Willem den Elger: Pyrrhus Koning van Epieren. Rotterdam, Pieter van der Veer, 1698.
Uitgegeven door A.J.E. Harmsen, Universiteit Leiden.
Ceneton B3033
Dit boek omvat VIII, 80 p. Facsimile bij Gallica.
In deze uitgave zijn evidente zetfouten gecorrigeerd en gemarkeerd met een asterisk.

Continue

[p. I]
Frontispice, met onderschrift:

PIRRHVS
KONING VAN EPIEREN
De Graaf inv.    TREURSPEL.         1697.

[p. II: blanco]
[p. III]

PYRRHUS
KONING
Van
EPIEREN,
TREUR-SPEL
Uyt het Fransch van den HEER
T. CORNEILLE
DOOR
W. den ELGER.

[Vignet: Veritas filia Temporis].

Tot Rotterdam,
__________________

By PIETER vander VEER, Boekverkooper
by de Wisselbank, 1698.




In ex. UBL 1098 F 74 is over het impressum een gedrukt papier geplakt met de tkest:

IN ’sGRAVENHAGE,
By GYSBERT GASINET, Boek-
verkooper, in ’t kort Agterom.

[p. IV: blanco]
[p. V]

Aan de
HEEREN
REGNERUS DE GRAAF
SAMUEL GULDEMOND
KORN: BOON.

                Myne Heeren,
UWe gestaadige aan my betoonde vrindschap, benevens, niet alleen uwe byzondere kennis, maar ook genegentheid, tot de digt-kunst, zyn oorzaak dat ik deeze PYRRHUS, door my van het Fransche op het Nederduitsche Tooneel gebragt, met uwe namen, als die van zyne Schermheers, laat pronken. Ik wil niet twyffelen of hy zal UE: in zich zelven volkomen behaagen, dewyl (boven de naam van den maaker, die alleen hier toe genoeg zoude zyn) het zelven, na myn oordeel, geen van de minste Tooneel-stukken is, zynde de geschiedenis (die den Hr: Corneille, myn’s bedunkens, eenigsints heeft vervolgt op een geschiedenis in de Cassandre 4. Deel. 1. Boek van de Hr: La Calprenede gemelt) vol byzondere toevallen, en (de aanschou- [p. VI] wers tot het alderlaatste in een gestadige nieuwsgierigheid gehouden hebbende) zich op het cierelykste, kortste, en volmaaktste ontknoopende, de sterkste driften in het zelve werkende, en de Tooneel wetten naauwkeurg waargenomen zynde; van myne vertaaling zoude ik zulks nauwelyks durven verwagten, indien uwe heusheid (die niet, gelyk ’er veel zyn, gewoon is, om het kraaken van een schoen, den dans te veragten) my niet hoopen deed’, dat zy het gebrek van ’t vertaalde, met den overvloed van ’t oorspronkelyke zal vervullen. In ’t vertaalen heb ik meer den zin als de woorden vanden Fransman gevolgt, op den voor-gang van veele uitmuntende digteren, die hier in somtyds nog ruimer hebben te werk gegaan, en volgens de onderwyzing van de leermeester der digtkunst.

                Nec verbum verbo curabis reddere fidus,
                Interpres.

vorders zyn sommige hardigheeden, die by naukeurige kenners voor misslaagen zouden kunen worden aangezien, niet door onkunde ingesloopen, maar hebbe in dezelven het spoor van veele vermaarde digters (hier te lang op aan te toonen) in plaats van lang in ’t digten te zitten mymeren, gevolgt, dewyl ik zulks van myn zelve niet zou kunnen verkrygen, de digtkunst, met den Hr: Dullaart, (volgens zyn zeggen) alleen als [p. VII] een speel-pop gebruikende, om den ledigen en eensamen* tyd deur te brengen, en nooit een meester of overvlieger in de zelve, denkende te worden, en daar weinig lof voor my meê in ziende te leggen, willende ook, het alle anderen, die van een tegendeelig gevoelen zijn, gaarne gewonnen geven; Ondertusschen al ik deezen mynen geringen arbeid (boven de vergenoeging van ’t voorgaande) ten hoogsten betaald zien, zoo UE, deeze aanbieding gelieft te ontfangen als een verzeekering, dat ik ben

                Myne HEEREN


                                U.E Toegenegene Vriend en Dienaar


                                                W: den ELGER.


[p. VIII]

VERTOONERS

NEOPTOLEMUS, koning van Epieren.
PYRRHUS, zoon van Eacides overleden koning van
            Epieren, onder de naam en aangezien voor
            Hippias.
HIPPIAS, zoon van Androclides, onder de naam
            en aangezien voor Pyrrhus.
ANTIGONE, dogter van Neoptolemus.
DEIDAMIE, zuster van Pyrrhus.
ANDROCLIDES. Gunsteling van den koning.
GELON, vertrouwde van den koning.
NEREE, vertrouwde van Deidamie.
KAMILLA, vertrouwde van Antigone.

                        Het tooneel is het Paleis van
                                        Neoptolemus.

Continue

PYRRUS

KONING VAN EPIEREN.

TREURSPEL.
_______________________

EERSTE TOONEEL.

ANTIGONE KAMIILLA.

                                    ANTIGONE.
KAmilla, ja ’t is waar deez’ groote Huw’lijks banden,
Doen ons geleên verdriet, met een’ den Oorlog stranden,
En de ed’le Pyrrhus door het geeven zijnes hands,
Verzeekert my op nieuw van de oppermagt des Lands;
(5) Hoewel ’t baldaadig grauw, door ’t schenden van de wetten
Eacides verjoeg ons in zijn zeetel zettê,
Die misdaat raakt ’t geval, en dient niet meer gemeldt
Zijn Zoon is, zoo hy lag verstooten, weer hersteld;
En Vader, hem een deel doende inde Kroon genieten,
(10) Komt bondgenootschap, en geslagt te zaam te gieten.
Epiere streeld zig zelf, en’t volk juicht over al,
Wijl heeden myne trouw, zijn min belonen zal;
In deez’gemeene vreugd, moet ik alleewig zugten,
En voel nog veel te meer verdub’len de ongenugten
(15) Die stadig pijnigen mijn ongetroost gemoed,
Wijl my mijn pligt, helaas! deez’rampen zwijgen doet,

                                KAMILLA.
Ik kan niet vatten, welk een ramp gy hebt te vreezen
In ’t zoetst’ verbond, dat u ooit toegeschikt kon weezen;
[p. 2]
Want d’Heerschappy komt zoo voorzeeker Pyrrhus toe,
(20) Dat gy alleen van hem de Kroon moest wagten, hoe
Veel meêr verzeekering krijgt gy, dan niet op heeden
Van uwen staat, wijl gy met hem in de egt zult treeden;
En zoo u ’t spreeken tot zijn voordeel niet verstoord,
Hy heeft verdiensten, en doorlogtig, van geboort’......

                                    ANTIGONE.
(25) Heel veel zijn groote naam komt hem vermaart te maaken
Als schrander in den raad en kloek in Oorlogs zaken,
Waar eer te halen is, is zijn groot hart nooit stil,
Kamilla, ’k weet het wel, maar mint men als men wil?
En is ’er wel een pligt zoo streng daar wy ons leeven,
(30) Na voegen, of de min die durftze weederstreeven?

                                KAMILLA.
’k Geloof wel dat de tijd alleen, de Minnaars doet
De kennis krijgen van het aldergrootste zoet,
’t Geen in getrouwe min ons baardt de meeste Vreugden,
Maar ’t is zeer veel voor een grootmoedig hart, door deugden,
(35) Verpligt te worden, tot een agting, die dan in
De liefde strekken moet, voor wetten van de min

                                    ANTIGONE.
Een hart dat vry is, zouze ook mog’lijk niet veragten,
Maar even als, hoe zeer dit hart ook al haar kragten,
Hier tegen steld; men niet wanneer men wil bemint,
(40) Zoo tegens onze zorg en moeiten aan, bevind
Men dikwils dat de min ook strijt met ons begeeren,
En als m’er minst om denkt, ons hart komt overheeren

                                KAMILLA.
Wat hoor ik, Goôn!....

                                    ANTIGONE.
                                    Een ramp, Helaas! die nergens by
Te vergelijken is! laat duizend deugden my
(45) Te voorschijn komen, die in Pyrrhus zijn gebleeken,
Laat ik haar luister zien, maar om mijn min te ontsteeken
Was’t noodig dat ik nooit van min geweten had,
Ach! Hippias....

                                KAMILLA.
                            Indien ooit ymand op de schat.
[p. 3]
Mogt hoopen van uw min, was’t dan alleenig deezen,
(50) Die dit bestaan kon, en niet reukeloos zou weezen,
Hy is gesprooten uit ons oude Konings bloed,
Maar waar toe dient een teed’re en zuyv’re minnegloet,
Indien ’t gemeenebest verbiet ’t genot der vrugten;
’t Geen gy haar schuldig zijt.

                                    ANTIGONE.
                                              Ach! Schoon ik daar om zugte.
(55) Al ’t geen gy zeggen wilt, komt my gestadig voor,
Dat ik, in deezen staat geboren, ook behoor
Mijn rust, tot rust van ’t land vrywillig te besteeden,
Dat de eer my dwingt, dewijl ten deel door my de Vreeden
Beslooten wierd: een min te dooven die ’k te veel
(60) Gelooft heb, en die geen, het leevens ligt geheel
Onwaardig is , die dit maar wil in twijfel trekken,
Maar kunnen deeze reén wel tot vertroosting strekken
Van een verliefd gemoed? Voeg by deeze ongenâ
Van ’t noodlot, nog een ramp, en droefheid zonde gâ,
(65) Een droefheid die mijn hart bestormt met duizend bressen,
Het luk te vreezen van een mede minnaresse,
Die schoon is, Hippias zoo ik te regt bevind;
Word van Deidami’ heel teder ook bemind.

                                KAMILLA.
Hoe Pyrrhus Zuster? Neen Mevrouw dat kan niet weezen.

                                    ANTIGONE.
(70) Kamilla, ’k heb’t gezien, en in haar hart geleezen
Nooit hadde Hippias iets Heerelijks gedaan
Of ’k heb haar oogen straks zien glinsterende staan
Vol blijdschap en in deez’ gevallen heeft zy meede,
My meenigmalen, zelf met grooten ernst gebeeden
(75) Zijn lof te melden en zoo groot een drift getoond
Waar mede een Minnares haar Minnaar steeds beloond,
Zoo groot een vierigheid gaat agting ver te booven

                                KAMILLA,
’t Was om zijn Vaders gunst, gelijk ik zou gelooven,
Hier door te winnen want Androclides alleen
(80) Kon, na veel tegenstand, door goede raad en reén
Van Neoptolemus ten laatsten nog verkrijgen,
[p. 4]
Dat Pyrrhus op den Troon zijn’s Vaders weer zou stijgen
En wijl hu bij zijn Vorst veel uit kon werken, zy
Met Hippas door goed onthaal... Maar ’k zie dat hy
(85) Ons nadert.


TWEEDE TOONEEL.

ANTIGONE,
PYR. Zig inbeeldende Hippias te zijn, KAMILLA.

                                    ANTIGONE.
                            Prins, Helaas! hebt gy dan niet* onthouwen?
Dat ik op heeden zal met Pyrrhus moeten trouwen
En komt gy my nog weer te zien, daar ’t altemaal
Gereed is tot de pragt, van deeze huw’lijks praal,
Die my zoo droevig is, en nu de hoop in ’t enden
(90) My gansch begeeft, komt gy te wreed u tot my wenden
En hand’len, wijl alleen uw by-zijn nog de smart
En ongerustigheen vermeerderd van mijn hart.

                                    PYRRHUS.
Kunt gy mijn droeve ziel, met ramp op ramp betreeden,
Benijden ’t zoet van deeze uwe ongerustigheeden?
(95) Kan ’t u mishaagen, dat ik steets met smart op smart
Gepijnt, zoo lang ik nog plaats heb in uw hart?
Laat ik die houden, wijl ’t me heden word ontnomen,
Tot ik dat oogenblik, zoo droevig heb zien komen,
Dat Beeltenis van my, door min daar in gedrukt,
(100) Zal haast wanneer ’t moet zijn daar weezen uytgerukt,
Al ’t geen ’r beminnelijk heeft, waar door ’t u zou behaagen,
Zal uw gestrenge deugt genoeg daar uit verjaagen,
Bedien u zelf dan met van zulk een wreeden pligt,
En sta my toe zoo lang ’t geluk van uw gezigt,
(105) Laat ik de heevigheid, u, van mijn min vertoonen,
Zoo lang u dezen staat hier van, nog kan verschoonen,
Hoe u mijn hart behoort, dat ik dit hondertmaal
u Zweeren mag, en wijl ik ’t zweer, ten graave daal.

[p. 5]
                                    ANTIGONE.
Indien den Hemel my liet volgen mijne zinnen,
(110) ’t Was u genoeg, dat ik weet hoe men moet beminnen.
Doch u is wel bekend, hoe verre een ziel, die aan,
De Wetten van den staat gebonden is, kan gaan,
Een slaaf haar’s pligts.......

                                    PYRRHUS.
                                    En ’k zie myn ramp in top gereezen,
Hier door, dat deeze uw pligt moet onverbidlijk weezen,
(115) Voor my, en schoonze alleen my heel wanhoopen doet,
Ik niet kan klaagen; ja ook zelf nog prijsen moet,
Dat gy geheel komt na deez’ pligt alleen te leeven,
Indien den Hemel u een ander had gegeeven,
Tot voorwerp van uw’ min, ik zou my troosten, dat
(120) Ik wierd veragt, en wijl ik nimmer hoop gehad
Zou hebben, en veel min my daar van laaten vleyen,
Zoude ik; wanneer ik van ’t gewenst’ had moeten scheyen,
My hebben ingebeeld, dat ik ook niets verloor;
Maar, ach! Mevrouw ik zie dat onze liefde door
(125) Dezelve neiginge getrokken word, ’k beminne
u, En ’t mishaagt u niet, en mijn verliefde zinnen
Mag ik u ook gestaag uytdrukken, maar wanneer
Zoo grooten min zich zelf vertoonen zou, komt weer
Het wreede Noodlot haar alleen te wederstreeven;
(130) o Goden! is mijn hart aan ’t u gehegt gebleeven,
Geheel vol liefde, op dat ik u bedroeft zou zien,
In de armen van een ander Minnaar, en indien
De hoop iets aangenaams mijn liefde kwam belooven
Is ’t dan alleen geweest om my die weer te ontrooven?

                                    ANTIGONE.
(135) In endelooze ramp, geeft klagen geen gewin,
Denk liever....

                                    PYRRHUS.
                        Denk Helaas! denk dat ik u bemin;
En dat een Minnaar die zoo droeve rampen drukken,
Wanhoopend, zinneloos, steeds denkt zijn ongelukken.

                                    ANTIGONE.
Als hy ’t vergeeten kan, diend hy daar in zijn eer
(140) Te stellen,

[p. 6]
                                    PYRRHUS.
                          Zeg Helaas! zeg liever nimmermeer,
Moet hy deez’ zwarigheén uyt zijn gedagten stellen,
Maar de ongevallen staag door gronden die hem kwellen
Die zien, begrijpen, en wel kennen, en door rouw
Voor ’t laaste sterven

                                    ANTIGONE.
                                  Zoo ’t geluk van mijne trouw,
(145) U, door het noodlot heel wangunstig word ontnomen,
’t Is in uw magt om tot vertroostinge te komen,
Deidamie......

                                    PYRRHUS.
                        O Goon! gy kunt dan denken....

                                    ANTIGONE.
                                                                          Dat
g’Haar tot u liefde ligt bewogen hebt gehadt,
En zoo u Pyrrhus trouw nu doet in wanhoop leeven
(150) Dat u de zuster, ’t geen de Broeder heeft misdreeven,
Vergoeden kan:

                                    PYRRHUS.
                        Kunt gy mijn min met meer verdriet
Bezwaaren, do het vry, maar ’k bid u hoontze niet
’t Is waar ’k heb agting by Deidami’, verkreegen,
Maar ver, dat zy my zou beminnen, is ’t daar teegen
(155) Haar raad geweest die my verstout heeft tot uw’ min,
Mijn hart hier door....

