Het Voorburghs snoep-reysje

Het Voorburghs snoep-reysje. ca. 1675.
Uitgegeven door Marti Roos
Red. dr. A.J.E. Harmsen, Universiteit Leiden.
Ceneton119750 — Ursicula
In deze uitgave zijn evidente zetfouten gecorrigeerd en gemarkeerd met een asterisk.

[p. 1]

HET

VOORBURGHS

SNOEP-REYSJE,

Of Klught,

VAN’T

Gestoorde Paertje.

Den tweeden Druck, vermeerdert en van nieuws
oversien, van veele grove fouten verbetert.

[Houtsnede: man bedwingt steigerend paard]

Nae de Copye van Amsterdam Gedruckt in ’t jaer,

[p. 2]

INHOUDT.

LAurens Teunisse, een Heerschop in den Haegh, een langen tijd kennis met een Snyers Wijf gehouden hebbende, besoeckt haer, terwijl haer Man uyt was, en noodichtse tot Voorburgh op een Visje tegast. Casueêl komen daer twee Klercken, die haer konden, en wel sagen dat de Wagen niet recht gongh, schrijven aen den eenen sijn Man, ende den anderen sijn Vrouw, een brief, daer sy haer beyde by te Post ontbieden, alsoo de anderen (soo sy schreven) in doodts noot lagen: Beyde quamen sy over, en in plaets van gequetsten te vinden, vonden die t’samen te vreden en gesont, daer toen een hart gevecht van Vrouw tegen Vrouw, en Man tegen Man uyt ontstont, alsoo yder meende door de selve bedrogen te sijn.

PERSOONEN.

LAURENS TEUNISSE, ’tHeerschop.
TRYNTJE, een Snyers Wyf.
JORIS, TEEUWIS,	}	twee Clercken.
WAERT.
JONGE.
ANNETJE, ’t Heerschops Wyf.
SNYER.

[p. 3]

Voorburghs Snoep-reysje.

Laurens Teunisse.

VErandering van spijs, seyd ’tspreeckwoort, maeckt nieuwen appetijt,
’t Is wel een groote geck, die altans sijn kraen in eene ton verslijt:
Want huydendaeghs is’t de manier, soo wat goeye buyrschaep met maelkanderen te houwen:
Jan Neef heeft t’huys vels genoegh, en noch gaet hy evenwel op een ander Leertouwen;
(5) Doch ’t is de mode soo, seyd hy, en daer mee, meent hy, maeckt hy het goet:
Maer als ick de waerheydt sal seggen, ick geloof dat hy ’t uyt enckele spijt doet
Om dat men tot sijnent soo altemet eens komt bontwercken,
En dat hy denckt, mijn Buyrman oock wat, dan gaen wy met eene huyck te Kercken;
Ende sonder liegen, tot mijnent, loof ick, is ’t mee soo gestelt:
(10) Leer om leer, denck ick, en zay oock somtijds in een ander mans velt.
Mijn Snyers buyr-wijf, bloet! dat ’s sulcken brave Basinne,
Sy gaet met de naeldt om, trots haer man, die daer sijn kost by moet winnen;*
’t Is sulck een Schaepje sonder wol, mijn Pols slaetme als ickse sie,
Jae, noyt kom ick by’er, of val terstont voor haer op mijn knie,
(15) Soo heerlijck doet sy haer op: Maer sy isser beleeft by: Want stracx wilse dat ick mijn hoofdt sal opsteecken,
En in haer Binne-kamer komen, om soo mondelingh met haer te spreecken,
’k Heb in langh geen audientie gehadt, doch haer man is stracx uytgegaen,
Soo dat icker eens nae toe wil peuren. Daer komtse juyst selver voorstaen.

