Klugt van Fijtje, of een witte met zwarte

Klugt van Fijtje, of een witte met zwarte. Rotterdam, 1700.
Uitgegeven door Marti Roos
Red. dr. A.J.E. Harmsen, Universiteit Leiden.
Ceneton107310 — Ursicula
In deze uitgave zijn evidente zetfouten gecorrigeerd en gemarkeerd met een asterisk.

[p. 1]

KLUGT

VAN

FIJTJE;

OF,

Een Witte met een Zwarte.

[Vignet: Nescia virtus vinci]

TE ROTTERDAM,

By PIETER DE MOOY, Boekdruk-
ker op de Meent. 1700.

[p. 2 blanco]
[p. 3]

VOORBODE.

DIe moeilijk, nors van geest,
Van Fijtjes droefheid leest,
Die met gefronste braauwen,
Wil kijven ende graauwen,
(5) En roept: wat nut of vrugt
Is in deez’ zotte Klugt?
Wat stigting en wat voordeel?
Is dul en zonder oordeel.
Men kan d’onzinnigheên,
(10) Der menschen onder een,
Naakt kennen op Tonneelen.
Men leert de jeugd, in ’t spelen,
d’Opregte medicijn
Te kennen uit fenijn.
(15) d’Aloude, die zoo blonken
In wijsheid, maakten dronken
Hun slaven, om die schand
Het jeugdige verstand
Verfoeijende aan te wijzen.
(20) Wy toonen, en misprijzen
Een minne-zotte vrouw
Haar haast vergeten rouw,
Haar onbestandig vrijen,
En minne-jankerijen.

[p. 4]

INHOUD.

FIJtje haar mans dood beklagende, met varkens tranen, word van Jan de Bidder getroost, van Klaas Worst gevrijd, en van Dirk de Kramer ten egt begeerd, dog slaat niemand af. Klaas haar bezoekende, doet zy, op ’t kloppen van Jan, in de bedsteê, en Jan, op ’t komen van Dirk, in de kas verschuilen: die beide, dog elk voor hun zelf, Dirk met spook pogen te verdrijven, vallen hem, en elkaâr op ’t lijf. Fijtje roept om hulp, de Pastoor, op ’t rumoer inkomende, eindigd den twist met hun te verjagen.

VERTOONDERS.

JAN DE BIDDER.
FIJTJE, Weduwe.
KLAAS WORST, Spekman.
DIRK DE KRAMER.
PASTOOR.

[p. 5]

KLUGT

VAN

FIJTJE,

OF

Een Witte met een Zwarte.

JAN DE BIDDER.

