woestijn beeft en schrickt:
God de Heere brengt te weegh,
[p. 87]
Dat de woestijn Kades beeft.
Godes stemme doet de hinden
Baeren, en het woud ontblooten.
Maer in zijn paleys of tempel, [5]
Zeyt een yegelick hem eere.
4.
God de Heer als richter zat,
Over d’eerste water-vloed;
Iae de Heere zit nu oock,
Als een Koninck eeuwighlick.
God de Heere zal zijnen volcke [6]
Kloeckheid ende sterckte geven:
Iae de Heer zal met vrede
En met ruste zijn volck zeegh’nen!
Een Psalm, een lied der in-wydinge van Davids huys.
ICk zal u hooghlick roemen, Heer,
Want ghy hebt my om hoogh gehaelt,
En ghy en hebt mijn vyand niet
Doen blijde wezen, over my.
Ick hebb’ tot u geroepen, Heere, [2]
Mijn God, en ghy hebt my genezen.
2.
Ghy hebt, ô Heere, mijne ziel
Van uyt de helle op gheroert:
Ghy hebt in ’t leven my bewaert:
Dat ick ten graef niet ben ghedaelt.
Psalm-zinght den Heer, en looft ghy vrome, [3]
Tot zijner heiligheids geheughnis.
[p. 89]
3
Een oogh’-blick isser in zijn toorn,
Een leven, in zijn goedigheid:
Des avonds blijfter wel geween, [4]
Maer ’s morgens isser een gejuygh. Pause.
Ick zeyde wel in mijne ruste,
Ick zal in eeuwigheid niet wanck’len.
4.
Ghy had, ô Heere, mijnen bergh,
Door uwe gunste, vast gezet:
Maar wanneer ghy uw aengezicht [6]
Verberghdet, wierd’ ick zeer verschrickt.
Ick hebb’, ô Heer, tot u geroepen,
En hebbe tot den Heer gesmeecket.
5.
Wat voordeel isser in mijn bloed?
In mijn ne’er-daelen tot de groef?
Zal dan het stof u loven, Heer? [7]
Zal ’t uwe waerheid brenghen voort?
Hoort doch, en zijt my, Heer, ghenaedigh:
O Heere, weest ghy my een helper.
6.
Ghy hebt mijn wee-klaegh in een rey [8]
Verandert, en mijn zack ontlost:
Ghy hebt met blijdschap my om-gordt:
Op dat mijn eere u Psalm-zingh,
En niet en zwijghe: ick zal eeuw’lick
U loven, ô mijn God, en Heere.
Davids Psalm, voor den Opper-zanghmeester.
OP u betrouw ick my, ô Heere,
Maeckt dat ick niet en ben
Beschaemt, in eeuwigheid:
Wilt my door uw gherechtheid helpen:
[p. 91]
Neyght tot my uwe oore: [2]
Wilt haestelick my redden.
2.
Weest my tot eene stercke rotze,
En tot een vestingh-plaets,
Tot mijn behoudenis:
Ghy zijt mijn burght en mijn rotze:
Wilt doch, om uw’s naems wille, [3]
My stieren en gheleyden.
3.
Wilt my uyt dit net-garen trecken,
Dat voor my werd gheberght:
Want ghy zijt mijne sterckt’.
Mijn gheest beveel ick in uwe handen; [4]
Ghy hebt my uyt-gheholpen,
O Heer, ghy God der waerheid.
4.
Ick haet de gene die acht nemen
Op valsche ydelhe’en;
En ick betrouwe vast I. Pause.
Op God; Ick zal my nu verheugen, [5]
En ick zal my verblijden,
In uwe goedertierheid.
5.
Want ghy hebt aenghezien mijn smerte,
En ghy hebt mijne ziel
In bangigheid gekent:
Ghy hebt my niet in vyands handen [6]
Gestelt: ghy hebt mijn voeten
Doen staen in breed-en-ruymte.
6.
O Heere, weest my doch ghenaedigh, [7]
Want ick ben zeer benauwt:
Mijn oogh, mijn ziel, mijn buyck
Is van verdriet door-knaeght; mijn leven [8]
Verteert van droeffenisse,
Mijn jaren van veel zuchten.
7.
Mijn kracht valt door mijn ongherechtheid;
[p. 93]
Mijn beend’ren zijn door-knaeght. II. Pause.
’k Ben van mijn we’er-partyen [9]
Geheel tot eenen smaed geworden,
Zelfs oock mijn nae-ghebueren;
Een schrick voor mijn bekenden.
8.
Die my op straten zien, die vlieden
Verr’ van my henen wegh:
Ick ben geheel uyt ’t hert [10]
Vergeten, even als een doode:
Ick ben gelijck geworden
Een vat, ’t welck gaet te niete.
9.
Want veler nae-spraeck moet ick hooren:
Vrees is rondom, nu zy
t’Saem raedslaen tegen my: [11]
Zy dencken mijn ziel wegh te nemen:
Maer ’k zeggh’, op u vertrouwend’,
Ghy zijt mijn God, ô Heere.
10.
In uwe hand zijn mijne tijden: [12]
Red my van mijn partyen,
En mijn vervolghers hand.
Laet op uw knecht, uw aenschjn lichten: [13]
Verlost my, door uw goedheid:
Laet my, Heer, niet beschamen:
III. Pause.
11.
Dewijl ick u aenroep: Laet, Heere, [14]
De godlooz’ zijn beschaemt,
En zwijgen in het graf.
Doet valsche lippen stomme worden,
Die uyt een trots en smaedheid
Hard teghen vrome spreken.
12.
Hoe menighvuldigh is uw goedheid! [15]
Dat ghy voor die wegh-leght,
Dewelck’ u vreezen, Heer:
Dat ghy gewrocht hebt, voor de gene,
Dewelck’ op u betrouwen,
In ’t by-zijn van de menschen.
13.
Ghy zult haer bergen in ’t verborgen’ [16]
Van uw lief aengezicht,
[p. 95]
Voor ’s mans hooghmoedighe’en:
Ghy zult haer-lieden in een hutte
Voor tonghen-twist versteken.
Gezegent zy de Heere: [17]
14.
Want hy heeft zijne goedertierheid
My wonderlick gemaeckt,
In een vaste stad.
Ick zeyde wel, in mijn verhaesten, [18]
Ick ben gansch af-gesneden,
Van ’t by-zijn uwer oogen.
15.
Wanneer ick noch tot u doen schreyde,
Zoo hebt ghy aengehoort
De stemm’ van mijn gesmeeck.
Lieft God, ghy al zijn gunst-genooten: [19]
Want God behoedt de gene,
Die trouw zijn en geloovigh.
16.
En hy vergeld hem overvloedigh,
Die hoovaerdye pleegt.
Ghy alle die verwacht,
En stelt uwe hope op den Heere,
Weest sterck, en hy zal mede
V-lieder hert verstercken.
Davids onderwijzinghe.
O Wel-gheluckigh! welckers overtredingh
Vergeven, welckers zonde overdeckt is.
Geluckigh is de mensche, die de Heer
Niet toe en rekent d’ongerechtigheid;
En in wiens geest bedrogh noch linckerny is.
[p. 97]
Wanneer ick zweegh, zoo wierden mijne beend’ren [2]
Veroudert, in mijn brullen al den dagh:
Want dagh en nacht was uw hand zwaer op my.
2.
Mijn sap verkeerde zich in zomer-drooghten. Sela!
Ick gaf aen u mijn zonden, Heer, te kennen: [3]
End’ ick en deckte mijn onrechtheid niet.
Ick zeyd’, Ick zal belijden voor den Heer
Mijn overtredingh, en ghy hebt vergeven
De ongerechtigheid van mijne zonde. Sela!
Hieromme zal in rechte vindens-tijd,
Een yder heyligh u aanbidden, Heer.
3.
Iae in een overloop van groote wat’ren,
En zullen zy aen hem niet eens gheraken. Pause.
Ghy zijt als en verbergingh voor my, Heer, [4]
En ghy hoedt my voor angst, en omringht my,
Met vroyelicke zanghen van bevrijdingh. Sela!
Ick zal u onder-wijzen, en u leeren
Den wegh, die ghy zult in-gaen. Ick zal u
Raed geven, en mijn oogh zal op u zijn.
4.
Weest niet gelijck een peerd, als een muyl-ezel, [5]
Welck gheen vertand en heeft, wiens muyl men breydelt,
Met toom, en met gebit, op dat het niet
Tot u ghenaeck. De godlooz’ heeft veel smert.
Maer die op God vertrouwt zal gunst om-vangen.
Verblijdt u in den Heer, end’ ghy rechtveerdigh’ [6]
Verheughd u nu; en zinght met vrolickheid,
Ghy alle die oprecht van herten zijt.
WIlt vrolick in den Heere zinghen,
[p. 99]
Ghy alle die rechtveerdigh zijt:
Looft God met d’harp, psalm-zinget hem,
Met luyt, en ’t zoetebr>
Speel-tuygh van tien snaren;
Zinght hem een nieuw lied: [2]
Speelt met blijden gallem:
Want Gods woord is rechte.
Al zijn werck is trouw.
2.
Hy lieft gerechtheid, en gerichte: [3]
De aerd’ is vol van Godes gunst;
De heem’len zijn door ’t woord des Heeren
Gemaeckt, en alle haer heyr-kracht,
Door den gheest zijns mondes. I. Pause.
Hy vergadert alle [4]
’t Water van de zee,
Als op eenen hoope;
En hy leght d’afgronden
In schat-kamers wegh.
3.
Laet all’ de aerd’ den Heere vreezen;
Laet all’d’inwoonders van ’t aerdrijck
Voor hem verschrickt zijn. Want hy spreket,
En ’t isser: hy gebied, en ’t staet.
[p. 101]
God de Heer vernietighe
Den raed van de Heyd’nen:
Hy breeckt het gedacht
Van des werelts volck’ren:
Maer de raed des Heeren 6]
Staet in eeuwigheid:
4.
De overdenckingh zijner herten
Is van geslachte tot geslacht.
Geluckigh volck, diens God de Heer is.
’t Volck, dat hy tot zijn erve kiest! II. Pause.
God de Heer aenschouwet [7]
Uytden hooghen hemel,
Hy ziet yder mensch:
Hy ziet uyt de plaetse
Zijner woonst, op yder,
Die de aerd’ beooont.
5.
Hy vormt-en-maeckt haer aller herte: [8]
Op all’ haer wercken neemt hy acht.
Een Koninck en werdt niet behouden,
Door groot-of-veelheid van een heyr:
En een held en wordt niet,
Door veel kracht, gereddet:
’t Peerd dat feylt zijn man, [9]
Tot de overwinningh:
En ’t kan niet bevrijden,
Door zijn groote kracht.
6.
Ziet hier, en merckt, de oogh des Heeren
Is over elck een, die hem vreest,
En die op zijne gunste hopen: III. Pause.
Om hare ziel, in hongers-nood, [10]
Van den dood te redden,
End’ om haer in ’t leven
T’houden. Onze ziel
Die verbeydt den Heere,
Hy is onze hulpe,
Ende onze schild.
[p. 103]
7.
Want onz’ hert is in hem verheuget, [11]
Om dat wy vast’lick op den naem
Van zijne heiligheid betrouwen.
Laet uwe goedertierenheid
Over ons zijn, Heere,
Als alle op u hopen.
Davids Psalm, als hy zijn gelaet verandert hadde, voor het aenghezichte van Abimelech, die hem wegh-joegh, dat hy heen gingh.
ICk zal tot aller tijd
Den Heere loven: zijnen lof
Zal in mijn mond geduerigh zijn.
Mijn ziel roem in den Heer:
Dat die zachtmoedigh zijn,
Aenhooren, ende blijde zijn.
Verheft God met my, laet ons t’saem [2]
Verhoogen zijnen naem
2.
Ick hebb’ den Heer gezocht,
Dies hy my oock geantwoord heeft:
En hy heeft my, uyt al mijn vrees,
Verlost en uyt-geredt.
[p. 105]
Zy hebben hem aenschouwt, [3]
En zy zijn oock verlicht geweest:
En hare aengezichten zelf
Zijn niet beschaemt gheweest.
3.
Dees, die ellendigh was,
Riep, en de Heere heeft gehoort,
En hy verloste hem uyt all’
Zijn druck-en-bangigheid. I. Pause.
Des Heeren Engel light [4]
Rondom de geen’ die hem ontzien,
En ruckt-ze uyt. Smaeckt ende ziet,
Dat God de Heer goed is.
4.
O wel-geluckigh man!
Dewelcke op hem vast-betrouwt.
Ghy zijne heyl’ghen vreest den Heer! [5]
Want die hem vreezen, die
En hebben geen gebreck.
De jonghe leeuwen hebben nood,
En hongh’ren wel; maer die den Heer
Zoeckt, en ontbreeckt geen goed.
5.
Komt kind’ren, hoort nae my: [6]
Ick zal u leeren Godes vrees.
Wie heeft’er tot het leven lust?
Wie heeft’er dagen lief,
Om ’t goede steeds te zien?
Bewaert uw tonge van het quaed, [7]
En uwe lippen dat-ze niet
En spreken met bedrogh.
6.
Wijckt van ’t quaed, doet het goed:
Zoeckt vrede, ende jaeght-ze nae.
Des Heeren ooghen zijn op hen,
Die daer rechtveerdigh zijn:
Zijn oren op haer stem. II. Pause.
Gods aengezicht is tegen hen, [8]
Die quaed doen, om haer heughenis
Te roeyen uyter aerd’.
[p. 107]
7.
Zy roepen, en de Heer
Verhoort, en hy verlost oock haer
Uytalle hare bangigheid.
De Heere is nae by [9]
Den genen, die van hert
Gebroken-en-vermorselt zijn.
En hy behoudt de gene, die
Verslaghen zijn van gheest.
8.
Veel zijn de tegen-spoen
Des genen die rechtveerdigh is:
Maer uyt dien allen redt hem God.
Zijn beenders hy bewaert: [10]
Geen daer gebroken werd.
De boosheid doodt die godloos zijn:
En die den vromen haet toe-draeght,
Zal schuldigh zijn verklaert.
9.
De Heer verlost de ziel [11]
Van zijne knechten: alle die
Op hem vertrouwen, zullen niet
Voor schuldigh zijn verklaert.
1
TWist ghy, met mijne twisters, Heer:
Bestrijd, die mijn’ bestrijders zijn.
Grijpt ghy den schild aen, en rondasse:
En staet op, Heer, tot mijnder hulpe,
En brenghet my de spiesse voort:
Sluyt, tot ontmoetingh, den wegh toe,
[p. 109]
Van yder een, die my vervolghet
Zeght tot mijn ziel, Ick ben uw heyl.
2.
Laet, die mijn ziele zoecken, Heer, [2]
Met schaemte zijn, en met on-eer:
Laet-z’ achterwaerts gedreven worden,
En schaem-rood zijn, die my quaed dencken,
Laet-z’ als kaf worden voor den wind:
En dat Gods Engel haer verdrijf:
Haer wegh zy duyster, en heel glad; [3]
En d’Engel Gods vervolghe haer.
3.
Want zonder reden hebben zy
De groef haers nets voor my verberght;
Gegraven voor my, zonder reden.
Dit hem verwoestingh over-komme, [4]
En dat hy daer van niet en weet’:
En ’t net, het welcke hy voor my
Verborghen heeft, hem zelven vangh;
Hy vall’ daer in met verwoestingh.
4.
Zoo zal mijn ziel haer, in den Heer,
Verheughen; zy zal in zijn heil I. Pause.
Verblijdt zijn: al mijn beend’ren zullen [5]
Dan zeggen, Wie is als ghy, Heere?
Die daer den onder-druckten redt
Van dien, die stercker is dan hy;
En d’onder-druckten-armen man,
Van die hem met-geweld-berooft.
5.
Getuygen des gewelds staen op,
En eischen dat ick niet en weet:
Het quaed voor ’t goed zy my vergelden, [6]
Zelfs, tot beroovingh van mijn ziele.
Aengaende my, zy zijnde kanck,
Was mijn gewaed een rouwe zack.
Met vasten queld’ ick mijne ziel,
En mijn ghebed keerd’ in mijn schoot.
[p. 111]
6.
Ick gingh steeds, als of ’t my een vriend,
Of ’t my een broeder waer geweest:
Ick gingh in ’t zwarte neder-gebogen, [7]
Gelijck men doet in ’s moeders rouwe.
Maer als ick hinckte, waren zy
Verblijd, en zy vergaerden t’saem:
Iae boeven waren tegen my
Vergaert, en ick en merckt’ het niet:
7.
Zy scheurden, end’ en zwegen niet, [8]
Met tanden knersten zy op my,
Met huyghelaers van tafel-broeders.
Hoe langhe zult ghy ’t aen-zien, Heere?
Her-houd mijn ziel uyt haer ghewoel,
Mijn eenzaem uyt der leeuwen macht; II. Pause.
Zoo zal ick in een groote schaer, [9]
Vermelden uwen lof, hier naer.
8.
Ick zal u prijzen, by veel volcks.
Laet haer niet bly zijn, over my,
Die mijn vyanden zijn uyt valscheid;
Laet, die my zonder oorzaeck haten,
Niet wencken, met de oogen, Heer:
Want zy en spreken niet van vre’, [10]
Maer zy bedencken teghen hen,
Die stil in’t land zijn, listighe’en.
9.
Zy sperren haer mond, tegen my,
Wijd open; zeggend’, Ha, ha, ha.
Onz’ oogh heeft dat ghezien met lusten.
Ghy ziet het Heer, wilt doch niet zwijgen, [11]
En weest, ô Heer, niet verr’ van my:
Weest wacker, en weest op-geweckt,
Tot mijne twist-zaeck, tot mijn recht,
O ghy mijn God, ô ghy mijn Heer.
10.
O Heere mijn God, doet my recht,
Nae uw gerechtheid: laet niet toe,
Dat zy hen over my verblijden:
En laet-ze in haer hert niet zeggen: [12]
Heah, onz’ ziel! noch zeggen oock,
Wy hebben hem te niet gedaen.
[p. 113]
Laet haer beschaemt, en schaem-rood zijn,
Die in mijn quaed verheuget zijn.
11.
Laet zijn met schaemt’ en schand’ bekleedt,
Die zich groot maecken teghen my.
Laet juyghen, ende zich verblijden, [13]
Die lust in mijn gerechtheid hebben;
En stedes zeggen, God zy groot,
Die lust heeft tot de vre’ zijns knechts:
Zoo zal mijn tongh vermelden uw
Gerechtigheid, en uwen lof.
Davids Psalm, de knecht des Heeren: voor den Opper-zanghmeester.
DEs godloos’ongerechtigheid
Spreeckt in het binnenst van mijn hert,
Voor zijne ooghen is geen
Gods vreeze: want hy vleyt hem zelf
In zijne oogen, vindmen zijn
Verkeertheid, weerd te haten.
De woorden zijnes monds die zijn
Bedrogh en on-recht. Hy laet nae
Verstandigh zijn tot wel-doen.
Hy dencket on-recht op zijn bed:
[p. 115]
Hy stelt zich op geen goeden wegh:
Hy wilt geen quaed verwerpen.
2.
Uw gunst is tot den hemel toe, [2]
Uw waerheid, Heer, tot d’opper-lucht.
Uw gh’rechtheid als Gods bergen:
En uw oordeelen zijn, ô Heer,
Een grooten afgrond. Ghy behoudt
De menschen ende beesten.
God, hoe weerd is uw goedigheid
Dies in uw vleugels schaduw zich
De menschen vast-betrouwen.
Zy werden van het vet uws huys
Gelaevet, en ghy drenckt-ze uyt
De beeck van uw wellusten.
3.
Want by u is des levens springh: [3]
En in uw licht zien wy het licht.
Streckt uyt uw goedheid, over
De gene, die u kennen, Heer,
En uw gherechtheid, over haer,
Die oprecht zijn van herten.
Dat trotsheids voet tot my niet komm’,
De hand der boozen doe my niet
Omzwerven. Ziet daer vallen
De werckers des on-rechts om verr’.
Zy zijn ter aerde neer-gevelt,
En konnen niet weer rijzen.
Davids Psalm.
ONtsteeckt u zelf niet over de boosdoenders;
Benijdt-ze niet, dewelcke on-recht doen:
Want zy, als gras, haest worden afgesneden,
[p. 117]
En vallen neer, als groene scheutjens gras.
Bertrouwet op den Heer, en doet het goede: [2]
Bewoont de aerd’, en voedt u zelf met trouw.
2.
En hebt al uw verlustingh in den Heere;
Hy zal u geven uwes harten wensch.
Rolt-ende-wentelt uw wegh op den Heere, [3]
Vertrouwet op hem, en hy zal het doen:
Hy zal oock uw gerechtheid voort doen komen
Als ’t licht, en uw recht als de middagh is.
3.
Zwijght God den Heer, verbeyd hem: weest niet toornigh, [4]
Als yemand zijnen wegh voorspoedigh maeckt,
Noch over hem, die daer doet snoode stucken.
Laet af van toorn, verlaet de grimmigheid:
Ontsteeckt u niet, om yet quaeds uyt te richten:
Want boosheid-doenders werden uytgeroeyt. [5]
4.
Maer die den Heer verwachten, erven d’aerde.
En noch een weinigh, en de goddelooz’
En zal niet zijn: en let ghy op zijn plaetze, [I. Paus.]
Hy zal-der niet zijn: maer die vreedzaem zijn, [6]
Die zullen d’aerde erffelick bezitten,
En zich verlusten in een groote vré.
5.
De goddelooz’ verongelijckt den vromen,
En met zijn tanden knerst hy over hem.
God lacht met hem: want hy ziet zijn dagh komen. [7]
De goddelooze trecken ’t zweerd wel uyt.
En spannen haren boogh, om neer te vellen
Den onder-druckten en den armen mensch:
6.
Om, die daer recht van wege zijn, te slachten:
Maer haer zweerd dat zal in haer herte gaen: [8]
Haer boghen zullen oock verbroken worden.
Het weinigh van den vromen overtreft
[p. 119]
De veelheid der godlooze: want den arrem [9]
Der goddelooze zal gebroken zijn.
7.
Maer God de Heere ondersteunt de vrome:
De Heere kent de daeghen der oprecht’.
En hare erffdeel zal eeuwigh blijven;
En zy en zullen in den quaden tijd [10]
Niet zijn beschaemt: en zullen in de daeghen
Van honghers-nood, ten vollen zijn verzaedt.
8.
Maer die godloos zijn zullen t’onder-komen,
En Gods vyanden zullen gansch-vergaen:
Zy zullen met den roock daer heen verdwijnen,
Als ’t kostelickste van de lammers doet. [II. Paus.]
De goddelooze leent en geeft niet weder: [11]
Maer die rechtveerdigh is, ontfermt en gheeft.
9.
Want zijn gezegend’ zullen d’aerde erven,
Maer zijn vervloeckte werden uyt-geroeyt.
God heeft de ganghen van den man bevestight, [12]
En hy heeft een behaghen aen zijn wegh.
Wanneer hy valt, werd hy niet wegh-geworpen?
Want God de Heere ondersteunt zijn hand.
10.
’k Ben jonck geweest, en oock oud geworden? [13.]
Maer zagh noyt, dat de vroom’ verlaeten was,
Noch dat zijn zaed heeft moeten brood gaen zoecken:
Den ganschen dagh ontfermt hy zich, en leent:
En zijn zaed is tot zegen. Wijckt van ’t quaede: [14]
En doet het goed, en woont in eeuwigheid.
11.
Want God de Heere, die het recht beminnet,
Zijn gunst-genooten niet verlaeten zal:
Zy werden in all’ eeuwigheid bewaret;
Maer ’t zaet der goddelooz’ werd uyt-geroeyt. [III. Paus.]
De vrome zullen erff’lick d’aerd’ bezitten, [15]
En daer op woonen in der eeuwigheid.
12.
De mond des vromen die vermelt van wijsheid,
En zijne tonghe spreeckt het gheen recht is:
De wet van zijnen God is in zijn herte, [16]
En zijne ganghen die en slibb’ren niet.
[p. 121]
De goddelooz’ loert en bespiedt den vromen,
En zoeckt hem, op dat hy hem dooden mocht.
13.
Maer God en laet hem niet in zijne handen, [17]
Noch en verdoemt hem, als hy komt in recht.
Wacht op den Heer, wilt zijnen wegh behouden,
En hy zal u verhooghen t’zijner tijd:
Op dat ghy d’aerd mocht erffelick te bezitten.
’t Vyt-roeyen der godlooze zult ghy zien.
14.
Ick hebb’ gezien een schrickelick godloozen, [18]
Die zich uyt-breydd’, als een groen in-landsch boom:
Maer hy gingh door, en ziet, hy was’er niet meer:
Ick zocht hem, maer hy wert’er niet gespeurt,
Let op den vromen, en ziet op den rechten: [19]
Want ’t eynde van dien man zal vrede zijn.
15.
Maer d’overtreders werden t’saem verdelghet.
Het eynd’ der goddelooz’ werdt uyt-geroeyt.
Doch ’t heil der vromen is van God: haer sterckte [20]
In tijd van anghst: God zal har hulpe doen,
En vrijden van de godlooz’ en behouden:
Want zy betrouwen, en staen vast op hem.
Davids Psalm, om te doen ghedencken.
EN straft my niet in uw toren,
Heer, noch tucht my,
In uw heete grimmigheid;
Want uw pijlen zijn ghezoncken [2]
In my, Heere;
[p. 123]
Uw hand is op my ghedaelt.
2.
In mijn vleesch is niet dat heel is, [3]
Van uw gramschap:
Daer en is in mijn ghebeent
Geene vrede, van mijn zonde.
Mijn verkeerthe’en [4]
Gaen my verre over ’t hooft.
3.
Zy zijn my te zwaer gheworden.
Als een zwaer last.
Mijne zweeren zijn vol stancks; [5]
En vervuylt, van mijne dwaesheid.
’k Ben gebogen:
Ick ben gansch om leegh gheruckt.
I. Pause.
4.
Ick gae heel den dagh in’t zwarte: [6]
Want mijn darmen
Zijn ghelijck van brand-geroost.
In mijn vleesch is niet dat heel is. [7]
Ick ben heel-zwack,
En verbrijzelt gansch-en-gaer.
5.
Ick brul van’t gheruysch mijns herten: [8]
Mijn begheerte [9]
Is geheel voor u, ô Heer,
En voor u en is mijn zuchten [10]
Niet verborghen,
Mijn hert dat keert om end’ om.
6.
Mijne kracht heeft my verlaeten,
En het licht oock
Mijner ooghen; jae zy zelf
Zijn by my niet: mijn lief-hebbers, [11]
En mijn vrienden
Staen recht over mijne plaegh.
[p. 125]
7.
En mijn naesten staen van verre: II. Pause.
Die mijn ziele [12]
Zoecken, legghen my een strick:
En die mijn quaed zoecken, spreken
Veel elenden,
Dencken listen all’ den dagh.
8.
Maer ick ben ghelijck een doove, [13]
Ick en hoor niet:
Als een stomme, die zijn mond
Niet en opent; jae als yemand, [14]
Die daer niet hoort,
In wiens mond geen weer-spraeck is.
9.
Want ick hope op u, Heere; [15]
Ghy zult hooren,
Heere, mijn God, want ick zeyd’,
Dat zy over my niet bly zijn: [16]
Als mijn voet drilt,
Werden zy grootsch teghen my.
III. Pause.
10.
Want ick ben gereet tot hincken; [17]
En mijn smerte
Is steeds voor my: ick verhael [18]
Mijne ongherechtigheden.
Ick ben banghe,
Heer, van weghen mijne zond’.
11.
Maer mijn vyanden zijn levend’, [19[
Worden machtigh:
Die my haten worden groot.
End die quaed voor goed verghelden, [20]
Staen my teghen,
Om dat ick nae’t goede jaegh’.
[p. 127]
12.
En verlaet my niet, ô Heere; [21]
O ghy mijn God.
En weest doch niet verr’ van my: [22]
Wilt doch veerdigh zijn, ô Heere,
Tot mijn hulpe,
Mijn heil-en-behoudenis.
Davids Psalm, voor den Opper-zanghmeester, voor Ieduthun.
ICk zeyd’, Ick zal mijn weghen gaede slaen,
Dat ick niet zondigh’ met mijn tongh;
Ick zal mijn mond bewaren met een toom,
Terwijl de booz’ noch voor my is.
Ick was door zwijgen stom, ick zweegh van’t goed: [2]
Maer mijne smerte werd verzwaert.
2.
Mijn herte wierd ontsteken binnen my:
Een vier ontbrandd’ in mijn ghedacht:
Ick hebbe doen gesproken, met mijn tongh;
Maeckt my, ô Heer, mijn eynd bekent, [3]
En welck de mate mijner daghen zy,
Dat ick weet hoe af-gaend’ ick ben.
3.
Ziet ghy stelt mijne dagen een hand breed,
Mijn leef-tijd is voor u als niet.
Elck mensche is immers, hoe vast dat hy staet, [4]
Niet anders als een ydelheid. Sela!
[pag.129]
De mensche gaet, gelijck als in een beeld,
Zy woelen immers ydelick.
4.
Men raept en-men-vergaedert wel by een,
Maer niemand isser, die daer weet,
Wie dat het zelve nae zich nemen zal. Pause.
En nu, ô Heere, wat is ’t doch, [5
Dat ick verwacht ’t mijn hope is op u.
Verlost my van al mijne zond’.
5.
En stelt my doch niet tot des dwazen smaet.
Ick ben geworden als verstomt. [6]
Ick en zal mijnen mond niet open doen:
Want ghy hebt dat, ô Heer, gedaen.
Neemt uwe plaghe doch van op my wegh.
’k Bezwijcke van den strijd uw’s hands.
6.
Indien ghy yemand met bestraffingh tucht, 7]
Van wegen d’ongerechtigheid:
Zoo doet ghy alle zijn bevalligheid
Versmelten, even als een mot.
Het is zoo immers van een yder mensch,
Hy en is niet als ydelheid. Sela!
7.
Hoort mijn gebed, Heer luystert naer mijn stem, [8]
En zwijght tot mijne tranen niet:
Want ick ben by u als een vremdelingh,
Als een by-woonder, even als
Mijn vaders. Wend van my, dat ick verquick’,
Eer ick heen gae, en niet en zy.
Davids Psalm, voor den Opper-zanghmeester.
ICk hebbe lange op den Heer verwacht,
En hy heeft zich tot my geneyght:
En hy heeft mijn geroep gehoort:
[p. 131]
Hy heeft my uyt een kuyl vol van geruis,
Uytmodd’righ slijck geheven;
En hy heeft mijne voeten
Op eene rots gestelt,
En mijnen gangh gevest.
Hy geeft mijn mond een lied, [2]
Een lof-zangh onzen God.
2.
Veel zullen dat aenzien, en zijn bevreest,
Nochtans vertrouwend’ op den Heer.
O wel-geluckigh is de man!
Die God den Heer tot zijn vertrouwen stelt:
En niet om-ziet nae trotsche,
Of die tot leugen wijcken.
Ghy hebt, ô Heer, mijn God, [3]
Uw wond’ren allesins,
En uw gedachten oock,
Aen ons zeer veel gemaeckt.
3.
Geen die z’ in order by u stellen kan:
Zoud’ ick die gaen vertellen, Heer,
En spreken daer van: zy zijn meer,
Als dat-ze zouden konnen zijn getelt.
Slacht-offer, of spijs-offer [4]
En heeft u niet behaghet.
Ghy boort my door de oor’.
Ghy en hebt van my geen
Brand-offer, noch oock geen
Zond-offer af-ge-eyscht.
[p. 133]
4.
Doe zeyd’ ick, Ziet ick komm’: daer is van my
Geschreven in de rol des boecks:
Ick hebb’ behagen, ô mijn God,
Om uw gelieft te doen, end’ uwe wet
Is in mijn in-gewanden: Pause.
Ick melde van gerechtheid, [5]
In een groote schaer.
Ziet ick en dwinghe niet
Of sluyt mijn lippen toe:
O Heer, ghy wetet wel.
5.
Ick en bedecke uw gerechtigheid
In’t midden van mijn herte niet:
Ick spreeck uw waerheid en uw heil:
Ick en verhale, in de groot’ gemeint,
Uw gunste niet, noch trouwe.
Ghy zult my niet onthouden, [6]
Heer, uw barmhertighe’en.
Laet uw weldadigheid,
En uwe waere-trouw
My stedes gade slaen.
6.
Want vele quaeden tot ontalligheid,
Die hebben my rondom bezet:
Mijn ongerechtigheden, Heer,
Die hebben my zoo dapper aen-getast,
Dat ick die niet kan mercken:
Zy zijn meer in ghetale,
Dan d’hairen mijnes hoofts:
En mijn hert my begeeft.
Laet uw behagen zijn
Tot mijn verlossingh, Heer.
7.
O Heere, haestight u tot mijne hulp: [7]
Laet haer te zamen zijn beschaemt,
En laet-ze t’zamen schaem-rood zijn,
Die mijn ziel zoecken, om te niet te doen.
Laet-z’ achterwaerts heen wijcken,
En gansch te schande worden,
Die daer mijn quaed behaeght.
Laet, die my zeggen, Heer,
[p. 135]
Ha, ha, verwoestet zijn,
Tot loon van haere schaemt’.
8.
Laet al de ghene, die u zoecken, Heer, [8]
In u verheught en blijde zijn.
Laet die lief-hebbers zijn uws heils
Geduerigh zeggen, d’Heer zy groot gemaeckt.
Ick ben doch wel ellendigh,
En een nood-durftigh mensche;
Maer d’Heere denckt aen my.
Iae ghy zijt mijne hulp,
En mijn bevrijder, Heer:
Vertoeft doch niet mijn God.
Davids Psalm, voor den Opper-zanghmeester.
GEluckigh! die daer tegen d’armen man,
Met goed bescheid zich draeght.
D’Heer zal hem vrijden op den dagh des quaeds;
D’Heer zal hem gade slaen:
En hem by’t leven houden: vol ghelucks
Zal hy op aerden zijn;
En ghy en zult hem in zijn vyands wil
Niet overgheven, Heer.
2.
De Heere zal hem op het ziecke-bed [2]
Een hulp en steunsel zijn.
[p. 137]
Ghy keert zijn legher in zijn kranckheid om.
Ick zeyd’, ô Heere God,
Zijt my ghenadigh, en geneest mijn ziel;
Want ick hebb’ u misdaen.
Die mijn vyanden zijn die zeggen quaed [3]
Van my, op deze wijz’:
3.
Wanneer doch sterft hy, en vergaet zijn naem?
Komt hy zien, hy spreeckt valsch;
Zijn herte dat vergadert zich onrecht.
Gaet hy nae buytens toe; Pause.
Hy spreeckt’er van. All’ mijne haters t’zaem, [4]
Die momp’len tegen my:
Zy overdencken stedes tegen my
Het gene my quaed is.
4.
Een Belials stuck, zeght men, kleeft hem aen,
En hy die neder-leght,
Zal niet weer op-staen. Zelfs mijn vrede-man, [5]
Op wien ick hebb’vertrouwt,
Die mijn brood at, heeft tegen ghelicht
Den achter-voet: maer ghy
Zijt my ghenadigh, Heer, en richt my op:
Op dat ick’t hen vergheld’.
5.
Hier by weet ick, dat ghy lust aen my hebt; [6]
Dat mijnen vyand niet
Zal juyghen over my: want ghy steunt my,
In mijn oprechtigheid,
En stelt my eeuw’lick voor u aengezicht.
Gelovet zy de Heer, [7]
Israels Godt, van d’een tot d’ander eeuw.
’t Zy amen, amen ’t zy.
Een onderwijzinge, voor den Opper-zanghmeester.
ALs een hert schreeuwt naer de vlieten,
Schreeuwt, ô God, mijn ziel tot u.
[p. 139]
Mijne ziel dorst, nae den Heere,
Nae God, die daer levend’ is.
Wanneer zal ick henen gaen,
En voor Godes aenghezicht
Weer verschijnen? Mijne tranen [2]
Zijn my dagh en nacht tot spijze.
2.
Om dat zy my heele dagen
Zeggen, Waer is uwe God?
Ick ghedenck daer aen, en storte
Mijne ziele, in my, uyt.
Dat ick heen gingh, met de schaer,
Met hen trad nae Godes huys,
Met een vreughd-en-lof-zanghs-stemme,
Onder volck dat feeste houdet.
3.
Wat buyght ghy u neder, mijn ziele, [3]
En woelt in my? Hoopt op God:
Want ick zal hem noch meer loven,
Voor ’t heil zijnes aenghezichts.
Mijn ziel buyght zich in my neer:
Dies ick u mijn God gedenck, [4]
Uytden lande der Iordaene,
En uyt Hermon ’t kleyn geberghte.
4.
By ’t ghedruys van uwe sluyzen,
d’Afgrond tot den afgrond roept. Pause.
Al uw baren, en uw golven, [5]
Die zijn over my heen gegaen.
Maer de Heere zal des daeghs
Zijne gunst gebien; en ’s nachts,
[pag.141]
Zal zijn lied, by my, een bede
Tot den God mijns levens wezen.
5.
’k Zal tot God, mijn rotse, zeggen, [6]
Waerom doch vergheet ghy my?
Waerom gae ick in het zwarte,
Om des vyands groot gheweld?
Mijn vyanden hoonen my,
En vermoorden mijn gebeent,
Als zy tot my heele dagen
Zeggen, Waer magh uw God wezen?
6.
Mijn ziel, wat buyght ghy u neder, [7]
En woelt in my? Hoopt op God.
Want ick zal hem noch meer loven:
’t Heil mijns aengezichts, mijn God.
1
DOet my recht, ô God, pleyt mijn zake,
Vrijt my van ’t ongenadigh volck,
De listigh’ en verkeerden mensche:
Ghy zijt de God van mijne sterckte. [2]
Hoe laet ghy my dan? hoe gaen ick
In ’t zwart, door vyands praem?
2.
Zend uw licht, ende uwe waerheid, [3]
Dat die my leyden, dat-ze my
Tot uwer heiligheids gheberghte,
En tot uw tabernakels brengen:
Dat ick tot Gods altaer magh gaen, [4]
Tot God, ’t vermaeck mijns vreughds:
[p. 141]
3.
En op dat ick u met de harpe,
O God, ô mijn God, loven mocht.
Wat buyght ghy mijn ziel, en wat woelt ghy? [5]
Hoopt op God: ick zal hem noch loven.
Hy is het menighvuldigh heil
Mijns aenghezichts, mijn God.
Een onderwijzinghe: voor den Opper-zanghmeester, onder de kinderen van Korah.
O God, wy hoorden ’t met onz’ ooren,
Onz’ vaders hebben ’t ons vertellet:
Ghy hebt, in haren tijd, een werck,
In tijden van ouds, uytghewrocht.
Ghy hebt de Heyd’nen met uw hand,
Uythaer bezittingh wegh-gedreven:
Maer haer gheplant: ghy hebt geplaeght
De volcken; en dees’ voort doen schieten.
2.
Want zy en hebben, door haer zweerden, [2]
’t Land niet ge-erft: en haren arrem
En heeft haer geen heil toe-gebracht:
Maer uwen arm en rechter-hand,
En ’t licht, Heer, uwes aenghezichts:
Om dat ghy in haer hadt behagen.
Ghy zijt mijn Koningh, ô mijn God. [3]
Wilt doch all’ Iacobs heil gebieden.
[p. 145]
3.