Laurens. Trijntje.*

Laur. GOeden dagh Buyr-vrouw, hoe staet de gelegentheydt al? Jou hier soo voor deur te vinden?
Trijnje. (20) Al slapjes, mijn Heer, het kon wel beter sijn, doch men kan de neeringh niet vast binden,
Mijn inkomst is altans seer slecht, ’t zint dat gy hier de laetste mael waert,
Isser met naeyen heel weynigh verdient, en by gevolgh niet veel overgegaert.*
Laur. Uw man, dunck my, heb ick sien uytgaen; Weet gy niet waer nae toe hy ’t heeft genomen?
Trijnje. Nae d’een of d’andere kit, denck ick. Laur. Wel, soo sal hy niet voor tavont t’huys komen.
(25) Want nae mijn voorstaet, soo magh hy de neury wel, en scheydt niet, voor ’t lijfjen is vol.
Trijnje. ’k Wou dat hem de moort stack dien Slet-vinck, en dan is hy noch altijdt als dol,
[p. 4]
Wil alles aen stucken slaen, jae wat voor hem komt maecken en breecken:
En daer magh niet een Molick komen, of ick dien hem wel onder mijn roeken* te steecken,
Sulck een man is’t dan, en wordt noch soo root om sijn kop en stijf,
(30) Dat hy met ’t heele hooft wel sou gaen kruypen in mijn lijf,
Ick hebber sulcken leven mee, jy sou ’t jou leven niet geloven:
Jae, een heelen dagh, kon hy, sou hy wel willen hayre kloven.
Laur. Soo langh hy anders geen quaet en doet, soo komjer noch niet qualijck by toe.
Trijntje. En evenwel, om de waerheyt te seggen, ick ben hem al vry wat moe:
(35) Want altijd sijn selven soo met een dingh te behelpen, dat wil soo qualijck lucken.
Laur. Jae, ick hoor wel, hy krouwt soo diep niet, als het jouw wel komt te jucken:
Ten is dat eyer eeten niet, komt kleetje an, ick sal vast voor uytgaen.
Trijntje. Waer nae toe? Laur. Nae Voorburgh, daer sel Pos en Pieterman gereet staen,
En van Voor-in houje veul, dan maghje jou lust eens boeten.
Trijntje. (40) Hebje dat in’t sin, Heerschop, soo komtme vry alle daeg soo begroeten.

Joris, en Teeuwis.