                                    ANTIGONE.
                                  En z’heeft hier door, tot wie u zin
Meest neygt, ontdeckt, ik heb ’t gemerkt,

                                    PYRRHUS.
                                                              Wou ’t noodlot geeven,
Dat niet als ’t geen men vreest van my, my deede beeven,
Dat Pyrrhus trouw voor my, als gy ten onregt dagt,
(160) Zou zijn, maar ach! hy trouwt u, en ’k zie my gebragt,
Alreede tot deez’ tijd, waarin hy door zijn lukken
Uw Minnaar op het wreetste en deerlijkst’ komt verdrukken.
Toon my ten minsten dan al die rampzaligheén
Van deez’ bedroefde trouw, dewijl ’er dit alleen
[p. 7]
(165) Tot troost van mijne min nog over is gebleeven,
Zeg dat de liefde my nooit eenig deel zal geeven
Aan Pyrrhus groot geluk, en dat indien ’t uwe eer
u Toeliet en gy kond?......

                                    ANTIGONE.
                                        Vaart wel, vaar wel, mijn Heer
Ik zie Deidamie en ’t geen m’haar nu doet mijden
(170) Toond u genoeg wat mijn gemoed om u moet lijden.


DERDE TOONEEL.

PYRRHUS zig inbeeldende Hippias te zijn.
DEIDAMIE        NEREE.

                                    PYRRHUS.
ZOo’t in uw magt nog is, ’t geen gy hebt toegezeit
Aan mijne min Mevrouw, waar toe dan meer verbeit,
Om my te trekken uyt de rampen die my naaken,
Want schoon ’t geval bykans my hoopeloos ging maaken,
(175) g’Hebt my verzeekert van den uitslag van myn min,
En ’t was vergeefsch, dat my ’t geluk van Pyrrhus in
Mijn liefde beeven deed’, wijl gy zijn magt bepaalen
Moest, om nooit over my te kunnen zegenpraalen,
’k Bedagt zijn troudag wel en groot geluk, maar al
(180) Met kleine vrees, en nu......

                                    DEIDAMIE.
                                                    Prins zijt gerust ik zal
Mijn woord volbrengen, gy ontsteld in Pyrrhus trouwen,
u Al te veel.

                                    PYRRHUS.
                    Helaas! gy zult uw woort nog houwen?
Is ’t nu nog tijd dat gy my toezegt en niets doet?
De uur naakt die my geheel wanhoopig maakten moet,
(185) Kan zoo een groot gevaar dan eenig uitstel lijden?
Ach! in der Goden naam....

[p. 8]
                                    DEIDAMIE.
                                            Prins zet u vrees ter zijden
Nog eens laat ik voldoen ’t geen ik u schuldig ben
Het is genoeg dat ik ’t u toegezeit heb, en
Daar aan gedenk,

                                    PYRRHUS.
                            Gy wilt hier door mijn wanhoop stuiten
(190) Mevrouw, maar ’ik zie helaas! voor my niets zeekers, buiten
Deb... die ik kan verwagten van mijn hand.


VIERDE TOONEEL.

DEIDAMIE        NEREE.

                                        NEREE.
IN deeze vreugd, die gy verneemt aan alle kant,
Door ’t groot geluk, het geen uw Broeder is beschooren
Komt alles u zoo ’t schijnt heel ligtelijk te vooren;
(195) Maar ’k zie niet met wat hoop gy nog u zelven vleit,
Wanneer gy wilt voldoen, ’t geen gy hebt toegezeit,
Zult gy dit huwelyk van haar dan teegen houwen?

                                    DEIDAMIE.
Neen ’k. Antigone moet met mijn Broeder trouwen?
Deez’trouw is my te lief dat ik die breeken zou.

                                        NEREE.
(200) Wat kunt gy dan toch doen voor Hippias, Mevrouw?

                                    DEIDAMIE.
Hem in de plaats van ramp het grootste luk toevoegen,
Zoo hem de trouw, met die hy mint, kan vergenoegen

                                        NEREE.
Ik kan zoo weinig ’t geen gy zeggen wilt verstaan
Mevrouw, dat gy my dwingt...

                                    DEIDAMIE.
                                                Gedenkt gy nog wel, aan,
(205) De droeve rampen, die ons over zijn gekomen;

                                        NEREE.
Ja niet dan al te veel, hoe ’t volk heeft ondernomen
Zeer laf en schandelijk uw Vader te, verraân
Hun meuitery gesterkt door onze Vyand, aan
[p. 9]
Deez’ Neoptolemus zyn ryk en kroon te geeven,
(210) Hoe die rampzaal’ge vorst zig werend kwam te sneeven,
En wijl men vreesde voor de uwe Konings magt,
Hoe Pyrrhus in zyn wieg behoed wierd, en gebragt,
By Koning Glaucias, daar weinig was te vreezen,
Wanneer Androchdes, die u wou tegen weezen,
(215) Soo ’t scheen, uw’moeder in het vlugten heeft belet,
En onderworpen aan des nieuwe Konings wet,
Maar zoo hy haar door dit verraad, heeft durven hoonen,
Zijn zorgen die hy voor dit huw’lijk heeft, betoonen
Genoeg, hoe trouw hy ’t al voor Pyrrhus heeft gedaan;
(220) Want door hem is ’t verdrag alleenig doorgegaan,
Deez’ Prins t’ herstellen op den Troon, die door geboorte
Hem toe kwam.

                                    DEIDAMIE.
                        Om dees’ trouw dan te agten, na behoorte,
Soo hoor eens wat hy niet doorlugtigs nog besloot:
De Koningien van my zwanger, na de doot
(225) Des Konings, had zy ’t meest voor Pyrrhus staat te vreezen
Die de ouderdom maar van zes maanden had, als deezen
Androclides, haar door zyn wijsheid heeft getroost,
En aangeboden, om by wiss ... zijn kroost,
In plaatze van haar zoon; op dat m’ hem niet zou waagen,
(230) Te laaten vlugten, en zijn kind dus op te draagen
Tot Pyrrhus welstand, ’t geen m’n aanneemt’en aldus
Is Pyrrhus in het rijk van Neoptolemus;
Gelijk de zoon van deeze Androclides gebleeven,
Terwijl Hippus met groot gevaar van ’t leeven,
(235) En onder Pyrrhus naam, in ’t hof van Glaucias
Blijft, en wordt groot gebragt.

                                        NEREE.
                                                Mevrouw, hoe Hippias...

                                    DEIDAMIE.
Is Pyrrhus, is mijn Broer

                                        NEREE.
                                        O Goon! ondek my nader.....
Is Pyrrhus....

                                    DEIDAMIE.
                    Pyrrhus heeft Androclides tot Vader
Die dus, op dat men niets in ’t minste zou vermoen,
[p. 10]
(240) Van ’t geen sijn trouwe sorg en groote vlijt dorst doen,
De Koningin toen heeft in ’t vlugten vast genomen,
En in Epieren by deez’ nieuwe Vorst doen komen,
Die met het gansche rijk, door dit bedrog misleyt,
Dien Pyrrhus weder eyst, ’t geen Glaucias ontzeit,
(245) En dus is tussen ons, den Oorlog opgekomen,
Wiens droeve nasleep nooit een einde had genomen,
Indien Antroclides, den Koning niet geraên,
En zelf gedrongen had, het zeekerste aan te gaan,
Dewijl zijn Dogters trouw ’t geluk maakt van mijn Broeder.
(250) En meest gewenst wierd van de Koningin mijn Moeder;
    Zie daar ’t geen zy my heeft bekent gemaakt, wanneer
Een schierelijke dood haar overviel, zoo zeer,
Dat zy my nauw’lijks kon dit groot geheim ontvouwen,
En voor Androclides het zelve toevertrouwen.

                                        NEREE.
(255) Hoe, weet dan Hippias en Pyrrhus niet wat reén,
Haar dus veranderen, en wie zy zijn?

                                    DEIDAMIE.
                                                          ô Neen,
Hoewel ’er is, om hier regt kennis van te geeven,
Een Brief mijns moeders by Androclides gebleeven.
Voorts zoo my Hippias behaagd heeft, ’k volg hier in
(260) ’t Bevel des Konings, die dus nog van mijn min
En Huwelijk, by kans verwonne door de snikken.
Des doods, tot voordeel quam van Hippias te schikken.

                                        NEREE.
Maar waarom laat gy hem zoo langen tijd, (Mevrouw,)
In deeze valsche hoop?

                                    DEIDAMIE.
                                      Androclides, wiens trouw
(265) U groot scheen, heeft hier van nog grooter blijk* gegeeven;
’t Verdrag der Vrede van twee Vorsten onderschreeven,
Was niet genoeg ja schoon ’t heel zeker is geweest,
Hy heeft nog altijd voor zijn waaren Vorst gevreest,
En ook gewilt tot op den trouwdag toe, volherden
(270) In ’t waagen van zijn Zoon, om niet verrast te werden;
Die dag verschijnt, ’t is tijd dat ik ’t geheim ontdek....
[p. 11]
Maar ’k zie zijn zoon die my voor zuster neemt, vertrek
Neree, laat my alleen eens zien, en ondervragen,
Met wat gemoed, hy ’t geen geschien moet, zal verdraagen


VYFDE TONEEL.

HIP: zig inbeeldende Pyrrhus te zijn. DEIDAMIE.

                                      HIPPIAS.
(275) Mijn Zuster ’t komt heel wel dat zich de Koning uit
Ten* laatsten, zeg dat dit uit min oft staatkund spruit,
Oft dat hy hier door zoekt tot vaster staat te raaken,
Uw huwelijk alleen kan hem gelukkig maaken;
Ik heb ’t u meer gezeit, maar om uw ziel hier door
(280) Te winnen heeft hy my op nieuw zijn min u voor
Doen stellen, ’t is dan tijd uw meening my te ontdecken,

                                    DEIDAMIE.
De Koning weet genoeg wat voordeel hy kan trekken;
Uit Vaders dood en door geweld genome kroon
Terwijl ge in ballingschap geweest zijt, heeft die hoon;
(285) Schoon hy u weer van daag hersteld; zoo mijne zinnen
Verbitterd, dat de tyd my voor hem moet verwinnen;
Dit is al ’t geen hy van mijn min te wagten heeft,
Ik heb ’t hem zelf gezeit, hy hoort zig te genoegen,

                                      HIPPIAS.
(290) De hoop komt altijd by de liefde zich te voegen,
Want schoon gy weig’rig zijt, heeft hy zig staag gevleit,
Dat in een Kroon voor u stak eenig’ heerlijkheid,
En dat zijn luk hier door voor zeker is te houwen,
Zoo ik u raaden wou hem tot uw man te trouwen,
(295) Hy gaat nog verder, en tot ligting van zijn smart
Zeit hy dat ’k eenigsints ook magt heb op uw hart,
Hy bidt, hy dwingt m’er toe, belemmert door zijn smeeken...

                                    DEIDAMIE.
’k Heb uit mijn zelf zijn min maar durven tegenspreeken,
[p. 12]
Maar zoo ’k u mijn gelijk mijn Broeder door het bloed,
(300) Mijn pligt leert my dat ’k u als Heer ook vreezen moet,
En by aldien, mijn Heer, ik om u te behagen
Mijn hart en rust geheel moet komen op te draagen
Op uw bevel terstont...

                                      HIPPIAS.
                                      Ach! wil dat niet vermoen;
Ik u beveelen, neen, wilt gy my vriendschap doen,
(305) Zoo moet ge een Broeder die gy mint, als Heer niet vreezen;
Ver dat mijn wetten uw’ verraaders zouden wezen:
Het is mijn grootste roem als ik u dienen kan,
Neem daar zoo groot gy wilt, Mevrouw, een teeken van,
Niet zal me onmog’lijk zijn zoo gy my wilt gebieden;
(310) Ik sluit niets buiten. eysch, versoek, het zal geschieden.

                                    DEIDAMIE.
De tyd van uw geluk maakt ook de mijn’ met een,
En zoo deez’ liefd’....

                                      HIPPIAS.
                                    Helaas! mogt ik u eens het geen
De vriendschap onder ons zoo teeder komt te maaken....

                                    DEIDAMIE.
Verberg my niet ’t geen my met vreugde aan ’t hart moet raaken.

                                      HIPPIAS.
(315) Ik vrees;

                                    DEIDAMIE.
                        En wat?

                                      HIPPIAS.
                                    By u te spreeken van mijn min.
En als ik u vertoon hoe ik mijn hart bevin,
Dat ik u dan iets zeg ’t geen ik behoor te zwijgen:

                                    DEIDAMIE.
Is dan uw min zoo klein, dat gy zoud afkeer krijgen......

                                      HIPPIAS.
Ach! ’k vrees niet dat men ooit deez’ misdaad in my von
(320) Wanneer gy van Androclides en van Gelon
Gevolgd, kwaamt om my heel gelukkig nu te maaken,
En voor uw zorgen tot de vreede te geraaken,
In die bestemde plaats was uw byweezen my
[p. 13]
Zoo zoet en aangenaam, dat ’k zonder vreeze by
(325) Deez’ Koning bleef, en wat voor ramp my mogt gebeuren,
Zoo dogt my dat ik nooit geen zoeter lot kon keuren,
Wijl ik gedurig dan by u zou kunnen zijn:
Nu zie ’k u daag’lijks, maar schoon ’t vreugde baard in mijn
Gemoed ’k rust niet voor ’k weer uw by zijn kan genieten,
(330) Dit wenscht mijn hart alleen, dewijl t my al verdrieten
Kan zonder u , daar ’t al met u , is na mijn zin,
’k Wou u gedurig aan wel zeggen, ik bemin
U, en* van u gestaag weerom het zelven hooren,
En dat een vriendschap, die in ons reeds is gebooren,
(335) Gestadig tussen ons nog grooter wierd, en ’t geen
Het rederste is...ach! Doe my zwijgen zuster, ’k meen
Dat ik u al te veel als Broeder zeg, zoo ’t buiten
Mijn magt is, dat ik u min heven zou, is ’t uiten
Van ’t geen ik zwijgen moet zou ’k zeker schuldig zijn.

                                    DEIDAMIE.
(340) Ge ontdekt my niet te veel een vriendschap die aan mij
Gemoed door tederheyd in alles kan behaagen
En hoe die teederheyd zich verder komt te draagen,
En nader zich verbind...

                                      HIPPIAS.
                                        Wat zou ’k gelukkig zijn
Indien ’t zoo was, en dat uw ziel zig met de mijn
(345) Vereenigde... maar ’k heb mijn zelven weer vergeeten,
Ach zuster, agt het niet, doe my alleenig weten
Wat ik uit uwe naam den Koning zeggen zal.

                                    DEIDAMIE.
Wijl hem de tijd alleen by my kan helpen, al
Het geen hy verder hoopt, moet hy van u verwagten,
(350) Gy kunt alleen...

                                      HIPPIAS.
                                    Wat hoop hy ook in zijn gedagten
Kan brengen, is zijn luk onzeker hoe ’k daar van
Moet schikken, ver dat ik u dwingen zou, ik kan
Dit huwelijk van hem niet denken zonder beven,
En door outsteitheid die ik gansch gen plaats kan geeven,
(355) Kan ik u zonder schrik niet in zijn armen zien,
[p. 14]
En mijn verkeertheyd blijkt u verder nog, indien
’k U zeg, dat ik mijn trouw kom als een straf te draagen,
Antigone is bekwaam om yder te behaagen,
Ik weet het en ik zie ’t, en nogtans kan ik haar
(360) Niet minnen, ja de Kroon schijnt my hier door zoo zwaar
Dat zy my afschrikt, en toen ik kwam voort te zetten
’t Verdrag, waar door ’k haar kreeg, was ’t minder om dat ’k wetten
Zou geeven aan dit volk, als dat ik voor mijn ziel
De zoetigheen van u te zien, hier door behiel

                                    DEIDAMIE.
(365) Uw’ goetheyd kwam dus de eer die gy my doet volmaaken;
Maar zoo ge om mijnen ’t wel de rijkstaf moest verzaaken....

                                      HIPPIAS.
Hoe graag zoude ik het doen....

                                    DEIDAMIE.
                                                    Wagt u dat ge iets belooft,
Het geen u naderhand berouwen zou

                                      HIPPIAS.
                                                            gelooft
Gy zuster, dat ik iets gezeit heb zonder meenen,

                                    DEIDAMIE.
(370) Ik kan u eisschen en volbrengen doen al ’t geene
Gy zegt, en als de Kroon dan moest verlaaten zijn;

                                      HIPPIAS.
Verwagt deez’ twijffeling dog nimmermeer van mijn
Gemoed, ’k zeg meer en ver dat ik de kroon zou minnen,
Deez’ Pyrrhus die u ziet, en mint met hart en zinnen,
(375) Wou, door een Lot, ’t geen ik by ’t luk der Goden stel,
Dat hy geen Pyrrhus was om niet te zijn.... Vaar wel,
’k Vergeet my staag en zie Androclides ons naaken.