Wy zullen onze weer-partijders,
Door u, ghelijck met hoornen stooten:
Wy zullen in uw naem vertre’en
All’ die daer tegen ons opstaen.
Want ick vertrouw niet op mijn boogh, [4]
En mijn zweerd zal my niet bevrijden:
Maer ghy hoedt ons van onz’ partyen,
En maeckt beschaemt all’ die ons haten.
I. Pause.
4.
Wy roemen in God alle dage: [5]
En zullen uw naem eeuw’lick loven. Sela!
Maer ghy hebt ons verstooten, Heer,
En ghy hebt ons te schand’ gemaeckt,
Mids ghy niet uyt-treckt met ons heyr:
Ghy maeckt, dat wy ons moeten keeren [6]
Voor onzen vyand achterwaerts:
Onz’ haters rooven voor zich heenen.
5.
Ghy stelt ons als het vee tot spijze,
En ghy verstroyt ons onder d’Heydens.
Uw volck verkoopt ghy, om geen goed [7]
En haren prijs en hooght ghy niet.
Onz’ bueren stelt ghy ons tot smaet,
Tot spot en schimpingh hier-rondomme,
En onder d’Heyd’nen tot een spreuck, [8]
En tot hooft-schuddingh onder volck’ren.
6.
Mijn schand’ is voor my alle daghe:
De schaemte van mijn aengezichte
Bedeckt my, en dat om de stem [9]
Des hoonders, en der lasteraers:
Om vyands en wraeck-dorsters wil:
Dit is al over ons gekomen,
Nochtans vergeten wy u niet,
Noch hebben uw verbond beloghen.
II. Pause.
7
Onz’ hert is niet te ruggh’ gewendet, [10]
Onz’ treed niet van uw padt geweken:
Hoewel ghy ons in eene plaets
Der draken heel verplettert hebt,
En met doods-schaduw over-deckt.
Zoo wy Gods naem vergeten hadden, [11][p. 147]
En hadden tot een vreemden God
Onz’ hande-palmen uyt-gebreydet;
8.
En zou God zulcks niet onder-zoecken?
Want hy weet ’s herts verborgentheden.
Wy worden doch, om uwent wil, [12]
Gedoodet, den geheelen dagh;
Wy worden als slacht-vee geacht
Ontwaeckt, waeromme doch, ô Heere,
Zoudt ghy nu slaepen? waeckt doch op;
Verstoot ons niet in eeuwigheden.
9.
Waerom zoudt ghy uw aengezichte [13]
Verbergen? ende onz’ ellende,
De onder-druckingh’ die ons perst,
Vergeten, Heer? Want onze ziel
Is ne’ er-gebogen in het stof;
En onzen buyck kleeft aen de aerde.
Staet op ter hulp, verlost ons doch, [14]
Om uwer goedertierheids wille.
Een onder-wijzingh, een lied der liefden: voor den
Opper-zanghmeester, onder de kinderen van Ko-
rah, op Schoschannim.
MYn herte geeft al ziedend’ een goe’ reden;
Ick zegge mijn gedichten van den Koningh:
Mijn tonge is een wacker schrijvers penn’.
Ghy zijt veel schoonder dan eens menschen kind:
Genaed’ is in uw lippen uytgestortet:
[p. 149]
Daerom heeft God u eeuwighlick gezegent.
Gord doch uw zweerd aen d’heupe, ô ghy Held, [2]
Uw majesteyt, end’ uwe heerlickheid:
2.
En rijd, in uwe heerlickheid, voorspoedigh,
Op ’t woord van trouw, zachtmoedigheid, gerechtheid:
Uw rechterhand u vreeslickheden leer’.
Uw pijlen zijn geslepen ende scherp: [3]
Veel volcken zullen voor u neder-vallen,
Zijnd’ in het hert vyanden van den Koningh.
Uw throon, ô God, is eeuwigh en altoos:
Uw rijck-staf is een staf der billigheid.
3.
Ghy lieft gerechtigheid, en haer godloosheid: [4]
Daerom zoo heeft u, boven uw genooten,
O God, uw God, met vreughde-zalf, gezalft.
All’ uwe kleed’ren zijn myrrh’, aloë,
En cassy uyt de schoon’ yvoor-paleyzen:
Van waer dat zy met vreughden u verblijden. Pause.
Zelfs Konincks dochters zijn-der onder uw’ [5]
Staet-joffers, die zeer kostelicke zijn.
4.
De Koninginn’ is aen uw rechter-zijde
Gestelt, in’t alder-fijnste goud van Ophir.
Hoort dochter, ende ziet, en neyght uw oor:
Vergeet uw volck, en uwes vaders huys:
Zoo zal de Koningh uwer schoonheid lusten: [6]
Dewijl hy uw Heer is, buyght voor hem neder:
En Tyrus dochter met de rijckst’ van’t volck,
Die zullen zelfs u smeecken met geschinck.
5.
Des Konincks dochter is vol eer van binnen:
All’ hare kleedingh is van goud’ borduersel.
Zy zal den Koninck werden toegeleydt, [7]
In sticksel-werck: de jonge dochters oock,
Haer med’-genooten, die haer achter-volghen,
[p. 151]
Die zalmen u toe-brengen: en zy zullen
Met blijdschap en met vreughd geleydet zijn:
Zy zullen in ’t paleys des Konincks gaen.
6.
Uw zonen zullen in de plaetse wezen [8]
Van uw voor-vaders: en ghy zult-ze zetten
Tot Vorsten over de geheele aerd’.
’k Zal maken dat-men uwes naems gedenck’,
En dat van elck geslachte tot geslachte.
Daerom zoo zullen u de volcken, Heere,
In alle-eeuwigheden, en altoos,
Belijden en-u-zeggen-lof-en-danck.
Een lied, op Alamoth: voor den Opper-zangh-
meester, onder de kinderen van Korah.
GOd is ons een toe-vlucht en sterckte:
Hy is zeer-krachtelick bevonden,
Een hulp in druck-en-bangigheid.
Zoo dat wy niet bevreest en zijn,
Al wisseld’ oock de aerd’ haer plaetse.
En dat de bergen zich verzette’n,
In ’t hert der zeen. Haer wat’ren laet [2]
Vry bruyssen, ende zijn beroert.
2.
Laet bergen beven-ende-dav’ren,
Door het verheffen van de zelve. Sela!
De beexkens van de groot’ rivier,
[p. 153]
Die zullen Godes stad verblyen,
Het heilighdom des Hooghstes wooningh:
God is in haer: zy zal niet wanck’len. [3]
Godt zal-ze helpen, alzoo haest
De morgen-stond aen-breken zal.
3.
De Heyd’nen raesden-ende-woelden,
De Koninck-rijcken zich beweeghden,
Hy hief zijn stem, de aerde smolt. Pause.
D’Heer der heyr-schaeren is met ons: [4]
En Iacobs God is ons een hooghte. Sela!
Komt aenschouwt des Heeren daden,
Die op de aerd’ verwoestingh maeckt;
Die d’oorlogh stilt, tot ’taerdrijcks eynd’: [5]
4.
Die daer den boghe breeckt in stucken,
En die de spietse houwt in eynden:
Die wagens met het vier verbrand.
Laet af, en weet, dat ick God ben.
Ick zal verhooght zijn, by de Heydens:
Ick zal verhooght zijn op de aerde.
D’Heer der heyr-schaeren is met ons. [6]
En Iacobs God is ons een burght. Sela!
Een Psalm: voor den Opper-zanghmeester, onder de kinderen van Korah.
AL ghy volcken t’saem
Klappet in de hand:
Iuyght God met een stem
Van een bly-gezangh.
Want God d’alder-hooghst
Is zeer vreesselick:
[p. 155]
Hy is een groot Vorst
Over ’t heel aerdrijck.
Hy is, die daer brenght [2]
Volcken onder ons:
Die gemeynten stelt
Onder onzen voet.
2.
Hy verkiest voor ons
Onze erffenis.
Iacobs heerlickheid
Die hy heeft bemint. Sela!
God rijst met gejuygh, [3]
D’Heere met geklanck
Van een hell’ bazuyn’.
Psallem-zinght voor God,
Psalm-zinght, en Psalm-zinght
Onzen Koninck, zinght.
Want hy Koninck is
Van de heele aerd’.
3.
Psallem-zinght ghy al [4.]
Die verstandigh zijt.
God als Koninck heerscht
Over ’t Heydens volck.
God zit op den throon
Van zijn’ heyligheid.
Princen van het volck
Zijn vergaert, by ’t volck
Des Gods Abrahams.
Want ’t beschut der aerd’ [5]
Dat komt Gode toe.
Hy is zeer verhooght.
[p. 157]
Een Lied, een Psalm, voor de kinderen van Korah.
DE Heer is groot en zeer geroemt,
In onzes Gods stad, het geberght
Van zijne heiligheid. Aan ’t Noorden
Is Sions bergh schoon van geweste.
Een vermaeck der gansche aerd’;
En des grooten Konincks stad.
God die is in haer paleyzen: [2]
Hy is voor een burght erkennet.
Ziet de Vorsten die vergaerden,
En zy trocken t’samen henen.
2.
Gelijck zy ’t zagen, waren zy
Verwondert, en verschrickt, verbaest.
Een bevingh greep haer daer, en smerte
Als een die kind baert. Ghy breeckt Tharsis [3]
Schepen, met een Oosten-wind.
Zoo wy ’t hadden aen-gehoort,
Alzoo hebben wy gezien oock,
In de stad des Heer’ der heyren.
[p. 159]
In de stad jae onzes Godes.
God zal-z’ een eeuwelick bevesten. Sela!
Pause
3.
In’t midden uwes tempels, Heer, [4]
Ghedencken wy aen uw genaed’.
O God, ghelijck daer is uw naeme,
Zoo is uw roem, tot d’aerdrijcks eynden.
Uwe rechter-hand, ô Heer,
Is vol van gerechtigheid.
Dat hem Sions bergh verblijde; [5]
Dat de docht’ren van Iehuda,
Om all’ uw oordeelen wille,
Vrolick-met-gejuygh-op-springen.
4.
Gaet rondom Sion, om-ringht haer;
Telt haere torens; zet uw hert
Op haere vestingh, en beschouwet,
Met onderscheid, all’ haer paleyzen;
Op dat ghy ’t vertellen mocht,
Aen ’t gheslacht, dat volgen zal:
Want ziet, deze God is onze [6]
God, voor eeuwigh en oneynd’lick.
Hy is ’t die ons (zonder scheyden)
Tot de dood toe zal geleyden.
Een Psalm voor den Opper-zanghmeester, onder de kinderen van Korah.
HOort dit, ghy alle volcken luystert toe:
Ghy alle die de weereld hier bewoont,
Zoo wel die slecht, als die aenzienlick zijn,
De rijcken en de armen bey te zaem.
Mijn mond van vele wijsheid spreken zal.
[p. 161]
Mijns herts gepeis zal wezen vol verstands:
Ick zal mijn ooren tot een spreucke neygen,
Ick zal mijn scherpte op de harp ontsluyten.
2.
Waeromme zoud’ ick doch met vreeze zijn [2]
In quade daghen, vol van ongeval,
Als ’t onrecht op de hielen my om-ringht?
Aengaend’ hen, die daer steunen op haer macht,
En roemen op de veelheid van haer goed.
De eene broeder zal den ander noyt
Verlossen konnen; noch en zal oock mede
Aen Gode zijn randzoeningh konnen geven.
3.
(Want ’t los-geld van haer ziele kost te veel, [3]
En zal ophouden in der eeuwigheid)
Dat hy voortaen oock altoos leven zou,
En dat hy gheen verderf en zoude zien.
Want dat de wijze sterven, ziet hy wel:
Dat oock alzoo een ongestadigh-dwaes,
En d’onvernuftigh’ al te zaem om-komen,
En dat zij haer goed aen een ander laten.
4.
Haer innerlick gedacht en meyningh is, [4]
Dat hare huyzen eeuw’lick zullen zijn.
Haer wooningh van geslachte tot geslacht:
De landen noemen zy nae haren naem.
Nochtans en blijft de mensche niet in eer:
Hy word gelijck de beesten die vergaen. Pause.
Deez’ haren wegh is eene dwaesheid van hen, [5]
En haer nae-kommers, dien behaeght haer tale.
5.
Men zet haer, als de schapen, in het graf:
De dood die zal-z’ af-weyden als het gras.
De ghene die oprecht van herten zijn,
Die heerschen over haer dien morgen-stond:
En ’t graf zal haer gedaente doen vergaen, [6]
Elck uyt de wooningh, die hy voor zich heeft.
[p. 163]
Maer God de Heer zal mijne ziel verlossen
Uyt’s grafs geweld: want hij zal my opnemen. Sela!
6.
En vreest niet als een mensche rijcke word,
Wanneer de eere van zijn huys vermeert:
Want in zijn sterven neemt hy gansch niet me’:
Zijn eer en daelt hem oock niet achter aen:
Hoewel hy in zijn leven zijne ziel
Wel-zegene, ende dat-men u oock prijst, [7]
Om dat ghy u goed doet; zoo zal zy mede
Tot het geslachte van haer vaders komen:
7.
Zy zullen ’t licht in eeuwigheid niet zien.
De mensche die in groote weerde is,
En welcke daer hy geen verstand en heeft,
Wort even, als de beesten die vergaen.
Asaphs Psalm.
DE God der goden, God de Heere spreeckt,
En roept de aerde van den op-gangh af
Der zonne, tot aen haren onder-gangh.
God die verschijnt uyt Sion met een glans,
De volheid-en-volkomenheid der schoonheid.
God, onze God zal komen, en niet zwijgen:
2.
Vier zal verteeren voor zijn aengezicht, [2]
Het zal oock dapper stormen rondom hem.
Hy zal tot d’hemel roepen van om-hoogh,
En tot de aerd’, tot richtingh van zijn volck:
Verzamelt ghy my mijne gunst-genooten,
Die mijn verbond met offerande maken.
[p. 165]
3.
De hem’len zullen maken een verhael, [3]
Van zijne waerheid-en-gerechtigheid:
Om dat de Heere zelve rechter is.
Hoort mijn volck, ick zal spreken; Israël,
En ick zal onder u vast doen betuygen:
Ick God ben uwe God, en zal het blijven.
4.
’k Zal om uw off’ren u niet overgaen:
Want uw brand-offers die zijn steeds voor my:
’k En zal geen vaeten nemen uyt uw huys, [4]
Noch bocken uyt de koyen van uw stal.
Want al’t gedierte van het wout is mijne;
De beesten die op duyzend bergen weyden.
5.
Ick kenne al ’t gevoghelt van ’t geberght,
En al het wild des velds dat is by my. Pause.
Indien my hongherd’, ick en zeyd’t u niet: [5]
Want my komt toe de weer’ld en wat haer vult.
Hoe dan? zoud’ ick het vleesch van stieren eten?
Of zoud’ ick oock het bloed van bocken drincken?
6.
Brenght Gode tot een offer-lof en danck;
Betaelt den Alderhooghsten, en voldoet
Al uw beloften, ende roept my aen, [6]
Ten dage van benautheid en verdriet:
Ick zalder u uyt-helpen en verlossen:
En ghy zult my groot maken ende eeren.
7.
Maer God de Heer zeyt tot den goddeloos’,
Wat is u, dat ghy mijne keuren meldt,
En mijn verbond in uwen monde neemt?
Daer ghy de straf haet, en mijn woord verwerpt.
Zoo ghy een dief ziet, loopt ghy met hem henen, [7]
En al uw deel is met den overspeelders.
8.
Ghy brenght de tael uws monds ten quade voort,
En uwe tonghe voeght bedrogh te zaem.
Ghy weder-spreeckt uw broeder, daer ghy zit: [8.]
Ghy laster tegen uwes moeders zoon.
Dees dingen doet ghy, en ick houd’-my stille:
Ghy meent, dat ick u t’eenemael gelijcke.
[p. 167]
9.
Ick zal u straffen en ordentelick
Voor uwe oogen stellen dat ghy doet.
Verstaet doch dit, ghy die daer God vergeet. [9]
Op dat ick niet verscheur’, en niemand redd’.
Hy die danck offert, die zal my vereeren.
Wie zijn wegh schickt, zal ick Gods heil bewijzen.
Davids Psalm, voor den Opper-zanghmeester. Doe de Propheet Nathan tot hem quam: naer dat hy tot Bathseba ingegaen was.
WEest ghy, ô God, genadigh over my,
Naer uwe goedertierenheid-en-gunste:
Doet wegh tot niet al mijne overtredingh,
Naer uwe groot-en-veel barmhertighe’en.
Wascht my van mijne ongerechtigheid,
En maeckt my zuyver van dees mijne zonde.
Want mijne overtredingh ick wel kenn’, [2]
Ende mijne zonde is voor my geduerigh.
2.
Ick hebbe tegen u alleen misdaen,
Gedaen, het gene quaed is in uw oogen:
Op dat ghy zoo rechtveerdigh in uw spreken,
En dat ghy zuyver in uw rechten zijt.
[p. 169]
Ziet, ick ben in verkeertheid voort-gebracht; [3]
Mijn moeder heeft my oock in zond ontfangen.
Ghy hebt tot waerheid innerlicke lust,
En doet my wijsheid in’t verborgen weten.
3.
Besprenght my met ysop, zoo ben ick reyn: [4]
Wascht my, zoo zal ick witter als sneeuw wezen.
Geeft dat ick vreughde en blijdschap hoore,
Dat zich verheugh ’t gebeent’ dat ghy verplet: Pause.
Berght uw gezichte van mijn zonden, Heer: [5.]
Verdelghet all’ mijn ongerechtigheden.
Schept my, ô God, een klaer en zuyver hert,
En wilt in my een vasten geest vernieuwen.
4.
Verwerpt my doch van uw gezichte niet; [6]
Noch wilt uw heil’gen Geest van my niet nemen:
Wilt my de vreughd van uw heil weder-geven:
Dat my de geest der vryheid ondersteun’;
Dat ick uw wegen d’overtreders leer’, [7]
En dat de zondaers zich tot u bekeeren.
Verlost my, God, van bloedschuld, God mijns heils,
En mijne tongh zal uw gerechtheid juygen.
5.
Wilt doch, ô Heer, mijn lippen open doen, [8]
En mijnen mond zal uwen lof vertellen.
Want ghy en hebt geen lust tot offerande,
Ick hadde-z’ andersins wel toegebracht:
Ghy hebt oock in brand-offers geenen lust.
Een recht gebroken geest zijn Gods off’randen: [9]
’t Gebroken en het neer-geslagen hert
En zult ghy, ô God, nimmermeer vergeten.
6.
Doet wel by Sion, nae uw wel-gheval:
En wilt de mueren van Ierus’lem bouwen:
Dan zult ghy aen gerechtigheids off’randen [10]
Lust hebben, aen ’t brand-offer, en het geen’
Dat gansch verteert, en heel verslonden wort.
Dan zalmen op uw altaer varren off’ren.
[p. 171]
Davids onderwijzinge, voor den Opper-zanghmeester. Als Doëg de Edomiter gekomen was, ende Saul verwittight, ende tot hem gezeyt hadde: David is ten huyze van Achimelech gekomen.
WAt roemt ghy in’t quaed, ghy geweldigh’?
Gods goedertierentheid
Zal t’allen daghe blijven dueren.
Uw tongh denckt enckel schae’; [2]
Gelijck een scheer-mes wel gewet,
Het welck bedrogh uyt-werckt.
2.
Ghy hebt ’t quaed liever dan het goede, [3]
De leugen al veel meer,
Als dat ghy zoud gerechtheid spreken. Sela!
Ghy hebt lief allerley
Ghespreck en woorden van verderf,
Een tonghe des bedrogh.
3.
God die zal u oock neder-werpen
In alle eeuwigheid.
Hy zal u grijpen-en-wegh-nemen, [4]
En rucken uyt de tent:
Iae trecken u uyt ’s levens land,
Zelfs tot de wortel toe. Sela!
4.
De vrome zullen ’t zien, en vreezen,
Dus spottend’ over hem:
Ziet daer den man, die God niet stelde [5]
Tot zijne sterckt’-en-kracht:
[p. 173]
Maer die op veelheid van zijn goed
Vertrouwen heeft gezet.
5.
Hy was versterckt, door zijne schaden:
Maer ick zal in Gods huys, [6]
Als eenen groen’ olijf-boom, wezen.
Ick stelle mijne hoop’
Op Godes goedertierenheid,
Voor eeuwigh, en altoos.
6.
Ick zal u loven en belijden, [7]
In alle eeuwigheid:
Om dat ghy ’t hebt gedaen, ô Heere:
Ick wachte uwen naem,
Want die is vriendelick-en-goed,
Voor die ghy gunste draeght.
Davids onderwijzinge, voor den Opper-zanghmeester, op Machalath.
DE dwaes zeyt in zijn hert, Daer is geen God;
Zy maken ’t slim met grouw’len van verkeertheid.
Daer en is niemand die wat goeds is doende.
God die heeft uyt den hemel op den mensch [2]
Om leegh gezien:
2.
Op dat hy zagh, of yemand hadd’ verstand,
Of die God zocht: elck is te ruggh’ geweken:
Zy zijn t’saem stinckend’ en onnut geworden, [3]
Daer en is niemand die yet goeds uyt-recht,
Oock zelfs niet een.
3.
En weten dan deez’ boosheid-doenders niet, [4]
Die mijn volck eten, of zy brood op-aten,
[p. 175]
Die God niet aen en roepen, met ghebeden?
Daer wierden zy met vreeze gansch bevreest, [5]
Daer geen vrees was.
4.
Want God die heeft de beend’ren gansch verstroyt,
Des genen die u vast belegert hadde.
Ghy hebt-ze met beschaemtheid overtogen:
Want God die heeft haer met een tegenheid [6[
Geheel verstroyt.
5.
Oh, dat de velerley behoudenis,
Van Israël, uyt Sion mochte komen!
Als God zijns volcks gevangen’ zal doen keeren,
Zal Iacob zich verheughen; Israël
Zal blijde zijn.
Davids onderwijzinge, voor den Opper-zanghmeester, op Neginoth. Als de Ziphiters gekomen waren, ende tot Saul gezeyt hadden: En verberght zich David by ons niet?
VErlost my God, door uwen naem,
En doet my recht, door uwe sterckte:
Hoort, God, mijn bede, neyght uw ooren,
Tot all’ de red’nen mijnes monds.
Want vremde staen op tegen my: [2]
Tyrannen zoecken mijne ziele:
Zy stellen God niet voor haer oogen. Sela!
[p. 177]
Ziet, ’t is God die mijn helper is.
2.
’t Is God die mijn ziel onder-steunt:
Hy zal dit quaed mijn spyen vergelden. [3]
Roeyt haer doch uyt, door uwe waerheid.
’k Zal mildelick u off’ren, Heer.
’k Zal uw naem loven, die goed is:
Want hy redt my uyt alle anghsten: [4]
En mijne oogh heeft op hen-lieden
Gezien, die mijn vyanden zijn.
Davids onderwijzinge, voor den Opper-zanghmeester, op Neginoth.
O God neemt mijn ghebed ter ooren:
Verberght u niet voor mijne smeeckingh:
Merckt op my, en wilt my verhooren.
Ick maeck misbaer in mijn geklagh,
En maeck getier, om ’s vyands roep:
Van wegen ’t perssen der godd’loozen.
2.
Want zy het onrecht op my schuyven, [2]
Ende met een gramschap zy my haten.
Mijn hert in’t binnenst van my smertet: [3.]
Doods-schricken over-vallen my:
Vrees-ende-bevingh komt my aen,
En sitteringh die over-decket my.
3.
Zoo dat ick zeggh’; Oh dat my yemand [4]
De vleughels van een duyve gave!
[p. 179]
Ick zoude erghens henen vliegen:
Waer dat ick oock verblijven mocht’:
Ziet, ick zou verre suck’len heen, [5]
In de dorr’ woestijn vernachten. Sela!
4.
Ick zoude haesten, dat ick mochte
Van dien drijf-wind, van storm ontkomen.
Verslint-ze, Heere, deylt haer tonghe:
Want ick zie, binnen in de stad, [6]
Twist ende wrevel: dagh en nacht
Om-ringhen-z’haer; op hare mueren:
5.
In haer is onrecht ende moeyte:
Iae in haer is niet als verdervingh’,
En argh-list en bedriegherye. Pause.
En wijckt van hare strate niet: [7]
Want ’t is geen vyand, die my hoont:
Ick zoude’t andersins verdragen.
6.
’t En is oock niemand die my hatet,
Die tegen my zich heeft verheven:
Ick hadde my voor haer verborghen.
Maer ghy, ô mensche, zijt de man [8]
Gelijck van mijne weerdigheid,
Mijn leyds-man, ende mijn bekende:
7.
Daer wy in zoetigheid te zamen
Beraemden in den raed: wy gingen
Met eene schaer ten huyze Godes.
Dat doch de dood haer over-vall’, [9]
Gelijck als een schuld-eyscher doet:
Dat zy ter helle levend’ dalen.
8.
Want boosheid is in hare wooningh,
In’t binnenst van hen. Ick zal roepen,
Tot God, en d’Heer zal my verlossen.
Des avonds, ’s morghens, ’s middaghs-tijd [10]
Zoo zal ick woelen met gheklagh:
En hy zal mijne stemme hooren.
9.
Hy heeft mijn ziele nu in vrede
Van stijden teghen my verlosset.
Want zy zijn tegen my, met velen,
[p. 181]
Geweest. Godt die het hooren zal [11]
Die zal haer plagen, als die daer
Van oude tijden zit, als richter. Sela!
10.
Dewijle by hen geen verand’ringh
En is, en zy God niet en vreezen.
Hy slaet zijn hand aen zijn vreedzame: [12]
En hy ontheylight zijn verbond.
Zijn mond die is heel boter-glad:
Maer daer is oorlogh in zijn herte.
11.
Zijn woorden die zijn al veel zachter, [13]
Als oly: maer ’t zijn bloote zweerden.
Werpt uwe zorghe op den Heere:
Want hy is’t die u onder-houdt.
Hy en zal nimmermeer toe-staen,
Als dat de vrome wanck’len zoude.
12.
Maer ghy, ô God, ghy zult de mannen, [14]
Van bloed en van bedrogh, doen dalen,
Diep in den putte van verdervingh:
Zy zullen hare dagen niet
Verlenghen, tot de helft van dien:
Maer ick zal op u vast betrouwen.
Davids gouden kleynoot, voor den Opper-zanghmeester, op Ionath Elem Rechokim: als de Philistijnen hem te Gath gegrepen hadden.
ZYt my genadigh, ô God, want de mensch
Die zoeckt my op te slocken t’eenemael:
De strijder dringt op my den ganschen dagh:
Mijn spieders zoecken daeghlicks
[p. 183]
My op te slocken: ick hebb’ veel bestrijders:
O Alderhooghst, ick zal op u betrouwen,
Ten daegh als ick zal vreezen: ick zal prijzen [2]
In God de Heer, zijn woord.
2.
Ick steun op God: dies ick gheen vrees en hebb’.
Wat zou my ’t vleesch doen? zy verdraeyen steeds
Mijn woorden: alle haer gedachten, Heer,
Zijn tegen my ten quade:
Zij rotten t’saem, zy bergen zich, zy passen [3]
Op mijne hielen, wachtend’ op mijn ziele.
’t Vry-gaen streckt haer tot onrecht. Velt de volck’ren,
In grimmigheid, ô God.
Pause.
3.
Ghy hebt mijn omme-zwerven op-getelt: [4]
Leght mijne tranen in uw flessche wegh:
En zijn-ze niet in uw register-boeck?
Dan zullen mijn vyanden,
Ten daegh mijns roepens, zich te rugghe keeren.
Dit weet ick wel, dat God de Heer met my is.
Ick zal, in God, ’t woort prijzen: ick zal prijzen [5]
Het woord, in God den Heer.
4.
Ick stae op God: zoo dat ick niet en vrees.
Wat zoude my de mensche konnen doen?
O Heere, uw geloften zijn op my: [6]
Ick zal u danck vergelden.
Want ghy hebt mijn ziel van den dood gereddet:
En oock niet mijne voeten voor aenstootingh’,
Om in het licht der levend’ steeds te wand’len,
Voor Godes aengezicht?
[p. 185]
Davids gouden kleynoot, voor den Opper-zanghmeester, Altascheth, als hy voor Sauls aengezichte in de speloncke vlood.
WEest my genadigh, weest genadigh, Heer:
Want mijne ziele die betrouwt op u.
En in de schaduw van uw vleugh’len, Heere,
Zal mijne hope, en mijn toevlucht zijn,
Tot dat d’ellenden voorby zullen wezen.
2.
Ick zal tot Gode roepen d’alderhooghst, [2]
Tot Gode, die ’t aen my voleynden zal:
Hy zal van uyt den hoogen hemel zenden,
En my verlossen, makend’ hem te schand,
Dewelcke my geheel zoeckt op te slocken. Sela!
3.
God zal uyt-zenden zijne gunst en trouw. [3]
In ’t midden van de leeuwen is mijn ziel.
Ick liggh’ by stoke-branden, menschen kinders,
Dies tanden spiessen ende pijlen zijn,
En als een scherp rapier is hare tonghe.
Pause.
4.
Verheft u boven d’hem’len, ô mijn God: [4]
Uw eere die zy, over al de aerd’.
Zy hebben ’t net bereyd voor mijne gangen:
En mijne ziele die was neer-gebuckt: [5]
Zy graefden my een kuyl daer in zy vielen.
5.
Mijn hert is reed, mijn herte is bereyd:
Ick zal u zinghen, en Psalm-zingen, Heer.
Ende Psalm-singhen. Waeckt op mijne eere:
Waeckt op mijn eer, waeckt op ghy luyt, en harpe: [6][p. 187]
’k Zal vroegh op-waken in den dagheraed:
Ick zal u, Heere, onder volcken loven:
6.
’k Zal onder volcken u Psalm-zingen, Heer.
Want uw gunst is groot tot den hemel toe: [7]
En uwe waerheid tot de boven-wolcken.
Verheft u boven d’hem’len, ô mijn God:
Uw eere die zy over all’ de aerde.
Davids gouden kleynoot, voor den Opper-zanghmeester, Altascheth.
O Ghy vergaeringh, spreeckt ghy-lieden
Oprechtelick gerechtigheid?
Ghy menschen kinders zeght my doch,
Oordeelt ghy-lieden billigheden?
Iae ghy werckt onrecht in het hert: [2]
Ghy weeght op aerd’ uw hand-geweld.
2.
De goddelooz’ zijn af-geweken:
En van de baermoer aen vervremt:
De leughen-sprekers doolen af, [3]
Zelfs van des moeders buycke aen:
Zy hebben een zeer vierigh gift,
Ghelijck als vierigh slangh-vergift.
3.
Zy zijn ghelijck een doove adder, [4]
Die d’oor stopt, dat-ze niet en hoor’
De stemme van de mompelaers,
Die in bezweeringh zijn ervaren.
Breeckt, God, haer tanden in haer mond:
Breeckt af der leeuwen kiezen, Heer.[p. 189]
Pause.
4.
Laet haer, ghelijck als water, smelten, [5]
En laet haer daer zoo drijven heen.
Zet hy zijn pijlen; dat-ze zijn
Als of die af-ghesneden waren:
Laet hem gaen als een sleck: laet haer,
Als een misdracht, de zonn’ niet zien. [6]
5.
Eer dan uw potten oyt vernemen
Het branden van den doren-struyck:
Zoo zal hy hem, in grimmigheid,
Gelijck met een storm-wind verdrijven.
De vrome die zal blijde zijn, [7]
Als hy de wraeck aenschouwen zal.
6.
De vrome die zal zijne voeten
Afwasschen, in der boozen bloed.
De mensch zal zeggen; Iae gewis, [8]
Daer is vrucht voor den vromen mensche.
Daer is dan immers nu een God,
Die richt-en-oordeelt op der aerd’.
Davids gouden kleynoot, voor den Opper-zanghmeester, Altascheth: doe Saul gezonden hadde, die zijn huys bewaren zouden, om hem te dooden.
REdd’ my, mijn God, van mijn vyanden;
En stelt my op een hooghe vestingh
Voor hen, die tegen my op-staen:
Redd’ my van werckers des on-rechts:
Verlost my van die nae bloed dorsten:
[p. 191]
Want ziet zy leggen mijn ziel lagen: [2]
De stercke rotten teghen my,
Heer, zonder mijn misdaed, of zond.
Zy loopen, schicken-en-bereyden,
Daer ick gheen misdaed hebb’ bedreven.
Waeckt op, ontmoet my, en aen-merckt: [3]
Iae ghy, Heer, der heyrscharen God;
God Israëls wilt doch ontwaecken,
Om alle Heyd’nen te bezoecken:
Neemt geen van allen in genaed,
Die trouwloos ongherechtheid doen. Sela!
3.
Zy keeren tegen ’s avonds weder;
Zy gaen en keeren, als de honden,
Rondom de stad: Ziet, met haer mond
Zoo storten-z’overvloed’lick uyt:
Op hare lippen zijn-der zweerden. [4]
Want wie hoort zulcks? is hare tale.
Maer ghy zijt, Heer, die haer belacht,
En die met alle Heydens spot.
4.
’k Wacht op u, teghen zijne sterckte: [5]
Want God die is mijn hooghe vestingh’.
God mijner gunst ontmoet my doch.
God zal my op mijn spyen doen zien. Pause.
En wilt haer doch niet omme-brenghen, [6]
Op dat het mijn volck niet vergete:
Doet-z’omme-zweven, door uw macht,
En velt-ze neer, Heer, onze schild:
5.
Velt-z’om haer monds schuld, ’t woord der lippen:
Laet-z’in haer trots ghevangen worden, [7]
En om den vloeck, en leugen-tael,
Die zy vertellen t’elckemael,
Verteert-z’in grimmigheid, verteert-ze,
Dat zy niet meer zijn; laet-ze weten, [8]
[p. 193]
Dat God, in Iacob, heerscher is,
Tot aen de eynden van de aerd’. Sela!
6.
Laet haer dan ’s avonds weder-keeren;
Laet haer, gelijck de honden, tieren,
En om de stad zoo henen gaen:
Laet haer om-zweven, zelfs om spijs:[9]
En al en zijn-ze niet verzadight,
Laet haer vernachten-ende-huylen.
Maer dat ick uwe sterckte zingh,
En ’s morghens uwe gunste juygh.
7.
Om dat ghy my geweest zijt, Heere, [10]
Een hoogh-vertreck, een toevlucht-plaetse,
Ten dage als my bange was.
O ghy mijn sterckt’, ick zal van u
Psalm-zinghen: want God is mijn burght,
God mijner goedertierenheid.
Davids gouden kleynoot, tot leeringhe: voor den Opper-zanghmeester, op Schuschan Eduth, als hy ghevochten hadde met de Syriers van Mesopotamien, ende met de Syriers van Soba: ende dat Ioab weder-quam, ende twaelf duyzent der Edomiten, in ’t Zout-dal, sloegh.
GHy haddet ons verstooten, Heer:
Ghy haddet ons van een gescheurt:
Ghy zijt op ons vergramt geweest:
Keert weer tot ons. Ghy schudt het land:
Ghy doet het splijten, ende scheen:
[p. 195]
Heelt zijne breucken: ’t wanckelt zeer.
Ghy doet uw volck zien harde dinghen;
Ghy geeft ons zwijmel-wijn te drincken. [2]
2.
Ghy geeft aen die u vreezen, Heer,
Een standaert, om die op te slaen,
Van wegen waerheid-ende-trouw: Sela!
Om u beminde te bevryen.
Geeft heyl door uwe rechterhand,
En hoort ons. God de Heere heeft [3]
In zijnen heyligdom gesproken;
Ick zal met vreughde Sichem deylen:
3.
Ick zal af-meten Succoths dal, Pause.
Giljad, Manasse hoort my toe: [4]
Ephraïm is de kracht mijns hoofts:
Iuda, die voor my wetten geeft:
En Moab is mijn wasschingh-vat. [5.]
Ick werp op Edom mijnen schoen.
Iuyght over my, ô Palestina.
Wie voert my in een stad van sterckte?
4.
Wie is ’t die my tot Edom leydt? [6]
En zult ghy het niet zijn, ô God?
Die ons te voor verstooten hadt,
En met ons heir niet uyt en trockt.
Geeft ons hulp uyt de bangigheid:
Want ’s menschen heyl is ydelheid.
Wy zullen in God kracht uyt-wercken: [7]
Hy zal ons weer-partyen vertreden.
[p. 197]
Davids Psalm: voor den Opper-zanghmeester, op Neginoth.
HOort, ô God, mijn schreyen; mercket
Op mijn bede.
’k Roep tot u van ’t end’ des lands,
Als mijn hert is overstolpen.
Wilt my leyden, [2]
Op een rots, te hoogh voor my.
2.
Want ghy zijt my voor den vyand
Eene toe-vlucht,
Een forteres geweest.
’k Zal in uw hut altoos blijven:
’k Neem mijn toe-vlucht, [3]
In ’t schuyl uwer vleugh’len, Heer. Sela!
3.
Want ghy, ô God, hoort goedgunstigh
Mijn geloften:
Ghy geeft my de erffenis [4]
Van die geen, welck uw naam vreezen:
Ghy zult daghen
Tot des Koninghs daghen doen.
4.
Zijne jaren zullen wezen, [5]
Van geslachte,
Tot geslacht. Hy zal altoos [6]
Voor Gods aenghezichte zitten.
Maeckt doch veerdigh
Gunst en trouw, die hem bewaer’.
[p. 199]
5.
Zoo zal ick uw naem Psalm-zinghen, [7]
In all’ eeuwen:
Op dat ick zoo dagh aen dagh
Mijn geloften mocht betalen.
Davids Psalm, voor den Opper-zanghmeester, over Ieduthun.
MYn ziel is immers Gode stil;
Van hem is mijn behoudenis.
Hy is mijn rots, mijn burght, mijn heiland,
Zoo dat ick niet zeer wanck’len zal.
Hoe langhe zult ghy-lieden noch [2]
Quaed teghen eenen man aen-stichten?
2.
Ghy zult al werden om-ghebracht,
En zijn als een ghebogen wand:
Gelijck een muer hard aen-gestooten.
Zy raed-slaen maar alleenelick. [3]
Om hem te stooten van zijn hooght.
In leugen hebben zy behaghen.
3.
Zy zegh’nen wel met haren mond,
Maer met haer binnenst’ vloecken zy. Sela!
Doch ghy, ô mijne ziel, zwijght Gode: [4]
Want mijn verwachtingh is van hem: Pause.
Hy is mijn rotz-steen en mijn heil, [5]
Mijn hoogh vertreck: ick zal niet wanck’len.
4.
Ghemeyne lie’n zijn ydelheid, [6]
De groote leughen-en-bedrogh.
[p. 201]
Zy zouden alle, in een schaele
Te zaem gewogen, lichter zijn,
Dan d’ydelheid. Vertrouwt u niet, [7]
Op roovery, of onderdruckingh.
5.
In God is mijn heil en mijn eer,
Hy is de rotz-steen van mijn sterckt’.
Mijn toevlucht is in God, de Heere:
Vertrouwt op hem tot aller tijd:
Ghy volck, stort uw hert voor hem uyt:
God is ons eene toevlucht-plaetse. Sela!
6.
Verydelt u niet: als de macht
Zeer aenwast, zetter ’t hert niet op.
God sprack eens, en ick hoorde ’t tweemaels, [8]
Dat God de sterckte toebehoort.
De goedheid komt u oock toe, Heer:
Want ghy elck nae zijn werck vergeldet.
