Joan Pluymer (Pluimer): Voorspel, [op Pieter Cornelisz Hoofts Geerard van Velsen en Warenar] vertoond ter openinge van de Schouwburg in Sprokkelmaand 1678. Amsterdam, 1678.
Uitgegeven door drs. G.C. van Uitert
Red. dr. A.J.E. Harmsen, Universiteit Leiden.
Ceneton073550 — Ursicula
In deze uitgave zijn evidente zetfouten gecorrigeerd en gemarkeerd met een asterisk.

Continue
[p. 1]

J. PLUIMERS

VOORSPEL,

Vertoond ter openinge

Van de

SCHOUWBURG.

In Sprokkelmaand. 1678.

[Vignet: fleuron]

t’ AMSTERDAM,
___________________________

By de Weduwe van JOOST PLUIMER,
in de Kalverstraat, in Seneca, 1678.




[p. 2]

VERTOONERS.

                FAAM.
                MOMUS.
                KUPIDO.
                MELPOMENE.
                THALIA.
                MINERVA.

[p. 3]

Aan den

LEEZER.

ALhoewel dit Voorspel gepast is op het treurspel van Geeraard van Velzen, en ’t kluchtspel van Waarenar met de Pot, beide door den onsterffelijken poeët P. C. Hooft, Ridder, Drost te Muiden, &c. gemaakt; om dat die [p. 4] spelen voor d’ aldereerste maal na de opening der Schouwburg vertoond zijn, zo zal het evenwel op eenige daar aanvolgende spelen gepast worden; en dan na de gelegenheid der stoffe, ende maakers zodanig aan het end verandert worden, als de nieusgierigen zullen konnen hooren.


[p. 5]

J. PLUIMERS

VOORSPEL,

Vertoond ter openinge van de

SCHOUWBURG.

EERSTE TOONEEL.

Het Tooneel verbeeld een zeer wellustig landschap
omtrent de berg Parnassus.

DE FAAM.
IK zie de landstreek, daar de wijste letterhelden
Van allen eeuwen af veel wonderen van melden.
Gints rijst tot aan de lucht de hooge Helikon:
Daar vloeit de Hippokreen, de zuivre Hengstebron,
(5) Die Pegasus ontsluit, als hy Auroor doet daagen,
En baant de Zon een spoor voor zijn vergulde wagen.
Hier wordt de wijsheid van Apollo aangekweekt,
Die met zijn helder licht door alle nevels breekt,
En schenkt het aardrijk glans uit zijn doordringende oogen.
(10) Ik kom hier op ’t gebod van Pallas aangevloogen,
Om na Thalia, en Melpomene te zien,
En aan de waereld uit te breiden haar gebien.
        Hier Bazuint de Faam, en spreekt daar na:
Men zal op hoop van vreede, en onder nieuwe wetten,
Tot leerzaam tijdverdrijf, de Schouwburg open zetten.


TWEEDE TOONEEL.

KUPIDO, MOMUS, FAAM.

Kupido, als Pekelharing, en Momus als Kalchas gekleed, komen ter zijde van het Tooneel vol blijdschap uitspringen.