DAt ’s een begraaffenis van Teunis buer den ouwen,
Die ’t bratte wambais droeg, met fijn satijne mouwen,
En een pikkeerde broek, wel statig op zijn Spaansch,
Uit Pintjes brand bewaard. Wat dient ’er veel vermaans
(5) Van zijn besmeerden hoed, die Maarten Oom van Rossen,
Voor drie paar blanken uit de lombard wist te lossen?
Wat was ’er schoon gevolg! hoe roestig was mijn keel
Van zoo een braaf geslagt te lezen uit de ceel?
Piet Pinkoog trad voor uit, de blinde Sekretaris,
(10) De stomme Roeper, en den dooven Devotaris.
Stikziende Bartel, en Klaas Plomp de wagenaar,
Kornelis Harsseloos, en schele Schollevaar,
Met Krijn de kreupele boô, en Harmen Rap de manken,
Knapschinkel Lamberts zoon, en Gerrit Fris den kranken,
[p. 6]
(15) Met Kaspar Horlevoet, en Karel, Ary Tol.
En Kalis Rijkaart volgt, met Roeland Razebol,
En Geurt de Stelt, verzeld met Barent Bok en Bolbaard,
En Mozes Kalf, en Staas den Baas, en Kobis Knolstaart.
Voorts Wynand Scharrebier, en snege Bot en Loen,
(20) Met Jorden vanden Bos, Servaas, en Steven Kloen,
En drooge Tulleman, en Lens, en Leen de Krekel,
Faas Potoor, Frank, en Floor, en Zoetekaauw van Pekel,
Met Robbert Robbeknol, en Gijsbert zonder Ziel,
Tijs Warmoes, Teeuwis, Teun, en Albert en Michiel,
(25) Brand Kouwenovens, Dirk de Schreur, en Jaspar Spanjaard.
Ook Teun, en Wolfart Schaap, verzelt met meester Kanjart,
Klaas Gevers van der Kaap quam van de Spillezy.
Van mans kant Jochem Sliks, en Govard Rijstenbry,
Rein Smots besloot den rouw; de bueren en bekenden
(30) Vervulden voort den trein. De gildebroeder benden,
Gemanteld al in ’t bruin, bedekten toen de kist
Met kleed en schilden, daar een grijzen Algemist
Stond op geschilderd, in het vierigst’ van zijn blazen,
Een blakende fornuis, een korf met vremde glazen.
(35) Zoo droeg men Teunis buer wel statelijk ter aard.
Nu is zijn Fijtje weeuw, nog rap en onbejaard,
Of immers niet te oud in ’t huw’lijk weer te treden.
Een weeuw is zelden voor zy weer hertrouwd te vreden.
Ik agt ze waardig een blaauw oog der aan gewaagd.
(40) Een weeuw is beter dan een twijfelende maagd.
De maagden ik verzwijg hoe zwaar zy zijn te kennen,
Zijn preuts, laatdunkend, en nog moeilijk te gewennen.
[p. 7]
Een weduw luistert na den toom, zy weet hoe ’t past,
Bevare volkje, ’t kent zoo fok, en lul, als mast.

FIJTJE, JAN DE BIDDER.

(45) Hier is ’t, wie helpt my dog op dit moorddadig kerkhof
Van d’eikenhoute kist de blaauwe steene zerk of?
Mijn Teunis! ben je ook dood, zoo volg ik in den rouw
Ten grave, eilaas, mijn hart dat trilt van kille kou.
’k Ben nimmermeer gewend na Teunis dood te leven.
(50) Hijs op, mijn kragt bezwijkt, mijn hand en armen beven.
Nog eens, hijs op, hy rijst, of ’t schenkel breekt in tween.
Maar sus, ik hoor gezugt en karmen van beneen.
Nog eens, gy gaat, og neen, og Fijtje valt in scherven!
Op ’t graf van Teunis, og! ik sterf en kan niet sterven;
(55) Ja raaskal zinneloos, ik wil ik moet in ’t graf.
Help Bidder Jansen! help met Sinte Pieters staf,
Dat Fijtje Teunis houw gezelschap in de kuilen,
Of Teunis Fijtje kom vertroosten in haar huilen,
Want wy zijn t’zamen een, en deur den egten knoop
(60) Zoo deur malkaar gemengt als bier en brood met stroop.
Ian. Wanneer des levens lesten draad
Eens afgesneden word,
Zoo’n helpt gehuil nog wan gelaat,
’t Is al vergeefs gemord:
(65) Dus Fijtje stoor de dooden niet,
Laat rusten deze lijken;
Gy kunt haar, zonder groot verdriet
Der geesten, niet bekijken,
Zy waren, met veel spook gekleed, zoo wit als snee,
[p. 8]
(70) En slepen yz’re kettingen, en roepen wee op wee,
Hoe groot, hoe klein, hoe schoon, hoe wijs,
Hoe rijk, en arm, en boos,
Hoe listig, dom, hoe jong of grijs:
Hoe zot, hoe zinneloos,
(75) Hoe quistig, hoe gebult, gekromt,
Hoe mank, en scheef van schinken:
Wanneer de tijd van sterven komt,
Zoo komt de tijd van stinken:
Zie daarom Fijtje, zet uw’ zin
(80) Niet onbedogt,
En stook een nieuw en zoete min,
En spring weer in de bogt.
Fijtje. Kan ik als de klooster-papen, ho, ho,
’s Winterdaags alleenig slapen, ho, ho.
Jan. (85) Kiester een aar en leg hem in je arm,
Ha ha, ha ha, ha, ha, ha ha, ha ha,
Klaag dan niet meer, en dekje t’zamen warm,
Fa la, la la, lalary, lary la.
Fijtje. Zou ik Teunis zoo vergeten? ho ho,
(90) Schoon my Teunis heeft gesmeten, ho, ho.
Ian. ’k Loof dat je meent Sint Teunis gortig zwijn. Ha, ha:
’k Zweer by mijn baart, ik vry jou, vry je mijn, fa la.
Fijtje. Als ik zie zijn broek en kleeren, ho, ho,
Moet ik schreyen, hem t’ontberen. ho, ho.
Jan. (95) ’k Heb nog men moer ’er Zunnendaagse schort, ha, ha.
Een saaye rok, ruim wijd en niet te kort, fa la.
Fijtje. Jan buur ’k moet men eerst verzinnen, ho, ho.
’k Moet voor avond niet beginnen, ho, ho.
Jan. Suikerde kruitdoos, konfijte Fijtje lief! Ha ha:
(100) Spreek maar een woord, ’k ben staag tot u gerief. Fa la:
Je most me t’avond dan tot uwent t’huis verbeyen.
Fijtje. Ik zal, maar Teunis moet ik dezen dag beschreyen,
[p. 9]
Hy staat me nog te vast gebrandmerkt in mijn hart.
Mijn harssens-haspel is vol knoopen en verward.
(105) Men kan zoo ligt geen man vergeten.
Jan. Laat u raden,
Ik zal met mijn persoon verzetten al uw schaden.