                                    DEIDAMIE.
Ga ’k heb geheimen daar hy me uit moet doen geraaken.



[p. 15]

ZESDE TOONEEL.

DEIDAMIE, ANDROCLIDES.

                                    DEIDAMIE.
MYn Broeders regte staat diend heden dan ondekt,
(380) ’k Heb reets gezien waar heen ’t gemoed uws zoons meest strekt.
Al deez’ verandering zal hy zeer weinig agten.

                                ANDROCLIDES.
Zijn zedigheid, Mevrouw, doed ons iets goeds verwagten,
Maar onzen yver, en geheel ons zorgen, was
Vergeefsch, zoo Pyrrhus staat ondekt wierd al te ras,
(385) Het Heyr van Glaucias is nog gereed, en deeze
Onstuimigheen doen Neoptolemus nog vreezen,
Die door deez’ trouw ’t verdag voldoen zal, maar wie kan
Ons borge zijn voor zijn opregtigheid, en dan
Liep Pyrrhus ligt gevaar, als hy niets had te vreezen,
(390) Wijl hy in ’t openbaar hem heeft vervolgd voor deezen,
En in deez’ zaaken die men gade diend te slaan,
Is ’t waagen van mijn zoon als nog heb best geraân.

                                    DEIDAMIE.
Zoud gy dan zien dat hy Antigone zou trouwen?

                                ANDROCLIDES.*
Deez trouw door staatkund’ zal my al zoo veel berouwen,
(395) Als u, en ’k zie met smart, hoe hem ’t wangunstig lot
Dit groot geluk beneemt, van u te hebben tot
Zijn Bruid, gelijk ook was de wil der Koninginne,
Maar ’t is alleen mijn Prins die ’k gade sla, zoo ’k binne
Mijn pligt blijf, en om dan een leeven ’t geen men mijn
(400) Bescherming heeft betrout, moet my heel weinig zijn
’t Geluk eens zoons, indien ik ’t hier door kan bewaaren.

                                    DEIDAMIE.
Wanneer wilt gy dan zijn geboorten openbaaren,

                                ANDROCLIDES.
Als wy verzekert zijn van ’t Koninklijk gemoed,
[p. 16]
En dat ons ’t geen ’er komt te volgen, denken doet,
(405) Dat Pyrrhus zijnde ontdekt voor geen gevaar kan vreezen.

                                    DEIDAMIE.
Meent gy dan dat dit na des Konings zin zal weezen,
Zijn Dogter buiten hoop te zien van deze Kroon
Door u, zou gy door de egt vereenigt met uw Zoon,
Hier heerschen?

                                ANDROCLIDES
                          ’k Wil deez vrees my zoo nog niet vertoonen,
(410) De tijd kan alles doen, ’k hoop...

                                    DEIDAMIE.
                                                              Wilt u niet verschoonen.
Dees trouw gaat al te ver om niet te zijn verdagt,
Terstont moet Pyrrhus voor de Koning zijn gebragt,
Ik neem ’t gevaar op my, het geen ’er van kan komen,
Het is mijn Broeder.

                                ANDROCLIDES
                                    Doe als gy hebt voorgenomen
(415) Toon hem den waren Vorst, Mevrou, ik sta het toe,
Voor my ik zal ’er niet een woord toe zeggen,

                                    DEIDAMIE.
                                                                        Hoe?
Zout gy dan, zoo uw woord van nooden was, daar teegen..

                                ANDROCLIDES
Zoo hy ’t gelooft leit u daar weinig aan geleegen;
Ga heen, Mevrouw, ga heen,

                                    DEIDAMIE.
                                                Wat moet ik dan hier van
(420) Verstaan?*

                                ANDROCLIDES
                        Dat ik mijn Zoon als Vorst nu kroonen kan
Dat deeze waan my vleit, en niets zoo zoet kan wezen,
Voor my, als om die Zoon als Koning te zien vreezen,

                                    DEIDAMIE.
Uw zoon tot Koning? wat wonderlijker maar,
Androclides is een lafhartige verraar,
(425) Ik dagt dat hy zijn trouw voor Pyrrhus kwamen te toonen,
En den bedrieger deed’ het om zijn zoon te kroonen;

[p. 17]
                                ANDROCLIDES.
Hy heeft niet dan te veel voor deeze kroon gedaan,
Door ’t geen hy in zijn jeugd hier voor heeft uitgestaan,
Die ’t hem betwisten wou, zou hem het zijne onthaalen,
(430) Wijl hy het met gevaar zyns levens kwam betaalen,
En Pyrrhus naam gaf hem het voordeel ook met een,
Het geen de Vorsten door geboorten is gemeen,
Men heeft hem ’t geen deez’ naam vereischten zien volbrengen
Dit nu te ontneemen, kan mijn liefde niet gehengen:

                                    DEIDAMIE.
(435) En dit heeft Pyrrhus dan...

                                ANDROCLIDES.
                                                  Kunt gy nog klaagen, daar
Uw’ Broeder met de naam myn’s zoons, voor geen gevaar
Te vreezen hadde, ik zal hem niet verongelijken,
Zoo ’k eisch een kroon, die hy moest laaten om te ontwijken
’t Gevaar zijns levens.

                                    DEIDAMIE.
                                    Kan een Koninklijken staat,
(440) Voor u zoo schoon dan zijn, dat van de vuilste daad....

                                ANDROCLIDES.
Niets is’ er vuil voor haar, en alles moet ter zijde.
Voor de edele eerzugt.

                                    DEIDAMIE.
                                    Kan uw’ deugd dit ook al lijden?
Die zy besmeurt,

                                ANDROCLIDES.
                            Zoo ’k minder deugd heb, als gy zegt,
’k Zie weer op ’t hooft myns zoons een kroon vol eer gehegt,
(445) En dat die deugd, die ’k aan zyn roem kom op te draagen,
Dezelve weer vermeert, kan my genoeg behaagen.

                                    DEIDAMIE
Maar zoo die eerzugt dus uw hart bezit, wie zal
Nu weeten of uw’ zoon...

                                ANDROCLIDES
                                        Mevrouw ik weet het al,
Ik zal gestadig met verborge zoetigheeden
(450) Myn bloed zien heerschen, en des Konings Troon betreeden
[p. 18]
En zoo ’t my zwaar valt te gehoorzaamen myn zoon,
’k Zal Pyrrhus nevens my zien onder zijn geboon
, De naam van onderdaan zal my veel zoeter weezen;
Als hem zyn waaren Vorst zoo wel als ik moet vreezen.

                                    DEIDAMIE.
(455) ’k Zal deez’ vervloekte vont van u wel tegenstaan
’k Zal rugtbaar maaken al uw’ gruwelen, en aan
De Koning....
                                ANDROCLIDES
                ’t Bate niet, schoon ik myn woord by deeze
Bewyzen deed’, wyl ’t van de Koning moet weezen,
Want wat men deed, haar brief geeft hem alleen de kroon,
(460) En eer die met geweld me ontnomen wierd......

                                    DEIDAMIE.
                                                    O Goôn!
Daar is dan niets ’t geen u verrader ka verzetten?
Nog vrees de Goden, die reede om u ’t hooft te pletten....

                                ANDROCLIDES
Dreig my met Bliksem vry: de Kroon is ’t die ’t betaald,
Haal die met vloeke op myn hooft, wanneer zy daald,
(465) Zal ikze vreezen en myn zoon een rykstaf zwaijen.

                                    DEIDAMIE.
Gy hoopt vergeefsch, ik zal ’t ten minsten zoo dan, draijen,
Dat by myn Broeder, nog uw’ zoon werd toegeleid,
En dat men van haar staat onzeeker...

                                ANDROCLIDES
                                                          ’k Ben bereid*
Tpt deeze onstuimigheen, maar ’t zal zoo legt niet weezen,
(470) Voor u, met al uw’ list, om ver te stooten, deeze,
Zoo lange dwaling, die na wenschen dus ’t gemeen,
Misleid heeft, ’k ga, Mevrouw, bedenkt het eens alleen.

                                    DEIDAMIE.
Ga heen, en zet het voort, maar van de Goôn, verrader,
Die nimmer onregt doen, verwagt ik ’t al te gader.

                    Einde van ’t Eerste Bedryf.


Continue

[p. 19]

TWEEDE BEDRYF.

EERSTE TOONEEL.

NEOPTOLEMUS, GELON.

                                NEOPTOLEMUS.
(475) DE buitensporigheen myns mins verwys niet meer
Gelon, haar droeve drift, heeft my niet dan te zeer
De ziel verblind, ’t is my beknd, maar ’ ben hier Kooning,
En krijg voor min niet als veragting tot belooning;
Die dus gehoond zich tracht te wreeken, en zoo ’t schand
(480) Voor my is, daar ik tot besluit, aan de andere kant,
Is ze op Deidami’ veel meer als my te laaden,
Die, wyl ik haar zoo trots myn liefde zie versmaden,
Myn wanhoop, verder als ik wenscht heeft gebragt,
Maar wat ze ook onderneemt, ’t is nog altyd in haar magt,
(485) Om door een enkel woord, die heevigheid te stuiten,
En zoo g’haar woede vreest, moet ge alleen besluiten
Dat dit haar strafheid doed.

                                        GELON.
                                        ’k Weet datze uw goedheid Heer
Door dit versmaan misbruikt, ’t is me ook bekend hoe zeer
De min de smaad voeld van ondankb’re, maar daar neeven,
(490) Denk, dat zy nimmer werd genomen, maar gegeeven,
Een minnenswaardig hart men door de tyd wel wind,
Maar nooit door dwang, hier door is t’ dat het weer bemind,
En die bemind wil zyn moet lyden en moet wagten.

                                NEOPTOLEMUS.
Vergeefsch port gy my tot niet geasche klagten
(495) Ik die ze ook al te wel gebruikt heb door uw raad,
Had nu misschien myn wensch, zoo ’k dreigen had te baat
Genomen, ’k heb my steeds door ’t geen gy kwamt raaden
Als heerscher door geweld vol trotsheid zien versmaaden,
Ik doe ’t geen mooglyk nooit voor dezen is gedaan
(500) Om hare trotsheid maar te buigen, ’k geef my aan
[p. 20]
Myn vyand bloot, ’k herstel haar Broeder, ’k deel myn zeetel
Met hem, en nog versmaat zy me eve zoo vermetel,
’T is tyd ik uytberst, en haar zeg......

                                        GELON.
                                                      Bevlek uwe eer
Dus niet, door Pyrrhus dood ’t verbond te breeken Heer,
(505) Was ontrouw.. en met een heel schand’lyk Vorstenmoorden,
Wie zou zich ooit met u verbinden op uw woorden,
Zoo heeden uwe trouw voor hem niet zeeker gaat,
Klaag dat Deidamie u tegens regt versmaat,
Maar eert ’t verdrag, wint hoe gy grooter magt en eeren,
(510) Aan Pyrrhus geeft hoe g’haar zult ligter overheeren,
Door zyne voorspraak zal.....

                                NEOPTOLEMUS.
                                          Neen ’k ben hier door misleid
En heb me als gy; ook door een valsche hoop gevleit,
Dat zyn erkentenis zou myn geluk vergrooten:
Myn hart myn laffe hart heeft nog op nieuw, beslooten,
(515) Hem aan te stellen, om Deidamies hart
Te winnen, maar ’r is voor myn min een nieuwe smart,
Dat daar by al vermag by haar, niets heeft verkreegen,
Maer door zyn flauwe zorg, betoond, dat hy daar teegen
zyn magt komt weyg’ren in een zaak die my betreft:
(520) Neen, neen, tot welk een staat myn goetheid hem verheft,
’K Ben buyten hoop zoo hy tot deeze trouw kan raaken,
Deidamie alleen zal hem gelukkig maaken
Zoo zy myn trouw verkiest, oft stemmen in zyn dood
Zoo zy die weigert, watze ook doen kon oft besloot
(525) Ja schoon het ryk verging, zy kan door my te trouwen
Alleenig, ’t leven van haar Broeder houwen;
Dat zy dit eens bedenck’.

                                        GELON.
                                        Gy doet uw hart geweld
Myn Heer, beken het vry, dat gy hem nu hersteld
’t Gevaar, ’t geen u, zoo ’t schynt, door hem dreigt, doet u vreezen
(530) Wanneer, gy hem de zoon eens konings ziet te weezen
Wiens ryk gy nu bezit, en troon beklemt, ja schoon
Uw luk leit in de min wenscht gy weer hem te doôn,
[p. 21]
Als dat Deïdamie haar trouw u op zou draagen

                                NEOPTOLEMUS.
Zoo ’k minder had getragt de zuster te behaagen,
(535) ’k Sta toe dat my nooit iets tot zoo ver had gebragt.
Om met haar Broeder dus te deelen de oppermagt;
Maar vrees niets zoo zy haar gevoelig komt te toonen
Voor ’t geen waar meede ik zal haar wedermin beloonen
Hoewel zich tegens my, en ’t geen ik nu besta
(540) Den wisse staatkund stelt, want als ik weder, na
De vader die verloor, de zoon ten Troon doe stygen,
Zoo doe ’k tot myn verderf myn vyand kragten krygen;
Behalven dat my nog, ik weet niet wat, mishaagt,
In Pyrrhus, ’t schynt dat hy met tegenzin zich draagt
(545) Na ’t geen men in de Vree te sluiten vond geraaden,
Dat hy het huw’lyk met myn dogter wil versmaaden,
Dat hem een Konings naam meer schan zou zyn als eer
Zoo hy die kreeg van my.

                                        GELON.
                                        Androclides myn Heer
Komt my de schuld van uw’ bekommering te geeven;
(550) Door d’hooge staat waar toe ’k my door u zie verheeven,
Agt hy me als vyand, en hoewel ons beyder trouw
Dagt, dat d’herstelling van deez’ prins volmaaken zou
Uwe eer, wyl Pyrrhus meer komt aan zyn kant te hellen
Als myn, wou hy dat my dit luk moest heel ontstellen,
(555) Dat ik benydend’, dit zyn voorregt, uw gemoed,
Moest hebben aangehist, op dit rampzalig bloed,
Dat ik uyt haar......

                                NEOPTOLEMUS.
                            Wil voor deeze agterdogt niet vreezen,
Daar komt Deidamie, en ’t zal haar antwoord weezen.
’T geen ’t vonnis uyten zal.



[p. 22]

TWEEDE TOONEEL.

NEOPTOLEMUS, DEIDAMIE, GELON.

                                    DEIDAMIE.
                                              ’k Heb op nieuw, myn Heer
(560) Uyt Pyrrhus mond verstaan, uw’ min tot my, maar eer
Ge uw’ Dogters trouw voltrekt, zoo ik die min moet agten
Gelijk gy zegt, zou ik van haar wel mogen wagten,
Een klein vertrouwen?

                                NEOPTOLEMUS.
                                    Ja ’k zweer ’t nog op nieuw, mits gy
Dan mede voor myn min gevoelig zynde, my
(565) Myn wenschen in het laatste ook wilde vergenoegen.

                                    DEIDAMIE.
De tyd is meester van onz’ hartstogt in dier voegen,
Dat als het hart voor min zich opent, zy die daar
Ontsteekt, en zoo die wordt gedwongen is het maar
Een vuil gedrogt het geen in zyn geboorte, moet smooren,
(570) Myn Heer, ik heb u dit voor dezen al doen hooren.

                                NEOPTOLEMUS.
Om’t openhartig u te zeggen, deeze magt
Des tyds heeft my tot nog geen hoop meer toegebragt,
Hoewel ge door het geen gy hier van komt belooven,
My nog van deeze hulp al iets hebt doen gelooven,
(575) Maar zoo u eindelijk nog myne trouw behaagt,
Stel ik uw’s Broeders uit, tot gy my de uwe opdraagt,
En dat Epieren mag gelyk haar vreugd betoonen,
Wanneer het nevens u, uw’ Broeder zal zien kroonen.

                                    DEIDAMIE.
Zout gy ’t verdeelen van uw Kroon uitstellen ’t geen
(590) Gy schuldig zyt door de eer en door ’t gedrag met een,
Wat zou dogh Glaucias tot oproer dus gedreeven.....