MOMUS.
(15) DAt lieffelijk geluid is my zeer aangenaam,
Zo ik ’t gelooven mag. Maar zacht, daar is de Faam.
[p. 6]
KUPIDO.
Kom onderzoekenwe eens of ’t waarheid is, of logen:
Want ’t is het eerste niet dat zy ons heeft bedroogen.
MOMUS.
Dat’s waar, het geen zy zegt heeft vaak een dubb’le zin.
(20) Ik geef my naar haar toe. Wel, vliegende Bodin,
Wat nieuwigheid is dit, die gy met ronde wangen
Zo heftig uitbazuint? ei help ons uit ’t verlangen;
Wat zal de Schouwburg toch?
FAAM.
                                        De Schouwburg zal voortaan,
Gelijk gy hebt gehoord, voor elk weer open staan.
(25) Maar wat zijt gy voor volk?
KUPIDO.
                                            Wy zijn twee groote Heeren,
Die daaglijks met de Goôn wellustig banketteeren.
Ik dien somtijds dat volk voor meester koppelaar.
Mijn meeste handeling bestaat in lichte waar.
’k Slacht u al dikwils mede in voorbedacht te liegen.
(30) De proeven van mijn konst zijn vleijen, en bedriegen.
Ik ben Kupido.
FAAM.
                                Maar, hoe komt gy dus gekleed
Gelijk een bontekraai?
KUPIDO.
                                        Ik maakte my gereed
Om in een pakhuis, met de jonge maats, te speelen
Voor Pekelharing: maar nu zoeke ik meê te deelen
(35) In d’openbaare vreugd, zo ’t waar is ’t geen gy zegt.
FAAM.
Uw makker wie is dat?
KUPIDO.
                                      Al schijnt hy slecht, en recht,
Hy steekt vol guitery: de kwant heeft wondre streeken:
’t Is Momus, die gy ziet in Kalchas kleed gesteeken;
[p. 7]
Om weêr de waereld door te strijken in die schijn,
(40) En ’t volk te kwetsen met zijn overdekt fenijn.
MOMUS.
Wel ouwe Jongeling, god van verliefde zotten,
Drijft gy de spot met my, die niet en doe dan spotten:
En kentge u zelfs, noch al uw schelmeryen niet,
Als ’t kwaaddoen u ontbreekt, dan leeft gy in verdriet.
(45) Gy die de menschen doet in dart’le lusten branden,
En na de schaduw van een schijnschoon watertanden,
Wat is uw oogwit toch, als gy ’t heelal zo fel
Bestormt, en oproer wekt in hemel, aarde, en hel?
Alleen om al wat leeft in ongeluk te brengen.
(50) Gaatge u niet dagelijks in proozekluchten mengen,
Zeg, wufte bengel? zeg brandstooker? loogenaar?
Om liefde, en logens weêr aan ’t volk in ’t openbaar
Te veilen: en de jeugd t’ontstichten, en t’onteeren:
Daar ik, wanneer ik spot, maar spot, om ’t volk te leeren,
(55) En elk de waarheid zeg; schoon ’t niemand gaarne hoort.
KUPIDO.
Hoe, Momus, is het ernst? my dunkt gy zijt verstoort.
MOMUS.
Gansch niet, Kupido; maar ’k moet u de waarheid zeggen,
Ik ben ’t gewend.
KUPIDO.
                              Gy diende ook zo niet af te leggen,
Indienwe vrienden zijn, en blyven zullen: want
(60) De Schouwburg gaat weêr op: een kolfje na uw hand,
Wanneerwe maats zijn, om u weêr geacht te maaken.
Laat ons malkand’ren niet, maar laat ons and’re raaken.
Wy vinden allebei nu overvloed van werk.
Gy hebt veel opgegaard, tot last van staat en kerk,
(65) En kunt, (’t Tooneelspel wil het schempen best gedoogen)
Weêr ieder eens gebrek doen druipen in zijn oogen.
Mijn blijdschap nadert meê: ’k heb lang daar na gevast.
Zo stil te moeten zijn was my een zwaare last.
Nu strekt me ’t Schouwtooneel een school om vreugd te kweeken.
(70) Ik zal zodanig met mijn toorts die plaats ontsteeken,
[p. 8]
Dat al de jeugd zich van die vlam voele overheerd.
’k Heb meenig braave rol van buitene geleerd;
Waar mede ik ’t jonge goed behendig meen te treffen,
En hun te dwingen om mijn eernaam te verheffen.
FAAM.
(75) Daar wordt een and’re taal gevoerd van hoogerhand:
Men zal van nu voortaan u houden in den band.
Minerva zal terstond hier voor uw oog verschijnen.
MOMUS.
Ja wel, mejuffrouw Faam, gy doet veeltijds verdwijnen
De waarheid, en gy brengt weêr logens in de steê.
(80) Gelijk de weerhaan draait, zo draait uw tong al meê:
Gy wordt wel honderdmaal op eenen dag gebooren:
Uw gansche lijf bestaat in tongen, oogen, ooren:
Uw ouders kent gy niet. ’k Gis dat gehoor en spraak
Uw naaste vrienden zijn. Ja zulk een nieuwe zaak
(85) Hebt gy al weêr gehoort, om onze lust te rooven!
Dat mag uw speelgenood, vergeefsche Vrees, gelooven.
Voor my, ik acht het niet.
KUPIDO.
                                        Ik vrees ’er gansch niet voor:
Het ga gelijk het wil, ik krijg wel licht gehoor.
FAAM.
Gy acht, gy vreest het niet, en durft my schamper schelden!
(90) ’t Is wel: De tijd zal u de waarheid aanstonds melden.
Kupido, wacht u, en gy, spotter, snoer uw tong:
My heugt de tijd wel, dat men grooter meesters dwong.
Minerva gaf my last, dat ik beneên zou daalen,
Om hier Thalia, en Melpomene te haalen,
(95) En dat zy volgen zou. De plaats is hier omtrent.
Weet gy liên waar ze zijn? zo maakt het my bekend,
Ik voeg my derwaarts heên.
MOMUS.
                                          Zy gaan hier achter wandelen,
En hebben, by gebrek van werk, niets te verhandelen.