Davids Psalm: als hy in de woestijne van Iuda was.
O God, ghy zijt mijn stercke God:
Ick zoeck u in den daeghe-raede.
Mijn ziele die is nae u dorstigh:
Mijn vleesch verlanght nae u, in ’t land,
Dat dorr’ en mat is, zonder water.
(Voorwaer ick hebb’ u aengheschouwt [2]
In ’t heilighdom, en daer ghezien
[p. 203]
Uw sterckte, ende uwe eere.)
2.
Uw goedheid ’t leven overtreft:
Mijn’ lippen zouden u, Heer, prijzen: [3]
Ick zoud’ u in mijn leven loven:
Ick zou mijn handen in uw naem
Op-heffen: mijne ziele zoude
Met smeer en vetheid zich verzaen:
En mijne mond zou met gejuygh
Van vrolick-zinghend’ lippen roemen.
Pause.
3.
Wanneer ick uwer, Heer, gedenck, [4]
Op mijne rust-en-leger-steden,
Zoo peynz’ ick aen u in het waken.
Want ghy zijt my een hulp geweest:
En ick zal vrolick in de schaduw
Van uwe vleughels zinghen, Heer.
Mijn ziele kleeft u achter aen: [5]
Uw rechter-hand die ondersteunt-me.
4.
Zy zullen komen onder d’aerd’,
Die mijn ziel tot verwoestingh zoecken:
Men zal-ze door het zweerd neer-storten: [6]
Zy zullen zijn der vossen deel.
De Koningh zal in God verblijden:
Een yegelick die by hem zweert,
Zal zich beroemen; want de mond [7]
Der leugh’naers zal ghesloten worden.
Davids Psalm, voor den Opper-zanghmeester.
HOort, God, mijn stemme in mijn klagen:
Mijn leven hoed, voor ’s vyands schrick:
Berght my voor d’heymelicken raed [2]
[p. 205]
Der boosheid-doenders, voor d’ onruste
Der onrecht-werckers:
2.
Die als een zweerd haer tonge scherpen: [3]
Haer pijl zy zetten (bitter zaeck!)
Om zoo d’oprechten heymelick [4]
Te schieten: haest zy nae hem schieten,
En zonder vreezen.
3.
Zy stercken zich in een quae’ zaecke: [5]
Zy houden van val-stricken spraeck,
Om die te berghen: zeggen t’saem, Pause.
Wie zal-ze zien? Zy onderzoecken [6]
Bedrieghlickheden.
4.
Zy onderzoecken op het uytterst’
Wat t’onderzoecken is; jae zelfs
’s Mans binnenst, en het diepe hert:
Maer God zal-z’ haest met pijlen schieten: [7]
Haer plagen zijnder.
5.
En hare tonghe zal-ze tegen [8]
Haer zelf doen stooten: die-ze ziet,
Zal vluchten: end’ een yder mensch [9]
Zal vreezen, en Gods werck vermelden,
En zijn doen mercken.
6.
Maer die daer vroom is en rechtveerdigh, [10]
Zal zich verblijden in den Heer,
En stellen op hem zijne hoop’:
En elck die oprecht is van herten,
Zal zich beroemen.
[p. 207]
Davids Psalm, een lied: voor den Opper-zanghmeester.
DE lof-zangh is, ô God, in Sion,
Tot u, in stilligheid.
Men zal u de geloft betaelen.
Ghy hoorder des gebedts,
Nae u zal alle vleesch toekomen.
De dingen van on-recht [2]
Die waren my te sterck geworden:
Onz’ zonden ghy verzoent.
2.
O wel-gheluckigh! dien ghy kiezet,
En tot u naerd’ren doet:
Op dat hy woon in uw voor-hoven.
Wy zullen met het goed [3]
Uw’s huys, met ’t heyligh uwes tempels
Verzaet zijn: ghy zult ons
Antwoorden vreesselicke dingen,
Staend’ in gherechtigheid.
3.
God onzes heyls, de hoop van alle [4]
De eynden van der aerd’,
En van de zee verr’ af-gelegen:
Die met macht zijnd’ om-gordt,
De bergen door zijn kracht bevestight:
[p. 209]
Die ’t bruyssen van de zeen, [5]
Het bruyssen haerer golven, stillet,
En’t groote volck-rumoer.
4.
Die op de eynden woonen, vreezen
Voor uwe teyckens-schrick. Pause.
D’uytgangen ’s morgens en des avonds [6]
Verheught ghy met gejuygh.
Het land bezoeckt ghy, en dat hebbend’
Begeerigh toegemaeckt,
Alsdan zoo maeckt ghy dat zeer rijcke.
Vol waters is Gods beeck. [7]
5.
Als ghy ’t alzoo hebt toe-bereydet,
Haar koren ghy bereyd:
En zijn geploeghd’ aerd’ maeckt ghy droncken:
Ghy doet-ze neder-gaen,
In zijne vooren: door de droppels
Zoo maeckt ghy ’t weeck en zacht.
Ghy zegent zijn op-komst: ghy kroonet [8]
’t Iaer uwer goedigheid:
6.
Uw treden van het vette druypen:
De weyden der woestijn
Bedruypen-z’; ende hare heuvels
Die zijn met vreughd om-gordt.
De velden zijn bekleed met kudden, [9]
De dalen die zijn oock
Met koren over-deckt: zy juygen,
Iae oock zoo zingen zy.
Gebed, een Psalm: voor den Opper-zanghmeester.
GHy gansche aerde juyghet Gode,
Psalm-zinght de eere zijnes naems.
Geeft zijn lof eer’: en zegget Gode;
[p. 211]
Hoe vreeslick zijt ghy in uw werck!
Heer, om de grootheid van uw sterckte,
Zoo zullen uw vyanden zich
Geveynsdelick u onder-werpen.
De gansche aerd’ aenbidde u: [2]
2.
Dat u de gansche aerd’ Psalm-zinghe:
Dat zy Psalm-zinghe uwen naem. Sela
Komt, ende ziet de daden Godes:
Hy is van werckingh vreesselick,
Aen alle kind’ren van den mensche.
Hy heeft de zee in ’t droogh gekeert. [3]
Men gingh door de rivier te voete:
Daer waren wy in hem verheught.
3.
Hy heerscht met zijne macht voor eeuwigh:
Zijn ooghen op de Heyd’nen zien.
Laet zich d’afvalligh’ niet verheffen. Sela!
Ghy volcken lovet onzen God, [4]
En laet de stemme zijns roems hooren.
Die onze zielen heeft gestelt
In ’t leven; die niet toe zal laeten,
Dat onzen voet oyt wanck’len zou.
4.
Want ghy hebt ons, ô God, beproevet, [5]
En ghy hebt ons geloutert, Heer,
Gelijckerwijs men’t zilver loutert.
Ghy hebt ons in het net ghebracht;
Een band geleydt om onze lenden;
Den mensch doen rijden op ons hooft. Pause.
Wy quamen in het vyer en ’t water: [6]
Ghy bracht ons tot ververssingh uyt.
[p. 213]
5.
’k Zal in uw huys gaen met brand-offers; [7]
En mijn gheloften u voldoen:
Die mijne lippen gh’uyttet hebben,
En mijn mond uyt-gesproken heeft,
Wanneer de bangigheid my perste.
’k Zal u mergh-offers off’ren, Heer,
Met roock-werck van de beste rammen:
’k Zal bocken den rind bere’en. Sela!
6.
Komt, hoort toe, alle die God vreezet; [8]
Want ick aen u vertellen zal,
Wat hy gedaen heeft aen mijn ziele.
Ick riep tot hem met mijnen mond,
En hy wierd met mijn tongh verheven.
Indien ick hadde uyt-gezien, [9]
Naer ongherechtheid, met mijn herte,
De Heer en hadde niet gehoort.
7.
Maer zeker God heeft toe-gheluystert,
En op mijn bedes stem ghemerckt.
Gelooft zy God, die mijne bede, [10.]
Noch zijne gunst van my en wendt.
Een Psalm, een lied: voor den Opper-zanghmeester.
GOd zy ons gunstigh en ons zeghen’;
Hy licht zijn aenschijn over ons. Sela!
Op dat-men uw wegh kenn’ op aerden,
En onder Heyd’nen all’ uw heyl.
O mijn God, de volcken [2]
[p. 215]
Zullen u belijden:
Alle volcken t’saem
Zullen u belijden;
En de natien zullen
Bly zijn, met gejuygh.
2.
Vermids dat ghy met recht zult richten
De volcken, ende dat ghy zult
De natien, Heer, op aerden leyden. Sela!
De volcken zullen u, ô God, [3]
Alle ’t volck u loven,
d’Aerd’ zal haer vrucht geven:
God, jae onzen God
Zal ons zegen geven:
En al d’aerdrijcks eynden
Zullen hem ontzien.
Een Psalm, Davids lied: voor den Opper-zanghmeester.
DAt God opstae, zoo zullen zijn
Vyanden haest verstroyet zijn,
Zijn haters voor hem vlieden:
Ghy zult-ze daer verdrijven heen,
[p. 217]
Ghelijck den roock verdreven wordt.
De goddelooze zullen
Voor Godes aengezicht vergaen,
Gelijck het wasch voor ’t vier versmelt.
De vrome zullen blijde [2]
Voor Godes aengezicht van vreughd’
Op-springen, ende met gejuygh,
Van blijdschap vrolick wesen.
2.
Zinght Gode, Psalm-zinght zijnen naem.
Hooght hem de wegen, die daer rijdt
In vlack’-en-lieve-velden:
Om dat zijn naeme Heere is:
En springht voor hem, met vreughde, op: [3]
Hy is der weezen vader;
Een weduw-richter; God die daer
Is in de woonst zijns heylighdoms.
Een God die daer d’eenzaeme
Zet in een volle huysgezin:
En slaeckt gheboeyde: maer die daer
Zich af-keert, woont in’t dorre.
I. Pause.
3.
Doe ghy, God, voor uw volck uyt-tooght, [4]
Doe ghy in de woestijne tradt. Sela!
[p. 219]
Zoo daverd’ heel de aerde;
De hemels dropen oock voor God,
Zelfs Sinaï, voor Gods aenschijn,
Des Gods der Isr’eliten.
Ghy hebt zeer milden reghen, Heer, [5]
Doen neder-druypen, en uw erf,
Vermoeyt en mat, gestercket.
Uw troupe-volcks die woond’ daer in:
Door uwe goedighei, ô God,
Verzaeght ghy den verdruckten.
4.
De Heere die gaf sprekens-stof:
Daer was een over-groote schaer
Der boden van goe’ tijdingh’.
De Vorsten groot van oorloghs-macht [6]
Die vloden wegh, die vloden wegh:
Die t’huis bleef, roof uyt-deelde.
Al laeght ghy-lieden tusschen twee [7]
Steen-reken, zoo wierd ghy gelijck
Als vleughels eener duyve,
Gelijck met zilver over-deckt;
En welckers veders zijn ghelijck
Met geel goud uyt-gesneden.
5.
Wanneer d’almachtigh God aldaer
De Koningen verstroyet heeft,
Werdt zy sneeuw-wit als Tsalmon. II Pause.
De bergh van Basan is Gods bergh. [8]
Een bultigh bergh is Basans bergh.
O ghy gebulte bergen,
Wat springht ghy op? God heeft dien bergh
Tot zijne wooningh gansch-begheert:
God zal-der eeuwigh woonen.
Gods waghens ende ruytery, [9]
Die zijn tien duyzent tweemael sterck,
De duyzenden verdubbelt.
6.
De Heere die is onder hen,
Een Sinaï in heyligheid:
[p. 221]
Ghy vaert op in de hooghte:
Ghy hebt ’t ghevangenisse zelfs
Gevanckelick heen wegh ghevoert:
Ghy krijght den mensche gaven: [10]
Iae oock de weder-hoorigh’ zelfs,
Op dat-ze by u, Heere God,
Geduerigh zouden woonen.
Gelovet moet de Heere zijn;
Hy overlaed ons dagh by dagh:
Die God is onze heyland. Sela!
7.
Die God is ons een God gewis
Van een volkomen zaligheid:
En by den Heer, den Heere,
Daer zijn uytkomsten voor de dood. III. Pause.
Voorzekerlick God zal den kop [11]
Van zijne vyanden dempen;
Den haire-schedel van de geen’,
Die in zijn schulden henen gaet.
De Heere heeft ghesproken:
Ick zal weer-brengen uyt Basan,
Iae ick zal uyt de diepten zelfs
Der zee u weder-brenghen.
8.
Op dat ghy uw voet, jae de tongh [12]
Van uwe honden, steken mocht
In’t bloed van uw vyanden,
Iae van een yeghelick van haer.
Uw ganghen hebben zy, ô God,
Gezien, jae mijns Gods ganghen,
Mijns Koninghs, in het heylighdom:
De zanghers ginghen voren heen,
Daer naer de snaren-speelders:
De maeghden trommelend’ in ’t midd’: [13]
Looft God den Heer in de ghemeynt’.
Ghy die uyt Isr’el vloeyet.
9.
Daer is de kleene Benjamin,
Die over haer geheerschet heeft:
[p. 223]
De Vorsten oock van Iuda,
Met alle haer vergaederingh;
De vorsten oock van Sebulon,
De vorsten van Naphtali. [IV. Pause.]
Uw God heeft uwe sterckt’ gelast: [14]
Wilt doch verstercken Heere God,
Dat ghy aen ons gewrocht hebt.
De Koninghen die zullen u
Gheschenck toe-brengen, om de wil
Vws tempels te Ierus’lem.
10.
Scheldt ghy het wilt ghediert’ des riets, [15]
Bestraft de stier-vergaderingh,
En kalvers van de volcken:
En dien, die zich daer onder-werpt,
Met stucken zilvers. Hy verstroyt
De volcken, die krijgh lusten.
Daer zullen rijcks-gezanten zelfs
Voort-komen uyt Egypten-land:
Het Mooren-land zal haesten
Zijn handen tot God op te slaen.
Zinght God ghy rijcken van der aerd’: [16]
Psalm-zinghet God den Heere.
11.
Die in der hem’len hemel rijdt,
Dewelcke daer van ouds af is.
Ziet hy gheeft zijne stemme:
Een stemm’ van sterckt’. Gheeft Gode sterckt’:
Zijn hooght’ is over Israël,
En zijne macht-en-sterckte,
Is boven in de hooghe lucht.
O God ghy zijt zeer vreesselick,
Uytuwe heylighdommen.
De God van Israël die geeft [17]
Den volcke sterckte ende kracht.
Gelooft zy God de Heere.
[p. 225]
Davids Psalm: voor den Opper-zanghmee-
ster, op Schoschannim.
VErlost my, ô God, want de wat’ren zijn
Gekomen tot my, zelfs tot aen de ziele.
Ick ben ghezoncken in een grond’loos modder,
Daer niet en is te staen: ick ben gheraeckt
In water-diepten, daer de stroom my ruckt.
Ick ben vermoeyt van weghen al mijn roepen:
Mijn keel is heesch, mijn ooghen die vergaen,
Daer ick op mijnen God verhoop en wachte.
2.
Zy die my zonder oorzaeck haten, Heer, [2]
Die zijn meer,als de hairen mijnes hoofdes:
Zy zijn gansch sterck, die mijn vernietingh zoecken,
Die my om valsche reden vyand zijn.
Het gene dat ick niet gerooft en hebb’,
Dat moet ick alsdan wederomme geven.
O Godt, ghy wetet mijne dwaesheid wel,
En mijne schulden zijn u niet verholen.
3.
En laet-ze door my, die u wachten, Heer,
Heer der heirscharen, niet beschaemet worden:
En laet-ze door my niet te schande komen, [3]
Die u aen-zoecken, ô God Israëls:
[p. 227]
Want ick verdraghe smaed, om uwent will’,
En schande heeft mijn aenghezicht bedecket: [I. Paus.]
Ick ben mijn broeders als een vremdelingh, [4]
En onbekent aen mijne moeders kind’ren.
4.
Den yver uwes huys heeft my verteert,
Uw smaders smaden zijn op my gevallen:
Ick weende in het vasten mijner ziele:
Maer het wierd my tot allerhande smaed.
Ick hebb’ een zack tot mijn kleed aen-gedaen: [5]
Maer ick ben hen tot een spreeck-woord geworden.
De poorte-richters klappen steeds van my:
Ick ben een speel-lied by de wijne-drinckers.
5.
Maer ick: tot u, ô Heer, is mijn ghebed:
Daer is een tijd, ô God, des wel-behaghens,
Door grootheid-ende-veelheid uwer gunste.
Verhoort my ,door de trouwe uwes heils:
Ruckt my uyt ’t slijck, laet niet toe, dat ick zinck’, [6]
Laet my gereddet worden van mijn haters,
En uyt de diepten van de water-stroom:
Laet my de water-vloed niet over-stroomen:
6.
Maeckt dat de diepte my niet en verslind’,
Den put zijn mond niet over my en sluyte.
Verhoort my, want uw gunst is goed, ô Heere:
Ziet my aen, nae de menighvuldigheid [7]
Van uw barmhertigheden: en wilt niet
Uw aenghezicht van uwen knecht verberghen:
Want my is bangh: haest u, verhoort my, Heer:
Wilt tot mijn ziele naed’ren, en bevrijd-ze.
II. Pause.
7.
Verlost my doch om mijn vyanden will’. [8]
Ghy weet mijn smaet, mijn schaemte, en mijn schande,
Al mijn benauwers zijn voor u, ô Heere:
Mijn herte breeckt my door on-eer-en-smaed: [9]
En ick ben zeer ellendigh-ende-zwack:
Ick hebbe langh ghewacht nae mede-lijden:
Maer daer en wasser geen: nae troosters oock,
Maer ick en hebb’ die nerghens uyt-ghevonden.
[p. 229]
8.
Zy hebben gal gegeven tot mijn spijs:
End’ in mijn dorst met edick my ghedrencket.
Haer tafel voor haer tot een strick ghedijde, [10]
En tot vergeldingh, tot een valle-strick:
Laet haere ooghen schem’ren, om te zien:
En doet ghy haere lend’nen stedes waggh’len;
Stort over hen uyt uwe grimmigheid: III. Pause.
Dat uwe torens-hitte haer aen-grijpe. [11]
9.
Haer treffelick-paleys dat werde woest:
Dat gheen inwoorder zy in hare tenten:
Want zy vervolgen, dien ghy hebt geslagen:
En maken een verhalingh van de smert
Der ghene, die ghy zelfs gewondet hebt.
Doet ghy verkeertheid toe, tot haer verkeertheid; [12]
En wilt doch niet toelaten dat zy oyt
Tot u gerechtigheid, Heer, komen zouden.
10.
Laet-z’uyt-gedelght zijn uyt des levens boeck,
En by de vrome met geschreven worden.
Doch ick ben zeer-ellendigh, end’ in smerte.
Uw heyl, ô God, zet my op eenen burght.
Ick zal Gods naeme prijzen met gezangh,
En met danckzeggingh zal ick hem groot maken:
En’t zal God liever zijn, dan eenen os, [13]
Of als een stier met hoornen en spijt-klauwen.
11.
De nedrigh zullen bly zijn, als-z’ het zien:
En ghy die Gode zoeckt, uw hert zal leven:
Want God de Heer hoort die daer zijn nood-durftig:
End’ hy verachtet zijn ghevanghen’ niet. [14]
Dat hem den hemel, aerde, ende zeen,
En alles wat daer inne wriemelt, prijze:
Want Sion zal van God behouden zijn:
En hy zal Iudas steden weer op-bouwen:
12.
Zoo datmen aldaer weder woonen zal,
En datmen haer in erff’nis zal bezitten.
En ’t zaet van zijne knechten zal haer erven;Een vraagteken?
Zijns naems lief-hebbers zullen daer in zijn.
[p. 231]
Davids Psalm, voor den Opper-zanghmeester om te doen gedencken.
O God, tot mijn verlossingh haest,
Haest u, ô Heer, tot mijne hulpe:
Laet haer beschaemt en schaem-rood worden,
Die daer nae mijne ziele staen:
Laet haer met schand’ te rugghe keeren,
Die daer lust hebben aen mijn quaed:
Laet haer, tot haers beschamingh-loon, [2]
Te rugge gaen, die ha, ha, zeggen.
2.
Laet alle die u zoecken, Heer,
In u verheught en blijde wezen:
Laet uwes heils lief-hebbers zeggen,
God zy gheduerigh-groot gemaeckt.
Doch ick ben arm, en gansch-ellendigh:
O ghy God, spoedight u tot my: [3]
Ghy zijt mijn hulp die my bevrijdt:
En wilt doch niet vertoeven, Heere.
OP u, ô Heer, ick my betrouwe:
En laet in eeuwigheid
[p. 233]
My niet beschaemet zijn:
Door uw gherechtigheid my reddet:
Bevrijdt my: neyght uw oore, [2]
Tot my, en my verlosset.
2.
Wilt my tot eenen rotz-steen wezen,
Op dat ick daer in woon’,
En steedts daer in mocht gaen.
Ghy hebt tot mijn verlossingh order
Gegeven: want ghy, Heere,
Zijt mijn rots, en mijn hooghte.
3.
Bevrijdt my, van de hand des boozen, [3]
O mijn God: van de hand
Des genen die verkeert,
En met een scherpe trotsheid handelt.
Want ghy zijt mijn hoop, Heere:
Mijn steunsel van mijn jeught aen.
4.
Ick steune op u van den buycke: [4]
Ghy zijt mijn hulp gheweest
Van ’s moeders ingewand.
Mijn lof die is voor u geduerigh. I. Pause.
’k Ben velen als een wonder: [5]
Ghy zijt mijn stercke toe-vlucht.
5.
Laet mijnen mond, Heer, alle daeghe
Vervult zijn met uw lof,
En met uw heerlickheid.
Verwerpt my niet in d’oude jaren: [6]
En wilt my niet verlaeten,
Terwijl mijn kracht verdwijnet.
6.
Want mijn vyanden van my spreken, [7]
En die mijn ziel bespien,
[p. 235]
Die houden raed te zaem:
Zy zegghen, God heeft hem verlaten, [8]
Vervolght hem, ende grijpet:
Want daer is geen verlosser.
7.
O God, en weest van my niet verre;
Mijn God, haest tot mijn hulp:
Laet, die my tegen zijn
Te schande en te niete worden: [9]
Laet hen, die mijn quaed zoecken,
Met smaed en schaemt’ bedeckt zijn.
II. Pause.
8.
Doch ick zal noch geduerigh hopen, [10]
En ick zal all’ uw lof
Noch grooter maken, Heer:
Mijn mond die zal noch alle dage,
Uw recht, uw heil vertellen:
Schoon ick ’t getal niet kenne.
9.
Ick zal nu in de kracht des Heeren, [11]
Des Heeren henen gaen:
En uw gherechtigheid,
Iae uw alleen, indachtigh maken.
Ghy hebt my onderwezen, [12]
O God, van mijner jeught aen.
10.
Tot hier vertell’ ick uwe wond’ren:
Verlaet my niet, ô God,
Tot aen den ouderdom,
En grijsheid: tot dat ick ’t geslachte [13]
Uw arm, en al naekommers
Uw sterckt’ vertelt zal hebben.
11.
Zoo is oock alle uw gherechtheid,
O God, tot in de hooght:
Die groote dinghen doet. III. Pause.
O God wie isser uws ghelijcke? [14]
Die my veel angst en quaden
Doet zien, doet wy weer leven.
12.
Ghy zult my, uyt der aerds af-gronden, [15]
Doen we’er op-gaen. Ghy zult
Mijn grootheid groot doen zijn:
[p. 237]
En ghy zult my rondom vertroosten:
Ick zal u oock dan loven, [16]
Met ’t instrument der luyte:
13.
Mijn God, ick zal uw trouwe loven,
Ick zal u met de harp,
O heiligh Israëls,
Psalm-zingen. Als ick u Psalm-zinge,
Mijn lippen zullen juyghen, [17]
Mijn ziel, die ghy verlosset.
14.
Oock zal mijn tonghe, gansche daghen, [18]
All’ uwe gherechtigheid,
Vyt-spreken-met-voordacht.
Want zy dewelcke mijn quaed zoecken,
Die zijn beschaemt gheworden,
Iae zijn schaem-rood geworden.
Voor Salomon.
GEeft, Heer, den Koninck uwe rechten,
En uw gherechtigheid,
Aen ’s Konincks zoon: zoo zal hy richten
Uw volck rechtvaerdelijck,
En met recht uwe onder-druckte.
De berghen zullen ’t volck [2]
Den vrede draegen, en de heuv’len
[p. 239]
Oock door gherechtigheid.
2.
Hy zal d’ellendigh’ des volcks richten,
Hy zal het arm ghezind
Verlossen: ende den verdrucker
Zal hy in stucken slaen.
Zy zullen u, ô Heere, vreezen, [3]
Zoo langhe als de zonn’,
En als de mane zullen wezen,
Van d’een tot d’ander eeuw.
3.
Hy zal neer-dalen, als een reghen,
Op ’t af-ghemaeyde gras,
Ghelijck des hemels-droppelinghe,
Die d’aerde vochtigh maeckt.
De vroom’ zal bloeyen ende groeyen, [4]
In zijnes levens tijd:
En daer zal veelheid zijn van vrede,
Tot dat ’t is zonder maen.
4.
En hy zal van de zee af heerschen,
Tot aen de ander zee:
En van de groote hooft-riviere
Tot d’eynden van der aerd’.
d’Inwoonders van de dorre plaetsen [5]
Die zullen van voor hem
Zich buyghen: zijn vyanden zullen
’t Stof lecken met de tongh.
5.
En Tharsis Konincklijcke-Vorsten,
d’Eylanden verr’ en wijd,
Die zullen haere gaeven brenghen: Pause.
De Koninghen des lands [6]
Van Seba en van Scheba zullen
Voortbrenghen haer gheschenck:
Iae alle Koninghen die zullen
Voor hem gheboghen zijn.
6.
Hem zullen alle Heydens dienen;
Want hy zal d’armen-man, [7]
Die roept, en den bedruckten, redden,
[p. 241]
En die geen helper heeft:
Hy zal verschoonen den geringhen,
En die ghebreckigh is:
Hy zal de zielen van den armen
Verlossen-en-ontslaen.
7.
Hy zal bevrijden haere zielen,
Van argh-list en ghewelt:
Haer bloed zal dier zijn in zijn ooghen:
Zijn leven zal langh zijn.
Men zal hem goud van Scheba gheven, [8]
Men zal gheduerighlick
Voor hem gaen bidden, en hem zegh’nen,
Geheele daghen deur.
8.
Indien in’t land een hand vol koren,
Op ’t hooft der bergen, is:
Zijn vrucht zal als de Liban ruisschen:
En die van uyt-’er stad [9]
Die zullen, als het aerd-kruyd, bloeyen.
Zijn naem zal altoos zijn:
Iae zijnen naeme zal voort-zetten,
Zoo langh de zonn’ zal zijn.
9.
All’ Heidens zullen hem gheluckigh [10]
Verklaren. God de Heer,
De God van Isr’el zy gelovet,
Die alleen wond’ren doet.
Ghelooft moet altoos zijn de naeme [11]
Van zijne heerlickheid.
All’ d’aerde zy vol van zijn eere.
’t Zy amen, amen ’t zy.
De gebeden van David Isays zoon heb-
ben een eynde.
Asaphs Psalm.
IAe God is immers Isr’el goed,
[p. 243]
Aen haer, die reyn van herten zijn.
Maer my aengaende, mijne voeten
Die waren by-nae uyt-gheweken:
Mijn treden schoten uyt by-nae.
Want ick was nijdigh op den dwaes, [2]
Als ick de voorspoet, ende vre’
Der goddelooze menschen zagh.
2.
Gheen banden zijnder tot haer dood:
Haer kracht is frisch: zy en zijn niet,
Als ander menschen, in ellende:
Noch worden niet gheplaeght met ander. [3]
Daerom omhelst haer hoovaerdy:
Gheweld bedeckt haer als een kleed:
Haer ooghen puylen uyt van vet:
Wat ’t hert in-beeld, dat gaet zoo voort. [4]
3.
Zy doen uyt-teeren-en-vergaen,
En spreken booslick van gheweld. I. Pause.
Zy spreken als van uyt’er hooghte, [5]
Zy steken haer mond op ten hemel:
Haer tonghe wandelt op der aerd.
Dies keert zijn volck zich herwaerts heen:
Mids wat’ren van een volle kelck
Haer dickwils worden uyt-ghedruckt.
[p. 245]
4.
Hoe zoud’t God weten, zeggen zy, [6]
En kennis by den Hooghsten zijn?
Ziet deze zijn godlooze menschen,
En hebben op dees eeuwe ruste,
Vermeerend’ hare macht en goed.
Ick hebb’ mijn hert vergeefs ghereynt, [7]
Ick hebb’ mijn handen oock vergheefs
Gewasschen in onnoozelheid:
5.
Terwijl ick daeghlicks ben gheplaeght,
En dat oock alle morghenstond
Mijn straffe daer is. Zoo ick zeyde, [8]
Ick zal oock op die wijze spreken;
Ziet ick zoud’ alzoo aen ’t gheslacht,
Van uwe kinders trouwloos zijn:
Doch ick dacht op ’t verstant van dit,
Maer in mijn oogen was het moeyt’:
6.
Tot ick gingh in Gods heilighdom, [9]
En dat ick merckte op haer eynd.
Ghy zet-ze wis op gladde plaetsen,
Ghy doet-ze in verwoestingh vallen.
Hoe zijn-z’, als in een ooghen-blick,
Geworden, tot verwoestingh, Heer! II. Pause.
Hoe gaen zy t’eynd’, en worden zoo [10]
Te niet, van weghen vreez’ en schrick!
7.
Wanneer dat ghy ontwaeckt, ô Heer,
Zoo zult ghy haer ghedacht versmaen,
Als eenen droom, naer het ontwaken.
Wanneer mijn herte was ghezwollen, [11]
En dat ick in mijn nieren scherp
Geprickelt wierde: doe was ick
Verstandeloos, en wiste niet:
Ick was een groote beest by u.
[p. 247]
8.
Zoo zal ick dan steeds by u zijn. [12]
Ghy hebt mijn rechter-hand ghevat.
Door uwen raed zult ghy my leyden:
En daer naer zult ghy my op-nemen,
In heerlickheid. Wien hebb’ ick doch [13]
Daer in den hemel, nevens u!
Benevens u en is oock niet,
Het ghene my op aerd’ behaeght.
9.
Indien mijn vleesch en hert bezwijckt;
God is de rotz-steen van mijn hert,
En mijn erfdeel in eeuwigheden.
Ziet, die verr’ van u zijn, verdwijnen. [14]
Ghy roeit uyt elck die van u dwaelt.
Maer ick; Gods naed’ringh is my goed.
’k Zett’ op den Heer, Heer, mijne hoop’:
Op dat ick all’ uw doen vertell’.
Een onderwijzinghe voor Asaph.
WAerom verstoot ghy, ô God, voor altoos?
Waerom doch zoude uwe gramschap teghen
De kudde schapen uwer weyde roocken?
Gedencket doch aen uw vergaderingh:
2.
Ghedenckt aen ’t volck dat ghy verworven hebt, [2]
De roede uwer erf, die ghy verlosset:
Aen Sions bergh, daer op ghy placht te woonen.
Heft uwe voeten tot ghestaegh verderf. [3]
[p. 249]
3.
De vyand heeft het al in’t heilighdom
Verdorven: uwe weer-partijders hebben [4]
Gebrult in’t midden van uw t’samen-komsten,
Haer teeckens tot velt-teeckens uyt-gestelt.
4.
Elck werdt bekent, als brenghend’ naer om-hoogh [5]
De bijlen, in het dicht van een geboomte,
Zoo hebben zy nu t’zaemen met houweelen, [6]
En hamers, haer graveerssels neer-ghevelt.
5.
Zy hebben uw’heyl’ghdommen in het vier [7]
Gheworpen: En zy hebben oock de wooning
Van uwen naeme totter aerd’ ontheilight.
Zy hebben in haer herte dus ghezeyt: [8]
6.
Laet-z’ons te zaem uytplond’ren-met-gheweld.
Zy hebben alle Gods vergaeder-plaetsen I. Pause.
In’t land verbrand: wy zien niet onze teeckens: [9]
Daer en is by ons gheen Prophete meer.
7.
En daer en is by ons nu niemand meer,
Die weten kan, hoe langen tijd. O Heere, [10]
Hoe langhe zal de weer-partijder smaeden?
De vyand altijd last’ren uwen naem?
8.
Waer toe wend ghy uw hand, uw rechter-hand? [11]
Steeckt-z’heel uyt uwen boezem, maeckt een eynde.
Nochtans is God, van ouds af, mijnen Koninck, [12]
Die heil uyt-werckt in ’t midden van de aerd’.
9.
Ghy hebt de zee ghespleten door uw sterckt’: [13]
Ghy hebt der draken-koppen in de waters
Gheleyt in stucken; en ghy hebt de koppen [14]
Van dien Leviathan geheel verplet.
10.
Ghy hebt hem, aen den volcke, dat daer woont
In dorre plaetsen, tot een spijs ghegeven:
[p. 251]
Ghy hebt daer een fontein en beeck gekloven: [15]
Ghy hebt rivieren van geweld ghedrooght.
11.
U komt den dagh, u komt den nacht oock toe.
Ghy hebt het licht en zonne toebereydet.
Ghy hebt gestelt de paelen van de aerde: [16]
Den zomer en de winter gheformeert.
II. Pause.
12.
Denck dit: de vyand heeft den Heer versmaedt: [17]
En een dwaes volck heeft uwen naem gelastert.
En wilt de ziele uwer tortel-duyve [18]
Niet over-geven aen het wild gediert.
13.
En wilt doch niet vergeten voor altoos
Den hoop van uw ellendigh-en-verdruckte. [19]
Aenschouwt ’t verbond: want ’t aerdrijcks duyster plaetsen
Die zijn vervult met woonsten van gheweld.
14.
En laet doch niet, den onderdruckten mensch, [20]
Met schaemt’ en met oneere weder-keeren.
Laet d’onderdruckt’ en arm’ uw naeme prijzen.
Staet op, ô God, en uwe twist-zaeck twist. [21]
15.
Ghedenckt steeds aen uw smaetheid van den dwaes:
Vergeet ’t geroep niet van uw weerpartijders: [22]
’t Getier der gen’ die tegen u op-rijzen,
Dat gaet geduerigh klimmend’ naer om hoogh.
Voor den Opper-zanghmeester, Altaschet: een Psalm, een lied voor Asaph.
WY, ô God, wy loven u,
Dat uw naeme nae by is.
Men vertelt uw wonder-werck.
[p. 253]
Als ick maer ’t bestemde ampt [2]
Eens ontfanghen hebben zal,
Zal ick richten rechtelick.
2.
’t Land, en elck die daer in woont,
Smolten en verdwenen wegh:
Maer zijn stijlen maeck ick vast. Sela!
’k Zey den dwaezen, dwaest doch niet: [3]
’k Zey den goddeloozen aen,
En verhooght den horen niet:
3.
En verhooght uw horen niet:
Spreeckt niet met een styven hals.
Want ’t verhooghen en komt niet, [4]
Uythet oosten, noch uyt ’t west,
Nochte uyt de dorr’-woestijn,
Maer van God die richter is.
4.
God de Heer maeckt dezen leegh,
En hy maeckt den ghenen hoogh.
Want, ziet in des Heeren hand [5]
Is een beker, en de wijn
Is bedroessemt en beroert,
Vol ghemengh, daer hy uyt schenckt.
5.
All’ de Goddelooz’ der aerd’
Zullen zijne droessemen
Drincken, tot uyt-druckens toe.
En ick zal ’t in eeuwigheid [6]
Voort-vertellen: en ick zal
Psallem-zinghen Iacobs God:
6.
Al de hoornen der godloos’
Zal ick stompen-en-afslaen:
Maer de hoornen van de vroom’
Zullen hoogh verheven zijn.
[p. 255]
Een Psalm, Asaphs lied, voor den Opper-zanghmeester, op Neginoth.
GOd is in Iuda wel-bekent,
Zijn naem is groot in Israël:
In Salem, daer is zijne hutt’:
In Sion zijne wooningh-plaets.
Aldaer heeft hy de boghe-schichten, [2]
Den schild, het zweerd, en krijgh verbroken. Sela!
2.
Ghy zijt doorluchtigh, heerelick,
Ten aenzien van het roof-gheberght.
De cloeck’ van herten zijn berooft: [3]
Zy hebben haren slaep gesluymt:
En gheene van de dapper mannen
Heeft zijne handen konnen vinden.
3.
Van u ghescheld, ô Iacobs God,
Is t’saemen waeghen ende peerd
Ter neer ghezoncken, als in slaep.
Ghy, Heere, ghy zijt vreesselick. [4]
En wie zal voor uw aenghezichte
Staen konnen, van den tijd uw’s torens?
4.
Ghy dedet uyt den hemel, Heer, [5]
Een oordeel hooren, en de aerd’
Die was bevreest, en wiert gantsch-stil;
Als God tot het gericht op-stondt.
Op dat hy alle de zachtmoedigh’
Der ganscher aerd’ verlossen zoude. Sela!
[p. 257]
5.
Want d’heete-grimmigheid des menschs
Die zal u maken loffelick.
Het overblijf der grimmighe’en [6]
Zult ghy op-binden met een band.
Doet loften, ende betaelt den Heere
Uw God, al ghy rondom hem zijnde.
6.
Laet-z’ hem die daer te vreezen is [7]
Gheschencken brenghen, t’zijner eer:
Hy die der groote Vorsten geest
Af-snijt, ghelijckmen druyven snijt:
Hy die beducht is, en te vreezen,
Voor alle Koninghen der aerde.
Asaphs Psalm, voor den Opper-zanghmeester, over Ieduthun.
TOt God is mijn stem, ick roepe:
Mijn stemm’ is tot den Heere:
Hy heeft d’oor naer my gheneyght.
Ick hebb’ God den Heer ghezocht
Op den dagh van mijn benauwtheid.
Mijn hand was ’s nachts uyt-ghestrecket,
End’ en liet niet af: mijn ziel [2]
Weygherd’ oock ghetroost te zijn.
[p. 259]
2.
Dacht ick aen God; ’k was beroeret:
Peynsd’ick, mijne ziel bezwijmde:
Ghy hielt mijn oogh-schelen op.
’k Was beroert en zonder spraeck: [3]
Ick dacht op de oude daghen,
Op de jaren der voor-eeuwen. [4]
Ick dacht aen mijn snaeren-spel:
’s Nachts bedacht ick ’t in mijn hert:
3.
Mijnen gheest die onder-zochte:
Zal de Heer altoos verstooten; [5]
En voorts niet meer gunstigh zijn?
Houd zijn gunst op voor altoos? Pause.
Heeft toezeggingh’ dan een eynde, [6]
Van geslachte tot gheslachte?
En vergheet God ’t mede-ly’en?
Sluyt hy zijne liefd’ in toorn? Sela!
4.
Doch ick zeyde, ’t is mijn kranckheid: [7]
d’Allerhooghstes hand verandert.
’k Zal Gods daden overslaen:
Iae ick zal uw wonder-werck,
Van ouds her af, overdencken:
Ick zal alle uwe wercken
Overslaen, en met aendacht
Op uw daden nemen acht.
5.
Heer, uw wegh is in het heyligh. [8]
Wie is een groot God, als God is?
Ghy zijt God, die wonder doet.
Ghy hebt uwe sterckt’ en kracht
Onder d’Heydenen verkondight.