DIRK, KLAAS.

Wel Klaas.
Klaas. Wel Dirk.
Dirk. Waarheen?
Klaas. Uit vryen.
Dirk. Wel ik schreeuw.
Klaas. Ja, Fijtjes man is dood, en zy een gladde weeuw.
Dirk. Een gladde paling vat gy by de staart, og armen!
(110) Hoor Klaas g’en zult uw knie by Fijtjes niet verwarmen.
Haar man is naauwlijks kout, en praat gy van gevry?
Klaas. Men moet het yzer smeen wijl ’t heet is, zotterny,
De man is dood, en Fijtje staat op vrye voeten.
Dirk. Zoo zult gy dan voor my ten minsten wijken moeten.
(115) Twee honden aan een been,
Elkanderen verbijten.
Dezen Uil, dezen Uil,
Behaald een blaauwe scheen.
Klaas. ’k Zit vast in ’t lange riet,
(120) Ik sny en maak me pijpen:
Stoor je niet, stoor je niet,
Dat gat en boor je niet.
Dirk. Ik heb een oog in ’t zeil,
Zoud gy de bot vergallen,
(125) Dezen Uil, dezen Uil
[p. 10]
Neen Fijtjen is niet veil,
Klaas. Zuzanne boef hoe dus?
Ik zal dat gladde weeuwtje,
Stoor je niet, stoor je niet,
(130) Bekoren met een kus.
Dirk. Bekoren met een kus! dees dubbelden Dukdalfs baard,
Zijn trony schijnt gesneen van onder Fijtjes kalfstaart!
Zie dit bekoorlijk dier!
Klaas. Wel Griek! wel Philosooph!
Wel Fisigunkus!
Dirk. Hier dit Armiaansch geloof!
(135) Kaliste reliseus! die om de schrift most loopen
Van Brussel, bankrottier!
Klaas. Wel drenkeling, half verzopen!
Hier digter, leugenaar, je bent, en dat je ’tweet,
Ook een Poeët.
Dirk. Poeët! je vaar was een Poeët,
’k Waar liever guit of schelm. Poëet, of Rederijkers,
(140) Platbeurzen, of ten waar met oude en kromme spijkers
Gevult, dat ligte volk, die met ’er klad papier
Die jeugd opstoken, dat de stad zoo vol getier
Met nieuwe liedjens klinkt, zoud gy my zoo betigten?
Jou dubbelde Poeët van duizent malle digten!
(145) Hoe kan een eerlijk man verdragen zulk een spijt?
Ik een Poëet zijn! kom, gy zult my dit verwijt
Bewijzen, ’k leg het straks in kennis van getuigen.
Klaas. Nu Dirk maat, Dirk maat, hoe, de bye kan honing zuigen,
Uit bloemen daar de spin zijn gift uit trekt. ’k En meen
(150) ’t Niet eens zoo quaad, je trad m’ in ’teerst wat op den teen,
[p. 11]
Zie daar mijn hand, ’k beloof, of wy te met vat kijven,
Uw vriend, zoo ’t u belieft, mijn leven lang te blijven.
Dirk. ’t Is wel maar tast me niet zoo diep voortaan in ’t vleis
Klaas. Ik ga na Fijtjes toe binnen.
Dirk. Veel krukken op uw reis.
(155) Dat klampt mijn Fijtje aan, hy wil mijn vrijster enteren:
Dat ik my niet ontzag ik scheurden hem aan flenteren
Dat gaat ’er ook na toe, maar neen, ’t is nog te vroeg,
’k Zal eerst mijn schorre keel wat zalven in de kroeg,
Een frissche roemer lost de tong van alle schreumen.
(160) Wanneer men vryen wil dan is ’t geen tijd van kleumen.