                                NEOPTOLEMUS.
Dit ’s niet bekwaam om ons de minste schrik te geeven,
Wat heeft hy doch door al die lange kryg gedaan?
[p. 23]
Als dat hy ramp op ramp heeft op zyn land gelaân,
(595) ’k Hou Pyrrhus die hy gaf, ’k ben Vorst, en geef geen reeden,
Als aan myn hart.

                                    DEIDAMIE.
                            Wild gy doen denken, toe’k de Vreede
Besloot, dat ik my heb verzeekert van de kroon,
En dat ik veel te trots te volgen de geboon
Van Pyrrhus, ’t deede op dat hy dus misleid zou wezen,
(600) Ja wetend’, hoe hy by u, alles had te vreezen,
Ik hem gelijk door dwang hen in uw land gebrogt,
Dat al die groote hoop.......

                                NEOPTOLEMUS.
                                          Waarom een agterdogt
Te vreezen die men kan vermyden, geef my heden
Uw’hand en Pyrrhus zal terstond ten zetel treeden,
(605) ’t volbrengen van ’t verbond hebt gy nu in uw’ magt.

                                    DEIDAMIE.
Is dit de opregtigheid die ’k van u had verwagt?

                                NEOPTOLEMUS.
Borst tegens my vry uit, ik vind’ geen and’re weegen,
Waar door ik op uw hart verkrygen zou den zeegen,
En vrugteloos zou al myn smeeken zyn, zoo u
(610) ’t Belang uw’s Broeders niet bewegen kan, en nu
Kan al dit hoonen en versmaaden niet meer gelden;
Gy kwaamt me als dwing’land, schoon uit ’t niet betoonde schelden,
’t Bloed van Eacides vertreet ik van den Troon,
’k Bezat die door geweld, ’k herstel nu weer zyn zoon,
(615) En ’k zie nu eerst Mevrouw, na al die groote daaden,
Daar ’k niets mee win, hoe gy myn liefde hebt verraaden
Door hoop van tyd, ’k heb ’r u niets anders te beraân,
Den Bliksem die u dreigd, hangt nu alleenig aan
Uw antwoord, en gy kunt die zoo gy wilt beletten:
(620) Maar zoo zy valt, en hoe zy myn hus komt te pletten,
Beschuldig niemant als uwe onverzoenb’ren haat.

                                    DEIDAMIE.
Ga laffe, denk niet, schoon gy heden in zyn staat
Myn Broeder weer hersteld, ooit van myn hart te schikken,
Zoo u den vuylen naam van dwing’land heeft doen schrikken,
[p. 24]
(625) Gy zyt het nu niet meer voor hem, maar wel voor my,
’t Hart ’t geen gy dwingen wilt is van veel meêr waardy,
Als ’t ryk ’t geen gy verdeeld, Tieran in alle deelen
Dan altyd.....

                                NEOPTOLEMUS.
                    Dwing’landy kan van geen deugd verscheelen
Wanneer men hier door ’t hart van zyn beminde wind
(630) ’t Is deez waardy, die ik zoo groot in ’t uwe vind
Waar door, indien men my de warelt op kwam dragen,
Zy my veel int...zou, als gy alleen behagen,
En om ’t u beter, zoo gy my nog niet verstaat
Te zeggen, ’k heb alleen deez’ keur nog tot uw baat,
(635) Of my te trouwen, Of uw’ Broeder te zien sneeven,
Spreek, weigert gy myn trouw, zoo kost het hem zyn leeven,

                                    DEIDAMIE.
Goôn! Tot wat wreetheid hebt gy dan zyn lot bewaart?
’t Was weinig dat hem door een dwing’land b.. ontaard,
Zyn kroon ontnomen wierd, die hy heeft moeten derven
(640) Die vorstenmoorder moest hem die dan nog doen sterven?
En maken my verdagt, wanneer hy dus zyn bloed
Vergiet......

                                NEOPTOLEMUS.
                    Tragt vry door al dit schelden myn gemoed
Te ontsteken, by aldien ik door myn heevig minnen,
En duldelooze smart, niets op uw hart kan winnen,
(645) Als steets veragten, en een onverzoen’bren haat,
’t Scheeld my al weinig of’t by u affschuw’lyk staat,
Dat ik in alles myn regtvaarde grim kom toonen.

                                    DEIDAMIE.
Wel aan men zal u met de afschrik ook Beloonen,
Die u te vreze geeft, een gansch wraakgier’g hand
(650) Of wilt gy ’t myden, help de zuster ook van kand
Als gy haar Broeder smoort, ’k mag mee myn meening uiten,
Nu ik lafhertige u dus wreed heb zien besluiten,
Hoe ’k alles liever liet vergaan als dat ik my
Zou laten dwingen tot dit huwelyk, ’t geen gy
(655) My tegens wil en door geweld wild doen volbrengen,
Meineedige, kom dan het ov’rig bloed te plengen,
[p. 25]
’t Geen gy eerbiedigheid bewijsen moest, wel aan
Wist hier uw’ dollen haat, en moordlust mee verzaân,
En door deez’ wreede daad, de afschuw’lyke eer betragten
(660) Dat yder u voortaan volmaakt Tieran kan agten,
’k Belet het u geensints, en zoo ’k ’t u zeggen moet,
Deez’ Broeder die gy wilt ombrengen zal zyn bloed
Veel bey u storten, en op ’t alderwreetste sneeven
Als zien da ik door dwang u my oc trouw zou geeven.
(665) Du seit het t’ eenem al by my verklaar uw’zin.

                                NEOPTOLEMUS.
Ach! ’k dagt we dat ik wierd bedrogen in myn min;
En dat dit Pyrrhus, die ’k zoo zeer aan my verpligte
Daar ’k alles voor hem deez ondankbre niets verrigte
Voor my, min zal u dan voldoen, dewyl u haat,
(670) Al myn zoo ted’re min tot heden heeft versmaat,
’k Zweer by de goon dat hy, eer’t zonligt komt te daalen
Myn hetde met zyn bloed zal dooven en betaalen,
Myn lyfwagt......

                                        GELON.
                        Ach! Myn Heer wat wilt gy doch bestaan?
Denk.....

                                NEOPTOLEMUS.
            Zeg my niets zoo gy myn gramschap wilt ontgaan
(675) Het moet’er nu mee door.


DERDE TOONEEL.

NEOPTOLEMUS, DEIDAMIE, ANDROCLIDES
GELON.
Lyfwacht.


                                ANDROCLIDES.
                                                      Myn Heer, mag ik de reeden
Wel vragen van die grim waardoor ’k u zie bestreeden.

[p. 26]
                                NEOPTOLEMUS.
Het weigeren van een ondankb’reen het versmaân
Van een verraâr, maar ’k zal m’er heden van ontslaan,
Welaan; Pelipodas, vat Pyrrhus.

                                ANDROCLIDES.
                                                    Grote goden!
(680) Is ’t Pyrrhus.......

                                NEOPTOLEMUS.
                                ’k Zeg ga heen, draag zorg voor myn geboden.

                                ANDROCLIDES.
Myn Heer zoo billikheid een Vorst ter harten gaat?
Zout ge u desehande wel vergeeven van deez’ daad,
Te breeken een verdrag waar in me uw’ trouw erkende?

                                NEOPTOLEMUS.
Vergeefsch vreest gy dat dit myn naam zou kunnen schenden,
(685) Ik wil ’t verdrag voldoen, ’k belet alleen ’t verraad
Reets tegens my gesmeed

                                ANDROCLIDES.
                                          Myn Heer wat euveldaad
Heeft Pyrrhus toch gedaan die dus uw gramschap wette?

                                NEOPTOLEMUS.
Niet dan te grooten wyt hy me in myn min belette,
Het trots versmaân waar mee’k beloond wierd reis op reis,
(690) Zijn misdaân daar ik hem nu van de reeden eisch,
’k Heb van Deidami’ vergeefsch die waan geleeden,
Hy was my voor een kroon al zyn genegentheeden
Wel schuldig, en heel ver dat hy dan van de magt
Waar toe hy regt heeft, zich bedienen zou, zo tragt
(695) Hy liever nog de trots die ’k ly op zich te laaden,
Dog wyl ik wanhoop door ’t ondankbaare versmaaden,
Verkrygt hy daar hy na getragt heeft.

                                ANDROCLIDES.
                                                        Hoe myn Heer
Gy zoud dan denken......

                                NEOPTOLEMUS.
                                    ’k Wil geen tegenspreken meer,
’k Geloof het geen ik zie en niet ’t geen uw’ gedagten
(700) My zeggen, ’t is vergeefsch dat gy myn wraak zout tragten.
[p.27]
Te steuiten, hare trouw belet alleen zyn dood,
Ik zweer’t op nieuw, eu schynt u wreed ’t geen ik besloot,
Ik volg hier in alleen het voorbeeld van de Zuster,
Ik kan een vyand ook verderven veel geruster
(705) Als zy een Broeder, zie den Bliksem die haar staat
Te pletten vreest zy niet, zie hoe z’er tegengaat;
Haar Broeders ramp kan tot ontsag my weinig baaren.

                                    DEIDAMIE.
Ik kan me op ’t zorgen van Androclides verlaaten,
Want Pyrrhus kreeg de Vrede alleen door zyn beleid,
(710) En wyl hy voor hem spiekt is ’t al in zeekerheid.

                                NEOPTOLEMUS.
Tragt vry myn gramschap op het hoogste te trotseeren,
’k Weet waar ik my, om my te wreeken toe zal keeren,
Gy word het haast gewaar Mevrouw, ik ga.

                                ANDROCLIDES.
                                                                    Myn Heer
Denk, nu gy zyt bereidt tot straffen.....

                                NEOPTOLEMUS.
                                                          Denk niet meer
(715) Op my te winnen, zoon Pyrrhus ramp komt kwellen,
Wil die beletten en, en tragt haar ter neer te stellen,
Verzagt haar wreedheid, ’k laat u dan met haar alleen,
Hier toe, maar weet en zy verzeekert ook meteen,
Dat hy zal sterven zoo zy komt haar trouw te weig’ren.


VIERDE TOONEEL.

DEIDAMIE        ANDROCLIDES.

                                    DEIDAMIE.
(720) GY ziet hoe hoog dat u, ’t geluk in top doet steig’ren,
Hoe ’t al na wensch gaat en hoe billik is ’t, daar gy
Nu van de Goden zelf, word bygestaan, wyl zy
Zich nog gewaardigen uw ’ zoon een Kroon te geeven,
Die voor myn Broeder alleenig was gebleeven;
[p. 28]
(725) Zoo’t u nu zwaar valt, om de wetten van uw’ zoon
Te volgen, kunt gy ligt getroost zyn door zyn kroon,
’t Moet u geen schande zyn na zyn bevel te leeven
Als hy zyn Vorst, zoo wel als u, kan wetten geeven,
Geniet dan met vermaak dit innerlyke zoet
(730) Bekwaam om zelf tot zich het edelste gemoed
Te trekken, doe uw’ waan tot zulk een hoogte stygen,
Alsze u dit zoet ooit deede in uw gedagte krygen,

                                ANDROCLIDES
’t Schynt dat de Hemel nu na uw gebeeden helt,
Des Konings dreigen heeft my teenemaal onsteld,
(735) Maar mogelyk, Mevrouw, zal hy ’t nog wat vertraagen,
En ’t sterven van myn zoon, het geen u kan behaagen
In uwe grim, ’k zie nog geen wraak die zeeker gaat
Voor* u.

                                    DEIDAMIE.
              De liefde is in een koning die versmaat*
Word, en gevreest wil zyn, een vuur niet ligt te dooven,
(740) Androclides gy kunt u niets in ’t minst belooven
Van al uw moeite en zorg.

                                ANDROCLIDES
                                        Wel aan Mevrouw, wel aan
’k Zal wie uw’ Broeder is den koning doen verstaan,
En dus bekend, zal hy aan hem zyn wraaklust boeten,
En zoo ’k de hoop die ’k tot de rijk staf had, zal moeten
(745) Hier door verliezen, heb ik nog dit voordeel dan,
Dat Pyrrhus ’t regt niet eer verkrijgen zal hier van,
Als op het oogenblik dat hy de geest zal geeven.

                                    DEIDAMIE.
Ga, ga, ontdek het maar, om hem alsdan in ’t leeven
Te houden, ben ik straks tot deze trouw bereit,
(750) En dit’s my lief, dat, na uwe ongetrouwigheid
De uur om my reen daar van te geeven is gebooren,
En dat de Hemel dit regtvaardig heeft beschooren,
Dat gy myn Broeder moet zien klimmen op den Troon,
Of dat ge aanschouwen moet, het sterven van uw’ zoon.
(755) Verraâr, nu kunt gy een van deeze twee verkiezen.

[p. 29]
                                ANDROCLIDES
Deez’ wreede keur kon my doen ’t bloed door schrik bevriezen
In de ad’ren, nu ’t u doet den zeegen over my
Behaalen, maar hoe dat ge u vleit, en hoe het zy,
Deez’ staat waar in gy zyt zal u al ’t zoet niet geeven,
(760) Het geen gy u hier van vergeefsch hebt toegeschreeven;
En ’t is een slegte troost voor uw bedroefd gemoed,
Indien zy uw de rust uws leevens kosten moet;
Gy moet uw zelven aan een Dwing’land overgeeven,
Zoo gy behouden wilt uw Broeder in het leeven;
(765) Gy moet, dewyl uw hart onttroost zal zyn het zoet,
’t Geen zuiv’re liefde baard steets binnen uw gemoed
De smart gevoelen, dat g’ haar altyd zult ontbeeren,
En door een kwelling, die gestaag nog zal vermeêren....

                                    DEIDAMIE.
Gy kend my niet zoo gy u dit nog voor laat staan;
(770) Wanneer myn wenschen voor myn Broeder zyn voldaan,
Kan my de luister van een kroon alleen behaagen,
Ik had die om uw zoon zeer gaarnen afgeslaagen,
Dewyl ik door ’t bevel myns Moeders was misleit,
’t Geen zy my stervend gaf, en door die waardigheid
(775) Dat hy de groote naam zyn’s konings had gedraagen,
Kon hy my al genoeg als Bruidegom behaagen,
Schoon hy ze niet bezat, verdiende hy een kroon,
Hy had de deugden, maar ’t is een verraders zoon,
Door die gehaate naam is al die glans vervloogen,
(780) En dit gevolg toond zich zoo schand’lyk voor myn’ oogen,
Dat my veel meerder nu behaagt des Dwing’lands trouw
Als deeze schand dat ’k u als vader kennen zou.
Beraam en kies nu na dit ongeveinst verklaaren.

                                ANDROCLIDES
’t Geval treft yder, en het zal u ook niet spaaren,
(785) En moog’lyk op myn beurt, zal ’t in myn magt mee zyn
Om u te dwingen,

                                    DEIDAMIE.
                              Schoon des konings minnepyn,
U dit verwagten doet zult gy my niet doen schroomen;
[p. 30]
Dog hoopt gy ’t nog, ik zie Antigone daar komen,
Verheug u dan met haar hier over, ik ga heen,
(790) En laat u heel gerust hier toe, met haar alleen.


VYFDE TOONEEL.

ANTIGONE    ANDROCLIDES.

                                    ANTIGONE.
WAt ongeval zie ik de Vreede na zich sleepen,
Wat vuile daad, men heeft daar Pyrrhus vast gegreepen,
Zyn leeven loopt gevaar, en als dit onheil dan
Zig openbaard, zoo heeft men my als oorzaak van
(795) Zoo schandelyken daad en schelmstuk aangenomen,
Hoe? heeft hij toegestaan, om in ons land te komen,
En zich te geeven op belofte van myn trouw,
Waar op ’t verkrygen van zyn kroon dan volgen zou,
En kan ik lyden, dat men op myn hals zal laaden,
(800) Ten deel de schuld van deez’ verfoei’lyke euveldaaden,
Ja, dat dit valsch verdrag gestyft zou zyn door myn
Beleid.

                                ANDROCLIDES.
            Deez’ daad kan niet te veel veroordeeld zyn,
De grootste wetten zyn hier door gelyk vertreeden
Mevrouw, Maar.....

                                    ANTIGONE.
                                ’t Is genoeg, gy zyt heel wel te vreede,
(805) Wanneer het kwaat doen u tot voordeel dienen kan,
Verschoont gy het niet reen.