Joris. GAntsch bloedt! dien Boer die hadder of, dat was een Fockert van een Vent,
Een van mijn leven, als die, heb ick noch soo liberael gekent,
Twee schoone Lobbens, leghtseme daer, en dat voor een beetje te solliciteren,
Quam hy in sommige Advocaten haer klaeuwen, hy hiel geen van al die witte veeren,
(45) Maer conscientijes halven, heb ick hem aen een goedt man geraen,
Schoon seecker Practisijn nu lest aen mijn huys quam gaen,
En sey, fijn-man, gy bent van Waterlandt, en kent de meeste Boeren,
Alsser weer by uw komen, sentse nae my toe, wy sullense dan lustigh loeren,
En wy sullen t’samen snuyven aen de veest. Wat dunckje, was dat niet een eerlijck man?
Teeuw. (50) Ick kenden al meer sulck slagh, en weeter wel andere deunen van,
Lest wasser een, die wou niet meer als tachtigh gulden uyt een Playdoitje strijcken,
Ick weet niet hoe veel Consulatien, Besognes, Preparatien, Vatacien, Resumptien, Comparitien en diergelijcken.
Hy op de man sijn reeckeningh flantste: Maer doen ’t van de Heeren wierdt getaxeert,
Wiert hem geen vijf en twintig gulden toegeleyt, en hy lustig gereprehendeert:
Jor. (55) Men hoordt sulcke grijpers van ’t Hof te bannen, die komen andere maer een quaye naem te geven,
En dat maeckt dat al de Advocaten soo veel quaets wort toegeschreven:
[p. 5]
Doch de Heeren hebben sommige in’t oogh, daerje wel haest wat anders moght van sien.
Teeuw. Wel, of sy al eens de ses weecken krijgen, souwer dan sulck een wonder van geschien?
Daer vegense haer Poort aen, Maet, dat raeckt niet eens haer kouwe kleeren:
(60) Maer ick meen, dat ick Rechter was, ick sou die Villers wel wat anders leeren.
Daer ’s al beschot voor haer backhuys, sy achten dat soo veel als de Studenten haer bannissement,
Een ses weeckentje, of een Ypekrasje van vijf en twintigh gulden, dat sijnse al gewent,
Ick loof ick ’t wel hondertmael gesien heb, terwijl ick op ’t Comptoir heb geschreven,
En dat ken ickje wel seggen, menigh bloedtje worter gegesselt, die soo veel quaet niet heeft bedreven,
(65) En soo komt het, dat de goeye ende quaye met een sop worden overgoten.
Joris. Gy praet van de Advocaten nu: Maer de Procureurs laetje ongeschoten.
Daer hebje, trouwens, te langh by gewoont, jy soudt qualijck doen, alsje daer te veel van sey.
Teeuw. Neen bylo, dat scheelt mijn niet, soo wel den een, als den ander sijn schelmerey,
Daer sijnder oock al goeyen ende quayen onder, gelijck ’t onder alderhande soorten van menschen gaet:
(70) Nu, elck kent sijn selven, niemant boet voor een ander mans quaet;
Ick laet haer voor’t geen sy sijn, soo wel de guyten als de vromen.
Joris. Dat sijn al praetjes om den thuyn, gy moest op haer saecken selver komen,
In alle-geval ten raeckt jou immers niet, die vroom is, en treckt het sich niet aen.
Teeuw. Maer hoe soeck jy alles soo ten naeukeurighsten te onderstaen?
Joris. (75) Een van mijn vrienden, Maet, isser nu korts te schendigh van bedrogen,
Men seyt dat de Advocaten liegen: Maer ick weet niet wat Duyvel hy niet al hadt uyt sijn poot gesogen,
Om een Obligatie te krijgen uyt de man sijn hant,
Toen hy hem hadde, jae, daer viel niet meer voor te doen, dat briefje bleef wel aen een kant,
En onder wat pretext, dat sal ick evenwel noch swijgen:*
(80) Want ick loof niet, dat icker van reppen sou, of jy sout hem datelijck in de neus krijgen.
Teeuw. ’t Is my even eens, wat, en wie het is, ick heb toch van mijn leven soo veel staeltjes gesien en gehoort,
Dat, dat het van sommige, in sommige plaetsen geschiede, men straftese met de koort:
[p. 6]
Jy kent noch het secreet van de Mis niet, jy bent noch jongh en sult noch wel leeren,
Gaetter maer soo veel Maenden by om, als icker wel jaren by heb moeten verkeeren,
(85) Dan selje wel sien, hoe sommige twee partijyen gelijck dienen, en steecken de boetens in haer sack:
Een paer hondert gulden uyt een Revisie: dat gaet soo al met gemack,
En hondert andere knepen, die de Duyvel niet souw practiseeren,
’k Segh noch, blijft hier maer wat, jy sult noch wel andere dingen leeren,
En vry wat vremder voysen hooren singen. Jor. Voor my ten raeckt my niet,
(90) Of sy valsheyt gebruycken, of niet; alst maer aen my niet geschiet,
Laet wy op dese Lobbens slechts een Beecker gaen setten,
Teeuw. Voor my, ick heb niet te versuymen, of ick most jouw beletten,
Waer slechts na toe? in of buyten de Stadt?
Joris. Ten eersten na Voorburgh, ick heb by Burghje nu korts wat leckers gehadt.

Laurens. Trijntje.