[p. 9]

DERDE TOONEEL.

MOMUS, KUPIDO.

KUPIDO.
IK sla geensins geloof aan ’t zeggen van de Faam,
(100) En evenwel ik vrees.
MOMUS.
                                          Vreest gy, die door uw naam
De heele waereld kunt, indien gy wilt, regeeren?
Voor deezen stond men ’t toe; nu zou men ’t ons verleeren!
Ei die verandering gebeurt zo lichtlijk niet,
En ’t heeft zijn werk in, eer dat onkruid is gewied.
(105) Ik zal met stemmigheid der goden gonst verwekken,
En, ziende na om laag, noch honderd rimpels trekken
In ’t voorhoofd, dat alleen met schijndeugd is vernist.
Verban de vrees: de vreugd is nader als gy gist.
KUPIDO.
Ik wil dan van die vrees weêr zuivren mijn gedachten,
(110) Terwijl men van de Faam maar logens heeft te wachten.


VIERDE TOONEEL.

FAAM, MELPOMENE, THALIA, KUPIDO, MOMUS.

FAAM.
GY hebt dan ’t hoog bevel van Pallas wel verstaan
Gezusteren?
MELPOMENE.
                        O ja! wy vangen spoedig aan,
En branden innerlijk met hartelijk verlangen,
Om duidelijke last van hooger hand t’ontfangen.
MOMUS.
(115) Dit komt vry onverwacht, en heel op ’t onverzienst’.
Geluk, Godinnekens, met uw aanstaande dienst.
[p. 10]
Wy zijn verheugd, om ’t geen de Faam heeft uitgeblaazen.
Ik zoek u dienst te doen. ’k Ben meê een van die baazen
Die nu eens toonen zal, wat zijn vernuft vermag.
(120) ’t Tooneel vereist een man, als my, van groot gezag.
De spotteryen, en vernuftige genuchten
Zijn zenuwen van ’t spel, en siersels van de kluchten.
Dies zie ik anders niet als gonst van u te moet.
KUPIDO.
O dochters van Jupijn, ontfangt van hem de groet,
(125) Die zich met al zijn magt wil in uw dienst begeeven.
Het volk zal als voor heen in nieuwe vreugd herleeven,
Zo dra ik, met uw wil, mijn voet zet op ’t Tooneel.
Mijn konsten, zo gy weet, zijn overvloedig veel.
En waar men my ontbeert verkouwt de Poëzye.
(130) Mijn handel, die ik drijf, is enkel lekkernye.
Misgun hem dan geen deel, die u zo dienstig is.
THALIA.
U beiden danken wy voor wensch en groetenis.
Wy hebben uwen dienst al meenigmaal van nooden.
Alleen verwachten wy Minerve, en haar geboden.
MELPOMENE.
(135) Daar daaltze, zuster, in de wolken van om hoog,
En geeft deez’ ruime plaats een luister door haar oog.


VYFDE TOONEEL.

MINERVA, MELPOMENE, THALIA, FAAM, KUPIDO, MOMUS.