KLAAS, FIJTJE.

En Fijtje die is uit,
Wel wat of dit beduid?
En, zoo de bueren zeggen,
Zoo zouw z’ op ’t kerkhof leggen,
(165) Op ’t graf van Teunis, ’k merk
Haar liefde is wonder sterk,
Dat z’ hem, hoe ze is gesmeten,
Nog dood niet kan vergeten.
Of zouw ze wel tot wraak,
(170) Uit boosheid of vermaak
In d’aarde leggen grabb’len,
En ’t lijk met nagels krabb’len?
Daar leid ze als geveld,
Zy weend, og hoe ontsteld!
(175) Drie Koningen van ’t Oosten,
Ey leert me Fijtje troosten.
Fijtje, heunig-wegge kruim,
[p. 12]
Perzik, abrikoos en pruim,
Peer, en appel van oranje,
(180) Beter dan gebraan kastanje,
Schrey niet, schrey niet,
Troost je tog in dit verdriet.
Fijtje. ’t Wijl mijn Teunis
Metter weun is
(185) Gaan verhuizen in dees kuil
Zoo beschrey ik
En verbey ik
Hier met karmen en gehuil.
Ja mijn harte
(190) Splijt van smarte,
Ik bedroefde weduwvrouw
Moet nu klagen
Al mijn dagen
In oneindelijken rouw.
Klaas. (195) Fijtjen is uw Teunis dood,
Denk nu by gebrek van brood
Eet men korsjes van pasteyen.
Rijs, ik zal je t’huis geleyen,
Zugt niet, zugt niet,
(200) Troosje tog in dit verdriet.
Fijtje. Worstrijke Spekman Klaas, ô stijl der droeve vrouwen!
Hoe kan ik, zonder rouw, dit waarde graf aanschouwen.
Klaas. Kom gaan we t’zaam na huis.
Fijtje. O neen, dat waar te grof,
Zoo quam ik op de praat.
Klaas. Wel geef me dan verlof,
(205) Ik zal het kerkhof om en agter langs de vesten,
Gy deur de voorstraat gaan, kom, ’k raje tog ten besten.
Fijtje. Als ’t immers wezen moet, zoo komt bedekt en stil.
[p. 13]
Klaas. Ik zal. binnen.
Fijtje. Dat ’s Jan en Klaas, nu kies ik dien ik wil.
Ja wagt je voor een weeuw, wy kennen paên en wegen.
(210) En zijn, als vrijsters, om geen vryer ligt verlegen.
Wy krijgen met een lonk, een lach, of zoete trek,
Of jammerlijk gehuil, de rotten haast aan ’t spek.
Wy vangen met een zwier die vogels in ons strikken.
Die doel wil schieten moet voor eerst te degen mikken.

DIRK.