Laur. (95) DAt was een haerigh kosje; ick heb in langh niet beter wesen snoepen,
Die Voor-in was goet. Trijnt. Soo langh ick sulcke Pos heb, wil ick om geen andere roepen:
Ick wil wel bekennen, mijn Man schaft t’huys soo rijckelijck niet op,
De reusel was alleenigh ’t gelt waerdigh, ick laet staen de kop.
Laur. Dat slaetje voor uyt, quam oock wel, alsser maer niet te veel voor wort geschreven:
Trijntje. (100) Voor een handt vol vettekous, wert nimmer meer als een Stoter gegeven,
Tot Amsterdam geeftmen maer een dubbeltje, al looptmen kelder in, kelder uyt.
Laur. Maer daer vindtjese veeltijts verlept, en dan acht ickse niet een duyt,
Als soo een steeck-salaetje vers is, dan ist plaisier daer een ganggetje in te gaen,
Anders ist ongesont, en men haelter licht een seer hooft van daen,
(105) Eens ben icker aen vast geweest, Heer! wat was ick verkouwen,
Het slijm liepme de kop uyt, en de Docter sy, ick moestme van sout en suer onthouwen:
Wijn was my oock verboden, ’k wasser heel deerlijck aen vast.
Trijntje. Ick gingh liever op versche Pieterman, als sulcken verlepten goet te gast,
’t Is een moeyelijck dingh, alsmen in Meesters handen moet komen,
(110) En ’t slimste datter van is, watje gebruyckt of eet, jy doet alles met schromen.
En waer men komt men deuchter niet, men heyt met seer-hoofdige luy niet te doen.
Laur. Dat men van sulcke wat souw overkrygen, dat’s niet buyten vermoen,
Kijckt maer een seer oogh aen, jy selt immers het seer naje trecken.
[p. 7]
Trijntje. Souw oock, denck ick, dien bekende dickert sijn Wijf, wel te gast geweest hebben by sulcke gecken,
(115) Die de bellen van onderen dragen. Heer! sy keecker nu korts soo quips uyt.
Laur. Om rondt uyt te seggen, de luy praeten, datse niet veel en stuyt,
En de Man gaet met de huyck te kercken, dat hy als Deecken in’t Horendragers gilde is aengenomen.
Ick heb hem selfs nu korts noch, in een vol geselschap by Moses sien vergelijcken: was dat niet verd genogh gekomen?
Moses had hoornen seyense, soo had hyer mee op sijn hooft.
Trijntje. (120) Dat inde Man sijn presentie? was jy daer niet by geweest, het wiert van my niet gelooft.
Doch daer sijn al meer sulcke Sullen, en alsment haer sey, souwen sy’t noch niet willen weten:
Laur. Daer hebbense gelijck in; want de Duyvel mocht dat soo kunnen op eeten,
My dunckt ’t is al genoegh, dat sy het soo ongemerckt laten doorgaen.
Trijntje. Seecker Man, die jy wel kent, moest nu korts wel wat anders uyt staen,
(125) Hier vriendt, seyer een, doe jy die bootschap, ick sel ondertusschen met jouw Vrouw wat praeten:
Hy wist voorts handt wel, dat het om sijn Wijf te doen was, en noch moest hyse alleenigh laten.
Een ander quam savonts by sijn Dochter, en lieter een in een boom klouteren,
Om dat hy ’t werckje door de vengster sou kunnen aensien, als hy souw sijn aen ’t piejouwteren,
Die Man kon’t in ’t eerst niet geloven, voor hy hadt het selver gesien.
Laur. (130) Ist mogelijck! wie souw kunnen geloven, datter althans sulcke dingen geschien.
Ten sy ick selver inde handelingh wat dee, ick souw menen dat het sproockjes waren.
Trijntje. Daer woont noch een root-haertje in den Haegh, dat stelje wel andere snaren:
Haer Man wil noch al gelettert wezen, en evenwel leyt hyer by t’huys,
En moet dagelijcx om sijn deur met goeye oogen aenkijcken een hoope vuyl gespuys,
(135) Wat souw den bloedt doen? hy isser onder, en gater een glaesje voor drincken.
Laur. Dat gebruy souw my niet aenstaen, al souw ick alles aen stuckent klincken,
Ick loof wel dat mijn Wijf somtijts van d’een of d’ander oock wel krijght een brock of een stuck:
Maer dat ’t oogh niet en siet en deert ’t hart niet, krijghtse wat, dat is haer geluck:
Ick wilje dat wel verseeckeren, dat ick het in mijn presentie niet en souw verdragen,
[p. 8]
(140) En vond ick oock yemandt op den Til, de bootschap, souwen wesen suyvere slagen;
Alles bedectelijck, en statigh inde Kerck, dan bruyt het wat heen,
Dan wordtje voor vroom gehouden, en krijght noch wel een Officy te bekleen.
Trijntje. Jae! daer zijnder soo veel, die niet een Predicatie souden versuymen,
En mee al loopen hincken, Och! datmense eens mocht uytschuymen,
(145) De Kerck raeckte wel half leeg; hoe dun souden de Vroomen daer blyven staen?
Wat souwer al meenigh, daer nu geen vermoeden op is, op den schuym-spaen moeten gaen.
Laur. Kom laten wy hier binnen noch wat gaen sitten, ick selje wel andere Historien vertellen,
Daer die van Floris en Blancefleur niet by te pas komt, noch de verduldige Griselle.

