Gedicht door Samuel Everwijn bij het overlijden van David van Hoogstraten. In David Hoogstratanus: Poëmata. Amsterdam, 1728, p. 443-444.
[p. 443]
D. M. VIRI CLARISSIMI DAV. HOOGSTRATANI, MEDICINAE DOCTORIS, ET POËTAE EXIMII.
TUne sacer vates, Phoebi certissima proles,
Tunce poëtarum lumen, amorque, jaces?
Tene etiam exstinxit dirae inclementia mortis?
In quem debuerat juris habere nihil.
(5) Hei mihi! quod quondam florens, & amablie corpus
Traditur exstructis, igne cremante, rogis;
Hei mihi! qui toto fuerat notissimus orbe,
Victima nunc orci nil miserantis erit.
Cur vatum custos, & carminis auctor Apollo
(10) Hunc vatem extremum sibit obire diem;
Cur medico medicam medicorum cura, paterque,
Quum potuit certam ferre, negavit opem.
Quod tibi nunc dotes animi, quid pondera rerum
Prosunt, facundo quae gravis ore dabas;
(15) Quid tibi nunc candor, multaeque scientia linguae,
Quid tibi nunc virtus, ipse quid artis honos,
[p. 444]
Quid tibi nunc doctas docuisse fideliter artes,
Principibus prodest quid placuisse viris?
Scilicet hoc pretium duri, longique laboris,
(20) Hi fructus, haec te munera sola manent,
Non eris ignotus, nullaque urgebere nocte,
Donec erit tellus, & feret imber aquas:
Tunc opus exactum, vigilataque camina spernent,
Cum poterunt homines non meminisse sui.
(25) Lugeo te lacrymans, lugeris ut omnibus aeque,
Mors quod Iö de te saeva Triumphe canit.
Mors erit haec nobis inconsolabile vulnus,
Quamvis hoc monitus, consiliumque vetent;
Quae mihi, quae cunctis sincera voce dedisti,
(30) Et nobis memori mente reposta manent.
Nec stirps, nec proavi, nec nomina clara repellent
Spicula, dum valida mors vibrat illa manu.
Haec data lex homini est. Sunt prudentissima verba,
Quae tua mittebat dextra legenda mihi:
(35) Cum meus e medio sublatus avunculus esset,
Quem dolui, & dempto fine dolebo virum.
Altera, u nunc es, pars, dilectissime, luctus.
Moeremque licet mitiget ipsa dies;
Conquerar, hunc sola positurus morte dolorem,
(40) Quod nimium sero te mihi nosse datum est.
