Joannes Derramoutius: Querela pacis. Amsterdam (Fredericus Klinckhamer) 1667.
Uitgegeven door dr. A.J.E. Harmsen, Universiteit Leiden
[fol. A2r]
QUERELA
PACIS.
[Typografisch ornament]
AMSTELODAMI, Pro FREDERICO KLINKHAMER,
M. DC. LXVII.
[fol. A1v: blanco]
[fol. A2r]
QUERELA
PACIS.
SI quis adhuc, Batavi, sensus sit pacis ademptae,
Et nondum totis excidit ex animis.
Si qua Britannorum tetigere pericula gentem,
Si portenta Deûm, si fera paena movet.
(5) Audite hos gemitus, vultu dum maesta madenti,
Et scelera, & caedes, & mala bella queror.
Pax ego, caerulei quam pulsavêre Britanni,
Et jam Battavico non bene nota solo est:
Pax ego, quam leges, quam civica jura sequuntur,
(10) Quae sibi maturâ consoluêre fugâ.
Dum furias horrent vicini Martis, & arma
Et quae plura ferox damna Gradivus habet.
Dum vigui, dum tuta fui, viguistis & urbes
Sensistisque meae dona beata manus.
(15) Cunctaque sensistis, pleno que candida cornu
Copia dat sortis luxuriantis opes.
Lignea tum pingues rumpebant horrea messes,
Exiguo, fruges terra, labore dabat.
Munera tum Bacchi gravidis innata racemis
(20) Uberius solito conspiciebat ager.
Nunc cecidi, longumque premor, cecidistis & urbes,
Gloriaque, heu! quondam, vestra, sepulta jacet!
Dum furit insani metuenda licentia ferri,
Viscera vestra; meae dilaniantur opes.
(25) Ligneaque exiguae vix complent horrea messes,
Et multo fruges terra labore negat.
Raraque nunc Bacchi raris, innata, racemis,
Munera, dat sterili consita vitis humo.
[fol. A2v]
Omnia sic mecum tristantur, & omnia lugent,
(30) Quae modo laetitiae signa dedêre suae.
Et tu, Relligio, canos lacerata capillos,
Quid tibi nunc animi? quid tibi mentis inest?
Non divûm veneranda scatent altaria donis,
Inficit aut sacros victima sacra focos.
(35) Nec prece, thuricremas quisquam procumbit, ad aras,
Ut placet, faciles, in sua vota, deos:
Sed pedibus miles divûm proculcat honorem,
Atque uno ducit sacra, profana, loco.
O! si caelicolûm tangant mortalia mentem,
(40) Dentque locum precibus numina magna meis!
Testor adeste, audite mei monumenta doloris,
Quos columus tanta pro pietate, Dii.
Magne pater, custosque hominum, tutelaque caeli,
Quique regis nutu caerula regna tuo.
(45) Vesta parens, veneranda parens, tua numina testor,
Tu miseris, promptam (nam potes) adfer opem
Dum furit, & saevum quassat Bellona flagellum
Exitium Batavis Brittonibusque ferens,
Quot scelerum facies, horrendaque nomina surgunt
(50) Utque sua miseros perditione premunt.
Vester honos agitur, caelestia numina, vestrum est,
Bellonae vestro pellere ab orbe malum.
Diruta Marte jacent pariis suffulta columnis,
Templa, ruinosas occulit herba domos.
(55) Horret ager, maerent sylvae, tristesque Coloni
Direptas frustra collacrymantur opes.
Dura Monasterii nuper cum praesulis arma
Saevirent, Batavum concuterentque solum.
Expectata, avidi rapiebant, farra, latrones,
(60) Et messem hostiles diripuere manus.
Balantes oviumque greges, armenta boumque,
Ut passim in pratis tum cecidêre suis?
[fol. A3r]
Non aliter saevire solet cum dentibus atrox
Irruit in stabulum, dilaniatque, lupus.
(65) Tunc, ô Phaebe tuae, tristes abiëre sorores,
Invitaeque suos deseruêre lares.
Squallida Barbaries rigidos inculta capillos
Impulit errantes per loca senta deas.
Cumque Camaenarum jam vix vestigia restent,
(70) Haec delere suo nititur imperio.
Dii meliora piis erroremque hostibus illum,
Quêis sordent Clarii numina docta chori.
Nam nisi jam Batavi Phaebum mirentur amentque
Exulet atque fugae quaerat in orbe locum.
(75) Impie Mars, quae tanta Deûm te duxit in orbem
Ira, quid hoc terrae commerûere malum?
Non nigra Tisiphone, aut colubris praecincta Megaera
Saevit in humanum, tam furiale, genus.
Tu facis ut patrum ulciscentes funera, nati
(80) Horrida, deposito bella timore novent.
Ultricesque gerant animis crudelibus iras
Et pergant ipsam non timuisse necem.
Accusant viduae superos, fata impia clamant
Seque maritorum funera velle sequi.
(85) Tu tamen, ô tantis nequaquam mota querelis
Anglia, praefracta praelia mente moves.
Et cum caelestes toties jam spreveris iras,
Quis furor est, poenas conciliare sibi?
Prima Ceres docuit non haec sibi bella placere,
(90) Iratà fruges detinuitque manu.
Quae rerum facies quam formidabilis horror,
Cum caderent longâ corpora torta fame?
Mox Lachesis pestem vestras immisit in oras,
Atque incredibili strage timenda fuit.
(95) Insuper Oceani Londini clade superbus,
Attritas Rector debilitavit opes.
[fol. A3v]
Ille sibi ereptum doluit sine vindice sceptrum,
Cum Batavis Anglum bella pararet ebur.
Ultor at insanis Londini tecta favillis
(100) Praebuit, & flammis Mulciber ipse suis.
Damna tamen Martis taceo, regumque ruinas,
Et captivorum tristia fata virûm.
Ecce rogant pacem sparsis per colla capillis
Sollicitae matres, sollicitaeque nurus.
(105) Ecce rogant miseri quos jam tot mensibus urget
Squallentes tristi carcere dira fames.
Denique magnorum paci intercessio regum
Supplicat, occlusas pandite, quaeso, fores.
Pandite, sic redeant Saturni secula, sic vos,
(110) Sic beet assiduâ copia larga manu.
Nec Mahumedanae crescentia cornua lunae,
Obfuscent vestrum, diminuantve jubar.
Jungite Christicolae communes jungite vires,
Deque Othomamigenûm caede, triumphus ear.
(115) Tunc ego non dubiis vobis pax obvia signis,
Laeta triumphanti carmina voce canam.
Victorumque Comes, festis redimita corymbis,
Candida de lauro serta virente geram.
O! utinam roseis vehat hoc aurora quadrigis,
(120) Narret & Odrysiis fixa trophaea jugis.
Annue, magne pater, tuque ô Patris unica proles,
Et facite optatis pondus inesse meis.
Sic aris suus adsit honos, redeatque Deorum
Cultus, & Astraeae pristina sacra Deae.