Joris. Teeuw. Waert. Jonge.

Joris. DAts ’t eyndelijck hier, hou, hospes hou. Waert. Alree Mannen. Joris. Hebje noch van dien ouwen hont?
Waert. (150) Ja Vrienden, den oprechten Canis Marinis, die voor thien jaren in sijn bloeysem stont,
Het oprechte t’ Sestigertje, soo goet als by Wijn-kooper is te vinden,
Daer binnen preysense me geweldigh? Teeuw. Wie? Waert. Die Vrienden,
Voor my ick kense niet, al vielicker over heen,
Sy hebben voor de middagh hier een Visje gepeuselt met haer tween,
(155) Het een lijckent een grand Signoor met een Fulpe Mantel, en ’t ander een fraye Burgerinne,
Teeuw. Ken jy haer namen niet? Waert. Neen. Teeuw. Dat kan ick niet wel versinnen,
Een Heerschop met een Fulpe Lap, en daer by een Burgers Vrouw,
Dat ick niet en wist, dat jy een eerlijck Man waert, ick weet niet wat ick dencken souw,
Waert. Wat roert mijn, wie hier komt, als ’t eerlijcke luy schijnen, en sy my wel betalen.
(160) Kom, dat praten en gaet in ’t lijf niet, laet ick jouw vanden verschen eens gaen halen. binne.
Teeuw. Te Duyvel, Joor; Soo ’t mogelijck is, moet ick dat gat eens door sien:
Jor. Alsje dat in’t sin hebt, ken jyse om den hoeck van de deur wel bespien.
Teeuw. By mijn Sieter nae, ’t is Trijntje naest de vergulde Bock, dien Snyer sijn Wijf,
En de Vent is Laurens Teunisse inde Wale straet, naest ’t gestickte lijf,
(165) Wat bruydtmen dien Kockert met de Snyers Wijf op een padt! wie hoorde sulcke streecken,
[p. 9]
En de Vent heeft selver t’ huys genoegh te doen: want dat hy overheyt mach hy wel in’t Gast-huys steecken.
Jor. Jae Vaer, soo gaettetter toe inde Brouwery van de Wereldt, maer is hy sulcken Haen?
Teeuw. Ick heb al meer van sijn Snoep-reysjes gehoort, hy zal op’t lest noch wel voor Stadts Bul uyt gaen:*
Maer daer schietmen yets in, ommer die parten wel te verleeren:
Jor. (170) Alsse die in’t gat hebben, sullense die niet uytkacken, al gingjese driemael daeghs klisteren:
Teeuw. Ick wilder ten minsten mijn playsier van hebben, en een ander eens om lachen doen,
Ick sel een Jongen met twee Brieven afveerdigen, en laten die na den Haegh toe spoen,
En schrijven aen sijn Wijf, dat wil sy haer Man voor ’t laest noch eens spreecken,
Datse aenstonts hier na toe moet komen, ende de Schuyt voort laten af steecken:
(175) En aen haer Man, dat, wil hy haer noch levend’ sien,
Dat hy niet moet komen wandelen: maer datelijck heen vlien.
Jor. Blommer-herten! dat’s aerdigh bedocht, hoe willen sy op malkander staen kijcken?
Teeuw. ’k Quedter wel anders van gat sal gaen, sy sullen malkander als Hoeren en Boeven uytstrijcken,
Gelijckse oock inder daedt sijn. Joris. Raeckense maer niet met malkander in’t haer,
Teeuw. (180) Dan sullense doen, gelijck ’t met Laurens flus alleenigh waer.
Hospes, hou, brenght wat Pen en Inckt, en roept een vande Lappers gesellen,*
Ick sal een briefje schrijven, dat moet hy te Post gaen bestellen,
Jor. Brenght den Hospes eens, en daer mee op ende wegh,
Neemt jy de Pen in de handt, maer schrijft naer dat ickje voor segh.