Ghy hebt, Heere, Iacobs kinders [9]
Ende Iosephs, zijnd’ uw volck,
Door uw stercken arm verlost. Sela!
[p. 261]
6.
Doen de waet’ren u, God, zaghen,
Iae, doen u de waet’ren zaghen,
Beefden zy: d’afgronden zelfs
Waren t’eenemael beroert:
En de wolcken goten water: [10]
D’Opper-wolcken gaven stemme:
Uwe pijlen gingen heen:
Uw gheluyt was in dit rond.
7.
Blixems de’en de wereld lichten,
d’Aerde wiert beroert, en beefde:
Uwen wegh was in de zee; [11]
In groot water was uw pad:
Niemand kende uw voetstappen:
Ghy hebr door de hand van Moses,
Ende Aärons, uw volck,
Als een kudde-vees gheleyt.
Een onderwijzinghe Asaphs.
O Ghy mijn volck, neemt mijne leere ter ooren:
Neyght uwe oor, tot ’t woord van mijnen monde:
Ick sal met spreucken mijnen mond ontsluyten,
Ick zal verborgenthe’en van ouds uyt-storten,
Die by ons aengehoort zijn, en verstaen; [2]
End’ onze vaders hebbenz’ ons vertelt,
[p. 263]
2.
Wy zullen ’t voor haer kinders niet verbergen,
Noch voor ’t geslachte dat naer ons komen,
Vertellend’ all’ de loflickhe’en des Heeren,
En zijne sterckt’, en alle zijne wond’ren, [3]
Die hy gedaen heeft: want hy heeft daer een
Ghetuygheniss’ in Iacob op-ghericht.
3.
Hy heeft in Israël een wet ghegheven:
Die hy aen onze vaders heeft geboden,
Dat zy-z’haer kinders kenbaer maken zouden,
Op dat ’t gheslacht, de kinders noch te baeren,
Die op-staen zouden, yder een die wist,
En aen zijn kinders die vertellen mocht:
4.
Op dat zy, op God hopend’, niet vergaten [4]
Gods daden, maer bewaerden zijn geboden,
En dat zy niet en wierden, als haer vaders,
Een weerderhoorigh, een rebel gheslachte;
Het welck zijn herte niet ghericht en heeft:
En welckers geest met God niet trouw en was.
I. Pause.
5.
Ephraïms kinders vaste boge-schutters, [5]
Die keerden om, ten daghe van den strijde:
Dewijl zy Gods verbond niet onderhielden;
En waren weigh’righ in zijn wet te treden:
En stelden zijne daden in vergeet;
Zijn wond’ren oock, die hy haer hadd’ doen zien. [6]
6.
Hy hadde voor haer vaders in Egypten,
In Soans veld, gedaen veel wonderwercken:
Hy kloof de zee, en deed-er haer door-treden; [7.]
En heeft de wat’ren als een hoop doen zetten.
Hy heeft-ze met een wolck by daegh’ geleyd,
En heel den nacht door, met een licht des viers.
7.
Hy kloof de rotsen in de dorr’-woestijne: [8]
Hy drenckte haer ghelijck uyt groot-af-gronden.
Want hy de’e stroomen uyt de steen-rots komen;
Hy dede oock de waet’ren neder-dalen,
[p. 265]
Gelijck rivieren: en zy gingen voort, II. Pause.
Om noch meer zonde teghen hem te doen. [9]
8.
Zy terghden d’Alderhooghsten op de heyde,
En zy verzochten God in haere herten,
En wilden spijze, volghens haer begheerte:
En hebben tegen God alzoo ghesproken:
Zoud’ God wel machtig wezen, eenen disch
Ons toe te richten in de wilderniss’? [10]
9.
Beziet, hy heeft den rotzsteen wel geslaghen,
Alzoo dat wat’ren daer uyt henen vloeyden,
En beken overvloed’lick daer uyt braken:
Zoud’ hy oock machtigh zijn ons brood te gheven?
Zoud’ hy wel vleesch bereyden voor zijn volck?
Maer God die hoord’et, ende wiert vergramt. [11]
10.
Een vier werdt tegen Iacob aen-ghesteken,
Een toorn is teghen Israël gerezen,
Om dat zy in den Heere niet en geloofden,
En dat zy op zijn heil niet en vertrouwden,
Daer hy den wolcken van om hoogh geboodt, [12]
De deuren van den hemel oock ontsloot.
11.
Hy regend’ op haer ’t Manna om te eten:
En hy verleend’ haer koren uyt den hemel:
Een yeghelick die at het brood der machtigh’;
Hy zondt haer teer-kost toe tot haer verzadingh:
Hy dreef den oosten-wind in d’hemel voort, [13]
III. Paus.
En, door zijn kracht, voerd’ hy den zuyd-wind aen.
12.
Hy dede vleesch op haer als stof af-regh’nen; [14]
Ghevlerckt ghevoghelt’, als het zand der zeën:
Ende dede dat, in ’t midden van zijn leger,
Rondomme zijne wooningh neder-vallen.
Doe aten zy, ende wierden dapper zat: [15]
Zoo dat hy aen hen haren lust toe-bracht.
13.
Zy waren van haer lust noch niet vervreemdet,
Haer spijze die was noch in haeren monde;
[p. 267]
Als Godes gramschap tegen haer gingh rijzen: [16]
Alzoo dat hy van hare verste doode,
En alle d’uyt-ghelezen’ Israëls
Heeft hy doen neder-buygen-en-ghevelt.
14.
Zy hebben, boven al dit, noch ghezondight,
En hebben niet gelooft in zijne wond’ren: IV. Pause.
Dies dede hy, in ydelheid, haer daghen, [17]
En hare jaren in een schrick verdwijnen.
Als hy-ze doode, vraeghden zy naer hem;
En keerden we’er, en zochten God heel vroegh:
15.
En zy ghedachten dat God was haer rotse, [18]
En God de Alderhooghste haer verlosser:
En zy pluym-streken hem met haren monde;
En hebben hem ghelogen met haer tonge:
Haer herte dat en was niet recht met hem; [19]
Zy waren onghetrouw in zijn verbond.
16.
Doch hy barmhertigh zijnde, hy verzoende
De ongherechtigheid, haer niet verdervend’:
Maer hy heeft dickwils afghewend zijn toren.
En dede al zijn grimmigheid niet rijzen: [20]
Maer hy ghedachte dat zy waren vleesch,
Een wind die heen gaet en niet weer en keert:
17.
Hoe dickwils terghden-z’ hem oock op de heyde?
Hem doende smert aen in de wildernisse? [21] [V. Pause.
Want zy verzochten God al wederomme:
Den heil’ghen Isr’els stelden zy een paele:
Zy dachten aen zijn hand niet, aen den dagh
Doe-hy-ze van den vyand heeft verlost.
18.
Hoe hy zijn teeck’nen in Egypten stelde, [22]
En in ’t veld Zoans zijne wonderheden;
Hoe hy in bloed haer vloeden, haere stroomen
Veranderd’, op dat zy niet drincken zouden.
Hy zond oock onder haer-lien een ghemengh [23]
Van onghedierte, dat haer heeft verteert.
[p. 269]
19.
En hy zond vorschen uyt, die haer verdorven:
En hy gaf aen den kruyd-worm haer in-komen;
En aen den sprinck-haen gaf hy haren arbeyd:
Hy doode haren wijnstock, door den haghel; [24]
Haer wilde vijghe-boomen, door den rijm:
En gaf den haghel over al haer vee.
20.
Hy gaf haer beesten de vier-kolen over,
En hy zondt onder haer den brand zijns torens,
Verbolghentheid, verstoortheid, en benauwtheid;
Midts dat hy boden van veel quaeds uyt-stierde. [25]
Hy woegh een padt voor zijne grimmigheid:
En heeft haer ziel niet van de dood gheweert.
VI. Pause.
21.
Hy gaf al haer ghediert de pestilenti, [26]
En sloegh al ’t eerst-gheboren in Egypten,
Den eerstelingh der krachten in Chams tenten:
Hy voerde zijn volck heen gelijck als schapen:
Als eene kudde door de dorr’-woestijn: [27]
Iae hy heeft haer gansch zekerlick gheleyt.
22.
En zy en hebben niet gevreest allen,
Mits dat de zee haer vyand’ over-deckte:
En hy heeft haer gebracht tot aen de paelen
Van zijne heiligheid, tot dit gheberghte,
’t Welck zijne rechter-hand verkregen heeft:
En hy verdreef de Heyd’nen voor haer heen. [28]
23.
Hy dede-z’ in ’t snoer van haer erve vallen,
En Isr’els stammen in haer tenten woonen:
Zy hebben nochtans God den Alderhooghsten
Verzocht, en tot verbitteringh gedreven:
En zy en hielden zijn ghetuyghnis niet;
Maer waren van hem achterwaerts ghekeert.
24.
Zy hebben trouweloozelick gehandelt, [29]
Gelijck haer vaders: zy zijn om-gewendet,
Gelijck een bedriegelicken boghe.
En zy verweckten hem, door hare hooghten,
[p. 271]
Tot toornigheid: en zy verweckten hem,
Door hare beelden, tot een yver-zucht.
25.
God hoord’et, ende wierde zeer verbolghen,
En hy versmaede Israël gansch zeere: [VIII. Pause.]
Dies heeft hy Siloos tente gansch verlaeten, [30]
Welck hy ter wooningh onder menschen stelde.
Hy gaf zijn sterckte in ghevangenis, [31]
En zijne heerlickheid in vyands hand.
26.
Hy leverd’ al zijn volck ten zweerde over,
En wiert verbolghen teghen zijne erve. [32]
Het vier verteerde haere jonghelingen;
En haere maeghden wierden niet gheprezen:
Haer Priesters zijn ghevallen door het zweerd:
En hare wed’wen hebben niet geweent.
27.
Doe is de Heer ontwaeckt, als een die sluymert, [33]
Ghelijck een helt, die van den wijne juyghet.
Hy sloegh zijn we’er-partijders in het achterst’:
Hy deed haer eeuwigh’ on-eer overkomen.
Hy heeft de tent van Ioseph heel verfoeyt. [VIII. Paus.]
En hy en koos de stam van Ephrem niet. [34]
28.
Maer hy heeft Iudaas stamme zich verkozen,
Den bergh van Sion, welcken hy beminde.
Hy bouwd’ zijn heylighdom gelijck als hooghten; [35]
Als d’aerde, die hy eeuw’lick heeft bevestight:
En hy verkoos zich David zijnen knecht;
Dien nam hy uyt de koyen van het vee. [36]
29.
Hy dede hem van achter ’t zoogh-vee komen,
Om Iacob zijn volck, Israël zijn erve
Te weyden: hy heeft oock zoo, achter-volgens
d’Oprechtigheid zijns herten, haer geweydet,
En hy heeft haer, met een zeer kloeck beleydt
Van zijne handen wijzelick geleydt.
[p. 273]
Asaphs Psalm.
DE Heyd’nen zijn in uwe erf gekomen,
O God, zy hebben schendelick ontreynight
Den Tempel uwer heiligheid: zy hebben
Ierusalem ghestelt in steene-hoopen.
Zy hebben ’t doode vleesch
Van uwe knechten, Heer,
Ghegeven aen ’t ghevoghelt
Des hemels, tot een spijs;
En aen ’t ghediert des lands,
’t Vleesch uwer gunst-genooten.
2.
Zy hebben daer haer bloed ghelijck als water [2]
Rondom de stad Ierusalem vergoten,
En daer was niemand die haer heeft begraven.
Wy zijn ons bueren tot een smaed gheworden;
En tot een spot en schimp,
Dien die rondom ons zijn.
Hoe langhe doch, ô Heere? [3]
Zult ghy in eeuwigheid
[p. 275]
Gram wezen? en hoe langh
Zal uwen yver branden?
3.
Wilt uwe gramschap over d’Heydens storten,
Die u niet en kennen; over Koninckrijcken,
Dewelcke uwen naem niet aen en roepen;
Want elck eet Iacob, elck verwoest zijn woonsten. [4]
Gedenckt niet teghen ons,
De voor’ge zonden, Heer:
Dat uw barmhertigheden
Ons haest’lick te gemoet
Voor-komen: want wy zijn
Zeer uyt-gheput geworden.
Pause.
4.
Helpt ons God onzes heils, om uws naems eere, [5]
En reddet ons: wilt onze zonden
Verzoeningh laten doen, om uws naems wille.
Waeromme zouden doch de Heydens zeggen,
Waer is nu haere God?
Laet doch, ô Heer, de wraeck
Des bloeds van uwe knechten,
’t Welck onder ’t Heydensch volck,
Daer heen vergoten is,
Bekent zijn voor ons ooghen.
5.
Laet ’t kennen der ghevanghens voor u komen: [6]
Houd ov’righ nae de grootheid uwes arrems
Doods kinders: wilt doch zevenmael vergelden,
Aen onze buyren, in haer schoot, haer smadingh,
Daer me’ zy, Heer, u sma’en.
Zoo zullen wy, uw volck, [7]
De kudde uwer weyde,
U loven eeuwelick,
Van slachte tot gheslacht,
En uwen roem vertellen.
Voor den Opper-zangmeester, op Schoschan-
nim: een getuygenisse, Asaphs Psalm.
NEemt Herder Israëls ter ooren,
[p. 277]
Die Ioseph leydt, gelijck een kudde:
Die tusschen Cherubinen zit,
Verschijnt met glans: weckt op uw macht [2]
Voor ’t aenghezicht van Ephraïm,
Manasse, ende Benjamin.
2.
En komt, ô God, tot onz’ verlossingh:
Brenght ons we’er, laet uw aenschijn lichten,
Zoo zullen wy behouden zijn. [3]
O Heere, der heirscharen God,
Hoe langhe zal uw roock op-gaen, [4]
Zelfs teghen het gebed uws volcks?
3.
Ghy doet haer brood van tranen eten,
En ghy drenckt haer met drylinghs tranen.
Onz’ bueren stelt ghy ons tot twist; [5]
Vyanden spotten: God des heirs,
Brenght ons we’er: dat u aenzicht licht,
Zoo zullen wy behouden zijn.
Pause.
4.
Ghy hebt een wijnstock uyt Egypten [6]
Doen komen; en ghy hebt de Heydens
Verjaeght, en ghy hebt dien gheplant:
Ghy hebt de plaets voor hem bereydt,
En zijne wortels aen doen slaen:
Zoo dat hy ’t land vervullet heeft.
5.
De berghen zijn met zijne schaduw’ [7]
Bedeckt geweest, zijn rancken waeren,
Gelijck als Ceder-boomen Gods:
En hy schoot zijne rancken uyt,
Tot aen de zee; zijn jonck-ghewas,
Tot aen de groote water-vloed.
[p. 279]
6.
Waerom doch hebt ghy zijne mueren [8]
Gescheyden ende deur-gebroken,
Dat elck pluck, die hem gaet voorby?
Het wilde-vercken van het wout
Heeft hem verwoest en uyt-ghewroet;
En ’t wild des velts hem af-gheweydt.
7.
Keert weder, ô God der heischaren, [9]
Aenschouwt en ziet van uyt den hemel,
Bezoeckt doch dezen wijnstock, Heer:
De stamme, die uw rechterhand
Geplant heeft, en dat om den zoon,
Dien ghy voor u hebt sterck ghemaeckt.
8.
Zy is met vier in brand ghesteken, [10]
En af-ghekapt. Zy komen omme,
Van ’t schelden uwes aengezichts.
Uw hand zy, Heere, op den man
Uw’r rechter-hand, den zoon des menschs,
Dien ghy voor u hebt sterck ghemaeckt.
9.
Zoo zullen wy van u te rugghe [11]
Niet keeren. Houd ons in het leven;
Dat elck van ons uw naem aenroep.
Heer, God des heirkrachts, brenght ons weer:
Uw aenschijn lichte over ons:
Zoo zullen wy behouden zijn.
Voor den Opper-zanghmeester, op de Gittith. [Een Psalm] Asaphs.
ZInght met vreughd tot God,
Onze kracht en sterckte:
Iuyghet Iacobs God,
[p. 281]
Heft een Psallem: geeft [2]
Trommels, en de zoet’
Harpe, met de luyte.
2.
Blaest op de bazuyn [3]
In de nieuwe maene,
Ter bestemder tijd,
Op onz’ feesten-dagh;
Want in Isr’el is ’t [4]
Eene vast’ instellingh:
3.
’t Is Gods Iacobs recht,
Dat hy heeft in Ioseph,
Tot een tuyghenis,
Inghezet, als hy [5]
Vyt- ghetoghen was,
Teghen ’t land Egypten.
4.
Waer ick hebb’ gehoort
Een zeer-vremde spraecke,
Die ick niet verstond,
Zegghend’ op deez’ wijs I. Pause.
Ick hebb’ zijnen rugh’ [6]
Van den last onttrocken.
5.
Zijne handen zijn
Van de pott’ ontslaghen.
Ghy riept in den anghst, [7]
En ick hielp u uyt,
En antwoorde u,
Uythet schuyl des donders.
6.
Ick hebb’ u beproeft [8]
Aen Meribas water. Sela!
Mijn volck, (zeyd’ ick) hoor, [9]
En ick zal aen u
[p. 283]
Tuyghen; Israël
Of ghy nae my hoordet!
7.
Daer zal onder u [10]
Geen uytlands God wezen.
Ghy en zult u niet
Voor een vremden God
Buyghen. Want ick ben [11]
Uwe God, de Heere:
8.
Die u hebb’ doen gaen
Uyt Egypten-lande II. Pause.
Wijdert uwen mond, [12]
Op dat ick hem vull’.
Maer mijn volck heeft niet [13]
Naer mijn stem geluystert:
9.
Ende Israël
Hadde gheen begheerte,
Tot my: daerom is ’t
Dat ick-z’hebb’ ghestelt,
In het bos ghedacht
Van haer eyghen herte:
10.
Dat zy ginghen heen
In haer eyghen raeden.
Oh! Dat doen mijn volck [15]
Nae my hadd’ ghehoort!
Israël in mijn
Weghen hadd’ ghewandelt!
11.
’k Hadd’, in korten tijd, [16]
Alle haer vyanden
t’Eenemael ghedempt:
Ende mijne hand
Hadd’ ick aenghewendt
Teghen haer verdruckers.
12.
Die God haten, die [17]
Zouden oock zich hebben
[p. 285]
Met gheveynst bedrogh
Onder hem gestelt.
Maer haer tijd die zoud’
Eeuwigh gheweest hebben.
13.
En hy hadde u [18]
Met het vet der tarwe
Leckerlick ghespijst.
Iae ick zoude met
Honich uyt de rots,
U verzadight hebben.
Een Psalm Asaphs.
GOd staet in Gods vergaederinghe:
Hy oordeelt midden in de Goden.
Hoe langhe richt ghy noch onrecht?
En neemt der boozen aenzicht aen? Sela!
Doet recht den armen, en den weeze: [2]
Rechtveerdight armen en verdruckten.
Verlost, die schrael en armlick leeft,
En ruckt-z’ uyt der Godloozen hand.
2.
Zy weten, noch verstaen: zy wand’len [3]
In ’t duyster: all’ aerd-gronden wanck’len.
Ick zegge, dat ghy Goden zijt,
En alle kinders van de Hooghst:
[p. 287]
Maer ghy zult sterven als een mensche, [4]
En als een van de Vorsten vallen.
Staet op, ô God, oordeelt de aerd;
Want ghy al ’t volck by erf bezit.
Een lied, een Psalm Asaphs.
O God, zwijght niet, weest niet als doof,
En wilt, ô God niet stille zijn.
Want ziet uw vyanden die woelen:
En uwe haters ’t hooft op-steken.
Zy hebben tegen uwen volcke, [2]
Yet heimelicks met list verzinnet.
2.
En zy beraeden zich te gaen,
Heer, tegen uw verborgen volck.
Zy zeggen, Komt, laet-z’ ons uyt-roeyen; [3]
Op dat zy geen volck mochten wezen;
Datm’ Isr’els naem niet meer gedencke:
Want zy beraedslaen t’zaem in’t herte:
3.
Zy maken een bond, tegen u, [4]
De tenten Edoms, Ismaëls,
Moabs, en die van d’Hagarenen;
En Gebal, Amalec, en Ammon,
Palestyn, met Tyrs inwoonders: [5]
En Assur is daer by gekomen.
4.
Zy zijn het huisgezin van Loth
Tot eenen stercken arm geweest. Sela!
[p. 289]
Doet hen als Midian, en Sis’ra; [6]
Als Iabin, aen de beke Kidrons.
Die daer in Endor zijn verdelghet.
Zy zijn tot dreck der aerd’ geworden.
Pause.
5.
Maeckt haer, haer Princen, als Oreb, [7]
En Zeëb; all’ haer Vorsten t’saem,
Als Sebah, ende als Zalmuna:
Die zeyden: Laet ons nu de schoone
Woonsteden Gods voor ons be-erven.
Mijn God maeckt haer ghelijck een wervel: [8]
6.
Maeckt-z’ als de stopp’len voor den wind:
Ghelijck het vier een woud verbrand:
En als de vlam die bergen brandet:
Vervolght haer zoo met uw on-weder; [9]
Maeckt haer verschrickt met uwen draey-wind:
Vervult haer aengezicht met schande:
7.
Maeckt dat-z’uw naeme zoecken, Heer.
Laet-z’eeuwighlick beschaemt, verschrickt, [10]
En schaem-rood worden, end’ om-komen:
Op datmen weet, dat ghy alleene
Met uwen naeme zijt de Heere,
De hooghste op de gansche aerde.
Voor den Opper-zanghmeester, op de Gittith. Een Psalm voor de kind’ren Korah.
HOe lieffelick-en-aenghenaem
Zijn uw woonsteden, Heer des heirs!
Mijn ziel verlanght naer Gods voor-hoven,
Iae zy bezwijckt zelfs van begeert.
[p. 291]
Mijne hert en mijn vleesch springen op
Van vreughde, naer den God des levens.
De mussche zelfs die vint een huis, [2]
De zwaluw oock een nest voor haer;
2.
Alwaer zy haere jonghskens leght,
By uw autaeren, Heer des heirs,
Mijn Koninck, en mijn God. Wel-zaligh.
Zijn die daer woonen in uw huis: [3]
Zy prijzen u gestadelick. Sela!
Hoe gansch geluckigh is de mensche!
Wiens sterckt’ by u is: in wiens hert
De wel-ghebaende wegen zijn.
3.
Als zy gaen door ’t moer-bezy-dal,
Zoo stellen-z’ hem tot een fontein:
De regen zal haer oock bedecken Pause.
Met zeghening. Zy gaen van kracht [4]
Tot kracht: een yder van haer zal,
In Sion, voor den Heer verschijnen.
Heer God des heirs, hoort mijn ghebed:
Neemt het ter oor, ô Iacobs God. Sela!
4.
God, onze schild, ziet en aenschouwt, [5]
Ziet uws ghezalfdens aenghezicht.
Want eenen dagh in uw voor-hoven
Is beter, dan-er duyzent zijn.
Ick koos veel liever aen de zeul
In ’t huys van mijnen God te wezen,
Als dat ick stedes in de tent
Der godloosheid woonen zou.
5.
Want zekerlick de Heere God [6]
Die is een zonne ende schild:
De Heer zal gunst en eere gheven.
Hy en onthout het goede niet
[p. 293]
Aen hen, die in oprechtheid gaen.
O Heere, Heere der heirscharen,
Wel-gheluckzaligh is de mensch,
Die op u zijn betrouwen stelt!
Een Psalm voor den Opper-zangmeester, onder de kinderen van Korah.
GHy zijt, Heer, gunstigh aen uw land geweest:
En ghy hebt Iacobs vanghenis ghewend:
Ghy hebt de misdaed uw’s volcks wegh-gedaen;
Ghy hebt all’ haere zonden over-deckt. Sela!
Ghy hebt all’ uwe gramschap wegh-ghedaen:
Ghy hebt u van de hitt’ uw’s toorns ghewend.
Brenght ons nu weder, ô God onzes heils,
En doet uw gramschap over ons te niet.
2.
Zult ghy zoo eeuw’lick toornen teghen ons? [2]
En zult ghy, van gheslachte tot gheslacht,
Noch meer uyt-strecken uw verbolgentheid?
Zult ghy ons ’t leven niet weer-geven, Heer:
Op dat uw volck in uw macht blijde zy?
Betoont ons, Heer, uw goedertierenheid,
En wilt ons geven uw behoudenis.
’k Zal hooren, wat God d’Heere spreken zal. [3]
3.
Hy zal van vrede spreken tot zijn volck,
En tot de me’-genooten van zijn gunst:
[p. 295]
Maer dat het niet tot dwaesheid weer en keer.
Gewisselick zijn heil dat is nae by,
Den genen die hem vreezen en ontzien:
Op dat de eer’ in onzen lande woon,
De goedertierenheid en waere-trouw [4]
Zal d’eene d’ander komen in ’t gemoet.
4.
Gerechtigheid en vrede zullen oock
Elkander zoet ontmoeten met een kus.
De waerheid die zal spruyten uyt der aerd’:
Gerechtigheid zal uyt den hemel zien;
Oock zal de Heer verleenen alles goeds:
En ons land zal oock gheven zijne vrucht.
Gerechtigheid zal voor hem henen gaen:
Hy zal-z’ op ’t pad van zijne tre’en doen staen.
Davids ghebed.
NEyghet uw oor’, hoort my Heere,
Want ick ben bedruckt en arme.
O mijn God, bewaert mijn ziel.
Want ick ben uw gunst-genoot:
Hoed uw knecht, die op u hopet:
Zijt mij gunstigh, want ick roepe, [2]
Tot u, Heer, den ganschen dagh,
Maeckt de ziel uws knechts verheught.
[p. 297]
2.
Tot u, Heer, heff’ ick mijn ziele;
Want ghy zijt zeer goed, ô Heere, [3]
Ende een vergevend’ God,
Groot van goedertierenheid,
Voor elck een, die u aenroepet.
Neemt doch mijn gebed ter ooren,
Heere, ende wilt de stem
Mijner smeeckingh gaede slaen.
3.
In den dagh van mijn benauwtheid, [4]
Roep ick u, want ghy my hooret.
Onder Goden is er geen
Die u is gelijck, ô Heer:
Daer zijn geen gelijck uw’wercken. Pause.
Alle Heid’nen, zullen komen, [5]
Buyghen zich voor uw aenschijn,
Die ghy Heere, hebt ghemaeckt:
4.
En zy zullen uw naem eeren.
Want ghy zijt zeer groot, ô Heere,
En die wonder-wercken doet:
Want ghy zijt alleene God.
Leert my uwen wegh, ô Heere, [6]
Zoo zal ick gaen in uw waerheid:
Heer, vereenight doch mijn hert,
Tot de vreeze uwes naems.
5.
Ick zal u, mijn God en Heere,
Met geheel mijn herte, loven;
Ende ick zal uwen naem
Eeren in der eeuwigheid.
Want uw goedertieren gunste [7]
Is groot over my: mijn ziele
Die hebt ghy getrocken, Heer,
Uythet onderst’ van het graf.
6.
d’Opgheblazen staen, ô Heere,
Teghen my op, en de menight’
Der tyrannen zoecken my:
Zy en stellen u oock niet
Voor haer ooghen; maer ghy, Heere, [8]
Zijt een God barmhertigh, vriend’lick,
[p. 299]
Traegh tot toren, ende groot
Van ghenade, en van trouw.
7.
Keert tot my, weest my genadigh,
Gheeft aen uwen knecht uw sterckte:
En behoedet doch den zoon
Uwer dienstmaeght: doet, ô Heer’, [9]
Nu een teecken my ten goede:
Op dat ’t mijne haeters mercken,
En beschaemt zijn, als ghy, Heer,
My hulp doet, ende my vertroost.
Een Psalm, een lied voor de kind’ren van Korah.
ZYn grondslagh die is op de heyl’ghe bergen.
De poorten Sions zijn de Heere lief,
Veel meer als all’ de woonsten Iacobs zijn.
Men spreeckt van u, ô gy stad Gods, zeer heerlick. Sela! [2]
2.
Ick zal van Rahab en van Babel melden
By all’ de ghene, die my kennen, Heer:
Ziet daer den Philistijn, en die van Tyr, [3]
Als oock den Moor, deez’ is aldaer gheboren.
3. En van de stad van Sion zalmen zeggen,
Die ende die is daer in voort-gebracht:
En d’Alderhooghste zal haer vast doen zijn.
De Heer zal-z’ in ’t op-schrijven des volcks tellen. [4]
4.
Hy zal dan zeggen, deez’ is daer geboren. Sela!
De zanghers en speel-lieden van de fluyt; [5]
En alle de fonteinen van mijn hert,
Die zullen binnen u, ô Sion, wezen.
[p. 301]
Een Lied, een Psalm voor de kinderen Korah, voor den Opper-zanghmeester, op Machalath Leanoth: een onderwijzinghe Hemans des Ezrahiters.
O Heere, ghy God mijnes heils,
Ick roep voor u by daegh’, by nachte.
Mijn bede kom’ voor uw ghezichte:
Neyght uwe oor tot mijn gheschrey:
Want mijne ziel is zat der quaeden, [2]
Mijn leven raeckt tot aen den grave.
2.
’k Ben met die daelen in de kuyl,
En als een kracht’loos man gerekent,>
Als af-gezondert onder doode; [3
Ghelijck verslagen’ in het graf
Neer-ligghend’, die ghy niet gedencket,
Die van uw hand zijn afghesneden.
3. Ghy leght my in den onder-kuyl, [4]
In duysternissen, in de diepten:
Uw grimmigheid light op my, Heere:
Met all’ uw baren druckt ghy my. Sela!
Ghy doet verr’ van my mijn bekende, [5]
Ghy stelt my tot een grooten grouwel:
4.
Ick ben besloten; zoo dat ick
Niet machtigh ben daer uyt te komen: Pause.
Mijn ooge treuret van verdruckingh. [6]
Ick roep tot u, Heer, al den dagh;
[p. 303]
Ick strecke tot u mijne handen.
Zult ghy dan wonder doen aen doode?
5.
Of zullen d’overleden’, Heer, [7]
Op-rijzen? zullen die u loven? Sela!
Of zal uw goedertieren gunste
Oyt worden in het graf vertelt?
Of in ’t verderf uw vaste trouwe?
Of weet-m’uw wond’ren in het duyster? [8]
6.
Of weet-men uw gerechtigheid
In d’aerde der vergetenisse?
Maer ick aenroepe u, ô Heere,
Mijn bede komt u ’s morghens voor.
Waerom verstoot ghy, Heer, mijn ziele? [9]
En berght ghy voor my uw ghezichte?
7.
Ick ben van mijner jeuget aen
Ellendigh, ende gaend’ al stervend.
Ick draeghe uw vervaerenissen.
Ick ben met twijffelmoedigheid:
Uw aenghesteken toornigheden
Zijn over my gegaen, ô Heere: [10]
8.
Uw schricklickhe’en doen my vergaen;
Die my als water alle daghe
Omringen, en my t’saem om-gheven.
Ghy hebt, Heer, vriend en med-ghezell’ [11]
Van my vervremdet: mijn bekende
Die houden zich in duysternisse.
Een onderwijzinge Ethans des Ezrahiters.
ICk zal in eeuwigheid de goedertierenheid
Des Heeren zingen: en ick zal met mijnen mond
Uw waerheid van geslachte tot geslachte melden.
[p. 305]
Want ick hebb’ dit gezeit; Uw goedertieren gunste
Die zal in alle eeuwigheid gebouwet worden.
Ghy hebt uw waerheid in de hem’len zelfs bevestigt.
2.
Ick hebb’ met mijn verkoren een verbond gemaeckt: [2]
Ick hebbe David mijnen knecht een eed gedaen;
Ick zal tot in der eeuwicheid uw zaed bevesten;
En van gheslachte tot gheslacht’ uw throon op-bouwen. Sela!
Dies loven, Heere God, de hem’len uwe wond’ren. [3]
Uw trouwe die is oock in de gemeint’ der heil’gen.
3.
Want wie wert in hemel teghen God geschat?
Wie onder all’ de stercke is den Heer gelijck? [I. Paus.]
God die is in den raed der heil’gen zeer geduchtet, [4]
En vreesselicke boven alle zijn omstanders.
Wie is ghelijck als ghy, ô Heer, God der heirscharen,
Groot ende machtigh Heer? rondom u is uw waerheid.
4.
Ghy heerschet over d’op-geblazentheid der zee: [5]
Als hare baren zich verheffen, stilt ghy die.
Ghy hebt Rahab verbrijzelt als een neer-geslagen’:
Uw vyanden verstroyt met uwen stercken arrem.
De hemel komt u toe, oock komt u toe de aerde:
Ghy hebt de weereld en haer volheid vast gegrondet.
5.
Het Noorden, ende ’t Zuyden, hebt ghy, Heer, gemaeckt: [6]
Thabor en Hermon juygen vrolick in uw naem.
Gy hebt een arm met mogentheid: uw hand heeft sterckte:
Uw rechterhand is hoogh: gerechtheid en gerichte,
Die zijn de vastigheid en steun van uwen throone:
Goedgunstigheid en trouw gaen voor u aenschijn henen.
6.
Wel-geluckzaligh volck, ’t welck het geklanck wel kent! [7]
Zy zullen wand’len, Heer, in ’t licht uws aengezichts:
Zy zullen al den dagh zich in uw naem verheugen:
En voorts door uw gerechtigheid verhooget worden.
Want ghy, Heer, zijt de heerlikheid van hare sterckte: [8]
En onzen hoorn zal met uw gunst verhooghet worden.
7.
Want onze schild en scherm die is van God de Heer;
En onzen Koninck is van d’heil’gen Israëls. [II. Paus.]
Ghy hebt, ô Heere, van uw gunst-genoot en heil’gen, [9]
In een ghezicht ghesproocken, daer ghy alzoo zeydet,
Ick hebbe hulp’ by eenen stercken held beschicket:
Ick hebbe een verkorenen uyt het volck verheven.
8.
Ick hebbe David mijnen dienstknecht op-gespeurt,
En met mijn heyligh’ oly hebb’ ick hem gezalft. [10]
Met welcken mijne hand zal wel gevestight blijven:
Oock zal hem mijnen arm verstercken. geen vyanden
En zullen hem gelijck als eenen schuld-heer dringen;
En d’ongerechtigh’en zal hem niet onder-drucken.
9.
Maer ick zal zijn vyanden, voor zijn aengezicht’ [11]
Verpletten, ende die hem haten zal ick slaen:
En mijne trouw en gunste zullen met hem wezen:
En zijnen hoorn zal in mijn naem verhooget worden:
En ick zal zijne hand tot in de zee uyt-zetten:
En zijne rechterhand tot aen de stroom-rivieren.
10.
Hy zal my roepen, ende dat met dezen naem; [12]
Ghy zijt mijn Vader, mijn God, en de rots mijns heils.
[p. 309]
Oock zal ick hem ten eerst-geboren zone stellen:
Ten hooghsten, over alle Koningen der aerde.
Ick zal hem mijne goedertierenheid eeuw’lick houden,
En mijn verbond dat zal aen hem bevestight blijven.
III. Pause.
11.
En zijn zaed zal ick zetten in der eeuwigheid: [13]
En als de dagen van den hemel, zijnen throon.
Indien dan zijne kind’ren mijne wet verlaten;
En dat zy oock in mijne rechten niet en wand’len;
Indien zy mijn gezette keuren dan ontheil’gen;
En dat zy mijn geboden niet en onderhouden;
12.
Zoo zal ick haer verval bezoecken met de roed’, [14]
En met mijn plagen hare ongerechtigheid.
Maer mijn goedgunstigheid zal ick van hem niet nemen,
Noch en zal oock in mijn ghetrouwigheid niet feilen.
En mijn verbond en zal ick mede niet ontheil’gen:
Den uytgangh mijner lippen zal ick niet verand’ren.
13.
Ick hebbe eens gezworen, by mijn heiligheid: [15]
Zoo ick aen David liegh! zijn zaed zal eeuw’lick zijn:
En zijnen throon zal voor my zijn, gelijck de zonne.
Hy zal altoos bevestight zijn, gelijck de mane:
En de getuyge in den hemel is getrouw. Sela!
Maer gij hebt hem van u gestooten, en verworpen: [16]
14.
Ghy zijt, Heer, teghen uw ghezalfden gram gheweest.
Ghy hebt ’t verbond van uwen knecht te niet ghedaen:
Ghy hebt zijn kroone teghen d’aerde gansch ontheilight.
Ghy hebt oock alle zijne tuynen door-gebroken:
Ghy hebt, Heer, zijne stercke-vesten ne’er-geworpen. IV. Pause.
Zy hebben hem gerooft, al die den wegh passeerden. [17]
[p. 311]
15.
Hy is voor zijn nae-bueren tot een smaet geweest:
Ghy hebt de rechterhand van zijn partien verhooght:
Ghy hebt verblijdt, ô Heere, alle zijn vyanden:
Gy hebt de sterckte van zijn degen om-gevouwen:
En ghy en hebt hem in den strijdt niet staend’ ghehouden:
Ghy hebt zijn schoonheid en verciersel doen ophouden. [18]
16.
End’ ghy hebt zijnen throon ter aerde neer-ghesmack:
Ghy hebt de dagen zijner jonckheid afghekort.
Ghy hebt hem, Heere, met beschaemtheid om-getogen. Sela!
Hoe langh, ô Heere, zult ghy u altoos verbergen?
En zal uw heeten toorn ghelijck een vier ontbranden?
Gedenckt doch, wat ick ben, en van hoedanigh eeuwe, [19]
17.
Waerom doch zoud’ ghy alle menschen zoo vergeeefs
Geschapen hebben? ende welck is doch de man
Die levet, ende die den dood niet zien en zoude?
Die van ’t gheweld des grafs zijn ziele zal bevrijden? Sela!
Waer zijn, Heer, uwe voor’ge goedertierentheden,
Die ghy aen David hebt gezworen, by uw trouwe?
18.
Ghedenckt doch aen den smaed van uwe knechten, Heer; [20]
Den welcken ick dus langh in mijnen boezem draegh,
Van allerhande machtigh’ ende groote volcken,
Daer mede uw vyanden smaden, en daer mede
Zy, Heer, de voete-stappen uw’s ghezalfden smaden.
De Heere zy gelooft voor altoos. Amen, Amen.
[p. 313]
Een gebed Mosis, des mans Godes.
GHy zijt een toevlucht, Heer, van eeuw tot eeuwe.
Eer dat de bergen oyt geboren waeren,
En dat ghy d’aerde en de weereld maeckte.
Iae ghy zijt God geweest van eeuw tot eeuwe.
Ghy doet de mensch weer-keeren tot het stof: [2]
En zeght, Ghy menschen kind’ren keert weerom.
2.
Want duyzent jaren zijn in uwe oogen,
Gelijck den dach van gister, die voorby is:
Gelijck als een nacht-waeck: ghy drijft-ze henen. [3]
Zy zijn een morgen-slaep; gras, ’t welck verandert:
Het bloeyt des morgens, en ’t verandert haest:
’t Werdt ’s avonds afgesneden, en ’t verdort.
3.
Want wy vergaen tot niet, door uwen toren, [4]
En worden door uw grimmigheid verschicket.
Ghy stelt voor u onz’ ongherechtigheden:
En onze heimelicke overtredingh’
Stelt ghy in ’t lichte van uw aen-ghezicht. Pause.
All’ onze daghen gaen in uwen toorn: [5]
4.
Wy sluyten als een aessem onze jaren.