                                ANDROCLIDES.
                                            Mevrouw, hoe worde ik dan
Beschuldigt, met het geen hem over is gekomen?

                                    ANTIGONE.
Veins niet ik heb te veel, en al te veel vernomen;
Hoe de eerzugt het bevel heeft op u grootsch gemoed,
[p. 31]
(810) De heerschappy behoord alleen aan Pyrrhus bloed,
En wyl zyn zuster na zyn dood de kroon moet draagen,
En dat de diensten van uw’zoon haar niet mishagen,
Hebt gy gedagt dat gy mogt hoopen om uw’ zoon
Gekroond te zien, hoewel, om haar op vaders Troon
(815) Te zetten, noodig is, datze eerst myn leeven korten.
En dat zy nevens ’t zyn ook al myn bloed doen storten,
Maar om te heerschen agt men niets voor euveldaân.
De kroon behaagd altyd hoe dier ze ons komt te staan

                                ANDROCLIDES
Ach! zoo hy my benyd de rust die ik geniete,
(820) Hoe weinig kent gy dan het endeloos verdrieten
Van deezen staat, waar toe ik heden ben gebragt.

                                    ANTIGONE
Hierdoor verbergt gy niet ’t geen gy vergeefsch nog tragt
Te zwygen, nooit begaf en Zuster haren Broeder,
En als Deidami’ hierin nog veel verwoeder,
(825) Dus Pyrrhus overgeeft, indien dan ’t bloed hier in
Niets doen kan, moet het al geschieden door de min,
Zy lieft uw zoon, en denkt...,.

                                ANDROCLIDES
                                              Wel aan ick ben gehouwen’
Om u hier in Mevrouw, geheel myn ziel te ontvouwen.
’k Moet u doen zien in ’t laatste, of ik tot dit versmaân
(830) ’t Geen Pyrrhus leeven dreigt, zoo ’t schynt, iets heb gedaan.
Gy Denkt de reeden die haar dus ondankbaar maaken,
Ik weetze, ja dit vuur komt in haar hart te blaaken,
En niet dan al te veel, zy mind hem, en myn zoon
Draagt haar ook wedermin, de liefde tot de kroon
(835) Verbergt voor haar de schand die haar zal overkomen
Door deeze losse min’. en ’t heeft begin genomen
’t Geen nu eerst uitbotst (dog zoo droevig*) in ’t verdrag,
Het geen men haar vol loos beleid voltrekken zag;
Wyl zy vermeeten hoopt op Pyrrhus dood, zyn leeven
(840) Was zeeker zoo hy had by Glaucias gebleeven,
Hy moest dan hier eerst zyn eer hy ter dood gebragt
Kon worden, en dit heeft zy van de vreê verwagt:
Ik had dit kwaat voor zien, en had het al vol vreezen
[p. 32]
(Zoo ik het zeggen durf) in ’t hart myn’s zoons geleezen,
(845) Getragt ook, maar vergeefsch, een min te dooven, daar
Zyn eer en leeven door kon loopen in gevaar,
Hy buiten hoop dat ik deeze onregtvaardigheeden
Zou toestaan, heeft Gelon gewonnen, en hem mede
Doen stemmen in dit kwaat, gy ziet, schoon ik zyn vrind
(850) Niet ben, hoe gy zich aan myn schuld’ge zoon verbind,
Door hem is Pyrrhus dood alleenig voorgenomen.

                                    ANTIGONE
Gelon?.....

                                ANDROCLIDES.
                  De koning is alleen daar toe gekomen
Door hem; als ik geheel met schrik bevangen door
Dit dood’lyk vonnis, in zyn byzyn, my heb voor,
(855) De Prins verklaart, en hem vol yver kwam verschoonen,
Hem vry wou spreeken, en de koning kwam vertoonen,
Hoe veel aan zulk een dood gelegen leit, Gelon,
Die door een zelve trouw zich ook ontzetten kon,
Ziet hem veroordeelt, en komt niet een woord te spreeken.

                                    ANTIGONE
(860) Helaas! hoewel uw hart door droefheid schynt te breeken
Om ’t schelmstuk van uw zoon, gy hebt zoo wel misdaan,
Als hy, veragt gy nu het geen hy dorst bestaan,
Dat ’s weinig, maar gy moest gy moest zyn min beletten
Verdooven deeze vlam, en u daar tegen zetten.

                                ANDROCLIDES.
(865) Wat konde ik doen Helaas! wat heeft myn grim niet al
Gedaan, en aangewend, in dit bedroefd geval?
En moet ik u nog meer bekennen, na het toonen
Van al die gramschap (’k bid Mevrouw wil my verschoonen)
Ben ik ’t alleen geweest die hem heb aangeraân,
(870) Om na het groot geluk van uwe min te staan,
En om zyn hart uit deez’ verkeerde min te rukken,
Deede ik hem hoopen dat zyn liefde zou gelukken
Tot u, hy heeft u dan gediend en aangebeen,
’k Heb honderd teekenen die zyn geluk my deen
(875) Gelooven ook gezien, hy heeft my honderd maalen
Verklaart dat gy zyn min met weermin kwamt betaalen?
[p. 33]
Hoe Pyrrhus zuster hem verveelde, hoe hy haar
Niet als gedwongen, en in schyn beminde, maar
’k Zie nu niet dan te veel hoe hy my kon verblinden,
(880) Hoe hy om haar alleen kan alles onderwinden;
Kom oordeel, Oordeel dan van deez’ bedroefde staat
Een’s vaders, Pyrrhus moet behouden zyn hoe ’t gaat,
En dit kan niet geschien, als met een bloed te waagen
Het geen my eigen is, myn zoon zal moeten draagen
(885) Des konings gramschap, zoo die maar in ’t minst de stant
Van zyne min verneemt, en weer aan de and’re kant,
Dewyl Deïdami’ haar pligt gansch heeft vergeeten,
Zoo diend myn schelmze zoon in ’t minst niet meer te weeten
Nu zy dus onbevreest haar Broeder durft verraân,
(890) Hy teegens zynen Vorst kan alles onderstaan:
In al dit naakende gevaar, ontsteld, verslaagen,
Weet ik, dat gy, alleen voor Pyrrhus zorg moet draagen,
Dog by aldien gy nog meedoogen hebt met myn
Zoo jammerlyken staat, behoet hem, maar kan ’t zyn,
(895) Kom voor het laatste nog aan my uw’gunst te toonen,
En wilt myn zoon die hier misdaan heeft tog verschoonen;
Ach! laat ik u Mevrouw beweegen door het bloet
Dat gy........

                                    ANTIGONE
            Het is genoeg, ’k weet hoe ’k my draagen moet.

                    Einde van ’t Tweede Bedryf.

Continue

DERDE BEDRYF

EERSTE TOONEEL.

ANTIGONE, PYRRHUS zich inbeeldende
        Hippias te zijn.

                                    ANTIGONE.
Gy hebt geen reen in dit geval misnoegt te weezen,
(900) Gy had in Pyrrhus een meeminnaar tog te vreezen,*
[p. 34]
Men deede u dienst toen hy zyn kerker kreeg ter woon.

                                    PYRRHUS
Mevrouw vergeef dit myne onweetendheid, de hoon
Die hem word aangedaan, gevoelt myn ziel met smarte,
Hoewel ’t uw’ minnaar is, ’k beklaag hem nog van harte,
(905) Zyn ramp ontstelt my, schoon ’t my lief is, dat hy door
Dit ongeval de hoop van uw bezit verloor;
Als ik zoo groot een Prins, dus zie ter neder zygen,
Regt voor den Troon daar hy vol eer dagt op te stygen,
Zoo tegens regt en reen’, gevoel ik dat myn hart
(910) Zich teenemaal onstelt, myn ziel gelyk verward....

                                    ANTIGONE.
’k Geloof dat gy zyn lot beklaagt, maar al die klagten
En ’t lyden, ’t geen u smart kunt gy genoeg verzagten
Als gy Deidami’ ziet tot die staat gebragt
Van koningin te zyn, de kroon die zy verwagt
(915) Kan u niet missen, zoo ge uw’ meening wilt ontdekken,
De koning tragt vergeefs haar tot den Troon te trekken,
Zy wil dat uwe min alleen, haar geeven zal
De magt om van deez’ kroon te schikken, en z’heeft al,
Te groote deugden, om die kwaalyke te besteeden,
(920) En ’t geen ze u schuldig is voor uw getrouwigheeden,
Die zy veel meerder als haar Broeders leeven agt,
Geeft aan die eerste min weerom een nieuwe kragt
Zoo teeder, dat haar hart hier door nooit zoude lyden
Dat zy haar zonder u zou met deez’ kroon verblyden.

                                    PYRRHUS
(925) Deidamie en ik zyn van deez’ vuile daad
Verdagt, of die by ons gesmeer was, en zy staat
By u te boek of die lafhartige gedagten.....

                                    ANTIGONE
Haar ed’le grootsheid moet ik zelf met leet veragten,
Waar zou men ooit van haar verwagten grooter waan,
(930) Eer kiest zy Pyrrhus als dat zy haar laat raân,
’t Schynt niets voor haar te zyn dat zy haar broeder brengt om het leeven

                                    PYRRHUS
Dit weig’ren kan my niet teveel verwond’ring geeven,
En ’t geen haar brengen kan tot zulk een groote waan
[p.35]
Is een geheim daar ons verstand moet stil voor staan,
(935) Maar.....

                                    ANTIGONE
                Neen, Neen Hippias, wanneer de werken spreeken
Zoo moet er stof om zich te verontschuldigen ontbreeken,
En als ’t ons de uitkomst leert, wat baat het zwygen dan?
Dog wyl men mogelyk noch iets verbergen kan;
Indien gy nog uw hart wilt met deez’ hoop vermaaken;
(940) Is dit alleen wat gy u zelven moest verzaaken,
Zeg dan, wanneer gy deeze ontmenschte hebt geraân,
Dus schandelyk na dit doorlugtig bloed te staan,
Als gy dit alzoo zeer als zy komt voort te zetten,
Dat dit meer is om uw meeminnaar ’t hoofd te pletten,
(945) Als haar bezit, dat door deez’ zoo bedroefde noot,
Van my zyn bruid te zien, gy hebt in Pyrrhus dood
Gestemt, om in de min gelukkig dan te weezen,
Ontrou als onderdaan......

                                    PYRRHUS
                                Hoe zeer verblind u deeze
Zoo schand’lijke agterdogt, hebt gy uw agting aan
(950) De diensten van een hart, bekwaam tot euveldaân
Beweezen? en is dit by u dan zoo veragten
Verwaantheid, na ’t geluk van uwe min te tragten,
Dat z’ haar gruweldaân hier toe bedienen zou,
Neen, oordeel meer met regt van deeze waan Mevrouw,
(955) Zyn medeminnaars luk te zien in top gesteegen
Pynt ons wel ’t meeste, maar een Edel hart daar tegen,
In ’t nypen van die noot, bedient zich dan alleen
Van ’t geen zyn arm kan doen, nooit van lafhartigheen

                                    ANTIGONE
De tyd om de uwe te gebruiken was geboren,
(960) Wanneer Deïdamie een ander had verkoren,
Maar die om uwen ’t wil haar Broeder sterven laat,
Verzekert u genoeg sat gy ook van haar staat
Deelagtig weezen zult.

                                    PYRRHUS
                                    Mevrouw hoe....

                                    ANTIGONE
[p. 36]
                                                                Zyt verrader,
Ondankbaar, ja verley Gelon, bedrieg uw vader,
(965) ’k Heb geen belang om nog bekend te maaken, aan
De koning al het geen uwe ontrouw durft bestaan,
’k Veragt het zelf zoo zeer dat ik ’t niet wil gelooven
Maar ’k zal met een voor ’t geen myne eer dan zou verdooven
Ook zorgen, en hier toe zal ik, ook tegens al
(970) Uw’ listen Pyrrhus dit hart en wreed geval
Verlossen, wyl die hoop dat ’k hem myn trouw zou geeven
Hem hier deed’ komen, zoo wil de eer dat ’k voor zyn leeven
Ook zorg, ’k bescherm hem dan, en zoo men om die slag
Te ontwyken, dit geheim moet brengen aan den dag,
(975) zoo my dit edele belang verbiet te zwygen,
Hoe dat een minnaar op haar hart meer magt kan krygen,
Als zelf haar Broeder, wat gevaar ik ook voor u
Hier in Bespeuren kon, nogtans zoo zal ik nu
Die zynde die ik ben, myn pligt voldoen,

                                    PYRRHUS
                                                    Zoo ’t leeven,
(980) Van hem verzekert is hier door, ’k zal weinig geeven,
Om al de rampen die m’ hier van te vreezen staan,
Spreek, toon de koning deez’ meeminnaar zoo vol waan,
Verdagt als d’hinderpaal van al uw welbehaagen:
Betigt my van die min ver dat ’k zou durve klaagen....

                                    ANTIGONE
(985) Uw opzet is te schoon om iets in ’t minst’ daar van
Te vreezen, al het geen ik rugtbaar maaken kan
Hier toe, trotzeer dat vry, de koning komt ons nader
Misschien hoort hy me.


TWEEDE TOONEEL.

NEOPTOLEMUS, PYRRHUS zich inbeel-
dende HIPPIAS te zyn.
ANTIGONE, GELON.

[p. 37]
                                    ANTIGONE
                                    Zoo door de eerbied die ’k myn vader
Bewyzen moet myn Heer, my niet verboden werd,
(990) Dat ’k een gevankens te wreed en al te herd
Mag tegenspreeken, wil dan in deez’ noot gedoogen,
Dat ik voor Pyrrhus aan uw’ goetheid stel voor oogen
Myn ziels verdriet, hoewel uw’ gramschap is gegrond
Op reeden, evenwel zyt gy ook aan ’t verbond
(995) Iets schuldig, en myn trouw die gy doet zegenpraalen
Zoo Heerlyk, zou misschien ook eers genoeg behaalen
Voor zulk een grooten Vorst.

                                NEOPTOLEMUS
                                            Zoo ’k my aan Pyrrhus meen
Te wreeken, ’k zie ’t belang daar van en heb ook reen,
En gy myn dogter als gy dus spreekt voor zyn leeven,
(1000) Komt gy de min misschien te veel gehoor te geeven.

                                    ANTIGONE
Ik kan al ’t geen voor hem gezeit word van de min
Gelooven, zonder de eer te waagen, of hier in
Myn’ deugd te kwetzen, ’t is myn Heer op uw’ beveelen
Dat hy me ’t oog verblind en in myn hart kan deelen,
(1005) En zoo ik hem bemin, ’k gehoorzaam dan; maar al
Die liefde noopt my niet, ik moet in dit geval
Myn zelf verwinnen, en wanneer ik door myn smeeken
Uw hart voor Pyrrhus door meêdoogen tragt te breeken,
Zoo geeft het geen ik eysch zyn hoop geen meerder kragt;
(1010) ’k Weet hoe een oppervorst een wisse staatkund’ tragt
Op ’t naauwst’ te volgen, en dat ge u zoud overgeeven,
Aan al het geene u in ’t verdrag word voorgeschreeven,
Indien ’t de welstand van den staat kon lyden, dog
Wanneer gy ’t breekt, gedoog niet dat men voor bedrog
(1015) En voor verraad, myn’ trouw hem toegezeid, komt schelden
En dat, dewyl ik hem in uwe hande stelden,
Ik, ik het lokaas ben het geen hem bragt ter dood,
Verwerp Eacides zyn zoon als bondgenoot,
Maar dat hy buiten vrees by Glaucias dan leeve
(1020) En laat in ’t minst deez’ ramp hem nog dit voordeel geeven
(Die my gansch onverwagt dwingt hem myn hulp te bien)
Dat hy zyn droevig lot in de eerste staat mag zien.

[p. 38]
                                NEOPTOLEMUS
Vergeefs tragt gy me, om hem te spaaren, te beweegen,
’k Heb eerbied voor ’t verdrag, ’k ga zelf met schaamt daar tegen,
(1025) Maar dat hy ongestraft myn goed aan hem gedaan,
Misbruikt, dat lyde ik niet, ’k neem hem voor schoonzoon aan,
En als ik eysichen kan, dat hy, voor mij moet tragten,
Ook door geweld het hart zyn’s Zusters te verzagten,
Verwaand veragtende wat ik hem deê voorheen,
(1030) Versmaat hy myn gezag en woord met schande; neen
Niets anders is ’er, nog niets beters te verkiezen,
Zy moet my trouwen of hy zal het hooft verliezen,
’k Verwagt dan hun besluit.