Monsieur Snyer:
(185) UW Vrouw die is een Mes tot ’t hecht in ’t lijf gesteecken,
Haest uw na Voorburgh toe, wilt gy haer levent spreecken,
De wont leyt noch en gaept, daer is geen stoppen aen,
Den steecker sitter by die ’t haer heeft aengedaen.

Joris. Bon die, noch soo een quant, ’t is stemmigh sonder liegen,
Teeuw. (190) De leugen is sonde, Vaer, hy sel hem maer inden uytlegh bedriegen.
[p. 10]
Me Juffrouw:
UW Man die is geraeckt seer hevigh in ’t gevecht:
Een is ter neer geleyt met hem soo staet het slecht;
Sijn hooft dat hanght hem al, om dat hy gaf de steeck,
Hy kreegh een wack’re Snee, en na ’t noch daet’lijck bleeck,
(195) Ten zy gy herwaerts komt, soo raeckt hy licht niet weg.
Komt ras, en siet het selfs, ’t is waerheyt dat ick segh.

Joris. Puycx puyck, hier Jonghman, weetje waer de gouwe Boeck uythangt, en daer naest een Snyer woont,
Jongen. Ja mijn Heer. Joris. Weetje waer de Wale-straet is: Jongen. Ja.
Joris. Bestelt daer dit Briefje, soo wertje geloont,
(200) Een schellingh met een paertje selder by wesen te winnen,
Jongen. In een groot half uyr, sal ickse beye gaer wel weten te vinnen.
Teeuw. Ackerment wat wil dat een Bataelje geven, my dunckt ick hoor ’t gerommel al aen.
Joris. De Snyer is evenwel ongeluckigh, dat hy met sulck een schot-beest moet te bedt gaen,
Nu hy mach hem met het Lietje van Overbeeck troosten, dat hy eens geestigh op de hoornen gingh maecken,
Teeuw. (205) Ken jy ’t van buyten, soo singh eens op, dan kan icker ook eens aen raecken,
Ick hebber dickmael van hooren praeten: maer nimmer quam’t my ter hant,
Joris. Ick ken soo een Veersje of twee. Teeuw. Singht dan eens op voor de stant.

Joris singht:

ERtijts lacht’ ick, danst en spronger,
Als ick was veel Jaeren jonger,
(210) Maer nu laet ick mijn ooren hangen,
Exaltatus Cornubus,
Nu Jacomijn gaet quade gangen,
Cornua sunt omnibus.

Wijl ick slaef en ploegh heel wacker.
(215) Zaeyt een ander in mijn Acker,
En dat Duyvels weeligh onkruyt,
Exaltatis Cornubus,
Is s’ morgens al vroegh al voor de Son uyt,
Cornua sunt omnibus.

[p. 11]
Teeuw. (220) ’t Komt suyver apropos, soo gaet het daer mee maer: wat dunckje sullense niet al haest moeten komen?
Joris. Ick geloof van jae; want na ick aen de klock heb vernomen,
Soo isser wel soo veel tijdt voor by, datmen gints en weer souw kunnen gaen:
Teeuw. Sy sullen byde hier even schielijck willen wesen, om het werckje terdeegh te onderstaen.
Joris. Houwje stil, daer komt ’t Wijf aen. Annetje. Hey, vollick hey, waer is mijn Man gebleven?
(225) Is hy al doot, seghtme, haesje wat, of is hy nog in ’t leven?
Snyer. Och mijn liefste Wijfje, Hospes, waer isse? isse heel deerlijck ghequetst?
Och! ick ben mijn selven niet, wat komt my noch al over op het lest?
Annetje. Spreeck, honsvot, waer is mijn Man? hoe isser mee?
Waert. Wat weet ick vanje Man, wilj’ hem hebben, loopt hem soecken,
(230) Wat heb ick metje geraes te doen. Snyer. Helpt my niet aen ’t vloecken,
Waer Duyvel is mijn Wijf, vraegh ick? Waert. Wel kijckt het, in haer vel.
Annetje. Soo jy mijn niet en seght waer mijn Man is, ick alles hier in roeren stel.
Waert. Wat, bruydt dan inde Kamer, daer is soo wel, denck ick, den eenen, als den ander;
Want na dat ick dat vollickje ter degen door sie, soo lijckenent wel hoeren en boeven onder malkander.
Annetje doet de Kamer open. (235) Och mijn Alderliefste Man, hebjer oock een ter neer geleyt?
Laurens. Wat neer leggen? wie heyt jouw van ter neer leggen geseyt;
Snyer. Mijn soete Vrouwtje, wie heyt jouw komen steecken met sijn Mes in ’t Lijf?
Wat boosdoender is dat geweest? waer is dien schelm? segh mijn gesuyckerde Wijf?
Trijntje. Ick weet van geen steeck, veel minder van Mes of Degen?
Annetje. (240) Wel, mijn soete Vaer, van wie heb jy een snee inde hant gekregen?
Laurens. Wat snee? wat handt? wie Duyvel het jouw hier gestiert?
Snyer. Schort jouw oock niet met al? of heyt hyje eens gebarbiert.
En is dat het Mes, dat jouw is in het lijf gesteecken?
Annetje. Ben jy dat, staeltje, die ter neer geleyt is? soo sel ick jouw eens anders spreecken.
Sy slaetter op. (245) Jouw uytgebruyde Varcken, daer, verleyt weer mijn Man.
Snyer. Jouw Roffiaen, jouw Hoeren-dop, ick sal jouw den neck breecken soo ick kan,
Daer Duyvel, neemt dat by provisie, en op een ander tijdt sal ickje lubben,
Annetje. en jouw gortig Varcken, sal ick van boven neer in’t water stubben,
Bruyt de Kit uyt segh ickje, en laet mijn Man met vreede gaen,
Snyer. (250) En jouw rae ick, dat jyje voort packt, soo ickje niet aen duysendt stucken sal slaen.