De daghen onzer jaren daer in komen
Ontrent de seventigh jaer; ofte tachtigh,
Zoo wy zeer sterck zijn. En ’t best van dien allen [6]
Is moeyt’ en kommer; want het word haest af-
Gesneden, en wy vlieghen daer zoo heen.
[p. 315]
5.
Wie kent’er doch de sterckte uwes toornes,
En uw verbolgentheid, naer uwe vreeze?
Leert ons alzoo deez’ onze daghen tellen, [7]
Dat wy een hert der wijsheid mogen krijghen.
Keert wederom, ô Heere; tot hoe langh?
En over uwe knechten hebt berouw.
6.
Verzadight ons, ten tijde van den morgen, [8]
Met uwe gunst, zoo zullen wy dan juygen.
En blijde zijn in alle onze dagen.
Wilt ons verblijden, nae de lange dagen,
In welck ghy ons gedruckt hebt: nae den tijd,
In welck wy zagen quaed en tegenspoed.
7.
Laet uw werck zich vertoonen aen uw’ knechten, [9]
Uw’ heerlickheden over hare kind’ren.
En dat des Heeren onzes Gods verlustingh
Zy over ons: en wilt bestendigh maecken
Het werck van onze handen over ons.
Iae maeckt het werck van onze handen vast.
DIe in ’t vertreck des Hooghsten zit,
Zal blijven in de schaduw
Des genen die Almachtigh is.
’k Zegg’ tot den Heer, Mijn toevlucht,
Mijn burght, mijn God, op wien ick hoop’.
Want hy zal u van stricken [2]
Des vogel-vangers, van de pest,
[p. 317]
Vol jammers zijnde, redden.
2.
Met zijne vlercken deckt hy u:
En onder zijne vleughels
Zult ghy betrouwen: zijne trouw
Is een schild en rondasse.
En vreest niet voor de schrick des nachts; [3]
Voor pijlen die ’s daeghs vliegen:
Noch voor de doodelicke pest,
Die in het doncker wandelt:
3.
En hebt geen vreeze voor ’ t verderf,
Dat op de middagh roovet.
Daer zullen duyzent aen uw zijd’ [4]
Neervallen, en thien duyzent,
Benevens uwe rechter-hand,
En ’t zal tot u niet naken.
Ghy zult ’t maer met uw oogen zien,
En zien ’t loon der godloozen.
Pause.
4.
Want ghy zijt mijn toevlucht, ô Heer; [5]
Ghy hebt den Alderhooghsten
Tot uwe wooningh-plaets gestelt:
U zal geen quaed gebeuren:
Geen plaegh uw tente naken zal:
Want hy zal zijne Engh’len, [6]
Van u bevelen, dat-z’ in all’
Uw wegen u bewaeren.
5.
Zy zullen op de handen zelfs
U heffen ende dragen;
Op dat ghy uw voet aen geen steen
En stootet. Op den fellen [7]
Leeuw ende adder zult ghy tre’en:
Den leeuw en draeck vertreden;
Dewijl’ hy my met liefd’ om-helst,
Zal ick, spreeckt God, hem bevrijden.
6.
Ick zal hem stellen op een hooght’:
Want hy kent mijnen naeme.
Hy zal my roepen, ick zal hem [8]
[p. 319]
Antwoorden-en-verhooren.
’k Zal by hem in benauwtheid zijn:
’k Zal hem met eer uyt-trecken:
’k Zal hem met dagen lenght verza’en:
’k Zal hem mijn heil oock toonen.
Een Psalm, een lied op den Sabbath-dagh.
’t IS goed den Heer te loven,
En datm’ uw naem psalm-zingh,
O God ghy Alderhooghst.
En datmen in den morgen
Uw goedigheid verkondigh,
En uwe trouw, by nacht:
Op het tien-snarigh tuygh, [2]
Met luyt en lied der harpe.
2.
Want ghy hebt met uw daden,
O Heere, my verblijdt:
’k Zal juyghen over all’
De wercken uwer handen.
Hoe groot zijn, Heer, uw wercken! [3]
Zeer diep in uw ghedacht.
Een dwaes man weet het niet,
Geen zot kan dat begrijpen.
3.
Als dat de goddelooze [4]
[p. 321]
Vyt-spruyten, als het kruid;
Dat elck, die onrecht doet,
Zeer lustigh staet en bloeyet:
Op dat zy eeuw’lick zouden
Eens worden uytgedelght.
Maer ghy zijt d’Alderhooghst,
De Heer in eeuwigheden.
Pause.
4.
Want ziet, Heer, uw vyanden, [5]
Ziet uw vyanden, Heer,
Die zullen gansch vergaen:
All’ onrecht-werckers zullen
Verstroyt-verdreven worden.
Maer ghy zult mijnen hoorn
Om hooghe doen op-gaen,
Gelijck van een Eenhoren.
5.
Ick ben met versche oly [6]
Besprenght-en-nat-ghemaeckt.
En mijne ooghe zal
Aenschouwen mijn verspieders:
En mijne ooren zullen
Aenhooren, wat aengaet
De werckers van het quaed,
Die teghen my op-rijzen.
6.
De vrome die zal groeyen, [7]
Gelijck een Palme-boom:
Hy zal op Libanon,
Gelijck een Ceder, wassen.
Die in het huys des Heeren
Als planten zijn ghezet,
Die zullen groen op-gaen,
In onzes Gods voorhoven.
7.
Zy zullen vruchten dragen, [8]
Zelfs in den ouderdom:
Zy zullen vet en groen
Gedien, op dat zy mochten
Vertellen, dat de Heere
Recht ende billigh is.
Hy is mijn rots en sterckt’:
In hem is geen verkeertheid.
[p. 323]
DE Heer regeert, hy is met hooght bekleet:
De Heere is met sterckt-en-macht bekleet.
De wereld die is oock heel vast gestelt:
Zoo dat zy nimmermeer beweeght zal zijn.
2.
Van doe af aen, is uwen throon gevest.
[2]
Ghy zijt van alle eeuwighed geweest.
Rivieren, Heer, verheffen naer om hoogh:
Rivieren die verheffen haer gebruys.
3.
Rivieren die verheffen haer gestoot. [3]
Doch God de Heer is stercker in de hooght,
Dan ’t bruyssen van de groote wat’ren is,
Dan all’ de stercke baren van de zee.
4.
All’ uw getuygenissen, Heere God, [4]
Die zijn waerachtigh ende zeer getrouw.
De heyligheid is uwen huyze, Heer,
Tot lange daghen cierlick ende schoon.
O God der wraken, ô ghy Heere,
O God der wraken, schijnt met luyster.
Verheft u, Richter van de aerd’:
Gheeft weer-vergeldingh aen de trots’.
[p. 325]
Hoe lange zullen godd’looz’, Heer? [2]
Hoe langh de godd’looz’ vrolick zijn?
2.
Hoe lange zullen d’onrecht-werckers
Vyt-gieten, roemen, straflick spreken?
Heer, zy verbrijzelen uw volck, [3]
En zy verdrucken uw erf-deel.
Zy dooden weduw, vremdelingh;
De weezen brenghen zy ter dood.
3.
De Heere, zeggen zy, en ziet ’t niet,
En Iacobs God en zal ’t niet mercken. [4]
Ghy onvernuftigh’ onder ’t volck,
Wilt doch aenmercken: en ghy dwaez’,
Wanneer zult ghy verstandigh zijn?
Zoud’ hy niet hooren, die d’oor’ plant? [5]
4.
Zoud’ hy niet zien die d’ooge vormet?
Zoud’ hy niet straffen, en bestraffen,
Die daer der Heid’nen tuchter is?
Die wetenschap den menschen leert? Pause.
De Heere wetet, dat des menschs [6]
Gedachten enckel y’lheid zijn.
5.
Geluckigh man! dien ghy, Heer, tuchtight,
En dien ghy uyt uw wet berichtet:
Op dat ghy hem zoo ruste gaeft, [7]
Van quade daghen vol verdriets:
Tot dat de groeve des verderfs
De goddelooz’ gegraven werdt.
6.
Want God zal zijn volck niet begeven, [8]
Noch hy zal zijn erf niet verlaeten.
Want Godes oordeel, hoe het gaet,
Zal keeren ter gherechtigheid. [Zal: staat er een streepje op?]
En all’ die oprecht zijn van hert,
Die zullen nae het zelve gaen.
7.
Wie zal-’er doch voor my op-rijzen,
En staen zoo teghen de boos-doenders?
[p. 327] Vraagteken juist?
Wie stelt zich voor my teghen haer,
Die werckers van het onrecht zijn?
Zoo God mijn hulp niet waer’ gheweest,
Mijn ziel hadd’ haest in stilt gewoont.
8.
Wanneer ick zeyd’, Mijn voet die wanckelt; [10]
Uw gunst, Heer, heeft my ondersteunet.
Als mijn ghedachten binnen my
Vermenighvuldight wierden, Heer,
Zoo hebben uw barmhertighe’en
Mijn ziel verlustight-en-verquickt.
9.
Zou wel de stoel der schaed’lickheden [11]
Met u in een gezelschap treden?
Die moeyte voor een wet verdicht?
Zy rotten teghen alle ziel
Des ghenen die rechtveerdigh is,
Verdoemend’ het onschuldigh bloed.
10.
Maer d’Heer was my een hooghe-vestingh, [12]
Mijn God een rots-steen mijns vertrouwens,
Hy zal haer ongherechtigheid
Op hen doen keeren; en zal haer
In hare boosheid doen vergaen.
D’Heer onze God zal haer verdoen.
KOmt laet ons vrolick zijn den Heer,
Laet ons den rots-steen onzes heils
Toe-juyghen, en met lof ontmoeten:
Laet ons hem juyghen met gezangh:
Want d’Heere is een groote God; [2]
[p. 329]
Een Koningh boven alle Goden.
2.
In wiens hand, onder wiens gheweld,
De diepten van de aerde zijn;
En wiens de hooghten zijn der berghen:
Aen welcken oock de zee toe-komt. [3]
Want hy heeft die eertijds ghemaeckt:
Zijn handen hebben ’t droogh gevormet.
3.
Komt ende laet ons, met gebuygh,
Aenbidden: laet ons voor den Heer,
Die ons ghemaeckt heeft, neder-knielen.
Want hy is onze groote God, [4]
En wy zijn ’t volck van zijne weyd’.
En als de schapen zijner handen.
4.
Zoo ghy zijn stemme heden hoort,
Dat ghy uw herte niet verhard,
Gelijck te Meriba, ten daghe [5]
Van Massa, in de wildernis.
Daer my uw vaders menighmael
Verzochten, proefden, mijn werck zaghen.
5.
Ick hadde veertigh jaer verdriet, [6]
Met dit gheslacht, en hebb’ gezeit;
Zy zijn een volck dat dwaelt van herten,
En mijne weghen niet en kent.
Daerom ick in mijn toren zwoer, [7]
Zoo zy in mijn rust in-gaen zullen!
ZInght nu een nieuw gezangh den Heere:
Zinght tot den Heer, ghy gansche aerde:
Zinght tot den Heere, looft zijn naem:
[p. 331]
Bootschapt zijn heil, van dagh tot dagh:
Vertelt zijn eere onder d’Heidens. [2]
2.
Vertelt zijn wond’ren all’ de volcken;
Want d’Heer is groot en zeer te prijzen:
Iae hy is vreeslick ende meer
Als alle ander goden zijn.
Want Heidens goden zijn af-goden. [3]
3.
Maer d’Heere heeft gemaeckt den hemel:
En voor zijn godd’lick aenghezichte
Is majesteyt en heerlickheid:
Daer is veel sterckte en cieraed [4]
In zijnen heylighdom te mercken.
Pause.
4.
Ghy volck-geslachten geeft den Heere, [5]
Iae geeft den Heere eer en sterckte.
Geeft aen den Heer de volle eer.
Brenght ende heft op offerand’:
En wilt in zijn voor-hoven komen.
5.
Buyght neder en aenbid den Heere, [5]
In d’heerlickheid des heil’gen Tempels:
Ghy gansche aerde, schrickt voor hem:
En zegghet onder ’t Heydensch volck. [7]
De Heere heeft de heerschappye.
6.
De weereld zal bevestight worden,
Zy en zal niet beweget worden.
Hy zal ’t volck richten met bescheydt.
Dat dan den Hemel blijde zy, [8]
En dat de aerde zich verheuge.
7.
De Zee met hare volheid bruysse,
En dat het veld van vreughde huppel’,
Met alles wat daer inne is:
Dat all’ de boomen van het woudt
Voor ’t aenghezicht des Heeren juygen.
[p. 333]
8.
Want hy komt, want hy komt gewiss’lick, [9]
Op dat hy d’aerde richten zoude.
Hy zal des weerelds richter zijn,
Haer richtend’ met gherechtigheid;
En all’ de volcken met zijn waerheid.
DE Heere die regeert:
Dat d’aerde zich verheugh’:
Dat veel eylanden bly zijn.
Rondomme hem zijn wolcken,
En diepe duysternis.
Gerechtheid en ghericht
Zijn ’t steunsel zijnes throons
En voor zijn aenghezicht [2]
Daer gaet een vier voor heen.
2.
’t Vier steeckt rondom in brand
All’ zijne weerpartyen;
Zijn blixemen verlichten
De weereld met haer klaerheid;
Het aerdrijck ziet-z’en beeft.
’t Geberghte smelt als was,
Voor ’t aenschijn van de Heer,
[p. 335]
Voor ’t aenschijn van die daer [3]
Heer is der gansche aerd’.
3.
Den hemel die vertelt
All’ zijn gerechtigheid:
De volck’ren al te zamen,
Aenschouwen zijne eere. Pause.
Elck een moet zijn beschaemt, [4]
Die daer de beelden dient,
Die op afgoden roemt.
Ghy die daer goden zijt,
Buyght alle voor hem neer.
4.
Sion heeft aengehoort,
En is verblijd geweest.
En alle Iudaas dochters [5]
Die hebben zich verheughet,
Van weghen het gericht
Van uw oordeelen, Heer.
Want ghy, ô Heere, God,
Zijt over all’ de aerd’
Altijd de Alderhooghst.
5.
Ghy zijt, Heer, zeer verhooght,
Verr’ boven alle goo’n.
Ghy die den Heere lief hebt, [6]
Wilt doch het quade haten.
Hy slaet-gae-en-bewaert,
De zielen van de geen’,
Dewelcke hy gunst toedraeght:
Hy redt en ruckt haer uyt
Der goddeloozen hand.
6.
Het licht dat is ghezaeyt [7]
Voor die rechtveerdigh zijn:
En blijschap voor de gene
Die oprecht zijn van herten.
Ghy die rechtveerdigh zijt,
Verblijd u in den Heer,
En spreket lof en eer
Ter goe gedachtenis
Van zijne heyligheid.
[p. 337]
WIlt een nieuw lied den Heere zingen;
Want hy heeft wond’ren uytgewrocht:
Zijn rechterhand heeft hem behouden;
Den arrem zijner heiligheid,
Die heeft hem heil en hulp gegeven.
D’Heer heeft zijn heil bekent gemaeckt.
Hy heeft voor d’oogen van de Heydens
Nu zijn gherechtigheid ontdekt.
2.
Hy heeft in zijn ghedacht genomen [2]
Zijn gunst en goedertierentheid,
En waerheid aen het huys van Isr’el:
En all’ de eynden van de aerd’,
Die zaghen aen het heil onz’ Heeren.
Ghy gansche aerde, juyght den Heer:
Roep overluyd van enckel vreughde,
Zinght met geschal, en Psalmen zinght.
3.
Psalm-zinght den Heere met de harpe, [3]
Met harp’ en stemme des gezanghs
En met geschetter van trompetten,
En met de stemme der bazuyn.
Iuyght voor den Koningh en den Heere:
De zee met haere volheid bruys’.
De weereld met die daer in woonen:
Dat vlieten klappen met de hand. [4]
[p. 339]
4.
Dat berghen voor den Heere juyghen:
Hy komt, op dat hy d’aerde richt.
Hy zal met recht de weereld richten,
De volcken met rechtveerdigheid.
D’ Heere die regeert:
Dat het volck dan beef,
Voor hem die daer zit
By de Cherubijns:
’t Aerdrijck zich beweegh:
God de Heer is groot, [2]
In Sion, en hooghe
Boven alle volck’ren.
2.
Datm’ uw naeme loof,
Die groot, en gevreest,
Ende heyligh is:
En des Koninghs kracht, [3]
Die het recht bemint:
Ghy vest billigheid:
Ghy hebt recht in Iacob,
En ghericht ghepleget.
3.
Roemet-en-verheft [4]
Onzen God, den Heer:
[p. 341]
Buyght u zelven neer
Voor de onder-banck
Van zijn voeten, buyght;
Want hy heiligh is:
Moses ende Aaron
Waeren van zijn Priesters;
Pause.
4.
Samuel die was [5]
Onder het getal
Van het volck, die daer
Zijnen naem aenriep:
En die God aenriep,
Wierd van hem verhoort.
Hy sprack tot hen-lieden [6]
In een wolck-calomne calomne zetfout??
5.
Zy bewaerden doen
Zijn ghetuyghenis,
Zijn wet, die hy gaf.
Heere, onze God, [7]
Ghy hebt haer verhoort:
Ghy wierd haer een God
Die vergeeft: maer wraecke
Van haer daden doende.
6.
Onzen God verheft: [8]
Buyght u voor den bergh
Zijner heiligheid:
Heiligh is de Heer.
Een Lof-Psalm.
GHy gansche aerde, juyght den Heer;
En dient den Heer met vrolickheid;
Komt voor hem met een bly gezangh;
En weet, dat God de Heere is. [2]
[p. 343]
2.
Hy zelf heeft ons ghemaeckt, niet wy,
Zijn volck en schapen zijner weyd’.
Gaet tot zijn poorten in met lof: [3]
In zijn voor-hoven met lof-zangh.
3.
Looft hem en prijzet zijnen naem,
Want zekerlick de Heer is goed: [4]
Zijn goedheid is in eeuwigheid:
En zijne trouw van eeuw tot eeuw.
Een Psalm Davids.
ICk zal van gunst en gerichte zingen,
Iae ick zal u, ô Heere, Psalmen zingen.
Ick zal my wijss’lick dragen op den wegh [2]
Die oprecht is.
2.
Wanneer zult ghy, ô Heere, tot my komen?
’k Zal in mijn huys gaen met een oprecht herte:
Ick en zal nimmermeer geen Beljals stuck
Voor my doen staen.
3.
Ick haete het bedrijf der afgheweken’. [3]
Het zal my niet aen-kleven: het slim herte
Zal van my wijcken: en den boozen mensch [4]
En ken ick niet.
4.
Die in het heimelick zijn naesten lastert, [5]
Dien zal ick doen verdwijnen, en verdelghen.
Die hoogh van ooghen is, en trots van hert,
Vermagh ick niet.
5.
Mijn oogen zullen zijn op de getrouwe, [6]
Hier in den lande, datze by my zitten.
[p. 345]
Die op den rechten weghe gaet, die zal
Mijn dienaer zijn.
6.
Die daer bedrogh en linckerny bedrijvet, [7]
En zal in mijnen huyze niet verblijven.
Die leugen spreeckt, zal voor mijn oogen niet
Gevestight zijn.
7.
Ick zal wel vroegh op alle morgen-stonden [8]
De goddelooze van het land verdelghen:
Om uyt de stad des Heeren uyt te doen
Die onrecht doen.
Een ghebed des verdruckten, als hy overstelpt is, ende zijne klachte, voor het aengezichte des Heeren, uytstort.
HOort doch mijn ghebed, ô Heere:
Dat mijn roepen tot u komme.
Berght uw aenschijn voor my niet,
Neyghet uwe oor’ tot my,
Op den dagh van mijn benautheid.
Wilt my haestelick verhooren,
Op den dagh zelfs, als ick roepe.
Want als roock vergaen mijn daghen. [2]
[p. 347]
2.
Ende alle mijn gebeenten
Zijn als een heert uytgebrandet.
Mijn hert heeft een harde-slagh,
En verdorret als het gras.
Dus vergeet ick brood te eten:
Mijn gebeent’ blijft aen’t vleesch hangen, [3]
Om de stemme mijns zuchtens:
’k Ben als een uyl der woestijne:
3.
’k Ben gheworden als een steen-uyl
Van de woest’ en wilde plaetsen:
’k Wake, en ick ben ghelijck [4]
Als een eenzaem musch op ’t dack.
Mijn vyanden sma’en my daeghlicks:
Mijn raes-koppen zweeren by my: I. Pause.
Want ick ete stof en asschen, [5]
Even of het spijze waere.
4.
’k Menge mijnen dranck met tranen,
Om uw gramschap en uw toorne.
Want ghy hebt my wel-verhooght,
Maer ghy hebt my we’er gevelt.
Mijne dagen zijn een schaduw, [6]
Die daer afgaet en vertrecket:
Ick verdorr’ als ’t gras der aerden:
Maer ghy, Heere, blijvet eeuw’lick.
5.
Uw ghedachteniss’ zal wezen,
Van geslachte tot geslachten.
Ghy zult u opmaecken, Heer: [7]
Ghy zult Sion gunstigh zijn.
Want de tijd om haer t’erbarmen,
De bestem-tijd is gekomen. Zetfout???
Want haer steen bevalt uw knechten, [8]
Die met haer gruys med’-ly’en hebben.
6.
D’Heidens zullen Gods naem vreezen,
En de Koningen der aerde
[p. 349]
Uwe eer en heerlickheid;
Als God Sion bouwen zal, [9]
In zijn heerlickheid verschijnen;
En zich tot de bede wenden,
Des eenzamen, en haer bede
Niet en zal versmaedet hebben.
II. Pause.
7.
Dat zal opgeschreven werden [10]
Voor’t naevolghende geslachte:
En ’t volck dat geschapen wordt:
Zal God loven met ghejuygh,
Dat hy uyt zijn hoogen heil’ghdom [11]
Nederwaerts gezien zal hebben:
Dat de Heere uyt den hemel
Op de aerd’ geschouwt zal hebben:
8.
Om het boey-ghezucht te hooren,
En doods kinders los te maecken;
Op dat elck des Heeren naem [12]
Binnen Sion melden mocht,
Ende zijn lof te Ierus’lem.
Als de volcken, en de Rijcken,
Zullen t’saem vergaedert worden,
Om den Heere steeds te dienen.
III. Pause.
9.
Hy druckt op den wegh mijn sterckte, [13]
Ende hy verkort mijn dagen.
’k Zeyd’, Mijn God, neemt my niet wegh,
In het midden van mijn tijd.
Uwe jaren zijn, ô Heere,
Van gheslachte tot gheslachten.
Ghy hebt voormaels d’aerd’ gegrondet, [14]
D’Hem’len zijn ’t werck uwer handen.
10.
Nochtans zullen zy verdwijnen,
En ghelijck een kleed verouden:
[p. 351]
Maer ghy zult bestendigh zijn.
Ghy zult die als een ghewaed [15]
Doen verand’ren, en zy zullen,
Naer uw wil’, verandert wezen;
Maer ghy zijt de zelf; uw jaren
Zullen niet ghe-eindight worden.
11.
All’de kinders uwer knechten [16]
Zullen, Heere, blijven woonen:
End’ haer zaed dat voor u
Zekerlick bevestight zijn.
Een Psalm Davids.
O Mijne ziele, wilt den Heere loven:
En wat in my is, loof zijn heil’gen naeme.
Looft den Heere, ô ghy mijne ziel,
End’ en vergeet doch geen van zijn weldaden:
Die all’ uw ongherechtigheid verghetet, [2]
Die all’ uw kranckheid ende quael geneest.
2.
Hy die uw leven van ’t verderf verlosset:
Die u met gunst kroont en barmhertigheden:
Die met het goede uwen mond verzaedt: [3]
Die uwe jeught vernieuwt, als eenes arents.
De Heere doet gerechtheid en gerichten,
Aen alle die daer werden onderdruckt.
3.
Hy dede Moses zijne wegen weten, [4]
Den kind’ren Israëls all’ zijne daden.
[p. 253]
Barmhertigh en genaedigh is de Heer,
Lanckmoedigh ende groot van goedertier’nheid.
Hy en zal tot het eynde toe niet twisten, [5]
Noch en behoudet eeuw’lick vyandschap.
4.
Hy en doet aen ons niet, nae onze zonden,
Noch en vergeldt ons niet naer onze feilen.
Zoo hoogh den hemel boven d’aerde is, [6]
Zoo sterck is zijn gunst over die hem vreezen.
Zoo verre als het Oosten is van ’t Westen,
Doet hy onz’overtredingh’ verr’ van ons.
Pause.
5.
Gelijck een vader zijnes kinds erbarmet, [7]
Ontfermt de Heer zich over die hem vreezen.
Want hy weet, wat wy voor een maecksel zijn,
Gedachtigh zijnde, dat wy enckel stof zijn.
De dagen eenes sterffelicken mensches [8]
Die zijn gelijck het gras, of als het hoy:
6.
Hy bloeyt ghelijck een bloeme van de velde,
Die, als de windt daer over gaet, niet meer is,
En hare plaets en kent-ze nu niet meer.
Maer godes goetheid is van eeuwigheden [9]
Tot eeuwigheid, op alle die hem vreezen:
En op kinds-kind’ren zijn gerechtigheid:
7.
Aen die, dewelcke zijn verbond wel houden,
En die aen zijn bevelen steets gedencken,
Om die in ’t werck te leggen en te doen.
De Heere heeft, daer boven in den Hemel [10]
Zijn richterstoel en zijnen throon bevestight:
Zijn Koninckrijcke heerschet over al.
8.
Looft God den Heer, zijn Eng’len, stercke helden, [11]
Die zijn woord doet, de stemme zijns woords hoorend’.
Ghy alle zijn heirschaeren, looft den Heer;
Zijn dienaers, doende zijn wil: al zijn wercken.
Looft God, op alle plaetsen van zijn rijcke:
Ghy mijne ziele, lovet God den Heer.
[p. 355]
LOoft God den Heere, ô ghy mijne ziele:
O Heer mijn God, ghy zijt uytnemend’ groot:
Ghy zijt bekleet met majesteyt en eere.
Hy deckt zich met het licht, als met een decksel;
Hy reckt den hemel uyt als een gordijn;
Die zijne zaelen in de waet’ren voeght: [2]
Die daer de wolcken stelt tot zijnen waghen:
Die op de vleugh’len van den winde wandelt:
2.
Die daer tot geesten zijne Eng’len maeckt,
En zijne dienaers tot een vlammend’ vier.
Hy heeft de aerd’ gegrondt op haer gront-vesten, [3]
Zy en zal noyt, noch eeuwelick niet wanck’len.
Ghy deckte-z’ met den afgrond, als een kleed;
De wat’ren stonden boven het geberght.
Zy vloden heen van wegen uw bestraffen: [4]
Zy spoeyden voor de stemme uwes donders.
3.
De bergen resen, daelen daelden ne’er,
Ter plaetse, die ghy voor hen hadt gegrondt. [I. Paus.]
Ghy hebt hun een scheid-paele vast gestellet, [5]
[p. 357]
Dewelcke zy niet overtreden zullen:
Zy zullen niet weer overdecken d’aerd:
Die de fonteinen door de daelen zend:
Zoo dat-ze tusschen de geberghten wand’len:
En drencken all’ ’t gedierte van den velde. [6]
4.
Woud-ezels breken daer med’ haren dorst:
’t Gevogelt van den hemel woont daer by,
Een stem van tusschen uyt de tacken gevend’.
Hy drenckt de bergen uyt zijn opper-zaelen. [7]
De aerd’ word zat van uwer wercken vrucht.
Hy doet het gras uytspruyten voor het vee,
En voorts het kruyt ten dienste van den mensche:
En doet het brood voortkomen uyt de aerde:
5.
Den wijn die daer des menschen hert verheught: [8]
Die meer ’t gezicht verlicht als oly doet:
En ’t brood het welck des menschen hert verstercket.
Des Heeren boomen werden daer verzadight;
En Libans Ceders, welck hy heeft geplant.
Alwaer het klein gevogelt nesten maeckt: [9]
De denne-boomen zijn des oyvaers huyzingh:
De hooghe bergen voor de steene-bocken.
6.
De rotsen zijn ’t vertreck van het conijn. II. Pause.
Hy heeft de maene wijselick gemaeckt, [10]
Tot onderscheidingh der gezette tijden.
De zonne weet haer gangh en neder-dalingh:
’t Word nacht als ghy de duysternis beschickt,
In welck dat al ’t gediert des wouts uyt-treedt,
De jonge leeuwen brieschend’ om een proye, [11]
En om van God zoo hare spijz’ te zoecken.
7.
De zonn’ opgaende, maken zy zich wegh,
En liggen dan in hare holen neer.
De mensche gaet dan uyt tot zijn werck henen, [12]
En na zijn arbeyd tot den avond-stonde.
[p. 359]
Hoe groot en veel zijn uwe wercken, Heer!
Ghy hebt-ze all’ met wijsheid op-gemaeckt.
Het aerd-rijck dat is vol van uwe goed’ren,
En deze zee, groot ende wijd van ruymte; [13]
8. Daer in zoo is het wriemelend’ gediert’,
Ontelbaer kleyn gedierte, met het groot’.
Daer gaen de schepen, en het groot zee-monster,
Dat ghy gevormt hebt, om daer in te spelen. III. P.
Zy wachten all’ op u, dat ghy hun [14]
Haer spijze t’eten geeft, te zijner tijd.
Geeft ghy-ze hen, zy komen die vergaeren:
Ontsluyt-j’ uw hand, zy zijn met goed verzaedight.
9. Verberght ghy uw gezicht, zy zijn verschrickt: [15]
Zy sterven, neemt ghy haren adem wegh;
En tot haer stof zy wederomme keeren.
Zendt ghy uw geest, zoo worden zy geschapen,
En ghy vernieuwt het aenzicht van de aerd’.
De heerlickheid des Heeren zy altoos. [16]
De Heer verblijde zich in zijne wercken.
Als hy de aerd’ aenschouwt, zoo wert-ze bevend’.
10.
Als hy de bergen roert, zy geven roock.
’k Zal zingen in mijn levens-tijd den Heer’: [17]
Ick zal, nu ick noch ben, mijn God psalm-zingen:
Mijn overdenckingh van hem zal zoet wezen.
Ick zal in God den Heere blijde zijn.
De zondaers zullen van der aerd’ vergaen: [18]
De goddelooz’ en zullen niet meer wezen.
Looft, mijn ziele, den Heere: Halelujah.
LOoft God den Heer, aenroept zijn naeme;
Maeckt kenbaer onder ’t volck zijn daden:
Zinght hem, jae hem met Psalmen zinght: [2]
Spreeckt t’saem van all’ zijn wonder-werck:
Roemt u in zijnen heil’ghen naem:
’t Hert, dat den Heer zoeckt, zy verblijdt.
2.
Vraeght nae den Heer en zijne sterckte: [3]
Zoeckt altijds aen zijn aenghezichte:
Gedenckt zijn wond’ren, die hy doet:
Zijn teeck’nen, en ’t ghericht zijns monds:
Ghy zaed van Abraham zijn knecht, [4]
Ghy zijn verkoren’, Iacobs stam.
3.
Want hy is onze God de Heere:
En zijn gerichten en oordeelen
Zijn over de geheele aerd’. I. Pause.
Hy denckt altoos aen zijn verbond; [5]
Aen ’t woord, dat hy heeft inghestelt.
Tot in veel duyzent eeuwen toe.
4.
Hy denckt, wat hy met Abram maeckte,
En aen zijn eed, Isac ghezworen: [6.]
[p. 363]
Het welck hy Iacob tot een recht,
Tot een inzettingh heeft gestelt;
En Israël, tot een verbondt
Van eeuwigheid: wanneer hy zeyd’:
5.
Ick zal u ’t land van Canan geven, [7]
Het kavel-snoer van uwe erve.
Als zy kleyn waren van getal,
Iae weynigh ende vreemd’ daer in:
En gingen zoo van van volck tot volck, [8]
Van ’t een rijck tot een ander volck.
6.
Hy heeft geen mensche toegelaten,
Dat zy haer onderdrucken zouden.
Zelfs Koningen heeft hy bestraft,
Om harent wille, als hy zeyd’: II. Pause.
En tastet mijn ghezalfd’ niet aen, [9]
Noch doet aen mijn Propheten quaed.
7. Hy riep oock in het land een hongher,
Hy brack den staf des broods in stucken;
Hy zond een man uyt voor haer heen:
En Ioseph wiert tot slaef verkocht. [10]
Men druckt’ zijn voeten in den stock:
En in de yzers quam zijn ziel.
8.
Ter tijd dat zijn woord is gekomen, [11.]
De reden Gods hem heeft door-loutert: [11]
De Koninck zondt, deed’ hem ontslaen;
Der volcken heerscher liet hem los.
Hy steld’ hem heere van zijn huys: [12]
En heerscher, over all’ zijn goed:
9.
Om zijne Vorsten in te binden,
Nae zijnen lust, en zijne Oudtste III. Pause.
Te onderwijzen. Daer nae quam [13]
[p. 365]
Israël in Egypten-land;
En Iacob die verkeerde daer,
Als vremd’lingh, in het land van Cham.
10.
Hy dede zijn volck zeer aen-wassen:
En sterckt’ het meer, als zijn benauwers.
Hy heeft haer herte om-gekeert: [14]
Zoo dat-ze hebben all’ zijn volck
Gehaet, en gansch arghlistelick
Met zijne knechten om-gegaen.
11.
Hy heeft Mose zijn knecht gezonden, [15]
Aron, dien hy verkoren hadde.
Zy deden in het land van Cham,
Zijn teeckens, zijner wond’ren last.
Hy zond een groote duysternis, [16]
En maeckt’et duyster in de lucht.
12.
En zy en waren zijnen woorde
Niet wederspannigh, of af-keerigh:
Hy keerd’ haer waet’ren om in bloed:
En hare visschen doode hy. IV. Pause.
Haer land bracht vele vorsschen voort, [17]
Tot in haer Konincklick vertreck.
13.
Hy sprack, en daer quam mengh-gedierte,
En luyzen in all’ haer land-palen.
Hy maeckt’ haer regen haghel-steen, [18]
En in haer land een vlammigh vier.
En hy sloegh haren wijn-stock neer,
Mitsgaders haren vijge-boom.
14.
Hy brack ’t geboomte van haer palen.
Hy sprack, en daer quam springh-gedrochte,
En kevers buyten all’ getal:
Die daer op-aten, in haer land, [19]
[p. 367]
Al ’t kruyd, jae die daer al de vrucht
Van haer landouwe aten op.
15.
Hy heeft oock in haer land verslagen
De eerst-gheboren’, d’eerstelingen
Van all’ haer krachten: hy heeft haer
Met zilver en goud uyt-gevoert.
En onder hare stammen was [20]
Geen mensche die gestruyckelt heeft.
16.
Egypten was bly’ als-z’ uyt-trocken:
Want op hen was haer schrick gevallen. [V. Paus.]
Hy spreyd’ een wolck tot een verdeck, [21]
En vier tot lichtingh van den nacht.
Men bad; en hy bracht quackels voort:
En maeckt’ haer zat met hemels brood. [22]
17.
Hy opend’ een rots, daer uyt vloeyden
De wat’ren, gaend’, als een riviere,
Door dorre plaetsen; want hy dacht
Zijns heilighs woords, aen Abraham
Zijn knecht. Hy bracht zijn volck met vreught, [23]
Zijn uytverkor’n uyt met gejuygh.
18.
Hy gaf aen haer der Heid’nen landen,
Dat zy den arbeyd van de volcken
Bezaten als in erffenis:
Op dat zy onderhielden all’ [24]
Zijn keuren, en zijn wetten wel
Waernaemen. Haleluïah.
[p. 369]
HAlelujah. Looft God den Heer,
Want hy is goed; want zijn genaed’
Zal wezen tot in eeuwigheden.
Wie zal doch all’ de moghentheid
Des Heeren oyt uyt konnen spreken?
Wie zal vertellen all’ zijn lof?
2.
Geluckigh! die het recht bewaert: [2]
En die altijd gerechtheid doet!
Gedenckt aen my, nae ’t welbehagen
Tot uw volck; en bezoeckt my, Heer,
Met uw heil, op dat ick aenschouwe [3]
’t Goed van uw uytverkoren volck:
3.
Op dat ick my verheugen mocht,
Met de verheugingh uwes volcks:
Op dat ick met uw erf magh roemen. I. Pause.
Wy, en onz’ vaders hebben’, Heer, [4]
Gezondight, veel onrecht bedreven,
En hebben goddeloos geleeft.
4.
Onz’ vaders, in Egypten-land,
En mercken op uw wond’ren niet;
En zy en waeren niet gedachtigh, [5]
Der veelheid uwer goedighe’en;
Maer waeren aen de zee weerspanningh,
Te weten aen de bieze-zee.
[p. 371]
5.
Doch hy verlost-z’om zijns naems will’,
Op dat hy zijn macht kenbaer maeckt’.
Hy heeft de bieze-zee bestraffet, [6]
Zoo dat-ze uytgedrooget wiert.
Hy heeft-ze doen gaen door d’afgronden,
Gelijckerwijs door een woestijn.
6.
En hy verloste-z’ uyt de hand
Des genen, die haer haet toe-droegh:
Bevrijdend’ haer uyt ’s vyands handen. [7]
De waet’ren overdeckten haer
Verdruckers: niet een bleef-’er over.
Doe hebben zy zijn woord gelooft.
7.
Zy zonghen zijnen lof en roem: II. Pause.
Doch zy vergaeten haest zijn doen. [8]
Zy en verbeyden nae zijn raed niet:
Maer wierden in de dorr’ woestijn
Belust met lust; en zy vezochten
God, in de woeste wildernis.
8. Doe gaf hy aen hun haer begeert: [9]
Maer hy zondt hare zielen toe
Een magherheid, die haer uyt-teerde
Zy hebben Moses in het heir,
Als mede Aäron benijdet,
Die van den Heer geheilight was.
9.
De aerde gingh op, en verslond [10]
Dathan, en overdeckt’ met een
Geheel Abirams t’samenkomste.
Een vier ontstack zich onder haer
Vergaderinge; en een vlamme
Verbrande al de goddelooz’.
10.
By Horeb maeckten zy een kalf; [11]
En hebben een gegoten beeld,
Zich nederbuygend’, aengebeden:
Zy hebben hare eer verkeert,
In een gedaente van een osse,
Die niet als gras, of hoy en eet.
[p. 373]
III. Pause.
11. Iae zy vergaten God haer heil, [12]
Die groote dingen in het land
Egypten, ende wonder-daden
Gedaen hadd’, in het land Cham,
Aen ’t bies-meir vreesselicke dinghen.
Dies sprack hy van haer uyt te roey’n:
12.
Zoo Moses, zijn verkoren, niet [13]
Voor hem hadd’ in de scheur’ gestaen,
Om zijne gramschap af te keeren:
Op dat hy haer niet en verdorf.
’t Ghewenschte land zy oock versmaeden; [14]
End’ en geloofden zijn woord niet.
13.
Maer in haer tenten hebben zy
Gemurmureert: zy hebben niet
Geluystert nae de stemm’ des Heeren:
Dies hief hy teghen hen zijn hand, [15]
Doend’ eenen eed dat hy-ze zoude
Ne’er-vellen in de wildernis.
14.
En dat hy zoude all’ haer zaed
Ne’er-vellen, onder ’t Heidens volck,
En door de landen haer verstroyen. IV. Pause.