                                    ANTIGONE
                                            Zou ’k u, dat gy hier in
Myn Heer, wat minder wilt gelooven aan de min
(1035) Nu durven op myn beurt verzoeken, meenigmaalen
Komt zy, on’s ondanks, van ons hart te zegenpraalen,
En ’t word ook hondertmaal gebragt in deezen staat
Door afgekeertheid, een bedekte vonk van haat
Of liefde......

                                NEOPTOLEMUS
                    Die zich niet door liefde kan vereenen
(1040) Moet dan gehoorzaam zyn, deed’ Pyrrhus voor my ’t geene
Hy schuldig is.....

                                    ANTIGONE
                            Wyl hy geen koning is, wat zal
Hy tog als Broeder doen?

                                NEOPTOLEMUS
                                        Voor my vermag hy ’t al,
Zoo hy maar tragte haar myn huw’lyk op te dringen.
’t Zy op, of van de Troon, hy kan haar altyd dwingen,
(1045) Als koning.

                                    ANTIGONE
                            Maar wat reen doen u tog denken Heer
Dat hy haar in de plaats van ’t aan te raân nog meer...

                                NEOPTOLEMUS
Zy zelf zy roemt daar op, hoe dat hy eer zyn leeven
Verliezen wil, als zien dat zy m’haar trouw zou geeven.

[p. 39]
                                    ANTIGONE
Myn Heer deez’ trotsheid kan een schandelyker min
(1050) Bedekken, en zy blyft met reen standvastig in
Het weig’ren van een hart ’t geen ze u niet meer kan geeven;
Dit is ’t misschien ’t geen haar uw’ wil doed wederstreven,
Wanneer een minnaar, haar aldus haar Broeder doet
Verlaaten, als uw hoop door een verwaand gemoed.....

                                NEOPTOLEMUS
(1055) Ach! noem my tot behoed van Pyrrhus die meeminnaar,
Zoo gy ’t geheim ondekt ben ik alree verwinnaar,
’k Voltrek de trouw, ik volg ’t verdrag gelyk ’t behoord;
Het schynt gy zyt geheel ontsteld, wel aan, vaar voort,
Gy hebt te veel gezeit om voort te willen zwygen.

                                    PYRRHUS
(1060) Zie hier myn Heer ik ben ’t ik, die men wil betygen
Dat ik een misdaad onvergeef’lyk heb bestaan,
Maar ’k zal myn vorst heel ligt doen zien dat enk’le waan
Mevrouw dit denken doet, ’t geen haar verblinde zinnen...

                                NEOPTOLEMUS
Gelon, hoe Hippias die durft haar dan beminnen?

                                        GELON
(1065) Mistroud gy hem zoo ligt, daar hy zyn trouw zoo zeer
En yverig voor u doen blyken heeft, myn Heer.

                                    ANTIGONE
Dewyl Gelon zyn min en buitensporigheeden
Bekend zyn, en ook styft, verschoont hy hem met reeden,
Hy roemt daar op met vreugd dat hy als viand van
(1070) Androclides, zyn zoon met diensten helpen kan,
Hy kan u al ’t geheim, dewyl hy ’t weet, verklaaren.

                                        GELON
Hoe? ik Mevrouw?

                                    ANTIGONE
                            ’k Moet dit met weerwil openbaaren.
De deugd verpligte my deeze ondienst u te doen,
                        tegens Neoptolemus.
Deidamie, Heer, wie zou het ooit vermoen,
(1075) Komt Hippias alleen op teederst’ te beminnen,
[p. 40]
Gy hebt alleenig dit beletzel te overwinnen
Gy weet de zaak, ’k beveel ’t u voort.


DERDE TOONEEL

NEOPTOLEMUS, GELON, PYRRHUS
zich inbeeldende Hippias te zyn

                                NEOPTOLEMUS.
                                                Kan ’t zyn? O Goôn!
Dat zy om Hippias myn liefde en myn geboôn
Weêrstreeft, men breng haar hier, by* die zich durft vermeeten
(1080) Zoo schandelyk zyne eer en pligten te vergeeten....

                                        GELON.
Op dat ik niet gelooft zou worden, heeft men my
Verdagt gemaakt, maar ’k zeg nog eens myn Heer, schoon zy
Ook iets op hem vermag, ver dat z’ hem zou beminnen,
En zich verstouten met zoo laffen waan haar zinnen.....

                                NEOPTOLEMUS.
(1085) Ach! ’k zie nu eerst ter deeg Gelon, zy heeft alleen,
Te dulden, dat ik haar doe op myn zetel treen,
Om Pyrrhus van dit lyfs gevaar te zien ontslaagen,
Maar ver van daar dat haar een ryksstaf zou behaagen,
Kan haar, haar Broeder op den oever van de dood
(1090) Nog niet verschrikken, neen, de blyken zyn te groot
Van haare liefde, ’t zyn myn medeminnaars lukken,
Die my myn hoop geheel afsnyden en verdrukken,
Ik tragt vergeefsch een hart te winnen ’t geene hy
Alleen bezit.
                        tegens Pyrrhus.
                    Wat reen hebt gy ondankb’re my
(1095) Aldus te handelen.

                                    PYRRHUS
                        Gy had my reets doen schrikken
Voor dit verwyt myn Heer, zoo ’k niet alle oogenblikken
Bereidt was myne trouw te toonen, met myn dood.
Gy meent dat zy my mint en om ’t te ontdekken, stoot
Het zwaart door deeze borst, die ’k u met vreugd kom schenken
[p.41]
(1100) Gy zult dan zien mijn Heer dat dit haar niet zal krenken,
Schoon zy alleen op my uw’ wraak ziet vallen, dat
Zy nooit met Hippias belangen heeft gehad
En in myn dood.....

                                NEOPTOLEMUS.
                                Gy kunt alleenig die beletten,
En zoo g’haar trotsheid voor myn min niet wilt verzetten..

                                    PYRRHUS
(1105) Kan ik haar hart, myn Heer, doen volgen uw’geboôn?
Vraag ’t aan myn vader, en indien hy voor zyn zoon....

                                NEOPTOLEMUS
Het zal hem vry staan, ’k zie hem komen, dat hy spreeke.


VIERDE TOONEEL

NEOPTOLEMUS, PYRRHUS zich inbeel-
dende Hippias te zyn,
ANDROCLIDES, GELON.

                                NEOPTOLEMUS
Deidamies hart is dan tot nog gebleeken.
Als onverwinnelyk?

                                ANDROCLIDES.
                                Zy heeft een trotsheid, Heer
(1110) Die nog door dreigen, nog door smeekingen ter neer
Te zetten is, ’k heb haar tot tweemaal willen raaden,
Maar ’t heb tot tweemaal toe myn yver zien versmaaden.

                                NEOPTOLEMUS
Gy hebt genoeg gedaan voor my, ’k weet niemand die
My in uw’staat die dienst zou doen die ’k van u zie.

                                ANDROCLIDES.
(1115) Hoe twyffelt gy.....

                                    PYRRHUS tegen Androclides.
                                          Ach Heer help my toch wederstreeven,
Een dwaling die de vorst te veel gehoor komt geeven,
Wanneer Deidami’ zyn min versmaat, worde ik
Betigt dat ik door magt dus van haar liefde schik,
En dat de min die ons vereent haar komt beletten,
[p. 42]
(1120) Een Troon te aanvaarden daar zyn liefd’ haar op wil zetten,
Verzeker hem dat ik ten onregt van een min
Beschuldigt word’, my nooit gekomen in den zin,
Dat ik hem ben getrouw, en moet ik verder komen,
’k Heb geen geheim of g’hebt daar kennis van genomen,
(1125) Spreek, zeg vry dat ik deez’verwaande ben geweest,
Veel eer,.....

                                NEOPTOLEMUS.
                    Hy zwygt, en ook met regt, want een die vreest
Te veinzen of te veel te ontdekken door zyn spreeken,
Ontstelt zich vaak eer hy zich uit.

                                ANDROCLIDES
                                                    Zoo u een teeken
Van eenig groot geheim myn zwygen heeft gestrekt,
(1130) ’t Is tyd dan dat het door myn spreeken word ondekt,
En dat gy weet, dat ik, als my myn pligt komt raaden
Het bloed, hoeveel het ook vermag, altyd versmaade,
’k Heb reets by de Princes gezweegen, en myn hart,
Had wel gewenst myn Heer, dat zonder myne smart
(1135) Te ontdekken, ik door haar voor zorgen hadde ontweeken
Een deerlyk vonnis ’t geen men u hadde uit zien spreeken,
Maar wyl ’t balsturig lot, wil, dat ik moet myn zoon
Verraân, oft andersints myn waaren Vorst zien doôn,
Zoo kan myn hart hoe zeer ’t deez’schrikkelyke wetten
(1140) Verscheuren, my in ’t minst niet van myn pligt verzetten,
Ia Heer wat groot gevaar my voor myn zoon ook naakt,
’k Zeg u hy is ’t alleen die u onlukkig maakt,
Gy ziet om zynen ’t wil u dagelyks trotzeeren,
En was hy niet bemind uw’liefde zou men eeren,
(1145) En die met wedermin beloonen.

                                    PYRRHUS
                                                              Ach! Myn Heer,
Wat zegt gy? zoude ik.....

                                ANDROCLIDES
                                        ’k Zwyg nu in het minst’niet meer,
En wyl ik word betigt.....

                                    PYRRHUS
                                        O Goôn is ’t ook myn vader,
[p. 43]
Is hy ’t die ’k hoor.....

                                ANDROCLIDES
                                    Neen, neen, ondankb’re neen verrader,
’k Erken geen zoon die my myne eer ontrooft, zie daar
(1150) De vrugten die gy van uw’ liefde word gewaar,
Hoe dikwils heb ik u voor oogen komen stellen
De naberouwen die uw’ misdaad steets verzellen,
Hoe dikwils heb ik, u lafhartige, getoont
Wie dat gy zyt en wie die geene die gy hoont,
(1155) ’k Heb u vermaant de min van uwen koning te eeren,
Maar myn bedroefde ziel kon nooit de driften weeren
Van ’t uw verwaande.                tegens Neoptolemus.
                                    Heer, ik heb nog meer gedaan,
’k Heb hem na ’t groot geluk uw’s dogters laaten staan
En dagt dat ’k meer voor uw meeminnaar had te vreezen,
(1160) Als d’hoogmoed in ’t gemoed een’s onderdaans gereezen,
Maar nog de aanlokzels van een staat zoo heerlyk, nog
De dreigementen.......

                                NEOPTOLEMUS.
                                  Ach! had hy uw’ woorden toch
Gelooft; wat zag ik my haast van myn ramp ontslaagen
Indien myn dogter hem alleenig kon behaagen,
(1165) Maar, ach! de ondankb’re mint een hart ’t geen ik begeer.

                                    PYRRHUS
Androclides kan u wel alles zeggen Heer,
En hoe misdaadig Hy me ook afmaald voor uwe oogen?
Dewyl ’t myn vader is: moet ik ’t nogtans gedoogen;
Maar ’k neem den Hemel tot getuigen, dat, waar van
(1170) Men my betigt, myn waan alleen vergeeving kan
Verdienen, zoo ’k hier voor geen straf nog had geleeden,
Wanneer ik Pyrrhus zag bereit in de egt te treeden,
Ia ’t is Antigone, dat god’lyk voorwerp, ’t geen
Myn ziel beheerst, myn Heer, die in myn hart alleen
(1175) De liefde ontstak, daar zyn geen and’re waardigheeden
Als d’haare die ik ooit verliefd heb aangebeeden
Geen daar ik meer voor had, als agting, dit is ’t geen
Ik u misdaan heb, straft my nu.

                                NEOPTOLEMUS
[p. 44]
                                                    Gy zult alleen
Door deeze veinzery, myn grim alreede ontsteeken,
(1180) Op u te heeviger en rasser uit zien breeken.
    Waarom verpligt gy me aan de vader dus, o Goôn!
Daar ik my op het bloed kan wreeken van de zoon?
Waarom.....

                                ANDROCLIDES.
                Neen Heer dit is myn’ trouw in twyffel trekken,
Door* Honderdmaal deez’ zoon, die kan tot nadeel strekken
(1185) Van zyne Vorst, ja dat ik zelf.....

                                        GELON.
                                                            Denk om deez’ trouw
Myn Heer

                                NEOPTOLEMUS.
                O Koning die gelukkig weezen zou
Door zulk een onderdaan, en nu in ramp moet leeven,
Wyl van de Goôn hem is zoo snoode een zoon gegeeven.

                                    PYRRHUS.
Eer ge u nog verder laat hier door misleiden, Heer,
(1190) Hoor toch Deidamie eens spreeken, en wanneer,
Zy ook myn schult bekent......

                                NEOPTOLEMUS
                                                Wat zoude ik kunnen hoopen?
Van haar? daar zy u mint, zouze een geheim ontknoopen,
’t Geen gy verbergen wilt.

                                ANDROCLIDES.
                                        Ten minsten zult gy haar
Ontstelt zien, over deez’ zoo onverwagte maar,
(1195) En hier door is ’t dat g’ haar een min zult zien ondekken,
Waar van z’ haar hart niet als met schrikken af kan trekken,
Hoewel eer zy bekent zoo reukeloos een min,
Zy door verwoestheid niets zal spaaren in ’t begin,
Tor schandvlek van myne eer en myn’ getrouwigheeden,
(1200) Al wat zy denkt.... Maar Heer ik zie haar herwaarts treeden.



[p. 45]

VYFDE TOONEEL.

NEOPTOLEMUS, PYRRHUS zich inbeelden-
de Hippias te zyn, DEIDAMIE,
ANDROCLIDES, GELON.

                                NEOPTOLEMUS
Mevrou ’k heb nu ondekt die onregtvaarde reen,
Die u stoutmoedig flus myn min trotseeren deen,
’t Bloed, ’t geen gy door ’t versmaân toen in de weegschaal stelde
Was niet bekwaam uw’ trots in ’t minst’ ter neer te velden,
                                Op Pyrrhus Wyzende
(1205) Zie hier die geen die u veel meer aan ’t harte gaat,
Voor wie myne ongenâ u ook te vreezen staat,
’t Zal u meer smarten als gy hem zult om zien komen.

                                    DEIDAMIE
’k Vraag niet door wie gy deez’ geheimen hebt vernomen,
’t Is door Androclides.

                                ANDROCLIDES
                                        Mevrou ja ’k hebt gezeit,
(1210) Zeg nu dat aan zyn lot u niets geleegen leit,
Dat al zyn rampen u niet eens aan ’t harte raaken.

                                    DEIDAMIE.
Dewyl men ’t alles weet, zou ik ’t vergeefsch versaaken
                                tegen Neoptolemus
Maar Heer indien ik nu bevreest voor zyn gevaar....

                                    PYRRHUS
Wat zegt gy toch Mevrouw, O Hemel!

                    NEOPTOLEMUS tegen Pyrrhus.
                                                            Wel verraâr?

                                    DEIDAMIE.
(1215) Doorboor myn hart niet door dit al te smaad’lyk hoonen,
Myn rampen komen reets haar wreed genoeg vertoonen,
Verdubbel die niet meer, en zoo myn droef geween,
Na lange tegenstand, uw hart nu nog kan kneen,
[p. 46]
Zie, zie my nu voor u geheel in traanen baaden,
(1220) En voor deez’ droeve Prins u bidden om genaden,
Misbruik myn rampen niet, waar door ik om te ontgaan
Zyn dood, gedwongen ben u alles toe te staan;
Dog eer ’k lafhartiglyk hier door bescherm zyn leeven.
Dood my voor hem indien myn bloed moet zyn gegeeven;
(1225) Vergiet.....

                                    PYRRHUS
                        Waarom mishaagt gy hem? ben ik het dan?
Die waardig is,......

                                    DEIDAMIE.
                            Helaas! kunt gy wel minder van
My wagten?

                                NEOPTOLEMUS.
                        Neen maar om deez’ reden af te breeken,
Zoo hoor ik u niet meer als voor het Altaar spreeken,
Daar zal geen zeggen my, maer ’t geeven van uw’ hand
(1230) Bevestigen ’t geluk van myne minnebrand.
    Gelon men doe die Prins zyn vryheid weer erlangen,
Die ’k tegens regt en gansch onschuldig hield gevangen.
                        Wijzende op Pyrrhus
Voorts wyl ik dien verraâr gelyk ’t beletsel van
Myn endeloose min alleenig vreezen kan,
(1235) Indien g’hem liever wilt het leeven doen verliezen,
Kunt ge u met hem beraân om een van twee te kiezen.
Men laat haar hier; volg my Androclides.