[p. 12]

Joris. Teeuwis.

Teeuw. DOght ick het niet, dat het soo een slagh van Pavye sou geven;
Die Snyer scheen al een Duyvel van een Compeer, hy heyt wel meer gevochten van sijn leeven;
Hy sat hem al redelijck in de vlocken. Joris. Dat gebruy van de Wijven stont oock heel schoon:
Hoe grengsde den een op den ander? Teeuw. Die Pry kreegh al een beetje haer loon:
(255) Maer hoe droevigh wil sy dat aen sommige Cornuytjes van haer Buyren vertellen?
Jor. Gantsch bloet, hoe willen die ophooren, ’k wedt sy wel dencken, begint men hier sulcke snaeren van te stellen
Ist tijdt wy wat voor ons sien; want quamen sommige knepen van ons onder de man,
Men sou al bet hooren dat de Winter kout was. Teeuw. Ick druckten der noch wel eens wat nieuws van.
Jor. Maer weetjewel, datje dan daghwerck soud hebben, alsje aen dat toutje begont te trecken.
Teeuw. (260) Daer sou werck genogh van vallen; doch dan konden sommige in de Wintersche avonden voor een kluchje verstrecken,
En den Drucker kreeger gelt mee, en de tijdt wiert dan niet ledigh gepasseert.
Jor. Gy wilt seggen, een leegh mensch is een Duyvels oorkussen; Maer wilje schrijven, schrijft dat niemant en deert,
Die seyt dat hy wil, moet hooren dat hy niet en wil. Teeuw. Die niet schurft en is, en hoeft hem niet te klouwen.
Doch oordeel jy ’t soo best te wesen, ick salder mijn voortaen seer wel van kunnen onthouwen.
Jor. (265) Wat hoeft men elck een waerheydt te seggen, en de spijckers op haer hooft te slaen.
Teeuw. Op sulcke Snoep-reysjes magh heel wel een bil-slagh staen.
Hier sieje naekt en klaer de parten van de Vrouwen,
Die noyt vernoeght en sijn: Maer veel van snoepen houwen.
De list eens Practisijn; den Horendragers aert,
(270) Wat vuylheyt yemant pleeght, de tijdt het openbaert.

FINIS.

Tekstkritiek:

vs. 12 kost er staat: koost
vóór vs. 19 Trijntje er staat: Trijnje
vs. 22 verdient er staat: verdinet
vs. 28 rocken er staat: roeken
vs. 79 onder er staat: onde
vs. 168 lest er staat: leest
vs. 181 Inckt er staat: Ickt
vs. 199 en 228: weesrijmen