Zy hebben aen Baäl-Peor [16]
Haer calf gekoppelt en zy aten
De offeranden van de doo’n.
15.
Zy hebben God tot toorn verweckt:
Met haere daden: alzoo dat
De plaegh een inbreuck in haer dede.
En doen is Pinhas op-gestaen: [17]
En als hy het ghericht uytvoerde,
Zoo wiert de plaeghe opgheschort.
16.
En ’t is hem tot gerechtigheid
Gerekent, van het een geslacht.
Tot ’t ander, in der eeuwigheden.
Zy hebben hem oock zeer vergramt [18]
Aen het twist-water, en ’t gingh qualick
Met Moses, dat om harent will’.
[p. 375]
17.
Want zy bedroefden zijnen geest,
Zoo dat hy onbedachtelick
Met zijne lippen yet voortbrachte. [V. Pause.
De volck’ren, die en hebben-z’ oock [19]
Niet uytgedelght, daer van de Heere
Haer dien aengaende hadd’ gezeght.
18.
Maer menghden zich met d’Heid’nen t’saem,
En hare wercken leerden zy.
Zy dienden mede haer af-goden:
En werden hen tot eenen strick.
Den Duyv’len gaven zy haer zonen, [20]
En dochters, tot een offerand’.
19.
’t Onschuldigh bloed vergoten zy,
Haer zonen en haer dochters bloed,
Die zy de Canaänsch’ af-goden
Geoffert hebben; alzoo dat [21]
Het aerdrijck, door al deez’ bloed-schulden,
Ontheilight en bezoedelt wiert.
20.
Door hare wercken hebben zy
Haer zelf ontreynight-en-besmet:
En zy hoereerden door haer daeden.
Dies is Gods toorne op zijn volck [22]
Ontsteken: en hy heeft een grouwel
Aen zijne erffeniss’ gehad.
21.
En hy gaf-z’ in de hand
Der Heid’nen, en haer’ haters zelfs,
Die hebben over haer geheerschet. [VI. Pause.
En haer vyanden druckten haer: [23]
En zy zijn op dien tijd vernedert
Geworden onder haere hand.
22.
Hy heeft haer menighmael geredt;
Maer z’ hebben hem, door haren raed,
Geterght; en zy zijn uyt-gemergelt,
Door hare ongerechtigheid.
Nochtans aenzagh hy haer benauwtheid, [24]
Wanneer hy hoorde haer geschrey.
[p. 377]
23.
En hy gedacht aen zijn verbond,
Tot haren besten: ’t rouwde hem,
Nae zijne velerley genaden.
Dies gaf hy haer barmhertigheid, [25]
Voor all’, die haer gevangen hadden.
Verlost ons Heere onze Godt:
24.
Vergaert ons uyt de Heid’nen, Heer;
Op dat wy uwen heil’ghen naem
Belijden, in uw lof ons roemend’.
Gelooft zy d’Heer Israëls God,
Van eeuw tot eeuwe, en dat alle [er staat eeawe - zetfout.]
’t Volck Amen zeggh’. Halelujah!
LOoft ende prijst den Heere,
Want hy is wonder goed:
Want zijne goedertier’nheid
Is in der eeuwigheid.
Dat zulcks des Heeren volck,
Die hy bevrijdt heeft, zegghe:
Die hy verlosset heeft,
Uytd’hand der weerpartijders.
2.
En die hy heeft verzaemelt, [2]
Van Oost, West, Noord, en Zee:
[p. 379]
Die in de woestijn dwaelden,
Op ’t pad der wildernis.
Die nerghens gheene stad
Ter woonst en vonden, zijnde [3]
Verhongert en verdorst:
Haer ziel in hen bezwijmde.
3.
Doch roepend’ tot den Heere,
In hare bangigheid,
Heeft hy-ze uyt haer angsten
Gereddet en verlost:
En op een rechte wegh [4]
Heeft hy haer voorts gheleydet,
Om tot een stad te gaen,
Daer zy in woonen zouden.
4.
Elck loof voor God zijn goedheid,
Zijn wond’ren voor den mensch.
Want hy verzaed de ziele [5]
Die honghert ende dorst:
En hy vervult met goed,
Die in het duyster zaten,
En schaduw’ van de dood,
Geboeyt met druck en yzer.
I. Pause.
5 Om dat zy tegen Godes [6]
Geboden, die hy gaf,
Gansch wederspannigh waeren:
En om dat zy den raed
Des alderhooghsten Gods
Onweerdelick verachten.
Daerom hy haer het hert
Met druck vernedert hadde.
6.
Zy zijn om verr’ gestruyckelt,
Daer was geen helper meer.
Doch roepend’ tot den Heere, [7]
In hare bangigheid,
Verlost’ hy-z’ uyt haer anghst.
Hy voerde-z’ uyt het duyster
En schaduw van de dood,
En hy brack hare banden.
[p. 381]
7.
Dus laet-ze voor den Heere, [8]
Zijn goedertierenheid,
Met lof-en-danck belijden,
En all’ zijn wonder-werck
Den kind’ren van den mensch.
Want hy breeckt koper-deuren,
En ’t yzer grendel-werck
Heeft hy om-verr’ gehouwen.
8.
De zotte zijn geplaeghet, [9]
Om den wegh en bedrijf
Van haere overtredingh,
En ongherechtighe’en.
Haer ziele grouweld’ haer,
Van alderhande spijze:
Zy waeren oock tot aen
De poort des doods gekomen.
9.
Doch tot den Heere roepend’, [10]
In deez’ haer bangigheid,
Heeft hy-ze uyt haer anghsten
En bangigheid verlost.
Hy zond zijn woord doen uyt:
En hy heeft haer genezen,
En heeft-ze voort-geruckt
Uythare diepe-kuylen.
10.
Dus laet-ze voor den Heere, [11]
Zijn goedertierenheid;
Met lof en danck belijden
En al zijn wonderwerck
Den kind’ren van den mensch:
En dat-ze lof-off’randen
Op-off’ren, en met vreught
Zijn wercken ruchtbaer maken.
II. Pause.
11.
Die in zee gaen met schepen, [12]
En die haer handel doen,
Op groot’-en-diepe wat’ren,
Die zien des Heeren werck;
En in de diep’ afgrond,
Zijn wond’ren: op zijn spreken [13]
[p. 383]
Doet hy een storm op-staen,
Doend’ haere golven rijzen.
12.
Zy gaen op nae den hemel,
Zy daelen weder neer,
Tot in de diep’ af-gronden.
Haer ziel versmelt van anghst:
Zy danssen op-en-neer, [14]
En als een dronck-mensch waggh’len;
En alle haer verstand
En wijsheid word verslonden.
13.
Doch roepend’ tot den Heere,
In haere bangigheid,
Voert hy-ze uyt haer anghsten:
Hy doet den storm still’ staen, [15]
Zoo dat haer golven dan
Stil zwijgen, en op-houden.
Dan zijn-ze weer verblijdt,
Om dat-ze stille worden.
14.
Hy brenght-ze tot de haven
Van haer lust en begeert.
Laet haer dan voor den Heere [16]
Gaen loven zijn genaed’;
En all’ zijn wonder-werck,
Voor ’t menschelick geslachte.
Laet-z’in de groot’ gemeint’
Des volcks, hem hoogh verheffen:
15.
Laet-z’ in ’t gestoelt’ der oudste
Hem roemen met ghejuygh: III. Pause.
De welcke de rivieren [17]
Tot een woestijne stelt;
Een groote water-tocht,
Tot eene wildernisse;
Vrucht-land tot zoutigheid;
Om haer inwoonders boosheid.
16.
Hy stelt de dorr’ woestijne, [18]
Tot eenen water-poel;
En stelt de dorre landen,
Tot eenen water-gangh.
[p. 385]
En hy doet oock aldaer
De hongherighe woonen:
Zoo dat zy eenen stad
Tot eene wooningh bouwen.
17.
En zy bezaeyen ackers, [19]
En planten wijn-ghewas:
En winnen daer van vruchten
Van jaerelicks in-komst.
Hy zeghent haer, zoo dat
Zy groot en vele worden:
En all’ haer-lieder vee
En wordt niet eens vermindert.
18.
Maer werden zy vermindert, [20]
En raecken-z’ in de leeght’,
Van weghen veel verdruckingh,
Van quaed en droeffenis:
Stort hy versmaetheid uyt,
Op Edel’-ende-Vorsten,
En doet hy-z’ in het woest,
Daer gheen wegh is, af-dwalen:
19.
Zoo stelt hy uyt verdruckingh [21]
Den armen op een hooght’:
En hy maeckt d’huys-ghezinnen
Als kudden in ghetal.
d’Oprechte die zien ’t aen,
En zijn daer over blijde:
Maer all’ onrechtigheid
Heeft haren mond gesloten.
20.
Wie is wijs en verstandigh? [22]
Dat hy hier wel op lett’,
En dat hy Gods weldaeden
Verstand’lick overdenck.
Een Lied, een Psalm Davids.
O God, mijn herte is bereid:
[p. 387]
’k Zal zingen en Psalm-zingen, Heer;
Iae oock mijn eer-en-heerlickheid.
Waeckt op ghy luyte en ghy harp’:
’k Zal waken in den dagheraed:
Ick zal u loven onder ’t volck, [2]
O Heere: ende ick zal voorders
U onder natien Psalm-zingen.
2.
Want uwe goedertierenheid
Is groot tot boven d’hem’len toe,
En uwe waerheid ende trouw
Tot aen de opper-wolcken toe.
Verheft u boven d’hem’len, Heer; [3]
En uw eer’ over ’t gansch aerdrijck:
Op dat uw vrienden bevrijdt worden.
Hoed met uw rechterhand, en hoort ons.
3.
God die spreeckt in zijn heilighdom:
Dies ick van vreughd’ op-springen zal.
Ick zal uyt-deylen Sichems streeck:
Ick zal af-meten Succoths dal. Pause.
Giljad is mijn, Manass’ is mijn; [4]
En Ephraïm die is de kracht
Van mijn hooft: Iuda mijn wet-ghever;
En Moab moet mijn wasch-pot wezen. [5]
4.
Ick werp op Edom mijne schoe;
En juyghe over Palestijn.
Wie voert my in de stercke stadt? [6]
[p. 389]
Wie is ’t die my tot Edom leyt?
En zult ghy die niet zijn, ô God,
Die ons geheel verstooten hadt?
En die niet en waert uytghetogen,
O God, met onze leger-krachten?
5.
Geef ons hulp uyt de bangigheid: [7]
Want ’s menschen heil is ydelheid.
Wy zullen met God doen ghewelt,
En hy zal onz’ partyen vertre’en.
Een Psalm Davids, voor den Opper-zanghmeester.
O God mijns lofs, en zwijght niet stille:
Want ziet de mond des goddeloozen,
En des bedroghs, staen op my open.
Zy hebben, met een valsche tonghe,
Met my ghesproken, ende my
Met haetelicke re’en om-ringht.
2.
Zy hebben my, jae zonder oorzaeck, [2]
Bestreden, en zijn mijn partyen
Geweest in plaetse van mijn liefde.
Maer ick was in ’t gebed geduerigh.
Zy leyden op my quaed voor ’t goed, [3]
En voor mijn liefde niet als haet.
3.
Stelt voor hem een goddeloozen;
De Sathan aen zijn rechter-hand blijve:
Als hy gericht word, dat hy schuldigh [4]
Vytgae; zijn bede zy tot zonde:
[p. 391]
Dat zijne daghen weinigh zijn:
Een ander neme zijn ampt aen.
4.
Dat zijne kind’ren weezen worden, [5]
En zijne vrouwe weduw worde;
En dat zijn kind’ren hier en ginder
Rondomme zwerven, en gaen bed’len:
En dat zy zoecken over al,
Om dat haer plaetsen woeste zijn.
5.
Dat de schuld-eischer hem verstricke, [6]
Aenslaend’ al wat hy hebben mochte:
Dat vreemde zijnen arbeyd rooven.
Dat niemand hem zijnen gunst verstrecke:
En dat’er niet een mensch en zy,
Die zijne weezen gunstigh zy.
I. Pause.
6.
Zijn naerkomst zy om uyt te roeyen: [7]
Haer naem vergae in d’ander eeuwe.
De ongherechtheid zijner vad’ren
Kom’ in ghedachten by den Heere:
En alle zijner moeders zond’ [8]
En werde nimmers uytgedelght.
7.
Dat die altoos zijn voor den Heere:
En dat hy haer gedachtenisse
Vergaen doe, en uyt d’aerde roeye.
Om dat hy nimmermeer gedachtigh [9]
Geweest en is om eenigh mensch
Weldadigheid of gunst te doen.
8.
Maer heeft vervolght den onderdruckten,
Den armen, en van hert bedroefden,
Om hem te doo’n. Heeft hy vervloecking [10]
Bemint, dat die hem overkome.
Heeft hy in zegen geenen lust,
Dat die dan verre van hem zy.
9.
Dat hy met vloeck als met zijn kleedingh
Bekleed zy, en dat die als water [11]
Tot in het binnenst’ van hem kruype;
En als een oly in zijn beend’ren:
Die zy hem als een decksel-kleed.
[p. 393]
En tot zijn steedsche gordel-riem.
10.
Dit zy het loon van mijn weer-standers, [12]
Van God den Heere, en der ghene,
Die teghen mijne ziel quaed spreken.
Maer ghy, ô Heere, Heere, maeckt’et
Met my wel, om de will’ uws naems,
Verlost my: want uw gunst is goed.
II. Pause.
11.
Ick ben ellendigh en nooddurftigh, [13]
En mijn hert is in my doorwondet:
Ick gae, gelijck een schaduw’, henen,
Wanneer dat zy haer neyght tot daelen:
’k Word’ als een sprinck-haen om-ghevoert. [14]
Mijn knyen struyck’len van ghevast.
12.
En mijn vleesch dat heeft zich begeven,
Zoo dat’er geen vet aen en klevet.
Ick ben hen noch een smaed gheworden: [15]
Als zy my zien, haer hooft zy schudden.
Helpt, Heer; verlost my, ô mijn God,
Nae uwe goedertierenheid.
13.
Op dat zy weten dat’t uw hand is: [16]
Dat ghy dat hebt gedaen, ô Heere.
Laet haer vry vloecken, als ghy zeghent.
En laet-z’ haer teghen my op-maecken: [17]
Maer dat zy tot een schande zijn;
En dat zich uwe knecht verblijd’.
14.
Laet mijne tegenstanders, Heere,
Met schande overkleedet werden;
En dat-ze zich met haere schaemte,
Gelijck als met een mantel, decken.
Ick zal den Heere grootelicks [18]
Lof en danck zeggen met mijn mond.
15.
Ick zal den Heere in het midden
Van velen prijzen ende roemen.
Want hy zal staen ter rechter-zijde
Des genen, die daer is nooddurftigh;
Om hem te vrijden voor de ghen’
Die richters van zijn ziele zijn.
[p. 395]
Een Psalm Davids.
DE Heere heeft tot mijnen Heer gesproken,
Neemt uwe zit-plaets aen mijn rechter-hand,
Terwijle dat ick alle uw vyanden
Gezet zal hebben tot uw voete-banck.
2.
D’Heer zal de staf uw’s krachts uyt Sion zenden, [2]
Op dat ghy onder uw vyanden heerscht.
Uw volck zal, op den dagh van uw heirkrachten, [3]
Zeer willigh met een heiligh ciersel zijn.
3.
Uw jeugds dauw zal uyt daeg’raeds baer-moer wezen.
De Heere heeft gezworen, en’t en zal [4]
Hem niet berouwen: Ghy zijt eeuw’lick Priester,
Nae d’ordeninge van Melchisedech.
4.
De Heere is aen uwe rechter-zijde. [5]
Hy zal ten daegh’ zijns torens Vorsten slaen;
Hy zal recht onder alle Heid’nen pleghen, [6]
Dat ’t vol van doo’ lichamen wezen zal.
5.
Hy zal verslaen den genen die daer over
Een machtigh land het opper-hooft zal zijn.
Hy zal op den wegh uyt de beke drincken: [7]
Daerom zal hy ’t hooft heffen over eynd.
Halelujah.
ICk zal den Heer van ganscher hert,
[p. 397]
In den raed en gezette plaets
Der oprecht’-en-eenvoudigh’, loven.
Gods wercken zijn groot, en gezocht, [2]
Van elck een die-d’er lust in heeft:
Zijn doen is majesteit en eere.
2.
En zijn gherechtigheid bestaet
In eeuwigheid. Hy heeft gemaeckt [3]
Zijn wond’ren een gedachtenisse.
Genadigh en barmhertigh is
De Heere. Hy heeft aen de ghen’,
Dewelck’ hem vreezen, spijz’ gegeven.
3.
Hy denckt altoos aen zijn verbond. Pause.
Hy heeft doen weten aen zijn volck, [4]
De groote kracht van zijne wercken;
Hy geeft aen haer der Heid’nen erf.
Getrouwe waerheid en ghericht
Dat zijn de wercken zijner handen.
4.
All’ zijn bevelen zijn getrouw: [5]
Altoos en eeuw’lick ondersteunt:
Dewelck’ oock uyt-gevoeret worden,
In waerheid en oprechtigheid.
Hy zendt verlossingh aen zijn volck:
En zijn verbond schickt hy voor eeuwigh.
5.
Zijn naem is heiligh en gevreest: [6]
De vreez’ des Heeren is het hooft
En ’t eerst’ beginsel van de wijsheid.
En all’ de ghene welcke die
Betrachten, hebben goed verstand.
Zijn lof bestaet in eeuwigheden.
[p. 399]
HAlelujah. Wel-gheluckzaligh
Is die man, welcke daer vreest den Heere:
Die zijn geboden wel behagen!
Zijn zaed dat zal hier op der aerden
Geweldigh wesen. Het gheslachte
Der oprecht’ zal gezeghent worden.
2. Haev’ ende rijckdom zal-d’er wezen [2]
In zijn huys, ende zijn gherechtheid
Is tot in eeuwigheid bestaende.
Het licht dat gaet op voor d’oprechte
In duysternis. Hy is genaedigh,
Barmhertigh, ende gansch rechtveerdigh.
3.
Wel hem die ontfermt, en uytleenet!
Met recht beschickt hy zijne zaecken;
Voor-zeker hy en zal niet wanck’len,
Tot in der eeuwigheid. De vrome
Zal eeuwigh in ghedacht’nis wezen:
Hy zal van’t quaed gerucht niet vreezen: [4]
4.
Zijn herte is zeer wel verzekert,
Vertrouwend’ vast’lick op den Heere.
Zijn hert, wel zijnde ondersteunet,
En zal in geenen deele vreezen,
Tot dat hy zie op zijn’ verdruckers.
Hy stroyt en geeft uyt aen den armen. [5]
5.
In eeuwigheid staet zijn gherechtheid,
Zijn horen wert in eer verheven.
[p. 401]
De goddelooze zal ’t aenschouwen, [6]
En zal ontstelt zijn: hy zal knerssen
Met zijne tanden, en versmelten.
De wensch der godd’looz’ zal verdwijnen.
HAlelujah. Ghy knechten Gods
Des Heeren, looft des Heeren naem.
De naem des Heeren zy geprezen,
Van nu tot in der eeuwigheid.
De naem des Heeren zy gelooft, [2]
Van d’op-gangh tot der zonnen neer-gangh.
2.
De Heere is hoogh boven all’
De Heidenen: zijn heerlickheid,
Die is tot boven in de hem’len.
Wie is gelijck d’Heer onze God? [3]
Die zeer hoogh woont, die zeer leegh ziet,
In d’hooghen hemel, en op d’aerde.
3.
Die slechten uyt het stof verheft; [4]
Den armen uyt den dreck verhooght;
Om by de Princen te doen zitten,
By Princen zijns volcks. Die daer doet [5]
D’Onvruchtbaer’ met een huys-ghezin,
Een blijde kinder-moeder woonen. Halelujah.
DOe Isr’el uyt Egypten-land vertrock;
[p. 403]
’t Huys Iacobs van een volck van vreemde tael,
Zijn heilighdom wiert Iuda:
Israël zijn volkommen heerschappy.
De zee die zagh het aen, en is gevlucht; [2]
De Iordaen weeck te rugghe.
2.
De berghen spronghen als de rammen op;
De heuv’len even als de lammers doen.
Wat was ’t zee, dat ghy vlodet? [3]
Ghy Iordaen, dat ghy achterwaerts u keert?
Ghy bergen, dat ghy als de rammen spronght?
Ghy heuv’len als lammers?
3.
Ghy aerde beeft voor Godes aenghezicht, [4]
Voor ’t aenschijn des Gods Iacobs; die de rots
In water-vloet verkeerde;
De harde klip in eene water-vliet.
NIet ons, ô Heer, niet ons; maer geeft de eer
Aen uwen naem, om uwe goedigheid,
Om uwer waerheid wille.
Waeromme zouden d’Heid’nen zeggen, Heer,
Waer is nu haeren God? Doch onze God [2]
[p. 405]
Is boven in de hem’len:
2.
Hy doet al wat hem lust: maer alle haer
Afgoden zijn maer zilver ende goud,
Het werck van ’s menschen handen.
Zy hebben eenen mond, maer spreken niet: [3]
Zy hebben oogen, maer die niet en zien;
En ooren die niet hooren.
3.
Zy hebben eenen neus, maer riecken niet;
En haere handen, maer zy tasten niet: [4]
Haer voeten, maer niet gaende.
Zy gheven door haer kele geen geluyt.
Dat die-ze maecken haers ghelijcke zijn;
Al wie op haer vertrouwet.
Pause.
4.
Ghy Israël, vertrouwet op den Heer: [5]
Hy is haer hulpe, ende haren schild.
Ghy Aarons huys, vertrouwet
Op God: hy is haer hulpe en haer schild.
Vertrouwet op God, ghy die den Heere vreest: [6]
Hy is haer schild en hulpe.
5.
De Heere God die heeft aen ons ghedacht:
Hy zal ons zeg’nen, jae hy zal het huys
Van Isr’el zeghen geven.
Hy zal ’t huys Aarons zeg’nen, en hy zal,
Hen die den Heere vreezen en ontzien, [7]
De kleyn’en groote, zeg’nen.
6.
De Heer zal over u, jae over u
En uwe kind’ren, meer en meer toedoen.
Ghy zijt den Heer ghezeghent: [8]
Die Hemel ende aerde heeft ghemaeckt.
Den hemel is den hemel van den Heer,
Maer d’aerd’ geeft hy de menschen.
7.
De dooden prijzen God den Heere niet:
Noch die daer in de stilt’ zijn ne’er-gedaelt.
Maer wy zullen God loven,
Van nu af aen tot in der eeuwigheid. Halelujah!
[p. 407]
ICk hebbe lief, want God die hoort mijn’ stemm’,
Mijn smeckingh: want hy neyght tot my zijn ooren:
Dies ick hem in mijn daghen zal aenroepen.
Doods banden hadden my geheel omringht, [2]
2.
De anghsten van de hell’ ontmoeten my,
Ick vondt benauwtheid ende droeffenisse.
Maer ick aenriep des Heeren naem, en zeyde:
Och Heere God, bevrijdet mijne ziel. [3]
3.
Ghenaedigh en rechtveerdigh is de Heer:
En onze God die is zeer medelijdigh:
De Heer bewaert d’eenvoudigh’-en-onnoozel:
’k Was uytgeteert, doch hy heeft my verlost. [4]
4.
Mijn ziele, keert nu weder tot uw rust:
Want God de Heer heeft aen u goed bewezen.
Want ghy hebt van den dood mijn ziel ghereddet, [5]
Mijn oogh van tranen, mijn voet van aenstoot.
5.
Ick zal nu wand’len voor het aenghezicht
Des Heeren, in de landen van de levend’. Pause.
Ick hebb’ gelooft, daerom hebb’ ick ghesproken; [6]
’k Ben zeer bedruckt. Ick zeyde metter haest:
6.
De menschen zijn al t’saemen leughenaers.
Wat zal ick God, voor alle zijn weldaden, [7]
Vergelden? Ick zal den heil-beker nemen,
En zal aenroepen Gods des Heeren naem.
7.
’k Zal aen den Heer betaelen mijn gheloft’, [8]
In teghenwoordigheid van zijnen volcke.
De dood van all’ des Heeren gunst-genooten
Is kostelick, in d’oogen van den Heer.
[p. 409]
8.
Oh Heer! jae ick: ick ben uw knecht, een zoon [9]
Van uwe dienstmaeght: ghy ontlost mijn banden.
Ick zal u, Heer, danck-offerande off’ren,
En zal aenroepen Gods des Heeren naem. [10]
9.
’k Zal aen den Heere mijn geloft’ voldoen,
In teghenwoordigheid van zijnen volcke:
In de voorhoven van het huys des Heeren, [11]
In ’t midden van u, ô Ierusalem. Halelujah!
GHy alle Heid’nen looft den Heer:
En all’ ghy natien prijzet hem.
Want zijne goedertierenheid
Is groot en machtig over ons.
De waerheid Gods des Heeren is
In eeuwigheid. Halelujah!
LOoft God, want hy is goed en vriend’lick:
Want zijne goedertierenheid
Is eeuwigh. Dat nu Isr’el zegghe;
Dat zijne goedertierenheid
[p. 411]
Tot in der eeuwigheid zal dueren.
Dat nu het huys Aärons zeggh’, [2]
Dat zijne goedertieren gunste
Is tot in alle eeuwigheid.
2.
Dat die ghen’, welck den Heere vreezen,
Nu zegghen, dat zijn goedigheid
Tot in der eeuwigheid zal dueren.
Ick hebbe uyt mijn bangigheid [3]
Den Heer geroepen: en de Heere
Heeft my verhoort, en ruymt’ verleent.
De Heer is by my, ende met my:
Dies zal ick wezen zonder vrees.
3.
Wat zou my eenigh mensch doen konnen? [I. Paus.]
De Heer is by my onder hen, [4]
Die haere hulp aen my bewijzen:
Dies zal ick op mijn haters zien.
’t Is beter op den Heer te rusten,
Als datmen op den mensch vertrouwt.
’t Is beter op den Heer te rusten,
Dan datm’ op Princen zich vertrouwt.
4.
De Heid’nen hadden my te zaemen [5]
Omringht; ’t is in des Heeren naem,
Dat ick-ze neer-gehouwen hebbe.
Zy hadden my omcinghelt, jae
Zy hadden my rondom becinghelt:
Het is oock in des Heeren naem,
Dat ick-ze neer-gehouwen hebbe.
Zy hadden my als bien omringht. [6]
[p. 413]
5.
Zy zijn ghebluscht als vier van doornen;
Het is oock in des Heeren naem,
Dat ick-ze neer-gehouwen hebbe.
En ghy had my tot vallens toe
Zeer hard gestooten; maar de Heere
Heeft my geholpen. God de Heer
Is mijne sterckte en mijn psallem. [7]
Want hy is my tot heil geweest.
6.
Ziet, in de tenten van de vromen
Is een stemm’ van gejuygh, en heil.
Des Heeren rechterhand doet krachten; [II. Paus.]
Des Heeren rechterhand verhooght; [8]
Des Heeren rechterhand doet krachten;
Ick zal niet sterven hoe het gaet;
Maer ick zal leven en vertellen
De wonder-wercken van den Heer.
7.
De Heer heeft my wel hard gestraffet; [9]
Maer hy en gaf my niet ter dood.
Ontsluyt my, en doet voor my open
De poorten der gherechtigheid;
Op dat ick daer door inne-kome,
En dat ick daer den Heere loof.
Dit is de poorte Gods des Heeren, [10]
Door welck de vrome zullen gaen.
8.
Ick zal u loven, want ghy hoort my:
En ghy zijt my tot heil geweest. III. Pause.
De steen, den welcken de bouw-lieden [11]
Verworpen hadden en veracht,
Is tot een hooft des hoecks geworden.
Dit is zoo van den Heer geschied.
Hoewel dat zulcks, in onze ooghen,
Wel groot’licks te verwond’ren is.
9.
Dit is den dagh die God de Heere [12]
Gemaeckt heeft. Laet ons nu op dien
[p. 415]
Verheughet ende blijde wezen.
Geeft doch behoudenis, ô Heer’.
Geeft doch voorspoedigheid, ô Heere.
Gezegent zy hy, die daer komt [13]
In God des Heeren naem. Wy zegh’nen
V-lieden uyt des Heeren huys.
10.
De Heere die is God alleene,
Die ’t licht aen ons gegeven heeft.
Bindt het Feest-offer vast met touwen,
Tot aen de hoornen des altaers.
Ghy zijt mijn God, ick zal u loven; [14]
’k Zal u verhoogen, ô mijn God.
Looft God den Heer, want hy is goedigh:
Want zijn gunst is in eeuwigheid.
Aleph.
GHeluckigh! die oprecht van wandel zijn,
En die daer in de wet des Heeren treden.
Iae wel-geluckigh-en-wel-zaligh zijn,
Die zijn getuygenissen onderhouden:
En die hem zoecken met geheel haer hert,
Geen onrecht doende, maer gaend’ in zijne wegen. [2]
2.
Ghy hebt gelast, datm’ uw bevelen zal
Zeer nauw bewaeren ende onderhouden.
Oh! dat mijn wegen wierden aengerecht, [3]
[p. 417]
Om uw inzetten wel te onderhouden.
Alsdan en zoud’ ick niet beschaemt zijn, Heer,
Wanneer ick mercken zoud’ op uw geboden.
3.
Ick zal u loven met een oprecht hert, [4]
Als ick geleert zal zijn en onderwezen,
In all’ de rechten uw’r gerechtigheid.
Ick zal all’ uw inzettingen bewaeren.
En wilt derhalven my niet al te zeer
Verlaten, ende my van u afweeren.
BETH.
4.
Waer mede zal de jongelingh zijn pad [5]
Reyn houden? Als hy ’t houd, nae uwen woorde.
Ick zoecke u met al mijn herte, Heer;
Laet mij van uw geboden niet afdwaelen.
Ick hebb’ uw woord verborgen in mijn hert, [6]
Op dat ick tegen u geen zond’ beginghe.
5.
Ghy zijt, ô Heer, gezegent en gelooft:
Leert my uw keuren. Ick hebb’ all’ de rechten [7]
Uws monds met mijne lippen, Heer, vertelt:
’k Ben in den wegh van uw getuygenissen
Veel meer verheught, als over alle goed.
Ick zal all’ uw bevelen overdencken: [8]
6.
Ick zal all’ uwe paden gaede slaen,
En in uw keuren zal ick my verheugen.
Ick zal uw woorden niet vergeten, Heer.
GIMEL.
7.
Doet wel by uwen knecht, op dat ick leef; [9]
En dat ick uwe woorden wel bewaere.
Wilt mijne ooghen open doen, ô Heer,
Dat ick de wond’ren van uw wet aenschouwe.
[p. 419]
Ick ben gelijck een vreemd’lingh op der aerd’:
Wilt uw geboden voor my niet verbergen. [10]
8.
Mijn ziele breeckt van wegen t’aller tijd,
Naer uw’ oordeelen, met verlangh-te-wachten.
Ghy schelt d’hoovaerdigh’ van elck een vervloeckt, [11]
Die daer van uw geboden gaen af-dwaelen.
Wendt doch van my verachtingh ende smaed:
Want ick hebb’ uw getuygh’niss’ onderhouden.
9.
Als zelfs de Vorsten zaten in beraed, [12]
En dat zy tegen my gesproken hebben,
Heeft uwen knecht uw keuren overleght.
Zoo zijn oock, Heere, uw getuygenissen
Al mijn vermaeck, daer in ick my verlust,
En mijn raeds-lien, daer med’ ick my berade.
DALETH.
10.
Ick kleef aen ’t stof: verquickt my nae uw woord. [13]
Ick hebbe u vertelt all’ mijne wegen:
En ghy hebt my verhoort. Leert my uw wet:
Doet my den wegh van uw bevelen weten: [14]
Op dat ick uwe wond’ren heb betracht’.
Mijn ziele die druypt wegh van droeffenisse.
11.
Bevestight my en richt my nae uw woord,
En doet van my den wegh der valscheid wijcken: [15]
Verleent my doch genaed’lick uwe wet.
Ick hebb’ den wegh der waerheid uytverkoren:
Ick hebb’ my uwe rechten voorgestelt.
Ick kleve vast aen uw getuygenissen. [16]
12.
En maeckt my doch, ô Heere, niet beschaemt.
Ick zal den wegh van uw geboden loopen,
Als ghy mijn herte in het ruyme stelt.
[p. 421]
HE.
13.
Leert mij den wegh van uw inzettingh, Heer: [17]
En ick zal hem ten eynde toe behouden.
Geeft my ’t verstand, op dat ick uw wet houd’:
Iae dat ick die van ganscher herten houde.
Doet my op ’t padt van uw geboden gaen; [18]
Want ick hebb’, Heer, daer in een wel-behaegen.
14.
Neyght doch mijn hert tot uw getuygheniss’,
En niet tot gierigheid. Wendt af mijn oogen, [19]
Op dat-ze gheene ydelheid en zien.
Maeckt dat ick magh door uwe wegen leven.
Bevestight uw toezeggingh uwen knecht,
Die daer genegen is tot uwe vreeze.
15.
Doet van my wegh de smaetheid, die ick vreez’; [20]
Want uwe rechten die zijn goed-en-billigh.
Ziet, ick hebb’ lust tot uw bevelen, Heer;
Wilt my door uw gerechtigheid verquicken:
VAV.
16.
En dat my uw goedgunstigheid, ô Heer, [21]
Uw heil, nae uw toezeggingh, overkome.
Op dat ick yet van mijnen smader hadd’
t’Antwoorden: want ick steun op uwen woorde.
En ruckt niet al te zeer uyt mijnen mond [22]
Het ware woord: want ick hoop op uw rechten.
17.
Zoo zal ick stedes, eeuw’lick en altoos,
Uw wet bewaeren, en in ruymte wand’len,
Om dat ick uw bevelen hebb’ gezocht. [23]
Ick zal voor Vorsten, zonder schaemte, spreken
Van uw getuygenissen: ick zal my
In uw geboden, die ick minn’, vermaken. [24]
[p. 423]
18.
En ick zal mijne handen opwaerts slaen
Naer uw geboden, die ick zeer lief hebbe:
En ick zal uw inzettingh overslaen.
ZAIN.
19.
Gedenckt des woords gesproken tot uw knecht, [25]
Op ’t welcke dat ghy mij oock hebt doen hopen:
Dit is in mijn elende, mijnen troost:
Want uw toezeggingh die heeft my verquicket.
d’Hoovaerdigh’ hebben my gansch zeer bespot. [26]
Nochtans ben ick van uw wet niet geweken.
20.
Ick hebb’ aen uw oordeelen, van voortijds,
Gedacht, Heer, en ick hebbe my getroostet.
Een groot’ ontsteltenis heeft my gevat, [27]
Mits dat de godlooz’ uwe wet verlaten.
Uw inzettingen zijn mijn zangh geweest,
Ter plaetse zelfs van mijne vreemd’linghschappen.
21.
Des nachts ben ick uws naems gedachtigh, Heer, [28]
En hebb’ uw wet bewaert: ’t welck my gebeuret,
Om dat ick uw bevelen hebb’ bewaert.
CHET.
22.
De Heere is mijn deel, ick hebb’ gezeyt, [29]
Dat ick all’ uwe woorden zou bewaren.
Ick hebb’ van ganscher herten u gesmeeckt.
Zijt my genaedigh, Heer, nae uw toezeggingh.
Ick hebbe mijne wegen overdacht, [30]
En naer uw tuygh’nis mijnen gangh gewendet.
23.
Ick hebbe my gehaest, en niet vertraeght,
Om uw geboden wel te onderhouden.
De godlooz’ hoopen hebben my berooft: [31]
[p. 425]
Nochtans en hebb’ ick uw wet niet vergeten:
Ick stae op in het midden van den nacht,
Om u te loven voor uw recht-gerichten.
24.
Ick voege my by all’ de ghene, die [32]
U vreezen, en die uw bevelen houden.
De aerde die is vol van uw ghenaed’.
O Heere, wilt my uwe keuren leeren.
TETH.
25.
Gy hebt uw knecht, nae uw woord, wel-gedaen, [33]
O Heer. Geeft my een goed verstand en kennis:
Want ick hebb’ uw geboden vast gelooft.
Ick hebb’ gedwaelt eer dat ick wiert vernedert: [34]
Maer nu hebb’ ick uw reden gae-geslaen.
Ghy zijt goed, en ghy zijt oock een weldaeder:
26.
Maeckt dat ick uw inzettingen wel leer.
Lichtveerdigh’-ende-opgezwollen menschen, [35]
Die heben leughens tegen my gesmeet:
Doch ick bewaer’, van herten, uw bevelen.
Haer herte dat is vet, gelijck als smeer:
Maer ick hebb’ in uw wet al mijn vermaken.
27.
’t Is my goed dat ick ben verdruckt geweest: [36]
Op dat ick uw inzettingh mochte leeren.
Veel beter is my, Heer, de wet uws monts,
Dan vele duyzenden van goud of zilver.
IOD.
28.
Uw handen hebben my gemaeckt, bereyt. [37]
Geeft my verstant om uw geboo’n te leeren.
Al die u vreezen zullen my aenzien,
Verblijdt, dat ick verwacht op uwen woorde.
’k Weet dat uw rechten, Heer, gerechtheid zijn: [38]
En dat ghy my verdruckt ter goeder trouwe.
[p. 427]
29.
Laet doch uw gunste zijn, tot mijnen troost,
Na uw goedzeggingh aen uw knecht gesproken.
Dat uw barmhertigheid my overkomm’, [39]
Op dat ick leef: want uw wet al mijn lust is.
Laet doch d’hooveerdigh’, Heere, schaem-rood zijn;
Om dat zy valschlick my om verre stooten.
30.
Mijn oeffeninge is in uw bevel:
Laet haer tot my zich keeren, die u vreezen: [40]
En die daer uw getuygeniss’ verstaen.
Laet doch mijn hert geheel-en-oprecht wezen,
Tot uwe keuren-van-u ingezet:
Op dat ick niet beschaemt en werd’ bevonden.
CAPH.
31.
Mijn ziel bezwijckt verlanghend’ nae uw heil. [41]
Ick wacht’ en hope, Heer, op uwen woorde.
Mijn ogen die bezwijcken nae uw woord,
Terwijlen dat ick by my zelven zeyde,
Wanneer zult ghy my troosten? Want ick ben
Gelijck een le’er-zack in den roock geworden. [42]
32.
Ick en vergete uwe keuren niet.
Hoe vele zullen uws knechts dagen wezen?
Wanneer doe-j’ over mijn vervolgers recht?
d’Hooveerdigh’ hebben putten my gegraven; [43]
Het welcke niet en is nae uwe wet.
Al uw geboden die zijn enckel waerheid.
33.
Zy hebben my met leugen achtervolght.
Wilt my doch helpen, Heere, want zy hebben [44]
My schier ter aerden neer te niet gebracht:
Maer ick hebb’ uw bevelen niet verlaten.
Maeckt my doch levend’ na uw goedigheid:
Dan zal ick uws monds tuyghenisse houden.
[p. 429]
LAMED.
34.
Uw woord, ô Heer, bestaet in eeuwigheid, [45]
In d’hem’len: ende uwe vaste trouwe
Zal wezen van geslachte tot geslacht.
Ghy hebt de aerd’ gevest, en zy blijft staende,
Het blijft noch heden, nae uw wetten staen:
Want alles wat’er is, ’t zijn uwe knechten. [46]
35.