MINERVA.
SChoon ’t vuur des oorelogs my nacht en dag doet waaken,
En drijft de felle vlam tot ’s hemels hooge daaken:
Zo kom ik evenwel, als koningin der konst,
(140) Het volkrijk Amsterdam vereeren met mijn gonst.
Gy zusters, veel te lang van bezigheên ontslagen,
Krijgt weer gelegenheid om wijsheid te bejaagen.
[p. 11]
Ik kom uit letterliefde alleenlijk na beneên,
Terwijl men ’t Schouwtooneel aan d’ Amstel zal betreên.
(145) Dies heb ik goed gedacht om ’t misbruik te beletten,
Dat ge u gelieven zult te dienen van mijn wetten.
Een ieder luister toe, terwijl ik ze u verhaal:
Dat dan de Schouwburg nooit op godsdienst schempe of smaal,
Noch zich bemoeije met geloof, of kerkgeschillen,
(150) Of leer, of leeven van de leeraars te bedillen.
’t Verwekt maar gramschap, en onlesschelijke haat.
Zy konnen zelf hun twist vereenen. ’t Is een kwaad
Dat ongeneeslijk is, en nimmer goed te maaken,
Wanneer de Schouwburg zich bemoeit met zulke zaaken,
(155) Een oorzaak, dat men ’t spel tot noch toe heeft veracht.
Ten and’ren wil ik ook dat ieder een zich wacht
Om de regeering, of regeerders aan te roeren:
Of iets aanstootelijks op ’t Schouwtooneel te voeren,
Dat stad of staaten raakt. Daar boven wil ik niet,
(160) Dat in het minste iets aan bezondere geschiedt,
Dat spot, of schimp gelijkt. Men laat die laster blijven.
Want zou men elk zijn leed terstond in ’t aanzigt vrijven,
Wie droeg geen teken van zijn mis- of onverstand
Weest gy liên raadsluy. Reikt, die struikelt, eer de hand.
(165) Verlicht door redenen het onverstand der blinden.
Waar is naaukeurige volmaaktheid toch te vinden?
Voor ’t laast, neemt vlijtig acht op alle onnutte taal:
Wikt met omzichtigheid uw zeggen in de schaal
Van maatigheid: ziet toe met woorden, of met daaden,
(170) Die onbehoorlijk zijn, een zuivre ziel te schaaden.
Zo zien wy ’t misdrijf met dubb’le winst vergoên.
Zo zult ge my, u zelfs, en ’t volk het best voldoen.
Dan zal een keurig oog de Schouwburg komen naderen.
Dit is ook ’t inzicht, en ’t begeeren van de Vaderen,
(175) Die ’t Schip bestuuren van het magtig Amsterdam,
De beurs des oorelogs. Een volk van eed’le stam:
Niet die van gierigheid, of blinde haat gedreeven,
Tot voordeel van hen zelfs, tot scha van and’ren leeven,
[p. 12]
Maar die alleenig staan voor ’t alderwaardste pand,
(180) De gulde vryheid van ’t verdaadigd vaderland:
’t Zy dat ze in zoete vreê de burgery regeeren:
’t Zy dat ze in landbestier den oorlogstoom hanteeren:
’t Zy dat ze voor ’t gemeen opzetten goed en bloed:
’t Zy dat ze worstelen door bange tegenspoed:
(185) Wanneer hun vlooten stout al’s aardbooms havens peilen,
En ’t daglicht, daar het rijst, begroeten met hun zeilen:
Waar door oud Amsterdam gekroond is met een schat,
Of ’t goud en zilver in haar schoot geregend had.
Deeze, om noch boven d’eer van and’ren uit te steeken,
(190) Slaan geen bediening af, noch willen ’er om smeeken.
Dat noemt men mannen; die alleen behaagen my;
Die zetten zelf hun stad en amt een luister by:
En toonen, dat ze tot’s lands welstand zijn geschapen:
Wier vaakelooze zorg het volk gerust doet slaapen.
(195) Zo hen de Nijd misprees, die ’t haaten toch verheugd,
Zy schempte maar alleen op d’ongekreukte deugd.
Aan zulke Heeren kan ik mijne gonst nooit weig’ren,
Maar ’k doe hun groote naam tot aan de starren steig’ren.
Dit’s dan de reden, dat ik my hier heb vervoegd.
(200) Een ieder houde zich met mijn bevel vernoegd.
MELPOMENE.
Wy volgen uw geboôn om alles naar het leeven
Met speelers, en sieraad, zijn vollen eisch te geeven:
Maar ’t heeft zijn tijd van doen.
MINERVA.