SESDE TOONEEL.

PYRRHUS zich inbeeldende Hippias te
zyn. DEIDAMIE

                                    PYRRHUS
                                                                ’t Is dan
Uw’ liefde alleen, die van myn nootlot schikken kan
Mevrouw, maar Goôn wie had het immer kunnen denken
(1240) Dat gy bedekt uw hart aan Hippias zoud schenken;
Dat gy uw min aan hem.......

[p. 47]
                                    DEIDAMIE
                                            Klaag niet dat dit u smart,
Zyn deugd verdiende dit alleen wel, schoon myn hart,
Het geen een dwingeland my nu wil doen verzaaken;
In ’s Moeders wil te doen had zwarigheid gaan maaken,
(1245) Door haar beminde ik hem, eer ik hem kon, maar nu
Wykt myne min voor pligt, en ’k zal, op dat ik u
Behoeden zou, my met dit ongeval bezwaaren.

                                    PYRRHUS
Hoe? zoud gy trouwen.....

                                    DEIDAMIE.
                                        ’k Zie door ’t nootlot deez’ gevaaren
My toegeschikt, ’k zal dus vol ongerustigheen
(1250) En rampen leeven, maar om uw belang alleen
Moet alles aan een kant.

                                    PYRRHUS
                                      Ge ontstelt my door deez’ reeden
Gy, ver dat uwe reen my immer denken deeden.....

                                    DEIDAMIE.
De koningin had my dit dus geboon uit vrees
Dat uw gemoed te zeer ontsteeken u al deez’
(1255) Geheimen, u door my ontdekt zou doen verklaaren.

                                    PYRRHUS
Wat yd’le hoop doet u dit heden openbaaren?
Daar gy tot nog toe zweeg.

                                    DEIDAMIE.
                                            Beklaag u dan van ’t geen
Androclides straks heeft gezeit.

                                    PYRRHUS
                                                    Maar ’t is alleen
Uw woord, het geen my treft, en u in ramp doet leeven.

                                    DEIDAMIE.
(1260) Wyl hem de koningin het briefje had gegeeven;
Bewyst hy dat gy zyt myn Broeder buiten my,
Kan ik het handschrift van myn Moeder looch’nen?

                                    PYRRHUS
[p. 48]
                                                                                  Gy
Myn Zuster? gy

                                    DEIDAMIE.
                            Vergeefsch ontstellen u die woorden

                                    PYRRHUS.
Ik Pyrrhus?

                                    DEIDAMIE.
                    Twijffelt ge aan Androclides, die g’hoorde

                                    PYRRHUS
(1265) Ben ik zyn zoon dan niet;

                                    DEIDAMIE.
                                                    Gy een Verraders zoon;
Neen, neen myn Broeder.

                                    PYRRHUS
                                        Ach! Dat ik uw’ dwaling toon,
Androclides, Mevrouw, doet my uw’ minaar weezen,
Als medeminnaar heb ik ’s Konings grim te vreezen.

                                    DEIDAMIE.
Myn minnaar, ach! ’t Is tyd dat ik het u verklaar,
(1270) Die ’k door myn weigering liet steeken in ’t gevaar
Des doods, is Hippias de zoon van die verrader
Gy Pyrrhus.

                                    PYRRHUS
                    Zoo is dan Androclides zyn vader.

                                    DEIDAMIE.
’k Had hem terstond gered indien ’t myn Broeder was,
Door een verwis’ling gansch bedekt heeft Glaucias
(1275) Zyn zoon voor Pyrrhus, u, voor Hippias genomen,
Hier door was ’t dat gy weer op uwen Troon moest komen
En ’t geen Androclides ontdekt moest hebben aan
De koning, Hier door is’t dat ik u heb geraân
In Pyrrhus trouw u om uw’ liefde niet te kwellen.
(1280) Maar nu die schelm zyn zoon uw’ kroon op ’t hooft wil stellen,
Wil hy hem in die staat die uwe naam hem geeft
Beschermen, en dewyl hy voor zyn zoon nu beeft
Noemt u myn minnaar met zoo schandelyk te liegen:
Myn Broeder laat ons dan dit snoode en vuil bedriegen
[p. 49]
(1285) Beletten, de natuur weer plaatzen op haar stee
U weer herstellen.....

                                    PYRRHUS.
                              Ach vergeefsch vleit ge u hier mee,
Androclides gesag staat ons te veel te vreezen;
Die haat waar door hy myn uw’ Minnaar zey te weezen,
Toont my genoeg dat ik uw Boerder ben, maar schoon
(1290) My ’t lot gespaart heeft, zal nogtans alleen zyn zoon,
Hier klimmen op den Troon, en ik, myn zuster, sneeven.

                                    DEIDAMIE.
Hoe myne trouw......

                                    PYRRHUS.
                                Uw’ trouw beschermt my wel het leeven
In wederwil van die bedrieger, maar kan zy
Na ’f geen hy staande houd, betoonen ook, dat hy
(1295) Zyn zoon, myn naam geeft? neen om dit te wederleggen
Is ’t nu te laat.

                                    DEIDAMIE.
                        Hoe moet ik zelf dan ook nog zeggen
Tot uw verderf, dat ik in uwe liefde blaak

                                    PYRRHUS.
Androclides zey ’t, gy bevestigde de zaak

                                    DEIDAMIE.
’k Sprak van ’t geheim waar door uw’ staat zou zyn gebleeken.

                                    PYRRHUS.
(1300) Hy sprak van min die ge in myn boezem hadde ontsteeken,
En deez’ verwisseling zoude altyd zyn verdagt
Als tot behoudenis eens Minnaar voort gebragt,
Men zoude uw’ naam hier door met blinde min bevlekken,
Trotseer den dwingeland, maar wilt my niet ontdekken
(1305) Nog trouw’ hem, hier door zult ge Androclides, Mevrouw
En Neoptolemus verbaazen.

                                    DEIDAMIE.
                                            Zoo ’k myn trouw
Hem weiger, moet ik u zien voor myne oogen sneeven.

                                    PYRRHUS.
Zoud ge u om my in zulk een haat’lyke egt begeeven?
Ach! dat veel eer.......

[p. 50]
                                    DEIDAMIE
                                Zoo gy u rykstaf missen moet
(1310) Uw leeven is den troost die nog myn ramp verzoet,
En daar myn pligt gebied kan niets my afschrik geeven.

                                    PYRRHUS
Het is myn wil dat gy voor Hippias zult leeven,
Men roemt my met den naam van uwe minnaar, en
Het is hoognoodig ook voor u dat ik het ben.

                                    DEIDAMIE
(1315) Zal dan Antigone deeze agterdogt behouwen
Zoo wreed?

                                    PYRRHUS
                    De tyd zal ’t haar wel teenemaal ontvouwen.

                                    DEIDAMIE
Myn hart krygt nimmermeer door zulk een lokaas, deel
Aan deezen schand, en ver....

                                    PYRRHUS
                                              Ach zuster ’t is te veel,
’k Ga na de koning.

                                    DEIDAMIE
                                En wat zult g’hem eindelyk zeggen?

                                    PYRRHUS
(1320) Al ’t geene my myn pligt maar in de mond zal leggen.

                    Einde van het derde bedryf.


Continue

VIERDE BEDRYF

EERSTE TOONEEL.

HIPPIAS, zich inbeelde Pyrrhus te zijn, DEIDAMIE.

                                      HIPPIAS.
ACh Zuster vraag niet waar myn’ droefheid uit ontstaat,
Myn eige rede is blind als zy ’t bedenken gaat,
[p. 51]
En heel verkeert waant gyze uit ’t ongelyk geboren,
’t Geen ik geleeden heb, neen ’t komt my nog te vooren
(1325) Als iets behaaggelyks, ’k zag’t naknde gevaar
Van ’t leeven en de kroon te moeten missen, maar
In ’t nypen van die noot en al die nederlaagen,
Konde ik rampzalig zyn, daar dit my kon behaagen?
Neen, neen, en ’t goed het geen my ’t los geval weêr doet,
(1330) Is van die waarde niet als ’t geen ik laaten moet,
Ik minde meer de dood die my nu word ontnoomen,
Als deeze vryheid, die myn onluk weer doet komen.

                                    DEIDAMIE.
Wat u in dit gevaar ook heeft behaagt, indien
By my niet heel bezoft hebt voor uw’ ramp gezien,
(1335) ’k Had reeden om my in myn weigering te styven.

                                      HIPPIAS
En deeze reeden doen niets van de myne blyven
, ’k Heb’t u gezeit, maar tot verligting van myn smart
Gedoog dat ik ’t op nieuw u zeg, en dat myn hart
Bedroeft, en door een valsche aantrekkelykheid bedrogen,
(1340) Het geen het niet begrypt u stellen wil voor oogen,
Als ik des konings min heb voorgestaan, zoo heeft
Myn’ ziel verslaagen, en geheel ontroert gebeeft,
En nimmermeer kwam my een zaak zoo zoet te vooren
Als dat me uw weigering gevoelen deed’ zyn tooren:
(1345) Myn’ kerker was my lief, wyl hy zyn hoop verloor,
Ia zelf de bleeke dood behaagde my hier door,
En ondertusschen, ach! deez’ schaduw van gelukken,
Heeft maar vermeerdert, ’t geen my komt myn hart te ontrukken.
Heeft maar myn reeden in een diepen afgrond neer
(1350) Gestort......

                                    DEIDAMIE.
                            Dit huwelyk voldoet de misdaad weer,
En als ik trouw voor dwang een Koning die’k moet haaten...
                                      HIPPIAS.
Ach had gy ’t maar gedaan en onbekent gelaten
Voor my, indien myn’ ramp my ’t leeven had gekost,
Gy had ten minste van de wreedste my verlost,
(1355) En ’k had al stervende die vreugde nog genooten,
[p. 52]
Te denken, dat uw hart de min hadde uitgeslooten,
Maar tot een overvloed van rampen dwingt men my
Te zien, dat Hippias de Meester daar van zy,
En dat deez’ trouw die u deed’ zidderen en beeven,
(1340) U, nu gy voor hem vreest in ’t minst’ geen schrik kan geeven,
Dat, wat voor droefheid......

                                    DEIDAMIE.
                                          Gy hebt reen te denken, dat
Om de eer te waagen, ’t bloed alleen het voorregt had,
Dat, na ik ’t uw’ had aan zyn’ gramschap opgedraagen...

                                      HIPPIAS.
Neen, neen, dit is ’t niet daar ik over heb te klaagen
(1345) Ontsteek weerom de grim des dwing’lands tegen my,
Dat ik, uw’ Broeder sterf, op dat ik de uwe zy,
Begeef dit bloed daar hy zyn gramschap mee wou koelen,
Ik zal de doodsnik zelf met vreugd voor u gevoelen,
Maar om myn moedig hart ’t herstellen in deez’ noot,
(1350) Kan ’t zyn bemind tog niet, dit is het, ’t geen my dood,
Dit is het geene my door staage storremvlaagen
In plaats van eene dood doet duizende verdraagen,
Schoon my myn hart genoeg de onred’lykheid vertoont,
Te durven hoopen dat myn min zou zyn beloont
(1355) Met zulk een wedermin; misschien dat u myn minne
Te teeder uitgedrukt uwe al te teed’re zinne
Te veel ontroerd, maar’k wou voor’t laatst’ dat niemand van
Uw hart kon wagten, ’t geen ik nimmer wagten kan,
En dat dit hart, hoewel het yder kon behaagen
(1360) Geen verd’re liefde droeg als die ’tmy toe kan draagen;
Gy geeft uw trouw, helaas! wat felle blikzemslag?
Als ik bedenk, wat reen u hier toe brengen, ach!
Als ik die liefde zie.......

                                    DEIDAMIE.
                                    Spreek, hang niet tusschen beyden,
Zeg dat zy my tot gunst van Hippias misleide,
(1365) Hy dient gehaat, als van Androclides de zoon,
Maar ’k volg, zoo ik hem min des Konings geboôn
En had ik’t niet gedaan, gy zelf had, en met reede
Verfoeid, die waan waar door ik die hadde overtreeden.

[p. 53]
                                      HIPPIAS.
Ach dat hy vry beheersche Epieren, moet het zyn,
(1370) Maar Zuster gy uw hart, alleen dit zal myn pyn,
Zoo gy recht voor u behoud, geheel verzagten,
Zoo dit voor u maar blijft ik zal het al veragten,
Ik geef het hem, en wensch......

                                    DEIDAMIE.
                                                    Neen wensch niet, ’k bid, bedaar,
Zoo klein een luk is gansch geen wenschen waardig, maar
(1375) Wat ramp, gy ook van myn verliefde hart moogt vreezen,
Zoo ’k min beminde, gy zoud min gelukkig weezen,
Want gy zyt Hippias.

                                      HIPPIAS.
                                    Androclides is dan
Myn Vader?

                                    DEIDAMIE.
                      Ja, zyn zoon myn Broeder.

                                      HIPPIAS.
                                                                  En hier van
Zoekt gy nog troost voor myn’ dus afgepynde zinnen,
(1380) Maar neen ’t is al te waar zyn zoon doet u beminnen,
Hy stelt zyne eer daar in, zyn ongenâ vermeerd
Zyn moet, het dreigement des Konings hy tronfeert
Als medeminnar in myn byzyn voor myne oogen,
Dit snyt myn hoop af.

                                    DEIDAMIE.
                                    Zie hier ’t uiterste vermogen
(1385) Des deugds; Om deeze troow, my wreeder als de dood,
Te steuiten, stelt hy zich als minnaar in de noot:
En eer hy zien zou, my door dwang de Koning geeven
Deez’ trouw voor u bewaard, wil hy veel liever sneeven,
Maar wat men u ook heeft gezweegen, ’k zeg gewis
(1390) Dat gy zyt Hippias, en dat hy Pyrrhus is,
Vraag my nu niet door wat geval dit wierd beslooten,
Androclides alleen is meester van dit groote
Geheim, en als hy ’t al durft looch’nen door verraad,
Zoo gy aan ’t zeggen van een zuster twyffel slaat
(1395) Geloof dan......

[p. 54]
                                      HIPPIAS
                                    Ach myn hart komt my genoeg te zeggen,
Mevrouw, dit hoor ik maar, en ’t geen ’t my voor durft leggen,
Vermag te veel op my om niet gelooft te zyn,
’k Verwonder my niet van de minnenyd, die myn
Gemoed met blinde drift gestaadig overlaade,
(1400) Myn’ min die morrend’ was om al zyne ongenaden,
Nam om zich te uiten hier het bloedverwantschap aan,
En ’t bloed, het geene zyn verblindheid voor wou staan,
Deed’ hier een’s minnaars min als broederlyk verschynen,
Maar ach! hoe weinig troost deez’ naam myn’ minnepynen,
(1405) Zoo gy den dwingeland moet nemen tot uw’ man,
Ach gy zyn bruid! veel eer........

                                    DEIDAMIE.
                                                Hoe Prins wat wilt gy dan?
Dat hy zich schandelyk zal op myn Broeder wreeken.

                                      HIPPIAS
Wit driften ook in hem deez’ grimmigheid ontsteeken,
Zyn medeminnaar is ’t die maar misdaan heeft, en
(1410) Dewyl ik schuldig aan die ed’le misdaad ben,
Die, daar ze opvallen zal, zal ik atleenig weezen.
Als hy myn liefde weet heeft Pyrrhus niet te vreezen.

                                    DEIDAMIE.
Zyn medeminnaar is nu Pyrrhus, of hy doet
Zich daarvoor doorgaan, en deez’ minnaars naam hoe zoet
(1415) Ze u schynt zou meer geloof voor hem, als u verwerven,
’t Geen gy zoud zeggen om nu Pyrrhus naam derven,
Zou maar des dwingland grim ontsteeken tegens u,
En zonder ’t steuiten van deez’ trouw waar toe ’k my nu
Berey..........