Indien uw wet my niet geweest en waer
Al mijn verlusting-en-vermaeck, ick waere
Al over-langh’ in mijnen druck vergaen.
Ick en zal uw bevelen niet vergeten, [47]
In eeuwigheid: want door de zelve, Heer,
Hebt ghy my ’t leven wederom gegeven.
36.
Ick ben de uw’, wilt my behouden, Heer:
Want ick hebb’steeds gezocht, dat ghy bevelet,
De godlooz’ wachten op my, tot verderf. [48]
Ick neme acht op uw getuygenissen.
Ick hebb’ een eynd’ gezien van alle ’t gheen
Volmaeckt is. Uw gebod dat is zeer reyne.
MEM.
37.
Hoe lief hebb’ ick uw wet! z’is alle daegh [49]
Mijn overdenckingh. Zy maeckt my veel wijzer,
Door uw geboden, dan mijn vyand is:
Dewijl zy by my is in eeuwigheden.
’k Ben kloecker dan all’ mijne leeraers zijn. [50]
Want uw getuygenis is mijn betrachtingh’.
38.
Ick ben voorzichtigh, meer als d’oude zijn,
Om dat ick uw bevelen hebb’ gehouden.
Ick weer’ mijn voeten van den quaeden wegh:
Op dat ick uw woord onderhouden zoude.
Ick ben van uwe rechten niet gegaen:
Want ghy, ô Heere, hebt my onderwezen.
[p. 431]
39.
Hoe zoet zijn uwe reden’, voor mijn raeck’! zetfout voor zaeck’?
Veel meer dan honigh is voor mijnen monde. [52]
Uyt uw bevelen krijgh ick, Heer, verstand:
Daerom zoo haet ick alle leughen-paden.
NVN.
40.
Uw woord is eene lampe voor mijn voet, [53]
En een licht voor mijn pad. Ick hebb’ gezworen,
En zal het staende houden, dat ick zal
De rechten uw’r gerechtheid onderhouden.
Ick ben, ô Heere groot’licks onderdruckt: [54]
Geeft my het leven weer, nae uwen woorde.
41.
Wilt doch een wel-gevallen hebben, Heer,
In mijnes monds vrywilligh’ offeranden.
En leert my uwe rechten wel verstaen.
Mijn ziele is in mijne hand geduerigh: [55]
En evenwel vergeet ick uw wet niet.
De godd’looz’ hebben my een strick geleydet:
42.
Nochtans ben ick van uw bevelen niet
Gedwaelt. Ick hebbe uw getuygenissen [56]
Genomen tot een erf in eeuwigheid:
Want zy zijn all’ de vrolickheid mijns herten.
Ick hebb’ mijn hert geleyt, om eeuwighlick,
En tot den eind’, uw wetten te betrachten.
SAMECH.
43.
Ick haet de snootheid, maer ick min uw wet: [57]
Ghy zijt mijn schuyl-plaets ende mijn bescherrem.
Ick hebb’ mijn hope op uw woord gestelt.
Wijckt verre van my wegh, ghy quaed-bedrijvers, [58]
Dat ick mijns Gods geboden wel bewaer.
Stutt my, nae uw beloft’, op dat ick leve:
[p. 433]
44.
Maeckt my doch over mijn hoop niet beschaemt.
Helpt-en-steunt my, zoo zal ick zijn behouden: [59]
Dan zal mijn lust in uw inzettingh zijn.
Ghy hebt met voeten alle die vertreden,
Die van uw keuren afgheweken zijn.
Want haer bedrieghery en is maer leughen.
45.
Ghy doet ophouden, ende weert als schuym, [60]
All’ die daer goddeloos zijn op der aerde:
Daerom zoo hebb’ ick uw getuygh’nis lief.
Het hair mijns vleeschs dat is te bergh gerezen,
Van wegen uw verschrickingh, die ghy maeckt:
En ick hebb’ my gevreest voor uw oordeelen.
AIN.
46.
Ick hebb’ recht en gherechtigheid gedaen. [61]
Geeft my niet over aen mijn onderdruckers.
Weest borghe, doch, ten goede voor uw knecht.
En laet d’hoovaerdigh’ my niet onderdrucken.
Mijn ooghen die bezwijcken nae uw heil, [62]
En oock nae uw rechtveerdigheids toezeggingh.
47.
Doet doch nae uw ghenaede met uw knecht:
Ende wilt my, Heere, uw inzettingh leeren.
Ick ben uwen knecht, dies my verstandigh maeckt: [63]
En ick zal uw ghetuyghenissen kennen.
Het is tijd, voor den Heere, dat hy werck’:
Dewijl zy uwe wet verbroken hebben.
48.
Daerom zoo hebb’ ick uw geboden lief, [64]
Meer dan het goud, jae ’t goud dat ’t alderfijnst’ is.
Dies houd’ ick uw bevelen recht te zijn.
Ick hate alle paden van de valscheid.
[p. 435]
PE.
49.
Uw tuyghenissen zijn zeer wonderbaer: [65]
Daerom zoo onderhoud-ze mijne ziele.
De opening’ uw’r woorden die verlicht,
En geeft verstand d’eenvoudigh’ ende slechte:
Ick hebb’ mijn mond gheopent, en ghehijght: [66]
Want ick hebb’ zeer verlanght nae uw gheboden.
50.
Ziet my aen, en wilt my genaedigh zijn,
Naer ’t recht, aen die, dewelck’ uw naem beminnen.
Bevestight mijn voetstappen in uw woord: [67]
End’ en laet over my gheen onrecht heerschen.
Verlost my van des menschen overlast,
En ick zal uw bevelen onderhouden.
51.
Doet uw gezichte lichten over uw knecht: [68]
En wilt my, Heere, uw inzettingh leeren.
Mijn oogen geven water-beken uyt,
Om dat zy uwe wet niet onderhouden.
TSADE.
52.
Ghy zijt, ô Heer, rechtveerdigh-en-getrouw, [69]
Elck een van uw oordeelen is rechtmatigh.
Ghy hebt het recht van uw getuygeniss’
En oock de waerheid hooghelick bevolen.
Mijn yver heeft my ganschlick doen vergaen, [70]
Om dat mijn weerpartien uw woord vergeten.
53.
Uw woord is zeer geloutert, en uw knecht,
Die heeft het lief. Ick ben kleyn en verachtet: [71]
Doch uw bevelen en vergeet ick niet.
Heer, uw gherechtheid is gerechtheid eeuw’lick:
En uwe wet is waerheid ende trouw.
Benauwtheid en anghst hebben mij getroffen: [72]
[p. 437]
54.
Doch uw gheboden zijn al mijn vermaeck.
Het recht van uw ghetuygheniss’ is eeuwigh:
Geeft dat ick die verstae, op dat ick leef.
KOPH.
55.
Ick roep van ganscher hert: verhoort my, Heer; [73]
En ick zal uw inzettingh wel bewaeren.
Ick hebb’ u aengebe’en, verlost my doch,
En ick zal uw getuygh’nis onderhouden.
Ick hebb’ de schemeringh des morgen-tijds [74]
Voorkomen, en hebb’ met geschrey gheroepen.
56.
O Heere God, ick hope op uw woord.
Mijn ooghen die voorkomen de nacht-waken:
Om uw woord te betrachten. Hoort mijn stem, [75]
Nae uw gunst; Heer, verquickt my, nae uw wijze.
Die snootheid volgen, die genaken my:
Zy houden haer van uwe wet zeer verre.
57.
Maer ghy, ô Heere, wilt ons zijn nae by: [76]
En alle uw gheboden die zijn waerheid.
Ick weet van uw ghetuyghenis van ouds,
Dat ghy die hebt van eeuwigheid gegrondet.
RESCH.
58.
Ziet mijn elend’ aen, end’ helpt my daer uyt: [77]
Want uwe wet en heb ick niet vergeten.
Twist mijn twist-zake, en verlost my, Heer;
Maeckt my, nae uw toezeggingh, weder levend’.
Het heil is verre van de goddelooz’: [78]
Want zy en zoecken geensins uw inzettingh.
59.
Heer, uw barmhertigheden zijn zeer veel.
Maeckt mij doch levendigh, nae uwe rechten.
Veel die vervolghen en verdrucken my: [79]
Maer ick en wijck niet van uw tuygenissen.
[p. 439]
Ick zie haer, die daer hand’len zonder trouw:
En het verdriet my dat-z’ uw woord niet houden.
60.
Ziet aen, dat ick lief hebb’ dat ghy beveelt. [80]
Maeckt mij, Heer, levendigh, nae uw ghenaede.
’t Begin uws woords is waerheid: en al ’t recht
Van uw gherechtheid is in eeuwigheden.
SCHIN.
61.
De Vorsten hebben my, om niet, vervolght: [81]
Maer mijn hert heeft gevreest voor uwen woorde.
Ick ben verheught van weghen uw beloft’:
Gelijck een die een grooten buyt bekomet.
Ick haet de valscheid, en ick schrick’er van; [82]
Maer uwe wet die hebb’ ick lief, ô Heere.
62.
Ick love u wel zevenmael des daeghs,
Van weghen uw gherechtigheids gherichten.
Die uw wet minnen, hebben groote vre’; [83]
En zy en hebben nerghens gheen aenstootingh.
O Heere, ick verwachte op uw heil;
En doe het ghene dat ghy hebt bevolen.
63.
Mijn ziele die houd uw ghetuygheniss’: [84]
Ick hebb’ die oock zeer lief: ick onderhoude
Al uw bevel, en uw ghetuyghenis:
Want alle mijne weghen die zijn voor u.
THAV.
64.
Dat mijn gheschrey voor uw ghezichte naeck’, [85]
O Heere: maeckt my, nae uw woord, verstandigh.
Dat mijn ghesmeeck voor uw ghezichte komm’.
Verlost my doch, nae uwe trouw’ toezeggingh.
Mijn lippen zullen bort’len van uw lof: [86]
Als ghy my uw inzettingen zult leeren.
65.
Mijn tonge zal spraeck houden van uw woord:
Want alle uw gheboden zijn rechtveerdigh.
[p. 441]
Laet uwe hand my komen tot mijn hulp; [87]
Want ick hebb’ uw bevelen uytghekoren.
O Heere, ick verlange nae uw heil:
En uwe wet is alle mijn vermaeckingh.
66.
Laet mijn ziel leven, op dat zy u lov’: [88]
Laet my uw rechten helpen. Ick verdwaele,
Als een verloren schaep: zoeckt uwen knecht.
Want ick hebb’uw gheboden niet vergeten.
Een Lied Hammaaloth.
ICk hebb’, in anghst, tot God geroepen,
En hy heeft my verhoort. O Heere,
Redt mijn ziel van de valsche lippe,
En van bedriegelicke tonghen.
Wat zal de valsche tongh’ u geven? [2]
Of wat zal die u doch toevoeghen?
’t Zijn scherpe pijlen van een held,
Ienever-kolen gloeyend’-heet.
2.
O wee my! dat ick ben, in Mesech, [3]
Een vremd’lingh: dat ick in de tenten
Van Kedar woon’. Mijn ziel heeft lange
By hen gewoont, die vrede haten.
Ick ben een man van enckel vrede: [4]
Maer als ick spreeck zijn-z’ aen d’oorloge.
[p. 443]
Een Lied Hammaaloth.
ICk heff’ mijn ooghen nae ’t gheberght’,
Van waer mijn hulpe komt.
Mijn hulp is van den Heer,
Die hemel, aerde heeft ghemaeckt.
Hy en zal niet toelaeten, [2]
Dat uwen voet zou struyck’len.
2.
Die u bewaert, en sluymert niet.
Ziet, d’Hoeder Israëls
En sluymert noch en slaept.
Het is de Heer die u bewaert. [3]
De Heere is uw schaduw’,
Aen uwe rechter-zijde.
3.
De zon zal u niet steken ’s daeghs,
Noch maen des nachts. De Heer [4]
Zal u van alle quaed
Beho’en: hy zal uw ziel beho’en:
God zal uw uyt-en in-gangh,
Van nu af eeuw’lick, gae-slaen.
Een Lied Hammaaloth, van David.
ICk ben verblijdet in de geen’
[p. 445]
Die tot my zeggen: ’t Is nu zulcks
Dat wy in Gods huys zullen gaen.
Onz’ voeten, ô Ierusalem,
Die moghen in uw poorten staen.
’t Gebouwt Ierusalem dat is
Als een stad wel-gevoeght: waer henen [2]
De stammen, Godes stammen, gaen,
Tot een getuygh’nis Israëls:
Om daer des Heeren naem te dancken.
2.
Daer zijn de stoelen tot ’t ghericht,
De stoelen jae van Davids huys.
Bidt om Ierusalems voorspoed:
Wel hen, die u lief hebben, Heer,
Voorspoed in uwe vestingh’ zy:
Welvaert in uw paleizen zy:
Dat ick nu zeggh’ om mijne broeders
En vrienden, Vrede zy in u.
Om ’t huys des Heeren onzes Gods,
Zal ick het goede voor u zoecken.
[p. 447]
Een liedt Hammaaloth.
ICk heffe mijne oogen op, tot u,
Die in den Hemel zit.
Ziet, even als de oogen van de knechten
Zijn, op de hand haers heeren;
Gelijck de oogen van een dienstmaeght letten,
Op d’hand van haere vrouwe;
Zoo zijn onz’ ooghen op God onzen Heer,
Tot dat hy ons ontferm.
2.
O Heere, wilt ons doch genaedigh zijn, [2]
Wilt ons genaedigh zijn.
Want wy zijn al te vele van verachtingh
Verzadight: onze ziele
Is veel te zat des spottens van de dertel’,
En van de smaed der trotse.
Een Lied Hammaaloth, van David.
DAt Israël nu zeggh’; Zoo God by ons
Niet waer’ geweest: zoo God by ons niet waer’
[p. 449]
Geweest, als tegen ons de mensch op-stond.
Zy hadden ons al levend’ opgeslockt, [2]
Als haren toren teghens ons ontstack.
2.
Het water zoud’ ons hebben wegh-ghespoelt,
Een stroom waer’ over onze ziel gegaen;
De op-gheheven wat’ren zouden doe [3]
Gerezen hebben, over onze ziel.
De Heere zy ghezeghent en ghelooft:
3.
Die ons in hare tanden, tot een roof,
Niet over-gheeft. Wy zijn ontgaen den strick
Des voghelaers: gebroken is de strick:
Wy zijn verlost. Onz’ hulp is in Gods naem,
Die hemel ende aerd’ gheschapen heeft.
Een Lied Hammaaloth.
DIe op den Heere vast vertrouwen,
Die zijn als Sions bergh,
Die eeuw’lick vaste blijft.
Rondom Ierusalem zijn berghen: [2]
Zoo is de Heer rondom zijn schaere,
Van nu af eeuw’lick.
[p. 451]
2.
Want der godloosheid staf-of-roede [3]
Zal op der vromen lot
Niet rusten voor altoos;
Op dat de vrome handen
Niet strecken tot onrecht. O Heere, [4]
Doet wel den goeden:
3.
Doet wel die oprecht zijn van herten;
Maer die zich neygen tot
Kromm’ wegen, zal de Heer
Doen henen wegh gaen, met de werckers
Der ongerechtigheid. De vrede
Zy over Isr’el.
Een Lied Hammaaloth.
ALs God de Heer de vangenis
Van Sion weer-braght, waren wy
Ghelijck die ligghen in een droom;
Doe werdt onz’ mond met lach vervult,
Onz’ tongh’ met juyghen: d’Heidens zeyden,
De Heer doet aen dez’ groote dingen.
De Heer ons groote dingen doet: [2]
Des wy daer over blijde zijn.
2.
O Heer, wendt onz’ gevanckeniss’,
[p. 453]
Als water-stroomen in het zuyd’.
Die daer zaed zaeyen met geween, [3]
Die zullen maeyen met ghejuygh;
Die zaed draeght datmen zal gaen zaeyen,
Al gaend’ en weenend’, gaet daer henen.
Maer hy keert weder, en hy brenght
Zijn schoven, met een bly-gezangh.
Een Lied Hammaaloth, van Salomon.
ZOo God de Heer ’t huys niet en bouwt,
Die ’t bouwen, wercken daer vergeefs.
Zoo God de stad niet en bewaert,
Zoo waeckt de wachter daer vergeefs.
Vergeefs is ’t, dat ghy vroegh op-staet, [2]
Laet op blijft, brood der smerten eet.
2.
’t Is zoo, dat hy aen zijnen vriend
Ghelijck als in den slaepe gheeft.
Ziet, kinders zijn des Heeren erf; [3]
De vrucht des buycks die is een loon.
Als pijlen in de hand eens helds, [4]
Zoo zijn de zonen van de jeught.
3.
Wel-gheluckzaligh is de man! [5]
Die zijn pijl-koker met de zelv’
Gevult heeft: zy en zullen niet
Beschaemet werden, zoo wanneer
Als-z’, in de poorten van de stad,
Ter spraeck met haer vyanden zijn.
[p. 455]
Een Lied Hammaaloth.
WEl-zaligh is een yder,
Die daer den Heere vreest:
Die in zijn weghen wandelt.
Want ghy zult, t’aller tijd,
Den arbeyd uwer handen
Genieten tot een spijz’.
Wel-zaligh zult ghy wezen;
En ’t zal u heel-wel-gaen.
2.
Uw huysvrouw die zal wezen, [2]
Een wijnstock die wel draeght,
Ter zijden uwes huyzes.
Uw kinders zullen oock,
Als planten van olijven,
Rondom uw tafel zijn.
Ziet, zoo wort hy ghezeghent, [3]
Die daer den Heere vreest.
3.
De Heere zal u zegh’nen
Uyt Sion, end’ ghy zult
Ierusalems wel-varen,
All’ uwes levens tijd,
Met vrolickheid, aenschouwen,
En ghy zult kinders zien,
[p. 457]
Afkomstigh van uw kinders.
Vred’ over Israël.
Een Lied Hammaaloth.
DAt Israël nu zeggh’; Zy hebben my,
Van mijne jeught af, wel benauwt; zy hebben
My menighmael van mijn jeught af benauwt:
Maer zy en hebben my niet over-moghen.
2.
Daer hebben ploeghers op mijn ruggh’ geploeght: [2]
Zy hebben hare voren langh getogen.
De Heere, die rechtveerdigh is, die heeft [3]
De touwen der godloozen afgehouwen.
3.
Laet haer beschaemt zijn, ende achterwaerts
Gedreven worden, all’ die Sion haeten.
Laet haer, ghelijck gras op de daken, zijn; [4]
Het welck verdort eer datmen ’t uyt kan trecken:
4.
Waer me’ de maeyer zijn hand niet en vult; [5]
Noch garven-binder zijn arm: noch de reizers [6]
En zeggen, Godes zeghen zy by u:
Wy zegh’nen u, in Gods des Heeren naeme.
Een Lied Hammaaloth.
ICk roepe uyt de diepten,
Tot u, ô Heere God.
[p. 459]
Hoort nae mijn stem, ô Heere:
Laet uw oor’ op de stem
Van mijne smeeckingh letten.
Zoo ghy, Heer, gaede slaet [2]
De ongherechtigheden;
O Heer, wie zal bestaen?
2.
Maer by u is verghevingh,
Op dat ghy werdt gevreest.
Ick wachte op den Heere: [3]
Mijn ziele die verwacht:
En op zijn woord ick hope.
Mijn ziel wacht op den Heer,
Meer als de morghen-wachters;
Als morghen-wachters doen.
3.
Dat Israël nu hope,
Vertrouwend’ op den Heer:
Want daer is by den Heere
Veel goedertierentheid.
By hem is veel verlossingh’.
En hy zal Israël
Verlossen, vry van alle
Zijn ongherechtigheid.
[p. 461]
Een Lied Hammaaloth, van David.
MYn hert is niet verheven, Heer,
Noch mijne ooghen zijn niet hoogh:
’k En trede oock in gheene zaeck
Te groot en wonderlick voor my.
2.
Zoo ick mijn ziel niet hebb’ ghezet, [2]
En die niet stil gehouden hebb’,
Gelijck als een ghespenet kind,
By zijne moeder, placht te doen!
3.
Mijn ziele die is binnen my, [3]
Gelijck een kind, het welck-men speent.
Israël hope op den Heer, [4]
Van nu aen tot in eeuwigheid.
Een Lied Hammaaloth.
GEdencket doch aen David, Heer;
Aen all’ dat hy geleden heeft:
Dat hy den Heer ghezworen heeft;
Dat hy den stercken Iacobs Held
[p. 463]
Geloft’ gedaen heeft, op dez’ wijz’:
2.
Indien ick in de tent’ mijns huys [2]
Ingae: indien ick op de koets’
Van mijne bedden klimmen zal:
Indien ick mijne ooghen slaep,
Mijn ooghe-leden sluymer gheef:
3.
Tot dat ick voor den Heer een plaets’, [3]
En voor den stercken Iacobs Held
Woonsteden uytgevonden hebb’.
Ziet, w’hoorden haer in Ephrata; [4]
Wy vonden haer in Iaärs veld.
4.
Wy zullen in zijn woonsten gaen: [5]
Wy zullen voor de onder-banck
Van zijne voeten buyghen. Heer.
Staet op om tot uw rust te gaen,
Ghy en de arcke uwer sterckt’.
5.
Dat uwe Priesters al te zaem [6]
Bekleed zijn met gerechtigheid:
Dat uwe heiligh’ vrolick zijn.
En weert, om David uwen knecht,
Het aenzicht uws ghezalfden niet.
Pause.
6.
De Heer heeft David vastelick [7]
Gezworen: waer van dat hy niet
En zal afwijcken: doen hy zwoer:
’k Zal yemand zetten op uw throon,
Die van de vrucht uws buycks zijn zal.
7.
Indien uw zonen houden mijn [8]
Verbond en mijn ghetuyghenis,
Die ick haer zelve leeren zal;
Zoo zullen haere zonen oock
Uw throon bezitten eeuwelick.
8.
Want God heeft Sion uyt-ghekeurt. [9]
Hy heeft het tot zijn woonst begeert.
Dit is mijn ruste eeuwighlick;
[p. 465]
Hier zal ick woonen, zeide hy:
Want ick hebb’ haer, voor my, begheert.
9.
Ick zal hun zeegh’nen haeren kost, [10]
Haer arme lie’n met brood verzaen.
Ick zal met heil haer Priesters kle’en:
En die haer gunst-ghenooten zijn,
Die zullen juyghen met ghezangh.
10.
Daer zal ick David doen ontstaen [11]
Een horen: en ick hebb’ een lamp
Voor mijn ghezalfden toe ghericht.
Ick zal met schaemt’ zijn vyand kle’en. [12]
Zijn kroon zal bloeyen over hem.
Een Lied Hammaaloth, van David.
ZIet hoe goed is het, en hoe aenghenaeme!
Dat broeders oock t’saem by malkander woonen.
’t Is als goed’ oly op het hooft,
Die daer is neder-daelend’ op den baert, [2]
Den baert Aärons; die tot op den zoom
Van zijne kleeren neder-daelt.
2.
Het is ghelijck den verschen dauw van Hermon,
En als die, welcke van de berghen Sions
Af-loopt, en in de leeghten daelt:
Want God de Heere die ghebiedt al daer,
En schickt de zegeninghe, namentlick
Het leven, tot in eeuwigheid.
Een Lied Hammaaloth.
ZIet, looft God, all’ ghy knechten Gods;
Ghy die daer alle nachte staet,
In ’t huys des Heeren. Heft doch op [2]
Uw handen, nae het heilighdom:
2.
En zeghent daer den Heere met lof.
De Heere God die zeghen’ u, [3]
UytSion: hy dewelcke heeft
Den hemel en de aerd’ ghemaeckt.
HAlelujah. Looft den Heer
Prijst Gods naeme: prijst den Heer,
Ghy zijn knechten allegaer;
Die in ’t huys des Heeren staet:
In de hoven van Gods huys:
Looft doch ende prijst den Heer; [2]
2.
Want de Heere die is goed.
Psallem-zinghet zijnen naem;
[p. 469]
Want hy is zeer aenghenaem.
Want de Heere onze God
Heeft zich Iacob uyt-ghekeurt,
Isr’el tot zijn eyghendom.
3.
Want ick weet wel dat de Heer [3]
Groot is, en dat onze Heer
Boven alle goden is.
God doet al wat hem behaeght,
In den hemel, aerd’, en zee,
In d’afgronden, over al.
4.
Hy doet van het eynd’ der aerd’, [4]
Dampen rijzen: en hy maeckt
Blixems met een reghen-plas.
Uytzijn schatten brenght hy wind.
Die daer sloegh, van mensch tot ’t vee, [5]
d’Eerst-gheboren’ van Egypt’.
5.
Hy zond, ô Egypten-land,
Teeck’nen midden onder u,
Wond’ren teghen Pharao, [6]
En zijn knechten al ghelijck.
Die veel volcken heeft gevelt,
Stercke Vorsten heeft gedoodt.
6.
Sihon, d’Amoriter Vorst,
Og, de Koninck van Basan,
En de rijcken al te zaem
Van den lande Canaän:
En hy gaf haer land ten erf, [7]
Zijn volck Israël ten erf.
7.
Uwen naem, ô Heere God,
Is tot in der eeuwigheid:
{Paus.} Uw gedachtenis, ô Heer, [8]
Van geslachte tot geslacht.
Want God richt zijn volck: hy heeft
Met zijn knechten mede-ly’en.
8.
d’Afgoo’n van het Heidensch volck, [9]
Zijn maer zilver ende goud,
’t Werck der handen van een mensch.
[p. 471]
Want zy hebben eenen mond,
Maer zy spreken niet met al;
Ooghen, maer die niet en zien.
9.
Ooren hebben-z’, en nochtans [10]
Zoo en hooren zy gansch niet.
In haer mond en is geen a’em.
Dat haer maeckers, en elck een,
Die zich op de zelf betrouwt,
Werde even als zy zijn.
10.
Ghy huys Isr’els, looft den Heer; [11]
Ghy huys Aarons, looft den Heer;
Ghy huys Levi, looft den Heer;
Ghy die God vreest, looft den Heer.
God uyt Sion, die daer woont [12]
Te Ierus’lem, zy gelooft.
DAncket ende looft den Heer,
Want hy is zeer vriendelick.
Want zijn goedertierenheid
Is tot in der eeuwigheid.
2.
Dancket ende lovet hem, [2]
Die daer is der goden God:
Want zijn goedertierenheid
Is tot in der eeuwigheid.
3.
Dancket ende lovet hem, [3]
Die daer is der heeren Heer.
Want zijn goedertierenheid
Is tot in der eeuwigheid.
4.
Dien, dewelcke daer alleen [4]
[p. 473]
Groote wonder-wercken doet.
Want zijn goedertierenheid
Is tot in der eeuwigheid.
5.
Dien, dewelck’ den hemel heeft [5]
Zeer verstandelick gemaeckt.
Want zijn goedertierenheid
Is tot in der eeuwigheid.
6.
Dien, dewelck’ op ’t water heeft [6]
Heel de aerde uytgestreckt.
Want zijn goedertierenheid
Is tot in der eeuwigheid.
7.
Dien, dewelcke daer de groot’ [7]
Hemels-lichten heeft gemaeckt:
Want zijn goedertierenheid
Is tot in der eeuwigheid.
8.
Die de zonne heeft gemaeckt, [8]
Om te heerschen in den dagh:
Want zijn goedertierenheid
Is tot in der eeuwigheid.
9.
Die de maen’ en sterren schiep, [9]
Om te heerschen in de nacht.
Want zijn goedertierenheid
Is tot in der eeuwigheid.
I. Pause.
10.
Dien, die daer d’Egyptenaers [10]
In haer eerst-geboren’ sloegh:
Want zijn goedertierenheid
Is tot in der eeuwigheid.
11.
Ende die daer Israël [11]
Uythaer midden heeft gebracht.
Want zijn goedertierenheid
Is tot in der eeuwigheid.
12.
Met een sterck’ en machtigh-hand, [12]
Met een uytgestreckten arm:
Want zijn goedertierenheid
Is tot in der eeuwigheid.
[p. 475]
13.
Dien, die daer de bieze-zee [13]
In gedeelten heeft gesne’en:
Want zijn goedertierenheid
Is tot in der eeuwigheid.
14.
Die daer voerde Israël [14]
Door het midden van de zelv’.
Want zijn goedertierenheid
Is tot in der eeuwigheid.
15.
Hy heeft Pharo met zijn heir [15]
In de bieze-zee gestort.
Want zijn goedertierenheid
Is tot in der eeuwigheid.
16.
Hy die daer zijn eygen volck [16]
Leyde door de dorr’ woestijn.
Want zijn goedertierenheid
Is tot in der eeuwigheid.
17.
Hy die groote Vorsten, zelfs [17]
Koningen, gheslaghen heeft.
Want zijn goedertierenheid
Is tot in der eeuwigheid.
18.
Hy die Vorsten heeft gedoodt, [18]
Vol van macht-en-heerlickheid.
Want zijn goedertierenheid
Is tot in der eeuwigheid.
II. Pause.
19.
Die den Sihon heeft gedoodt, [19]
Koninck van den Amorijt:
Want zijn goedertierenheid
Is tot in der eeuwigheid.
20.
En die Og geslagen heeft, [20]
Koninck zijnde van Basan.
Want zijn goedertierenheid
Is tot in der eeuwigheid.
21.
Ende hy heeft al haer land [21]
Tot een erffenis verteert.
[p. 477]
Want zijn goedertierenheid
Is tot in der eeuwigheid.
22.
Iae hy gaf het tot een erf, [22]
Zijnen dienaer Israël.
Want zijn goedertierenheid
Is tot in der eeuwigheid
23.
Die, in onze ned’righeid, [23]
Ons gedachtigh is geweest
Want zijn goedertierenheid
Is tot in der eeuwigheid.
24.
Ende hy heeft ons met kracht [24]
Onze weerpartyen ontruckt:
Want zijn goedertierenheid
Is tot in der eeuwigheid.
25.
Hy die allen vleesche gheeft, [25]
Spijze tot haer onderhoud.
Want zijn goedertierenheid
Is tot in der eeuwigheid.
26.
Dancket ende lovet hem, [26]
Die een God des hemels is.
Want zijn goedertierenheid
Is tot in der eeuwigheid.
WY zaten ne’er aen Babylons rivieren,
En weenden daer, als wy aen Sion dachten:
Wy hinghen aldaer onze harpen op,
Aen ’t willigh hout in ’t midden van het zelf;
Wanneer aldaer die ons ghevangen hielden, [2]
[p. 479]
De woorden eenes lieds van ons begeerden.
2.
En die met vreught ons wegh-gevoeret hadden,
Die zeiden; Zinget ons van Sions lied’ren.
Maer doch, hoe zouden wy des Heeren lied
Op-zingen, in een vremd en verre land?
Zoo ick u, ô Ierusalem, vergete, [3]
Zoo moet mijn rechterhand haer zelf vergeten.
3.
Mijn tonge moet aen mijn gehemelt’ kleven:
Indien ick uwer niet en ben ghedachtigh:
Zoo ick Ierusalem niet en verheff’,
Zelfs boven ’t alderhooghste van mijn vreughd’.
Gedenckt, ô Heere, aen de kind’ren Edoms, [4]
En aen den dagh Ierus’lems; die daer zeiden;
4.
Ontbloot-z’, ontbloot-ze tot haer fondamenten.
O dochter Babels, die verwoest zult worden: [5]
Oh wel-geluckigh! die u uw misdaed
Vergelden zal, die ghy ons hebt misdaen!
Oh wel-geluckigh! die uwe kleyne kinders
Aengrijpen zal, en aen de rots’ verpletten.
Een Psalm Davids.
ICk love u met al mijn hert:
En ick zal u
Voor Goden zinghen.
Ick zal my buygen naer ’t palleis
Uw’r heiligheid,
[p. 481]
En uw naem loven;
Om uwe gunst, en trouw. Ghy, Heer,
Maeckt uw woord groot, [2]
Om uw’s naems wille.
Ten daegh’ mijns roepens hoort ghy my,
Ghy stercket my
Met kracht der ziele.
2.
Heer, alle Koningen der aerd’,
Die zullen u
Met lof belijden;
Als elck de reden uwes monds
Aenhoren zal.
Zy zullen zingen, [3]
Van Godes weghen: want Gods eer
Is groot: de Heer
Die is verheven:
Nochtans ziet hy de leegen aen;
En kent van verr’,
’t Geen is verheven.
3.
Wanneer ick wandel midden in [4]
De bangigheid,
Maeckt ghy my levend’:
En ghy streckt uwe handen uyt,
Op ’t aenghezicht
Van mijn vyanden.
Uw rechter-hand behoudet my.
De Heere zal ’t
[p. 483]
Voor my vol-eynden.
Uw gunst, Heer, is in eeuwigheid.
Verflackt doch niet
’t Werck uwer handen.
Een Psalm Davids, voor den Opper-zanghmeester.
GHy door-grond, en ghy kent my, Heer:
Ghy weet mijn zitten en op-staen:
Van verre mijn ghedachte, Heer,
Verstaet ghy; ende ghy omringht [2]
Mijn wand’len en mijn neder-leggen:
En zijt gewent all’ mijne weghen.
2.
Als daer geen woord is op mijn tongh,
Ziet doch, ghy wetet alles, Heer.
Ghy stuyt my achter ende voor: [3]
En ghy zet uwe hand op my.
Een kennis my te wonderbaerlick,
Zoo hoogh, dat ick die niet kan vatten.
3.
Waer zoud’ ick gaen voor uwen Geest? [4]
Waer zoud’ ick vlieden voor u, Heer?
Zoo ick ten hemel opwaerts voer,
Ziet, ghy zijt daer: of zoo ick oock
Mijn bedde in de helle maeckte;
Ziet, ghy zijt even daer, ô Heere.
4.
Zoo ick des daegh’raeds vleughels nam: [5]
Woond’ ick aen ’t uytterst’ van de zee:
[p. 485]
Uw hand oock daer my leyden zou:
Uw rechter-hand my houden zou.
Zeyd’ ick, het duyster zal my decken; [6]
De nacht is dan een licht rondom my.
5.
Oock ’t duyster duystert voor u niet:
De nacht die lichtet als den dagh:
De duysternis is als het licht.
Want ghy bezit mijn nieren, Heer. [7]
Ghy hebt my in den buyck mijns moeders
Bedeckt, en hebt my omgewickelt.
6.
Ick lov’ u, om dieswil dat ick
Op een heel vreesselicke wijz’,
En wonderbaerlick, ben gemaeckt. Pause.
Uw wercken die zijn wonderlick: [3] [8]
En mijn ziel weet het zeer wel, Heere.
Mijn wezen was u niet verholen.
7.
Als ick in ’t heim’lick ben gemaeckt,
En in de leeghten van der aerd’, [9]
Als een borduersel, uytgewrocht:
Zoo hebben uwe ooghen, doen,
Gezien mijn vormelooze klompe:
En ’t was al in uw boeck gheschreven.
8.
De daegen als die wierden zelfs
Gevormt, en geen van dien noch was.
Daerom, hoe kost’lick-ende-zwaer [10]
Zijn voor my, uw gedachten, Heer!
Hoe machtigh vele zijn haer sommen!
Tel ick-ze, zy gaen ’t zand te boven.
9.
Ontwaeck’ ick; ick ben noch by u. [11]
Oh, of’t zoo waer, dat ghy, ô God,
Den goddeloozen omme bracht!
En ghy bloed-dorstigh’, wijckt van my,
Die van u schandelicken spreken; [12]
En yd’lick uw partien verheffen.
10.
En zoud’ ick niet haten, Heer,
Dewelck’ u haten? ’zoud’ ick niet
Verdrietigh wezen om de gheen’
[p. 487]
Die teghen u oprijzen, Heer?
Ick haet-ze met volkommen haren; [13]
Ick houde-z’ oock voor mijn vyanden.
11.
Doorgrondet my, ô Heere Godt,
En neemt doch kennis van mijn hert:
Beproeft my, ende kent doch mijn [14]
Gedachten: en ziet of by my
Een schadelicke wegh mocht wezen:
En leyd my op den wegh der eeuwe.
Een Psalm Davids, voor den Opper-zanghmeester.
REdt my, Heer, van den quaden mensche:
Wilt my behoeden voor den man
Van all’ gheweld: die vele quaeden [2]
Steeds overdencken in het hert.
2.
Zy komen daegh’licks t’ saem ten krijghe,
En scherpen haer tongh, als een slangh: [3]
En daer is onder hare lippen,
Vergift van adder-of-een-spin. Sela!
3.
Bewaert my van des godlooz’ handen;
Behoed my voor den man des roofs;
Die overdencken, om mijn voeten
Een stoot te geven, tot den val.
4.
De opgeblazen’ en hoovaerdigh’, [5]
Die hebben my een strick gheleght,
En by den wegh een net gespreydet,
En stricken voor my uytgezet. Sela!
5.
Ick hebbe tot den Heer gesproken: [6]
Ghy zijt mijn God; neemt doch ter oor’,
[p. 489]
O Heer, de stemme mijner smeeckingh. Pause.
Heer, Heere, sterckte mijnes heils: [7]
6.
Ghy deckt mijn hooft ter oorloghs-daghe.
Geeft, Heer, des boozen wille niet: [8]
En voordert niet zijn quaed voornemen:
Elck een zich wel verheffen zou. Sela!
7.
Aengaende nu het hooft der ghener, [9]
Die my omringen; d’overlast
Van hare lippen overdeck-ze:
Vier-kolen zy op haer geschud: [10]
8.
Hy doe-z’ in ’t vier, in kuylen, vallen,
Dat zy niet weder op en staen.
Een mensche van een quaede tonghe [11]
En zal op aerden niet bestaen.
9.
Een boos man des gewelds, dien zalmen
Nae-jaeghen tot neer-stortingh toe.
’k Weet, dat God des bedrucktens zaecke, [12]
En d’armen recht, uytvoeren zal.
10.
Gewisselick de recht’-en vrome [13]
Die zullen, Heere, uwen naem
Belijden, en d’oprechte zullen
Steeds blijven voor uw aenghezicht.
Een Psalm Davids.
ICk roep u aen, haest u tot my, Heere;
Als ick tot u roep, luystert doch
Naer mijn stem: mijn ghebed bestae [2]
Als reuck-werck voor uw aenghezichte.
[p. 491]
2.
Laet doch d’opheffingh mijner handen,
Ghelijck het avond-offer, zijn.
Heer, zet een wacht voor mijnen mond: [3]
Behoed de deure mijner lippen.
3. En neyght mijn herte niet ten quaede, [4]
Om eenigh feit in godloosheid
In ’t werck te stellen, met de lie’n
Dewelcke ongherechtheid wercken.
4.
En dat ick alzoo niet en ete
Van hare lieve leckernien.
Dat vry de vroom’ my druck-en-slae; [5]
Het zal my eene weldaed wezen.
5.
En dat hy my oock vry bestraffe;
Het zal hooft-oly zijn: ’t en zal Pause.
Mijn hooft niet breken: mijn ghebed [6]
Zal noch in hare we’er-spoed wezen.
6.
Haer richters waren vry gelaeten, [7]
Zijnd’ aen de zijden van de rots,
En hebben mijne red’nen daer
Gehoort, dat-z’ aengenaeme waren.
7.
Onz’ beend’ren die zijn by den grave [8]
Verstroyt, als of’er een op aerd’
Yet hadd’ gekloven, en verdeylt.
Doch op u, Heer, Heer, zijn mijn ooghen: [9]
8.
Ick hebbe my op u verlaeten:
Ontbloot doch mijne ziele niet.