                                                Dat zulks niet voort kan gaan,
En in zijn volle pracht op vaste voeten staan,
(205) Is my genoeg bekent. Men heeft zich maar te voegen,
Om ieder na de tijd behoorlijk te vernoegen.
Een overwegend oor houdt zich hier meê voldaan,
En aan d’onweetenheid kreunt u daar niet eens aan;
Het werk zal in het kort zich zelven moeten prijzen.
THALIA.
(210) ’t Is waar, de tijd zal best een and’re toestel wijzen:
[p. 13]
Maar ’t haatelijk misbruik, begaan van tijd tot tijd,
Hoe raakt men dat zo dra na ’t wel betaamen kwijt?
Doch zo veel ’t doenlijk is zal ik mijn plicht betrachten.
MINERVA.
Men stoor zich niet aan hen, die buiten reên verachten.
(215) De wijsheid belg zich niet, dat kwaad haar onderdelf;
Zy neem de deugd te baat; want deugd beloont zich zelf.
MELPOMENE.
Een kwâ gewoonte maakt vaak eelt in’s volks gedachten.
MINERVA.
Die moet de reden door de tijd dan weêr verzachten.
THALIA.
Men ziet, hoe min de reên aan dart’le geesten doet.
MINERVA.
(220) De schaamte is weêr een toom voor ’t dartele gemoed.
Dat zal allengskens zich wel laaten overwinnen.
Men pass’ maar vlijtig op, men arbeid’ maar met zinnen,
En maake dat men nooit mijn wil en wetten kreuk’,
Zo blijkt de waarheid weer in Vondels goude spreuk,
(225) Die eeuwig in het hart der dichteren zal leeven,
Gelijkze om ’t oud Tooneel in ’t goud dus was geschreeven:
,, Tooneelspel quam in ’t licht tot leerzaem tijdverdrijf,
,, Het wijkt geen ander spel noch koninglijke vonden:
,, Het bootst de waereld na: het kittelt ziel en lijf:
(230) ,, En prikkeltze tot vreugd, of slaet ons zoete wonden:
,, Het toont in kleen begrijp al ’s menschen ydelheid;
,, Daer Demokrijt om lacht, en Heraklijt om schreit.
MELPOMENE.
Aan uwe voorzorg zijn we op ’t allerhoogst verbonden:
En zullen bouwen op die onbeweegb’re gronden.
THALIA.
(235) Beschut ons met uw schild, bescherm ons met uw speer,
De luwte van uw zijd’ was onze troost wel eer.
MINERVA.
Mijn raad en bystand zal u nimmermeer ontbreeken.
En op dat weetenschap haar hoofd weêr op moog steeken,
[p. 14]
Zal ik u dagelijks verschaffen zulk een stof,
(240) Die ’t Amsterdams Tooneel vervullen zal met lof,
Die nimmer sterven kan. ’k Wil u een gonst bewijzen,
Dat zelf de lasteraar uw doen zal moeten prijzen.
Vaart voort: maar spoedig: stelt ’t verlangen niet meer uit.
MELPOMENE.
Wy volgen uw bevel.
MOMUS.
                                        ’k Weet niet, wat dit beduit.
(245) Het duister zeggen van de Faam doet my schier vreezen,
Als of ons rijk voortaan wel uit zou mogen weezen.
Ik wensch verklaaring van die duisterheid te zien.
KUPIDO.
’k Verzoek het zelfde meê.
MELPOMENE.
                                            Dat zal terstond geschiên.
Gy, Momus, die u voedt met schempen, schertzen, logen,
(250) Men zal u nu voortaan in ’t Treurspel nooit gedoogen.
Voeg ook by hooge stof zeer zelden zotterny.
MINERVA.
Zo is ’t. Die dwaaling moet van kant. Daar na zult gy,
U meen ik, Momus, nooit in ’t Blyspel zelver smaalen,
Of schempen op het volk: men zal ’t op u verhaalen,
(255) Zo iemand klachtig valt. Daarom draagt goede zorg.
THALIA.
Die last neem ik op my; wy stellen ons als borg.
MINERVA.
Zo gaat het als ’t behoort.
MOMUS.
                                        ’t Is goed, ik zal dan staaken
Het geen niet dienen kan tot stichten, en vermaaken.
MINERVA.
En gy, Kupido, die vergifte pijlen schiet,
(260) En harten prangt met uw onlydelijk verdriet.
Bedwing uw geil gezigt, dat lokaas vol fenijnen,
Dat korte vreugd verschaft, en eindelooze pijnen.
[p. 15]