(215) Zoete koek en vijgen,
Schoon ik ’t wou verzwijgen,
Yder kies zijn meug,
En ik bemin een frisschen teug.
Dat ’s helsch geslikt, wy stonden driemaal drie in ’t rond,
(220) Een vollen romer vloog, by gissing van een pond,
Daar elk een darde part dan met een teug uit veegden.
Bloed had je Krijn gezien, hoe hy den tulbak leegden,
In ’t slikken op zijn beurt, dat yder stond versteld;
Wie voor een man passeert, hy is een man in ’t veld;
(225) Zoo ebden ’t in de nab, de wijn een heele roe zonk.
Uit een volschonke mop heeft d’eerste man een koe-dronk.
Nu, eer ik Fijtje mag bestormen, moet ik zijn
In ’t gulde flesje om een zoopje brandewijn,
Een quint essentia van alle speceryen,
(230) Uit Nagels, of Muskaat, Princesse lekkernyen,
Anijs, Lavas, Lamoen, of Foely, en Kaneel,
Oranje, Kerrewy, Jenever, voor ’t graveel,
Aqua Matili, met Komposita, te helpen
Mijn flegmatike borst, en pijn in ’t hoofd te stelpen,
[p. 14]
(235) En long- of magen-wee. Olipodrigo ’t bloed
Kan zuiveren van gal; Aquarius is goed
De winden uit den buik te drijven zonder pijnen;
Door Spiritus van Wijn de ziekten haast verdwijnen.
Of iemand onderwijl my zogt, zoo zeg: hy zit
(240) Tot Doctor Aquavijt in ’t Brandemoris kit.

KLAAS, FIJTJE.

Me dunkt de heele buurt zoo stil gelijk een muis is.
Hier moet ik kloppen, en bezien of Fijtje t’huis is.
Dit ’s maar de agterdeur van ’t kostelijk gebouw,
De gevel is na ’t huis, en ’t huis is naar de vrouw,
(245) Daar is ze zelf. Ik kom nu met beleefde drayen
U winterkorentje te dorssen of te maayen.
Fijtje. Sus, sus kom in, kom in, had iemand u betuurt,
’t Was nog voor morgen deur ons heele agterbuurt.
Toen Klaartje lestent had maar eens by Tijs gelegen,
(250) Zoo wist’et alle man, ô zulke hellevegen
Als onze buurwijfs zijn! zy zijn, ja met een woord,
Als stads Plakkaten, d’een die zeid ’et d’ander voort.
Maar Klaas, wat zou je nou, in ’t kort, van my begeren?
Klaas. Uw ledig beddetijk te vullen met mijn veren:
(255) Mijn broek by uwen doek: mijn schotel op uw dis:
Mijn taart in uwen haart: mijn ketel en uw vis:
Dat gy mijn Fijtje zijt, en ik uw Klaas met eeren.
Fijtje. Neen Klaas, ei zeg te deeg, in ernst, en zonder scheren.
Klaas. By yzer en by staal,
(260) By koper en metaal, by zilver en fijn goud,
Ik wensch niet anders, als met jou te zijn getrouwd.
Fijtje. Ja Klaas is arg genoeg een weeuwtje te bedriegen.
Een duifje zonder gal, maar zeg, en zonder liegen?
[p. 15]
Klaas. En of ik ’t zeg of zweer, zie daar mijn trouw.
men klopt.
Fijtje.Wie daar?
(265) Die wil ’er in zijn, och mijn eer die lijd gevaar.
Wat zou ik gaan beginnen,
Zag iemand u hier binnen?
En wie het ook mag zijn,
Klim in het bed, en schuil u agter de gordijn.
(270) En stom en zonder spreken
Klaas. Ei Fijtje keer dan haast, en blijf niet lang staan preken.

FIJTJE, JAN.