Bewaert my voor ’t gheweld des stricks, [10]
Die zy voor my gespannen hebben.
9.
Bewaert my voor boosdoenders stricken:
Maeckt dat de goddelooze t’saem
Elck in zijn eyghen garen val,
Tot dat ick eens voorby zal wezen.
[p. 493]
Davids onderwijzinghe: een gebed als hy
in de speloncke was.
ICk hebb’ met mijn stem tot den Heer
Geroepen: ick hebb’ met mijn stem
Den Heer gesmeeckt. Ick hebb’ mijn klacht
Voor zijn gezichte uytgestort.
2.
Ick hebbe voor zijn aenghezicht,
Mijn bangigheid, bekent gemaeckt:
Als mijn geest in my was bedwelmt, [2]
Zoo hebt ghy mijnen padt gekent:
3.
Zij hebben voor my, op den wegh, [3]
Dien ick zou gaen, een strick verberght:
Ick zagh ter rechter-hand, en ziet,
Daer was geen die my heeft gekent.
4.
Daer en was voor my geen ontvlie’n: [4]
En niemand zorghde voor mijn ziel.
’k Riep tot u, Heer: ick zey, Ghy zijt [5]
Mijn hoop, mijn deel, in ’t levens land.
5.
Geeft doch gehoor op mijn geschrey: [6]
Want ick ben dapper uytgeteert.
Redt my van mijn vervolghers, Heer;
Want zy zijn kloecker, als ick ben.
6.
Voert mijn ziel uyt ’t gevanghenis, [7]
Op dat ick uwen naeme loof.
De vrome zullen om my staen,
Wanneer ghy by my wel doen zult.
[p. 495]
Een Psalm Davids.
HOort mijn beed’, luystert naer mijn smekingh;
Hoort my, nae uw trouw en gherechtheid.
Gaet in ’t ghericht niet met uw knecht: [2]
Want niemand leeft’er die rechtveerdigh
Voor uw ghezichte wezen zal.
2.
De vyand die vervolght mijn ziele; [3]
Hy druckt mijn leven op der aerde;
Hy leght my neer in duysterniss’,
Als die dewelcke overlange
Gestorven en begraeven zijn.
3.
Dies wert mijn geest in my verdwellemt; [4]
Mijn hert is binnen my verslaeghen:
’k Gedencke aen den tijd van ouds:
Ick overlegghe, en ick spreke
Van alle uwe daden, Heer!
4.
Ick spreeck van uwer handen wercken;
Ick sprey mijn handen voor u open: [6]
En mijne ziele is voor u,
Gelijck een dorr’ en dorstigh’ aerde. Sela! [Paus.]
Heer, hoort my haest, mijn geest bezwijckt. [7]
5.
En berght van my niet uw ghezichte:
Want ick wiert met haer vergheleken,
Die nederdaelen in den kuyl.
Doet my des morghens vroegh aenhooren, [8]
Uw gunst-en-goedertierentheid.
[p. 497]
6.
Want ick steun op u: doet my weten
Den wegh, dien ick te gaen zal hebben:
Want ick heff’ mijn ziel op tot u.
Redt my, ô Heer, van mijn vyanden. [9]
By u is ’t dat ick my bedeck.
7.
Leert my doen, dat u wel behaeget: [10]
Want ghy zijt mijnen God, ô Heere.
Uw goeden Geest geleyde my,
In ’t land dat vlack is ende effen.
Verquickt my, Heer, om uw’s naems will’. [11]
8.
Voert my uyt angst, om uw gerechtheid:
En roeyt doch uyt all’ mijn vyanden, [12]
Om uwe goedertierenheid.
Brenght-z’ om al die mijn ziel benauwen:
Want ick ben, Heere, uwen knecht.
Een Psalm Davids.
GEzegent moet de Heer mijn rotz-steen wezen,
Die mijne handen onderwijst ten strijde:
Mijne vinghers tot den oorlogh wendt.
Mijn goedertierenheid, mijn sterckt’, mijn burght,
En mijn bevrijder voor my; mijn schild-wapen,
Op wien ick steun; die mijn volck onder my stelt.
O Heer, wat is den mensch, dat ghy hem kent! [2]
[p. 499]
Des menschen kind, dat ghy ’t in achtingh neemt!
2.
De mensche is de ydelheid gelijcke,
Zijn dagen zijn als een wegh-gaende schaduw’.
Neyght uwen hemel, en daelt neder, Heer: [3]
Raeckt aen de bergen, dat elck roock uyt-geef:
Schiet blixem, en verstroyt-ze: zend uw pijlen:
Verdoet-ze, streckt uw handen van der hooghte:
Ontzet my, Heere, en verlosset my
Uytgroote waters, uyt der vremden hand.
3.
Der welcker mond spreeckt ydelheid en leugen, [4]
Haer rechter-hand is eene hand van valscheid.
Ick zal u zinghen een nieuw lied, ô God:
’k Zal u met luyt ’t tien-snaerigh instrument
Psalm-zingen: ghy die Vorsten overwinningh
Verleent, die David zijnen knecht ontzettet: Pause.
Wilt my ontzetten van het booze zweerd; [5]
En my ontredden van der vremden hand:
4.
Der welcker mond spreeckt ydelheid en leugen;
Haer rechter-hand is eene hand der valscheid:
Op dat onz’ zonen als de planten zijn,
Die groot in haere jeught geworden zijn:
Laet onze dochters als hoeck-steenen wezen,
Naer ’t beeld van een palleis wel uytgehouwen:
Dat onze winckels, zijnde wel vervult, [6]
’t Een voorraed naer het ander doen uytgaen.
5.
Dat onze kudden by veel-duyzent werpen,
Iae by miljoenen op onz’ hoeven werden;
Dat onze ossen wel gelaeden zijn:
Dat geene in-breuck, noch oock geen uyt-val,
Noch geen gekrijsch en zy op onze straten.
Oh wel-geluckigh volck, wel-geluckzaligh! [7]
Aen ’t welcke dat zich alles zoo toedraeght.
Geluckigh volck! wiens God de Heere is.
[p. 501]
Een Lof-zangh Davids.
’k ZAl u, ô Koningh, roemen, ô mijn God,
En uw naem loven eeuw’lick en altoos.
Ick zal u loven, t’allen daegh’, ô Heer;
En prijzen uw naem eeuw’lick en altoos.
De Heere die is groot en zeer te prijzen,
En zijne grootheid is niet om door-gronden.
d’Een eeuw zal d’ander eeuw uw wercken roemen:
Zy zullen uwe mogenthe’en vertellen.
2.
Ick zal uytspreken, Heer, de heerlickheid [2]
Der eer-en-glans van uwe majesteit,
En uwe daden, die vol wond’ren zijn:
Zy zullen uwe vreesselicke kracht
Vertellen: en ick zal uw grootheid melden.
Men zal in overvloed de heughenisse [3]
Der grootheid uwer goedigheid uyt-storten,
En uw gherechtheid, met gejuygh, verkonden.
3.
Genaedigh en barmhertigh is de Heer,
Langhmoedigh, en groot van goedgunstigheid.
De Heer is elck een goed; en zijn ghenaed’
Is over all’ zijn wercken uytgestreckt. Pause.
All’ uwe wercken loven u, ô Heere; [4]
Uw gunst-genooten prijzen u, en melden
[p. 503]
De heerlickheid en eere van uw rijcke;
En spreken van uw mogentheid en sterckte.
4.
Om aen den mensche zijne mogenthe’en
Bekent te maecken, en d’eerweerdigheid
Der heerlickheid van al zijn Koninckrijck.
Uw Koninckrijcke is een Koninckrijck [5]
Van alle eeuwen: en uw heerschappye,
Die is in elck gheslachte, en gheslachte.
De Heere ondersteunet all’ die vallen,
En hy recht op all’ die daer zijn gheboghen.
5.
All’ ooghen wachten op u, en ghy geeft
Hen hare spijze ter ghezetter tijd.
Ghy opent uwe hand, en ghy verzaedt
Al wat’er leeft, nae dat ’t u wel behaeght.
De Heere is rechtveerdigh in zijn wegen, [6]
En goedertieren in all’ zijne wercken.
De Heer is allen nae, die hem aen-roepen:
By alle, die in waerheid hem aen-roepen.
6.
Hy doet het welbehaegen van de gheen’,
Dewelck hem vreezen; hy hoort haer gheroep;
En hy verlost-ze: God de Heere bewaert [7]
Elck een der gene, die hem liefde draeght:
Maer hy verdelght oock alle goddelooze.
Mijn mond die zal des Heeren prijs uyt-spreken:
En alle vleesch zal zijnen heil’ghen naeme,
Tot in der eeuwigheid en altoos, loven.
HAlelujah. Prijst den Heere,
O mijn ziel: ick zal den Heer,
In den tijd mijns levens, prijzen:
Ick zal stadigh mijnen God
[p. 505]
Psalmen zingen, midd’lertijd
Dat ick noch in wezen ben.
2.
En vertrouwt u niet op Princen, [2]
Noch op eenigh menschen kind,
Daer geen heil by is te vinden.
Zijnen geest gaend’ uyt, hy keert
Tot zijn aerd’, en op dien dagh [3]
Is al zijn besluyt vergaen.
3.
Wel-geluckigh is de mensche,
Die tot hulp heeft Iacobs God:
Wiens verwachtingh op den Heere
Zijnen God is: die daer heeft [4]
Hemel, aerd’, en zee gemaeckt,
En al wat daer inne is.
4.
Die daer eeuw’lick houdt zijn trouwe, Pause.
Die recht d’onderdruckte doet: [5]
Die daer brood geeft aen die honghert.
God is ’t die ghevangen’ slaekt:
God maeckt dat de blinde zien: [6]
God recht die ghebogen zijn.
5.
God de Heer bemint de vrome:
God bewaert den vremdelingh: [7]
Hy houdt, en hy ondersteunet,
Zoo de weduw als de weez’.
Maer der goddeloozen wegh [8]
Keert hy om, en maeckt hy krom.
6.
D’Heere zal als Koningh heerschen,
In der eeuwigheid: uw God
Is, ô Sion, van geslachte,
Tot geslacht. Halelujah.
[p. 507]
LOoft God; want onzen God te zingen,
Is goed, dewijle hy is vriend’lick.
Den lof-zangh die is wel betaem’lick.
God bouwt Ierusalem: hy vergaedert,
Die daer van Isr’el zijn verdreven:
Hy heelt de gene die gebroken [2]
Van herten zijn; en hy verbind-ze,
Ten tijde van haer-lieder smerte.
2.
Hy telt ’t ghetal van all’ de sterren;
Hy noemt-ze alle by haer naemen.
Onz’ Heer’ is groot en van veel krachten: [3]
Zijn wijsheid is niet om vertellen.
De Heere houdt zachtmoedigh’ staende:
Hy werpt de goddelooz’ ter aerde.
Zinght Gode beurt-wijz’ met danck-zeggingh: [4]
Psalm-zinget onzen God op d’harpe.
3.
Die daer den hemel deckt met wolcken:
Die regen voor de aerd’ bereydet:
Die ’t gras doet op de berghen spruyten: Pause.
Die aen het vee verleent zijn voeder: [5]
[p. 509]
Den jongen raeven, als zy roepen.
Die geenen lust heeft aen de sterckte
Des peerds: hy oock geen wel-ghevallen
Heeft aen de beenen van den mensche.
4.
De Heere heeft een wel-ghevallen [6]
Aen al die ghene, welck’ hem vreezen:
Die op zijn goede gunste hopen.
Ierusalem, verheft den Heere:
Wilt uwen God, ô Sion, loven:
Want hy sterckt uwer poorten grendels: [7]
Hy zeghent onder u, uw kinders:
Die uw land-paelen stelt in vrede:
5.
Hy maeckt u zat, met ’t vet der tarwe:
Hy zendt zijn last uyt op der aerden: [8]
Zijn woord loopt voort, met grote snelheid.
Hy is die sneeuw geeft, als de wolle;
Die rijm uytstroyt, ghelijck als assche.
Hy werpt zijn ys, als stucken, henen. [9]
Wie zou bestaen voor zijne koude?
Hy zendt zijn woord, en doet-ze smelten.
6.
Doet hy maer zijnen wind eens waeyen,
De wat’ren vloeyen daer zoo henen.
Hy doet zijn woord aen Iacob weten, [10]
Zijn keuren ende zijne wetten,
Aen Israël: op zulcken wijze
En heeft hy met gheen volck gehandelt:
Daerom is ’t dat zy zijne rechten
Gansch niet en kennen. Halaelujah.
[p. 511]
HAlelujah. Looft God-den-Heer:
Ghy van den hemel, looft den Heer:
Ghy in de hooghten, lovet hem:
Ghy all’ zijn Engh’len, lovet hem:
All’ zijn heirscharen, wilt hem loven:
Ghy zonn’ en maene, wilt hem loven:
Ghy lichte sterren, lovet hem:
Ghy hemels-hemel, lovet hem. [2]
2.
En ghy, ô wat’ren, lovet hem,
Die boven in de hem’len zijt.
Dat elck des Heeren naeme loof.
Als hy ’t beval, zoo wierden zy
Geschaepen: en hy heeft die alle
Voor altoos eeuwighlick bevestight.
Hy heeft-z’ een order voorgestelt, [3]
Die geen van hen zal overtre’en.
3.
Ghy van der aerde, looft den Heer:
Ghy draecken, diepten zonder grond;
Vier ende hagel, sneeuw en damp.
Ghy storm-wind, die zijn woord uytvoert.
Ghy berghen ende all’ zijn heuvels; [4]
Vrucht-boomen end’ all’ Ceder-boomen:
Het wild, al ’t vee, het kruyp-gediert,
En voghels die daer zijn ghevlerckt.
[p. 513]
4.
Ghy Koningen der aerd’; en al
Ghy volcken, Vorsten, en ghy al,
Die Rechters van der aerden zijt:
Ghy jongelingen, maeghden oock; [5]
Ghy oude lieden met de jonghe,
Dat zy den naem des Heeren loven:
Want zijnen naeme, die alleen
Is hoogh verheven-en-gheroemt.
5.
Zijn majesteit-en-heerlickheid
Is over hemel ende aerd’.
Hy heeft den horen zijnes volcks
Om hoogh verheven, heel den roem
Van alle zijne gunst-genooten,
Van alle Isr’els rechte kinders,
Van ’t volck het welck nae by hem is.
Halelujah, looft God den Heer.
HAlelujah. Looft God-den-Heere:
Zinght doch een nieuw gezangh den Heere:
Zijn lof zy in der vroom’ ghemeinte:
Dat Isr’el zich verblijde,
In die gheen’ welck hem heeft ghemaeckt:
Dat Sions kinders vrolick zijn,
In haren Koninck: dat-ze zijn’ [2]
Naem zinghen op de fluyt.
[p. 515]
2.
Dat z’ hem met harp en trommel zinghen:
Want God heeft aen zijn volck behaegen.
Hy zal de zacht’ met heil vercieren.
Dat zijne gunst-genooten [3]
Van vreughd’ op-springen, om die eer,
En juyghen op haer bedd’. Gods roem
Zal in haer keel zijn; in haer hand
Een dobbel-snijdigh zweerd:
3.
Om wraeck te doen aen alle Heidens; [4]
En over volck’ren zijn bestraffingh:
Om haere Koningen met ketens
Te binden; haer achtbaere,
Met yzer-boeyen: om het recht [5]
Beschreven, over hen te doen
Dit zal de heerlickheid van all’
Zijn gunst-genooten zijn. Halelujah.
HAlelujah. Looft den Heer,
In zijn heil’ghdom: lovet hem
In ’t uytspansel zijner sterckt’.
Looft hem over all’ zijn kracht:
Looft hem nae de groot’ en menight’
Van zijn groote heerlickheid.
Looft hem met bazuyn-gheklanck: [2]
Looft hem met de luyt en harpe.
[p. 517]
2.
Looft hem met den trommel-slagh,
En met fluyt, met snaren-spel,
En met orghel; lovet hem,
Met cymbalen van geluyt. [3]
Lovet hem, jae met cymbalen
Van een helder vreughd-gheluyt.
Alles wat’er adem heeft,
Loof den Heere. Halelujah.
De tien Geboden des Heeren. |
ICk ben de Heer uw God almachtigh,
Die u leydt uyt Egypten-land,
Uyt’t dienst-huys. Ghy en zult geen ander [1]
God hebben voor mijn aenghezicht.
2.
Ghy zult u geen gesne’en beeld maecken, [2]
Van ’t geen om hoogh in hemel is,
Noch van dat onder is op aerde,
Of in de waet’ren onder d’aerd’.
3.
Ghy en zult u voor die niet buyghen,
Noch oock haer dienen: want ick ben
De Heere, uwe God almachtigh,
Een God die vol jeloersheid is:
4.
Die ’s vaders misdaed aen zijn kinders
Bezoeckt, tot ’t derd’ en vierde lid
Der gene die my haten: doende
Aen duyzenden barmhertigheid;
5.
Aen die dewelcke my lief hebben,
En mijn geboden gaede slaen.
Ziet toe dat ghy den naem des Heeren [3]
Niet op en neemt in ydelheid:
[p. 519]
6.
Want d’Heer zal niet onschuldigh houden,
Die ydelick zijn naem gebruyckt.
Gedenckt doch aen den Sabbath-daghe, [4]
Op dat ghy heylighlick hem houd:
7.
Zes daghen zult ghy maer arbeiden,
En alle uwe wercken doen:
De zevenst’ is een dagh der ruste
Des Heeren, welcke uw God is.
8.
Op dien dagh en zult ghy geen werck doen,
Noch uw zoon, dochter, noch uw knecht,
Noch uw dienstmaegt, noch vee, noch vremd’ling,
Die daer in uwe poorten is.
9.
Want in zes daghen heeft de Heere
Den hemel en de aerd’ gemaeckt,
De zee en alles wat’er in is,
En heeft de zevenst’-dagh gerust.
10.
Daeromme is ’t, dat God de Heere
Den Sabbath-dagh, den dagh des rusts,
Gezegent heeft, en heeft den zelven
Geheylight ende afgesche’en.
11.
Uw vader en uw moeder eeret, [5]
Op dat uw daghen langhe zijn
In ’t land dat God u gheeft. En doodet: [6]
Noch echt-breeckt: noch oock niet en steelt. [7.8]
12.
Ghy en zult tegen uwen naesten [9]
Niet spreken valsch-ghetuyghenis.
Noch uwes naestens huys begeeren, [10]
Noch ’t wijf dat uwes naestens is.
13.
Ghy zult zijn dienstknecht niet begeeren,
Noch zijne dienstmaeght, noch zijn oss’,
Noch zijnen ezel, noch yet anders
Het gene uwes naestens is.
[p. 521]
Luc. I: vers 68.
GElooft moet zijn de Heer, de God
Van Isr’el: want hy heeft zijn volck
Bezocht en heil te weegh ghebracht.
Hy is ’t die daer een horen heeft
Der zaligheid ons op-gherecht,
In ’t huys van David zijnen knecht:
Gelijck hy door zijn heil’ghen
Propheten mond voortijds gesproken heeft,
Dewelcke van den aenbeginn’
Der weereld-en-der-eeuwen zijn geweest.
2.
Tot een verlossingh uyt ’t geweld [2]
Van onz’ vyanden, uyt de hand
Van alle die ons haet’lick zijn.
Op dat hy onze vad’ren zou
Genaedigh zijn: en dat hy dacht
Aen zijn verbond en heil’gen eedt,
Dien hy aen onzen vader,
Aen Abraham, zwoer: om ons toe te staen,
[p. 523]
Dat wy uyt onzer vyands hand [3]
Verlosset en bevrijdet zouden zijn:
3.
Om hem te dienen zonder vreez’,
In heil’gheid en gherechtigheid,
Voor hem, all’ onzes levens tijd.
En ghy kleyn kind zult een Propheet
Des Alderhooghsten zijn ghenaemt:
Want ghy zult voor het aenghezicht
Des Heeren gaen, ten eynde
Dat zijne weghen mochten zijn bereydt.
Op dat aen zijn volck wetenschap [4]
Des heils en zaligheids gegeven wiert,
4.
Tot quijtscheld’ van all’ haer misdaed,
Door ’t medelijdens inghewant
Van onzen God, met welck dat ons
Den op-gangh uyt der hooghten heeft
Bezocht; op dat hy haer verscheen,
Dewelcke daer in duysternis
Zijn blindelingh gezeten,
En in de doncker schaduw’ van de dood:
Op dat hy onze voeten zou [5]
Bestieren op den rechten vrede-wegh.
Luc. I: vers 46.
MYn ziel maeckt groot den Heer,
Mijn geest die is verheught,
In God mijn Zalighmaecker;
Om dieswil dat hy heeft
Gezien de ned’righeid,
[p. 525]
En leegheid van zijn dienstmaeght.
2.
Want ziet, van nu voort-aen [2]
Zoo zal my elck gheslacht
Wel-gheluckzaligh houden.
Want veel groots heeft hy my
Gedaen, die machtigh is:
En heiligh is zijn naeme. [3]
3.
En zijn barmhertigheid
Die is van ’t een gheslacht
Tot ’t ander, over yder,
Die hem van herten vreest.
Hy heeft een krachtigh werck [4]
Gedaen door zijnen arrem.
4.
Hy heeft ’t hooghmoedigh-volck
In hares hert gedacht
Verstroyt: hy heeft de machtigh’ [5]
Van haere throonen af-
Getrocken: en hy heeft
De ned’righ’ op-geheven.
5.
Hy heeft die hongh’righ zijn [6]
Met goed’ren op-ghevult:
En hy heeft bloot en ledigh
De rijcke wegh-ghestiert.
En hy heeft Israël [7]
Zijn dienstknecht opgenomen.
6.
Op dat hy eeuwighlick
Gedacht aen zijn genaed’:
Als hy tot onze vad’ren
Eertijds gesproken heeft:
Tot Abraham zijn knecht,
En voorts tot zijnen zaede.
[p. 527]
Luc. 2: vers 29.
NU laet ghy, Heer, uw knecht
In vre’e gaen, nae uw woord.
Want mijne oogen hebben
Uw zaligheid gezien,
Die ghy u hebt bereydt, [2]
Voor ’t aenzicht aller volcken.
2.
Een licht gestelt tot licht
Der Heid’nen, en tot eer
Van Isr’el uwen volcke.
’t Gebedt onzes Heeren Iesu Christi. |
Matth. Capitt. 6.
O Onze Vader, die daer zijt
In hemel; dat geheilight zy
Uw naeme: dat uw rijck toekomm’,
[p. 529]
Uw will’ geschiede op der aerd’
Gelijck ’t in hemel werd gedaen:
Verleent ons doch onz’ daegh’licks brood.
2.
Scheldt onze schulden quijt, als wy
Quijt-schelden die ons schuldigh zijn.
En leydt ons in verzoeckingh niet:
Verlost ons van den quaeden, Heer:
Want uw is ’t rijcke, en de kracht,
De heerlickheid in eeuwigheid.
[p. 531]
Symbolum Apostolorum, dat is, een kor-
te Belijdenisse des waren Gheloofs. |
Op de wijze van den xxiij. Psalm.
’k GEloof in God den Vader, Heer almachtigh,
Den Schepper van den hemel ende aerde:
In Iesus Christ, zijn een’gh-geboren Zone,
Onz’ Heer, die van den Heil’gen Geest ontfangen,
En uyt de maeght Maria is geboren,
Gele’en heeft onder Pontius Pilatus:
2.
Die daer ghekruyst, gestorven is, begraven,
En die daer neder is gedaelt ter hellen:
Die wederom ten derden daegh’ gherezen
Is van den dooden: en is naer den hemel
Om hoogh gevaren, daer hy is gezeten
Ter rechter-hand Gods, zijn almachtigh Vader:
3.
Van waer hy eenmael wederom zal komen,
Ten oordeel van de levend’ en de doode.
’k Geloove in den Heil’ghen Geest; ’k geloove
Een algemeine Christelicke Kercke,
Quijt-scheld’ der zond’, opstandingh van den vleesche,
En eindelick een eeuwigh leven. Amen.
Einde der Psalmen ende Lof-zangen. |
[Einde van de paralleltekst]
Een kort Ghebedt voor de Predikatie,
door Ian Uytenhove. |
O Godt die onse Vader bist,
Door Iesum Christ,
Geeft uwen Geest ons algemeyn,
Die ons ter waerheydt leyde:
Verhoort ons doch tot deser stont,
Opent den mondt Uws Dienaers,
Dat hy u woort reyn,
En vrymoedigh verbreyde:
[pag. 533]
Daertoe, O Heer, genadighlick,
Opent ons hert end’ ooren,
Dat wy dat hooren vlijtelick,
End’ trouwelick bewaren,
Op dat wy mogen vruchtbaerlick,
U lof altijdt verklaren.
Verduytscht door P.H.
VAder Almachtigh, wijs, end’ goet,
Die regeert al u Creaturen,
t’Onsen zegen u handt op doet,
End’ spijst soberlick te dees uren
Ons, en al die uwen naem vuren:
Maer onse zielen voedt doch meest
Met u woort, dat eeuwigh sal duren,
Op dat u recht dient onsen geest.
AMEN.
Eet end’ drinckt heughlick: Maer gedenckt
Dat het u Godt uyt liefden schenkt.
Dancksegginge na den Eten. |
WY dancken u eeuwige Vader,
Van u weldaden vroegh en laet,
Ons buygende voor u te gader:
Misdeden wy door overdaedt,
Het is ons leet,vergeeft ons ’t quaet,
In uw’s Soons Naem bidden wy u,
Met sijn gebedt, na uwen raet,
Verhoort ons uyt genaden nu.
Onse Vader, &c.
Gedanckt zy Godt van sijner deught,
Die ons dus voedt, end’ oock verheught.
[pag. 534]
Dit is het Geloove door Jan Uytenhove over-geset. |
WY gelooven in eenen Godt alleyn,
Schepper des Hemels end’ der Eerden,
Onser aller Vader gemeyn,
Die ons laet sijne kinders weerden.
Hy wil ons altijdt geneeren,
Lijf en ziel oock wel bewaren,
All’ ongheval wil hy weeren,
Geen leedt sal ons tegen-varen:
Hy sorget voor ons dagh ende nacht:
Het staet alles in sijner macht.
2.
Wy gelooven in Christum al ghelijck,
Sijnen Soon en onsen Heere,
Erfachtigh in sijns Vaders Rijck,
Ghelijck Godt van macht ende eere,
UytMarien der Maeght zade,
Ons een ware mensch gheboren,
Door Godts Geest uyt louter g’nade.
Voor ons door de sond’ verloren,
Aen’t kruys gestorven, ende gheleydt
In’t graf tot sijns doodts sekerheydt.
3.
Ten derden dagh om onser g’rechtigheydt,
Van den dooden is opghestanden,
Door ’s Vaders kracht end’ heerlickheydt
Lossende ons uyt ’s vyandts banden,
Is ten Hemel op verheven,
Van der aerd’ in ’t openbare:
Sit Godts rechter-handt beneven:
Voor ons een recht Middelare,
Van waer hy ten eynd’ oock komen sal,
Richten levend’ end’ dooden al.
[pag. 535]
4.
Wy gelooven in den Heylighen Gheest,
Godt met den Vader end’ den Sone,
Die ons troost end’ maeckt onbevreest,
Ende verciert met gaven schoone:
Alle Christenheydt verheven,
Tot recht’ eenigheydt begeven,
Welcker de sond’ werdt vergeven,
Dat vleesch sal noch weder leven:
Naer desen jammer is nu bereydt
Ons een leven in eeuwigheydt.
De Hymnus: Christe qui Lux es & Dies. |
Oft: Op de wijse van den C. Psalm.
CHriste die daer zijt dagh en licht,
Voor dy is, Heer, verborgen nicht,
De Vaderlicke lichtes glants,
Leert ons den wegh der waerheyt gants.
Wy bidden dijn Godtlicke kracht,
Behoedt ons Heer in deser nacht,
Bewaert ons, Heer, voor allen leydt,
Godt Vader der barmhertigheydt.
Verdrijft den swaren slaep, Heer Christ,
Dat ons niet schaed’ des vyandts list,
Dat vleesch in tuchten reyne zy,
Zoo zijn wy veler sonden vry.
Soo ons’ oogen slapen by ty,
Laet ons’ herten waken tot dy:
Beschermt ons Godes rechter-hant,
End’ lost ons van der sonden bant.
Beschermt, Heer, al de Christenheydt:
Dijn hulp altijdt zy ons bereydt,
Helpt ons Heer, Godt, uyt aller noot,
Door dijn heyl’ge vijf wonden root.
Gedenckt, Heer, op den swaren tijt,
Daer met ’t lijf seer strengh werdt bescrijt,
De ziele die ghy hebt verlost,
Die geeft, Heer Iesu, dijnen troost.
[pag. 536]
Godt Vader zy lof, eer end’prijs,
Daer toe oock sijnen Sone wijs,
Des Heyl’gen Geestes goedigheydt
Van nu tot in der eeuwigheydt.
A.
| AEnsiet, Heer, ’t recht van uwen knecht. | xvij |
| Alle ghy knechten des Heeren. | Cxxxiiij |
| Alle volck ghemeyn. xlvij |
| Als een hert gejaeght, O Heere. | xlij |
| Als Godt Zyons ghevang’nen al. | Cxxvj |
| Als ick met swaer kruys ben beladen. | Cxx |
| Als ick roep, Heer, hoort mijn stem. | Lxiiij |
| Als ick roep, verstaet mijn reden. | Lxj |
| Als ick u bid, opent u ooren. | iiij |
| Als ons de noodt overvalt krachtigh. | xlvj |
| Als wy aen dat water tot Babel. | Cxxxvij |
B. |
| BEwaert my, Heer, weest doch. | xvj |
| Bewaert, O Heer, mijn recht. | xxvj | |
|
C. |
| COmt laet ons blijd’ zijn in den Heer. | xcv | |
|
D. |
| DAncket den Heer, seer hoogh. | Cxviij |
| Dancket Godt nu opentlick. | Cxxxvj |
| Dancket Godt, want hy is vriendelick. | Cvj |
| De Heer heeft ghesproken tot. | Cx |
| Den lof end’ prijs gantsch over al. | Cxj |
| Des boosdoenders wille seer quaet. | xxxvj |
| De Dwaes die spreeckt in sijn herte seer. | xiiij |
| De Dwaes die spreekt in sijn herte seer. | Liij |
| De aerd’ is onses Godts voorwaer. | xxiiij |
| De Hemelen seer klaer. | xix |
| De Heyd’nen zijn in u erfdeel ghevallen. | Lxxix |
| Die in Godes bewaringh sterck. | xcj |
| De Koningh sal seer zijn verheught. | xxj |
| Die niet en gaet in der Godtloosen. | I |
| Die op den Heere vast betrouwen. | Cxxv |
| Doe Israel Egypten-landt verliet. | Cxiiij |
| Doet ons bystant, ’t is meer dan. | xij |
[p. 537] |
| E. |
| EEn Koningh is de Heer. | xcvij |
| Een yeder mort tot desen tijden. | Cv | |
| | G. |
| GEdenckt doch des Davids, O Heer. | Cxxxij |
| Gelooft zy Godt mijn troost. | Cxliiij |
| Ghelucksaligh is de mensche die leeft. | Cxix |
| Ghy hebt my, Heer gantschlick. | Cxxxix |
| Ghy Herder Israels wilt hooren. | Lxxx |
| Ghy Hemelsche creaturen. | Cxlviij |
| Ghy Heidenen looft t’saem den. | Cxvij |
| Ghy kind’ren die den Heer dient vry. | Cxiij |
| Ghy menschen al, hoort end’ wilt doch. | xlix |
| Ghy Princen end’ghy Heeren. | xxix |
| Ghy Raets-Heeren, laet my doch. | Lviij |
| Ghy zijt geweest ons toevlucht. | xc |
| Ghy zijt, Heer, met u volck nu te. | Lxxxv |
| Ghy volckeren des aerdttijcks al. | C |
| Godt die der Goden Heer is. | L |
| Godt heeft sijn huys vast gegrondet. | Lxxxvij |
| Godt is in de vyerschaer gheseten. | Lxxxij |
| Godt is in Iudea seer wel bekent. | Lxxvj |
| Godt is mijn licht, ’t welck my. | xxvij |
| Godt is nochtans troost’lick end’. | Lxxiij |
| Godt regeert, zijne met eeren. | xciij |
| Godt verhoort u ghebedt dat ghy. | xx | |
| | H. |
| HEer, die my dus langh hebt. | Lxxxviij |
| Heer, die ons hebt verstooten al. | Lx |
| Heer, ick wil u uyt ’s herten grondt. | ix |
| Het zijn heerlicke dinghen. | xcij |
| Heer uw’ wonder-wercken verkoren. | xliiij |
| Hoe komt dat ghy, Heer, wijckt van ons. | x |
| Hoe komt dat ghy ons verstroyt. | Lxxiiij |
| Hoe langh hebt ghy besloten, Heer. | xiij |
| Hoe lieflick, O Heer, end’ hoe reyn. | Lxxxiiij |
| Hoe seer dat mijn ziel is ghequelt. | Lxij |
| Hoe veel is des volcks, Heer. | iij | |
| | J. |
| ICk betrouw’op Godt met herten. | xj |
| Ick bid u helpt my, O Godt goedertier. | Lxix |
| Ick danck u Heer, uyt ’s herten gront. | Cxxxviij |
| Ick heb den Heer lief, want hy heeft. | Cxvj |
[pag. 538]
Ick heb mijn stem opgheheven. | Lxxvij |
| Ick roepe Godt met herten aen. | Cxiij |
| Ick roep u Heer aen in noodt. | Cxij |
| Ick sal Godt mijnen Koningh prijsen. | Cxiv |
| Ick sal u lieven end’ dienen. | xviij |
| Ick sprack ick woude, zijnde wel. | xxxix |
| Ick stel op u vast mijn betrouwen. | xxxj |
| Ick wil, zijnde verblijdt. | xxxiiij |
| In de heylighe Stadt voorwaer. | xlviij | |
| | L. |
| LAet nu Godt ghepresen zijn. | CL |
| Looft Godt, het zijn heerlicke. | Cxlvij |
| Looft nu vry onses Godts Naem. | Cxxxv | |
| | M. |
| MEn looft u Heer, met stemmen reyne. | Lxv |
| Men mach nu wel seggen in Israel. | Cxxiiij |
| Mijn Godt voedt my, als mijn Herder. | xxiij |
| Mijn hert hef ick tot u, Heere. | xxv |
| Mijn hert is, Heer, in groot eenvout. | Cxxxj |
| Mijn Hert is, O Heer, recht bereydt. | Cviij |
| Mijn hert wil nu een seer schoon. | xiv |
| Mijn hoop stel ick op u ghestadigh. | Lxxj |
| Mijn ziele wilt den Heer met. | Ciij | |
| | H. |
| NA dat ghy, Heer, my hebt bevrijdt. | xxx |
| Na dat ick langhen tijdt hebbe. | xi |
| Neemt mijn saeck aen, wreeckt. | xliij |
| Niet ons, niet ons, maer u behoort. | Cxv | |
O. | | O. |
| O Heer almachtigh helpt doch. | Liiij |
| O Godt, geen Godt heb ick dan. | Lxiij |
| O Godt, ghy die Godt zijt der wraken. | xciiij |
| O Godt, op wien mijn hope staet. | Lxx |
| O Heer, ghy zijt mijn sterckte krachtigh. | xxviij |
| O Heer, ick ben van mijn vyanden. | Lix |
| O Heer, mijn roem end’ eer ghepresen. | Cix |
| O Heer, opent my uw’ ooren. | Lxxxvj |
| O Heer, wilt mijn gebedt verhooren. | Lv |
| O mijn Godt wilt my nu bevrijden. | Cxl |
| O mijn volck wilt mijn leeringh nu. | Lxxxviij |
| Onse Godt die is een Koningh. | xcix |
| Onse Godt zy ons nu genadigh. | Lxvij |
| Ontferm u Heer, ontferm u over. | Lvij |
| [pag. 539] |
| Ontfarmt u mijns die nu benauwt. | Lvj |
| Ontfermt u over my arme sondaer. | Lj |
| O onse Godt end’ Heer seer hoogh. | viij |
| Op u hoop ick, Heer, t’allen tijden. | vij | |
| | Q. |
| QUelt u daer met niet, soo ghy in. | xxxvij | |
| | S. |
| SAligh is hy bevonden. | Cxxviij |
| Seght ghy Tyran waer op ghy. | Lij |
| Siet hoe sijn end’ lieflick is t’allen. | Cxxxiij |
| Singht den Heere bly. | Lxxxj |
| Singht den Heer in den gantschen. | Lxvj |
| Singht een nieuw Liedt den Heere. | xcvj |
| Soo Godt niet selfs dat huys. | Cxxvij |
| Soo haest als ick hoore spreken. | Cxxij |
| Staet op Heer, toont u onvertsaeght. | Lxviij | |
| | T. |
| TOt den bergen hef ick op mijn. | Cxxj |
| Tot u, Heer, mijn oogen hef ick. | Cxxiij |
| Twist, Heer, met mijn twisters. | xxxv | |
| | V. |
| VAn der jeught aen hebben sy. | Cxxix |
| Van des Heeren goetheydt sal ick. | Lxxxix |
| Van Godts goetheydt end’ oordeel. | Cj |
| Verhoort, O God, mijn woorden. | v | |
| | W. |
| WAerom raest dat volck met. | ij |
| Waerom verlaet ghy my, mijn Godt. | xxij |
| Weest nu verheught al ghy. | xxxiij |
| Wel aen mijn ziel, ghy moet Godt. | Ciiij |
| Wel hem die altijt is begeven. | Cxij |
| Wel hem die recht oordeelt. | xlj |
| Wel hem, dien sijn misdaet. | xxxij |
| Wel op mijn ziel wilt nu prijsen. | Cxlvj |
| Wie is ’t die sal woonen eenpaer. | xv |
| Wilt doch niet langer swijgen. | Lxxxiij |
| Wilt doch u gericht overgeven. | Lxxij |
| Wilt een nieuw Liedt den Heere. | Cxlix |
| Wilt Godt lof end’ eere geven. | Cvij |
| Wilt in uwen toorn ghestadigh. | xxxviij |
| Wilt my niet straffen Heere. | xj |
| Wilt mijn gebedt, Heer, verhooren. | Cij |
| Wilt mijn gebedt, O Heer, verhooren. | Cxliij |
[pag. 540]
Wilt onse Godt een nieuw Liedt. | cviij |
| Wt de diepten, O Heere. | Cxxx |
| Wy dancken u Godt end’ Heer. | Lxxv | |
Register van de Psalmen diemen singht op eenderley wijse. |
| Den | Psalm | 5. ende | 64. |
| Psalm | 14. | 53. |
| Psalm | 17. | 63. 70. |
| Psalm | 18. | 144. |
| Psalm | 24. | 62. 95. 111. |
| Psalm | 28. | 109. |
| Psalm | 30. | 76. 139. |
| Psalm | 31. | 71. |
| Psalm | 33. | 67. |
| Psalm | 36. | 68. |
| Psalm | 46. | 82. |
| Psalm | 51. | 69. |
| Psalm | 60. | 108. |
| Psalm | 65. | 72. |
| Psalm | 66. | 98. 118. |
| Psalm | 74. | 116. |
| Psalm | 77. | 86. |
| Psalm | 78. | 90. |
| Psalm. | 100. | 131. 142. |
| Psalm | 117. | 127. |
| Psalm | 140. Op de | Wijse van de thien Geboden. |
|