Schuw ongeschiktheid: ’t is een kanker voor de jeugd:*
Maar als gy liefde stookt, stook liefde die uit deugd
(265) Alleen haar oorspronk neemt. Mijd alle vuile treeken.
Van Proozekluchten wil ik nooit meer hooren spreeken:
Dat voegt veel beter aan een schandelijke hoop,
Die om een hand vol geld heeft lijf en ziel te koop.
Maar leer alleen het geen, dat u wordt voorgeschreeven,
(270) Zo lijdt men u in ’t spel.
KUPIDO.
                                                Ik zal genoegen geeven,
Zo veel ’t my moog’lijk is, en houden deeze voet:
Indien men my zomtijds mijn plicht gedenken doet:
Want zeer gevaarlijk zijn gewoontens te verleeren;
Men struikelt lichtelijk.
MOMUS.
                                        Hoe gy ’t ook wilt regeeren,
(275) Ik zal gedienstelijk my draagen zo ’t behoort.
MINERVA.
’t Is wel, maakt u gereed. ’k Vertrouw my op uw woord;
En d’opzicht laat ik u, Godinnen, saam bevolen;
Zo raakt men op de weg om niet weêr grof te doolen.
Gy zult zeer weldoen, wijl men geld van nooden heeft
(280) Voor d’armen, dat, kan ’t zijn, gy elk genoegen geeft.
Men speelt voor alle die het spel, in deugd, beminnen.
Tracht echter met iets goeds, en konstigs te beginnen,
Op dat het eerste spel een treflijk proefstuk zy.
MELPOMENE.
’t Geen gy, Godin, verkiest voor ’t eerst, dat kiezen wy.
(285) Veel spellen zijn ’er, daar de kenners over klaagen:
Schoon zy gemeenelijk den slechten hoop behaagen.
MINERVA.
Mijn raad is, als gy eerst de Schouwburg open doet,
Een spel te speelen, dat door deftigheid de moed
Der dicht’ren prikkelt om zijn gaaven na te volgen.
(290) Vertoont d’aanschouwer, hoe de Velzerheer verbolgen,
[p. 16]
Het schendig leet, hem van graaf Floris aangedaan,
Zo euvel wreekt, en hem zijn onbedacht bestaan,
Waar in hy zich te stout door schennis had verloopen,
Ten koste van zijn bloed rampzalig doet bekoopen.
(295) Een maakzel van dien Hoofd, die door zijn schranderheid
De vaste gronden van de dichtkonst heeft geleid.
Die de welspreekendheid gehuwt heeft aan de zeden;
Die ’t groote waereldsboek zo deftig wist t’ontleden
Met zielverrukkend dicht, dat ’t waakende gedacht,
(300) Door die ontroeringe, terstond viel in zijn macht.
In ’t kort, die zo veel roem in Neêrland heeft verkreegen,
Dat by zijn geest tot noch geen geest is op te weegen.
Waar aan dit Treurspel, daar d’aloudheid in herleeft,
Door kunst, en vinding geen gemeene luister geeft.
(305) Maakt u dan voort gereed, voldoet het heet verlangen,
En laat dit meesterstuk van uwe hand ontfangen.
THALIA.
Maar zal men na dit spel het volk, voor d’eerste smaak,
Niet doen vertrekken met een aangenaam vermaak?
MINERVA.
O ja, toont haar, dat Hoofd, volleerd in konstig rijmen,
(310) Zo wel aan jok, als ernst de zielen vast kost lijmen.
Laat zien hoe Waarenar, die schier zich zelfs mistrouwt,
Zijn hart laat hangen over ’t zielverdervend goud:
Of eens de vrekkige aart der menschen mogt verkeeren.
Dus toont gy in ’t begin wat deugd hier staat te leeren.
MELPOMENE.
(315) ’t Werd met een nieuwe lust terstond in ’t werk gesteld.
MINERVA.
Ik blijve u met mijn raad beschutten voor ’t geweld.
Gaat gy lien saamen heen, en opent de gordijnen,
’k Hoop in het kort hier weêr met Vreede te verschijnen.
En gy, verkondigt mijn begeeren overal;
(320) Op dat de waereld hier van kennis krijge.
FAAM.
                                                                              Ik zal.
De Faam vliegt weg. Melpomene, Thalia, Kupido, en Momus gaan binnen. Minerva vaart weder ten hemel.
Continue

Tekstkritiek:

vs. 263 ongeschiktheid: er staat: ongeschikheid: