Michael Verweij
Carmina varia selecta
Lex bibliothecaria
VOS qui surripitis libros, cruciatis et illos
vastatis penitus, tam bene diruitis,
vos, me audite precor cupientem scribere legem,
vivere si vultis, si lubet, incolumes!
Primum qui nequit hic linguam ventremque domare,
semper edit, loquitur, verberibus taceat!
Ardentis flagrans vitandus rumor amoris:
haec loca sacra tibi numne popina patens?
Dein si cuique placet Plini convertere dicta
Maioris culte Belgica verba bona,
proscindat ferro libros findatque securi,
dilaceret totos, mutilet, ense secet!
Si non Plinium amas, placide conside quiete:
absit et horribilis linea rubra libris.
Sunt photographice qui temptent multiplicare
librum perfracto stirpitus involucro,
mensam qui linquant librorum postea plenam:
terrifice fractos destituemus eos!
Unum quidam adamant adeo speciale volumen,
longius ut dicto tempore contineant,
post chartas sociis abscondant, ianua aperta
clam tollant (retinet propria mensa diu!):
Poeoeco schedulas perfectas scribere mille,
haec, fere amator, erit poena severa tua!
Tu, tortor, cumulas truculente qui reseratos
conglomerasque libros, -cum tibi massa placet-,
barbare, qui caros aufers hinc -dira!- libellos,
surripis, extorquis: sors tibi tanget atrox!
Caecus eris, surdus fies, dein tende lacertos,
in dura e sexto Tartara saeva cades!
Haec mea lex clemens: peccata ulciscitur aeque
humane multans omnia. Vive, vale!
Oirschot, aveto!
ALTA, dic, turris, videas quod omen,
more quae spectas digiti manentis
aurea silvas betulas agrosque
luce nitentes.
Aerea cantas mihi voce laeto
gaudio tangens volucres, at aura
fert sonos plenos memor ad relicta
temporis acti.
Nuntias gestas, mea turris alma,
res, canis vitas veteres recenti-
oribus, clamas ita fausta semper:
Oirschot aveto!
TU licet haud credens umeros sursum videaris
ferre, tamen verum est: iam novus annus adest.
Vidimus albentes cerasos dein poma ferentes,
vidimus aestivas et variare rosas.
Hora fugit celeris: redeat tibi prospera, fausta,
felix, alma quidem, lector amice, vale!
PRAEFATIO
BEATUS ille, lector candidissime,
poeta qui sibi credidit solum dari
negotium ut populo placerent fabulae,
fecisset quas anhelans sanguinem suum
sudansque seque maximopere conterens.
Sic noster auctor primum appellit ad hoc opus
animum suum credens id esse benevolis
lectoribus iucundum, etiam gratissimum,
patienter si proponat hic historiam
Tobaei quam duabus in comoediis
narrarint tam diverse nostri comici
Schonaeus et Vladraccus ille iunior,
ambasque et edat, nam repetita bis placent.
Tum coepit: huc illucque quaerebat libros
has qui comoedias aliaque continent,
de comicorum vitis utilissima.
Quaerebat inde veteribus quae carpta sint
e Plauto et e Terentio, videbat et
recentiores quae paraverint eis
Erasmus, Macropedius et quae invenerint
ipsissimi. Causae necessitudine
arcanae sic coactus -sit mysterium!-
laborat insomnis sudorem fusius
sudans et credens haud quietem vertici.
Sic currit baiulans librorum copiam
struem cumulumque: tergum anhelans flectitur.
Redivivum dixerit quis invictum Herculem!
Si non tulissent auxilii quid plurimi,
fuisset non opus perfectum in pulpito.
Imprimis hic agendae sic sunt gratiae
parentibus, solamen semper qui ferunt
et perfecerunt nunc ut librum traderet
populo senatuique, deinde gratiae
debentur eius promotori IJsewijn
consilii causa necnon pro patientia.
Et Oirschotense nuncupat tabularium
et Lijten neque relictos ceteros velit
amicos, audierunt qui illum saepius
loquentem de Vladraccologia fusius.
Ex illis nominentur apte Toon Van Houdt,
collega, iure Lycius Wolfgang Jenniges,
Antoon Ternier, studuit qui Hebraeis litteris,
fidelis Steven Gysens dulci ex Wasia
qui diligenter legit -magnus est labor!-
libelli portiunculas et comprobat.
Sic tandem opus ducatur in proscenium!
At strident, murmurant qui, grunniunt, fremunt,
clamant et obstrepunt, ut vaccae mugiunt
et hinniunt: adsunt et hic, lector bone,
isti procaces invidique malevoli,
nostrum qui accusant perdidisse tempus et
oleum suum poetam inutilissimum,
potius dicentes oeconomiciora eum
fecisse nugulis his atque gerrulis!
Nunc noster auctor, ut iam diximus prius,
qui credidit opus ut placeret maxime,
id esse negotium unicum suum, rogat
oratque vos, lectores candidissimi,
ut negligatis malevolorum scommata,
qui protulerunt aliquid ipsi doctius
nunquam vel ne coeperunt tale opus quidem.
Orat deinde vos, domini doctissimi, ut
legatis, ponderetis sincere librum
si quid valoris insit, ut patientius
hunc pernoscatis haurientes Tobiae
exemplum ut auctor ipse didicit interim.
At instat prologus: hic ideo sit terminus.
Valete nunc ac si meremur, plaudite!
DULCIUS cantas mihi, turde: gratus
audio vocem gravidam venusti,
audio blandam Venerem canentem
mitis amoris.
Avola caram celer ad fenestram
omnibus dictis, eadem puellae
insciae canta tenereque me dic
dic eam amare.
QUINQUE trabes -non plus superest- cultae reverenter,
at satis est aevo: gaudia prisca monent.
Nate puer, stellae radii lustrant iter altae:
subride nobis, parvule dive puer!