Wat razery is hier, klopt iemand aan de deur?
Ian. Ja Fijtje, open tog, ik ben jou serviteur,
Fijtje. Goe’n avond, Jan ben jy ’t?
Ian. Kom laat ik jou eens kussen.
Fijtje. (275) Dat ’s oly in het vuur, je most je brand nog blussen.
’k En slagt ons Trijntje niet, die, negen maanden weeuw,
Verlosten van een kind, een zoon, by jonge Teeuw.
Neen Jan, ik agt mijn eer en reputatie grooter.
Ian. Ik loof j’ houd ieder kus ten minston op een stooter.
Fijtje. (280) Spreek stil, hier leid een muisjen in de kraam, op straat
Hoor yder wat men zeid, nou wat in ernst gepraat:
Genomen ’t waar alzoo, wy quamen t’zaam te trouwen,
En ’t bidden raakten of, hoe wou je me onderhouwen?
Ik ben gewend, de kas, de kelder, en de spind
(285) Te vinden wel voorzien.
Ian. Die zorg is louter wind.
[p. 16]
Struif Fijtje, schoon geen mensch, ja kat nog hond meer sturven,
Men trouwt ’er niet te min, men gast, men brast, wy turven.
Zoo wel van bruiloft als van rouwmaal.
Fijtje. Maar de Vrouw
Zit, als den Bidder schenkt, en smult, als in den rouw
(290) Alleenig t’huis.
Ian. O neen, wy weten and’re trekken,
Is ergens goede spijs gy zult ’er mee van lekken,
Niet minder van den wijn, ik ben geen nier in ’t vet,
Veel eer een sprokkelkind; ziet Fijtje vet besmet,
Men muilband geenen os die dorst.
Fijtje. Wie klopt daar buiten?
(295) Ei Jan, ei wilt u in die kas een weinig sluiten.
Ik vrees voor agterklap, de lui zijn tans te slim.
Ian. Indien ik hier verstik, zoo wagt je voor mijn schim.
En heb j’et wat verkurven,
Ik krijg je by de lurven.

DIRK, FIJTJE.

(300) Fijtjen ik bevries,
Van met u te klagen:
Want uw groot verlies
Kom ik helpen dragen.
Fijtje, ’k bid verkies,
(305) Wilt ’et met my wagen.
Fijtje. Zwijg, wat gebleet is hier? jou onbeschoften uil.
Dirk. Al weer geen deeg!
Fijtje. Dees jong en domme melkmuil.
Waar meen je dat je bent, in ’t hoerhuis, by je snollen?
[p. 17]
Dirk. Sus Fijtjen, kijf tog niet
Fijtje. Wat heb je my te sollen?
Dirk. (310) Uit louter liefd, en een spikspelder nieuwe min.
Ik kom je troosten, hoe, mijn goelijke gravin,
En word je dan verstoort?
Fijtje. Wat heb je my te kreuken?
Dirk. Uit vriendschap wil ik jou zoo murw als mispels meuken.
’k Heb jou zoo lief als pens.
Fijtje. Als een oud paart zijn moer.
Dirk. (315) Als spek met boonen, ja een warme schape-schoer
Verliet ik voor de geur van uw’ aantreklijkheden.
Geen kalfs-vleis is zoo blank als uw spierwitte leden.
Een hoen, kalkoen, een snip, ja zelf een patrijs,
Verliet ik voor een kus van Fijtje.
Fijtje. Bijster vijs
(320) Ben jy van lekk’re spijs, ’k zat liever met de lepel
In rijste grutten, als te zoenen met de schepel.
’k Hou veel van wat de darm en holle maag verzaat.
Kom hier wat binnen, maar bekort jou malle praat.
Die nu van drien best zig zelven weet te houwen,
(325) Zal ik in Teunis stee, verkiezen om te trouwen.

KLAAS, JAN.

Den oy’vaar lang van beenen,
Al vliegt hy van de schouw
Met al zijn jongen henen,
Des morgens voor den douw:
(330) Nogtans zoo keert hy eens op ’t lest,
Hoe lang hy ook vertoeft:
Maar Fijtje die vergeet ’er nest,
Dat maakt Klaas Worst bedroeft.
Zou dezen ligte Kramer
(335) Verkoopen bliek voor baars,
In Fijtjes beste kamer,
[p. 18]
En veilen zoo zijn maars,
Zijn nestelingen, kam, en lint,
Zijn bril, en kousseband,
(340) Neen, neen, Klaas Worst en is geen kind,
De Kramer moet van kant.
Ian. Gelijk een kapstok staan ik hier
Verschoven en verwurpen,
Had ik een kruik met Luiker-bier,
(345) Ik zou eens lustig slurpen.
Den eenen komt, den and’ren gaat,
De Kramer veilt zijn leuren.
By gort word Bidder Jansse quaad,
Daar zal wat wonders beuren.
Klaas. (350) ’k En mag niet langer wagten,
Maar my gelijk een geest
Bekleen met witte vagten,
En maken hem bedeest,
Als of ik, Teunis schim, of spook,
(355) Hier deur het huis ging om.
Maar zou mijn lieve Fijtjen ook
Verschrikken, als ik kom?
Ian. Daar schiet m’een vond in, raar en puik:
’k Zal my, vermomt, met deze huik
(360) Bewinden, en dan, stil en stom
In ’t zwart, de vent verdrijven,
En spoken als een helsche mom,
Al zou mijn Fijtje kijven.
Klaas. Stond ik nou by de schinkels,
(365) Op ’t kerkhofs knekelhuis,
Zoo zwoeren duizend kinkels,
’k Waar geest of spook onpluis.
Ian. ’k Ben nu als nikker Heintje pik,
Of droes, of droezen moer,
(370) Getooverd in een oogenblik.
Maar stil, daar komt de loer.

[p. 19]

DIRK, FIJTJE.

Het hommel stommelt ’er zoo onboel.
Fa la:
Fijtje. Zoo dat ik van schrik my zelve niet voel.
Fa la:
Daar staat ’er eenen, als krijt zoo wit.
Fa la:
Dirk. (375) Daar zien ik een droes, zoo zwart als een git.
Fa la:
Fijtje. Zou ’t wel de geest van mijn Teunis zijn?
Fa la:
Dirk. Of nikker van Delft, en komt hy om mijn!
Fa la:
Zie daar daar is ’er twee.
Fijtje. Help bueren, ’k ben in lyen!
Dirk. Verschoon mijn leven tog!
Klaas. Kom weer de weeuwen vryen.
(380) Terwijl de geest nog waart.
Dirk. Al quijlde ze kristal,
En zweeten parlemoer, al was’er snot, en al
Rijksdaalders, dukatons, en ryers, en al vielen
Van agter, met verlof, dukaten langs ’er hielen;
Ik stelden z’uit mijn zin.
Ian. Voort alle bey.
Klaas. Hou daar.
Fijtje. (385) Help bueren!
Pastoor. Wat is hier voor roepen en misbaar?
Fijtje. Ik sterf, ’k ben dood van schrik.
Pastoor. Wat gaat u zoo ter harten?
Fijtje. Og, heer Pastoor oom, og, een witte met een zwarten!
Twee spoken.
Pastoor. Wat je droomt van zoetekoek, kom, kom.
Hier, onzen Dirk bevegt een wit en zwarte drom!
(390) Zie daar, ’t zijn fielen, Jan den Bidder, en Klaas Spekman.
[p. 20]
Wel heb je dan geen schaamt? hoe stel je ’t hier dus gek an?
Voort, wil je vegten, vegt hier buiten, pak je voort.
Wel Fijtje wat is dit?
Fijtje. Pastoor ’k en weet geen woord,
Van of ze zijn in huis getoovert, of gebroken.
(395) Ik schreide om Teunis, en my dogt ik hoorde spoken.
Pastoor. Een ander tijd zoo past
Uw deur en venster vast
Te sluiten, dit zijn parten
Zoo speeld men klugten van een Witten met een Zwarten.

UIT.

KLUGTVANFIJTJE;OF,Een Witte met een Zwarte.[Vignet: Nescia virtus vinci]TE ROTTERDAM,By PIETER DE MOOY, Boekdruk-ker op de Meent. 1700.

VOORBODE.

INHOUD.

VERTOONDERS.

KLUGTVANFIJTJE,OFEen Witte met een Zwarte.

KLUGT

VAN

FIJTJE;

OF,

Een Witte met een Zwarte.

[Vignet: Nescia virtus vinci]

TE ROTTERDAM,

By PIETER DE MOOY, Boekdruk-
ker op de Meent. 1700.

KLUGT

VAN

FIJTJE,

OF

Een Witte met een Zwarte.