                                      HIPPIAS
                    Neen, Neen dat vry zyn gramschap op my stroom,
(1420) ’k Zal ’t steuiten; als de min ’t gevaar wil boven komen
Brengt zy niet dan te klaar de waarheid aan den dag,
En zoo ’k de de myne met myn bloed moet regten, Ach!
Zoud gy my deeze vreugd dan nog misgunnen moeten?
Wanneer den dwing’ land met myn bloed zyn grim wou boe.
(1425) Zaagd gy dit onweer zonder schrik of beeven aan,
[p. 55]
En bleef stantvastig toen op uw veragting staan.

                                    DEIDAMIE.
’k Wist dat Androclides wel voor zyn zoon zou spreeken,
En hy hem op uw bloed niet zoude laaten wreeken.

                                      HIPPIAS
En hebt gy niet als nog die sekerheid voor myn
(1430) Behoed, zal hem ’t belang een’s zoons nu minder zyn?

                                    DEIDAMIE
Maar toen kon ’t dreigen van den dwing ’land u maar raaken,
’t Lot heeft myn onluk onverwinnelyk gaan maaken,
Ik heb myn vrees te zeer voor Pyrrhus doodgetoond:
En, sehoon uw’ liefde wil dat gy hem verder hoond,
(1435) Kan Pyrrhus van myn trouw alleen het leeven wagten,
En als ge uw bloed waagt zal dit dan myn ramp verzagten.

                                      HIPPIAS
Hy dreigd ons maar tot nog, en als men ziet Mevrouw
Dat hy begint op dat men ’t dan beletten zou,
Zoo moet het zyn ’k sta ’t toe, dat g’hem uw’ band zult geeven.
(1440) Maar in die ed’le storm, waar toe ik word gedreven
Door min, beloof hem niets zoo hy myn dood alleen
Begeerd, weersta hem maar, verzekert met het geen
Zyn dulle gramschap kan ten allen tyd bedaaren.

                                    DEIDAMIE.
Wel Prins men moet terstont dan alles openbaaren,
(1445) Deez trouw, waar na hy staat beletten, en vol moet
Zyn wraaklust trotsen, maar zoo ’k zie dat zy op ’t bloed
Van Pyrrhus vallen zou, ’k moet zonder tegenstreeven,
Wyl hy myn Broeder is, myn hart dan overgeeven.


TWEEDE TOONEEL.

HIPPIAS, ANDROCLIDES, DEIDAMIE.

                    HIPPIAS tegen Androclides.
ACh Heer verminder toch een weinig onze pyn,
(1450) Gy zwygt te lang het geen geopenbaard moet zijn,
[p. 56]
Wil aan een yder dan in ’t laatst’ voor oogen leggen,
Het geen uw’ trouw....

                                ANDROCLIDES.
                                Myn Heer, wat wilt gy hier mee zeggen.
Hoe is ’er een geheim...

                                      HIPPIAS.
                                    ’t Is nu geen langer tyd
Te veinzen voor uw’ zoon dat gy myn Vader zyt.

                    ANDROCLIDES tegen Deidamie.
(1455) Mevrouw wat toeval heeft my dus myn zoon ontnomen?
Wat zegt gy aan de Prins, hoe zyt ge’er aan gekomen?
Word ik en hy misleid; hoe durft men dit bestaan?

                                    DEIDAMIE.
De schaamt’loosheid van een verrader ziet niets aan,
Nu weet gy niets dewyl ge uw gruweldaân wilt smooren.

                                ANDROCLIDES.
(1460) Voor myn onwaarde zoon laatge u te gunstig hooren,
’t Bekennen van uw’ min, is oorzaak van uw’ haat,
’k Heb uw geheim ontdekt en daar, daar, zit het kwaad.
                                tegen Hippias.
Maar Heer dit moet geenszints ontstellen uwe zinnen,
Het is te onschuldigen voor die volmaakt beminnen,
(1465) Men waagt het al wanneer een minnaar loopt gevaar.

                                      HIPPIAS.
Neen, neen, ’k zie wat gy door bedrog wilt krygen, maar
Het is maar yd’le schyn waar op gy hoopt, haar zeggen
Is my genoeg, om niets in twyffel meer te leggen,
Gy ziet myn Vader, ik ben Hippias.

                                ANDROCLIDES.
                                                        Wilt gy
(1470) Dan Heer dat Hippias haar Broeder zyn zal, hy
Die in uw byzyn door verwaandheid niet te noemen,
Zich medeminnaar van zyn Koning dorst beroemen,
Die ’k in haar minnars naam zyn glorie stellen zie!

                                      HIPPIAS.
Men weet waarom, en hoe, deez’ medeminnaar, die
(1475) Voor Pyrrhus, zoo gy dagt u kon tot voordele strekken,
[p. 57]
Kunt gy alleen in my de Koning nu ontdekken,
’k Aanbidde de Princes.....

                                ANDROCLIDES.
                                        Wat durft gy zeggen? Goôn!
Gy minnaar weezen van uw’ zuster, die uw’ kroon
U Wil ontneemen, die rets schuldig datze uw leeven.....

                                      HIPPIAS.
(1480) Myne oude dwaling kan u nu geen hulp meer geeven,
Na ’t geen my is verklaard door guste van de Goôn.
Is Pyrrhus my niet dan te wel bekend, uw’ zoon
Ben ik, en Hippias is Pyrrhus.
                                ANDROCLIDES.
                                                Laat ge uw’ zinnen
Zoo onverzettelyk verblinen en verwinnen,
(1485) Ziet gy dan niet dat zy vol liefde en in de noot,
Door list wil Hippias bevryden van de dood,
Dat als z’hem Broeder noemt, op u wil schendig storten
’t Gevaar haar’s minnaars, met zyn naam uw leeven korten.
En dus.....

                                      HIPPIAS
                  Ik zie ’t geen ik tot haar regtvaardigheid
(1490) Moet zien, en zoo ge u nog iets groots in ’t hoopen vleit,
Van my een kroon die ’k niet begeer op ’t hooft te stellen,
Behoeft die staatzugt nu uw’ hart niet meer te kwellen,
Als ik die kreeg zou ’t maar om weer te geeven zyn,
Een yder te doen zien, dat, in die staat daar ’k myn
(1495) Geval in zie, die ’t ryk wel ’t minste kon beminnen
Het meest verdiende.

                                ANDROCLIDES.
                                    Zoo aan uw’ misleide zinnen
Haar’ heerlykheid niet kan behaagen, geef ze weer,
Als gyze ontfangen hebt, ik zal met vreugd, myn Heer,
Dam Pyrrhus dwaling zien, waar door ook zonder vreezen
(1500) Van smaat of schand voor my, myn zoon zal Koning weezen.



[p. 58]

DERDE TOONEEL

NEOPTOLEMUS, ANDROCLIDES, DEIDAMIE,
HIPPIAS, GELON.    Gevolg.

                                ANDROCLIDES
VRees in uw’ liefde nu voor Hippias niet meer,
De min komt wonderheen voor hem te doen, myn Heer,
En door een tyding ongeloof’lyk voor uw’ zinnen,
Krygt gy een ander tot uw viand in het minnen,
(1505) ’k Verander ook van zoon, Deidamie weet
Dat Pyrrhus plats nu door een ander word bekleet,
Dat ik door vuile hoop hem geef een and’re moeder,
Dat ik deez dwaling ook nog styven wil, haar Broeder
Is Hippias, myn’ zoon is Pyrrhus, ja hy heeft
(1510) Verzeekring hier van, ’k ben een die trouw’loos leeft.

                                NEOPTOLEMUS.
Heeft Hippias dan niet Androcldes tot Vader
Mevrouw, en nu de vrees van myn gevoel’ u nader
Komt treffen, is hy dan uw’ Broeder en niet meer
Uw Minnaar?

                                    DEIDAMIE.
                      Door het geen ik flus belee, myn Heer
(1515) Geloofde gy dat hy myn Minnaar was, g’had reeden
Ook zulks te denken, maar vergeefsch door listigheden,
Heeft my Androclides een onderstelde min
Doen toestaan, ’k dagt dat die verraâr verleegen in
’t Gevaar zyn’s zoons voor u het alles had beleeden,
(1520) En dat, myn Boreder door ’t geheim ontdekt, ik mede
Verpligt was tot het geen men my bekennen dee,
Zie hier de misslag, toen ik u myn’ min belee,
Dagt ik aan u ’t geheim van Pyrrhus te verklaaren,
maar eind’lyk ’t is uw’ pligt deez’ dwaling te openbaaren.
                wyzende op Hippias
(1525) Dit ’s Hippias van die Androlides de zoon,
Die heden, om zyn bleod te plaatzen op den troon,
Een brief myn’s Moeders wil verduist’ren en verbergen
[p. 59]
’k Bid onderzoek dit eens ’k heb u niets meer te vergen.

                                ANDROCLIDES.
’t Kan zyn, dat door haar woord, men ’t myne in twyffel trekt
(1530) Myn Heer, ik geef, terwyl zich dan de schuld ontdekt,
My u zelf gevangen, gy zult my regtvaardig weezen,
En zoo gy reden vond, door iets ’t geen u doet vreezen.....

                                NEOPTOLEMUS.
Neen, ’k ben in ’t minste niet misleid door haar bedrog,
De listigheid ontdekt haar vuile man, my nog
(1535) Te mer, die haar voor eerst haar Broeder deed’ begeeven,
En nu op nieuw door deez’ verand’ring na zyn leeven
Doet staan, op dat zy u ’t gevar haars minaars keer’,
Wie had dit ooit gelooft, Gelon?

                                        GELON.
                                                    Den Hemel, Heer
Waakt over Vorsten uit doorlugtig bloed gereezen,
(1540) En wist gy dat hy heersch’, zoo zal hy bruten vreezen
Van dwaling u doen zien wie Pyrrhus is.

                                NEOPTOLEMUS.
                                                                ’t Is my
Genoeg bekend, maar als ik word veracht, en by
Myn zelven twyffel of hy heerschen zal of sneeven,
Zoo weet ik wel dat my niets over is gebleeven,
(1545) In deeze wanhoop, als te denken op de wraak
Eens medeminaars.

                                      HIPPIAS
                                Kan uw wraak door deeze zaak
Voldaan zyn straf my dan, hier hoort g’hem voor u spreeken,
’k Bemin Deidamie en myn gemoed, ontsteken
Door liefde ontneemt uw hart ’t genot van wedermin.

                                NEOPTOLEMUS
(1550) Hoe ’t is dan niet genoeg, dat gy uw teegenzin
Getoond hebt in uw’ magt als Boreder my te ontzeggen,
Als ik de hand aan myn meêminnaar zoek te leggen,
Zie ik dat gy wilt zyn haar minnaar om myn wraak,
Te trotzen.

                                      HIPPIAS
                Neen ’t is tyd dat ik ’tgeheim u maak
[p. 60]
(1555) Bekend, ’k ben Hippias en kan geen Pyrrhus weezen
En wyl ik regt bemin, zoo stel ik buiten vreezen
Of hoop van iets myne eer in ’t uiten van die vlam
Nooit vier zoo zuiver, nooit zoo teed’re liefde kwam,....

                                NEOPTOLEMUS.
Hoe zeer laat Pyrrhus door zijn Zuster hem misleiden;
(1560) Dat, op haar woord alleen hy van een kroon wil scheiden.

                                      HIPPIAS.
’k Geloof de min alleen, die is myn Godspraak, en
De naam van Minnaar die ik aan haar schuldig ben,
Kan boven myn verlies myn’ ziel vernoeging geeven
Ik geef een kroon, en ik veragt ze ook daar beneven,
(1565) Nu ’k zie dat Hippias alleen hier heerschen moet,
’t Is lang genoeg dat myn geval hem onregt doet.

                                NEOPTOLEMUS.
Hy hadde dit bedrog met u ook moeten styven,
En mog’lyk had men my in twyffeling doen blyven
Wie Pyrrhus was, zoo hy uw’ naam genomen had
(1570) Die gy verliet, maar wyl hy overtuigt is, dat
Hy mint, door ’t geen Deidamie heeft beleeden
Bekent hy ’t ook, en met zyn lot en min te vrede
Als Hippias, behoud hy ook zyn naam, schoon gy
Die neemt.

                                    DEIDAMIE.
                Gy ziet waar toe haar haare deugd voor my
(1575) Verpligt; gy tragt door dwang myn hart tot min te brengt
En beiden willen zy veel liever nog gehengen
Dat gy als Minnaars hun doet sterven, als dat zy
A is Broeders heerschen, al uw wreede dwinglandy
Vermag niets op haar hart.

                                NEOPTOLEMUS.
                                          De min kan niet behaagen,
(1580) Aan dwingelanden, wyl ik my zoo moet draagen,
Is ’t tyd dan, dat myn hart, ’t geen nu na wraak moet staan
Alle andere driften ook geheel verjaag, wel aan
Ik zal my ook hier in na uw’ verkiezing draagen,
Ik dwingeland door u, ik kom u af te vraagen
(1585) Een Offerhande, spreek, op dat men dus bevind’
[p. 61]
Wie gy van Broeder en van Minnaar ’t meest’ bemint

                                      HIPPIAS.
Het antwoord, ’t geen gy hier op eist is ligt te geeven;
Een Minnaar zeekerlyk moet voor een Broeder sneeven,
En wyl u aan zyn dood zeer veel geleegen leit,
(1590) Zie hier uwe offerhand, gebie maar, ’k ben bereit,
Zy geeft myn bloed, het geen alleen moet zyn vergooten.

                                NEOPTOLEMUS.
Men houde in ’t naaste vertrek hem zoo lang opgeslooten
Tot hy daar myn bevel ontfangt,
                                tegen Deidamie.
                                                    En gy voor ’t laatst
Mevrouw, ’k belet de min die ge in uw boezem plaatst
(1595) Niet meer, wyl een van twee myn gramschap kan vernoegen
Verkies en zeg waar na gy u het liefst’ wilt voegen.

                                    DEIDAMIE.
Ik heb ’t u reets geziet, zoo my te vreezen staat
De dood een Broeders die my heel aan ’t harte gaat
’t Is Hippias, gy kunt nu schikken van zyn leeven,
(1600) Men wil de kragt des bloeds de naam van liefde geeven
Door vuil bedrog, het geen ik niet beletten kan.
Hoewel my ’t droevig lot eens minnaars daar ik van
Moet scheiden heel ontstelt
                            Wyzende op Androclides
                                          Nog lang* zal die verrader
Die u misleit, hem wel beschermen als een vader,
(1605) En hem de bystand bien die ik hem weig’ren moet,
Vrees zyne als wreeker van de een, en van ’s anders bloed
Myne armen, volg u wil, en zonder meer te vraagen,
Ik ga


VIERDE TOONEEL

NEOPTOLEMUS, ANDROCLIDES, GELON

                                NEOPTOLEMUS
            Wie zag ooit zulk een trotsheid van zyn daagen?
Het is gedaan, geen min meer in myn boezem leeft,
[p. 62]
(1610) De ondankb’re is die geheel onwaardig, en zy heeft
Te lang myn smeeken met veragting afgeslaagen,
Ik wil geen liefde tot deez’ laffe trouw meer draagen,
Die my aan haar verknogt zou hebben, zo ’k door min
Voor deezen heb gesteld myn grootste luk daar in,
(1615) Ik zogt haar hart als ik haar om haar trouw kwam smeeken
Al ik verliefder wierd ’t was om haar hart te breeken,
Maar nu ik zie dat dit een ander toe behoort
En dat de liefde die z’hem draagt myn hoop versmoort
Die ’k had om ooit van haar bemint te kunnen weezen
(1620) Hoewel zy naderhand myn geramschap kwam te vreezen
En my wou trouwen, zou myn hart ’t geen al te veel
Verstooten wierd, en steets veragting viel ten deel,
Het dan niet toestaan, nu ik weet dat haare zinnen,
Alleenig strekken om die Hippias te minnen,
(1625) ’t Is weinig datze om hem haar eige bloed verliet
Haar vuile min zoekt zelfbedrog, gelyk, gy ziet,
Hy heeft alleen haar hart en al haar tederheden:
                                tegen Androclides.
Wat was ik zonder u gelukkig? ach!

                                ANDROCLIDES.
                                                        Wat reede
Myn Heer? haar groote waan ben ik daar oorzaak van?

                                NEOPTOLEMUS
(1630) Men agt geen rampen als men zich slegts wreeken kan.
Myn medeminaars dood zou myn veragting heelen,
En ’k zie het is uw’ zoon, wanneer ik ’t zou beveelen.

                                ANDROCLIDES
Zou ’k toestaan dat ge om my dus ongelukkig waard,
’k Was onderdaan al eer die zoon my wierd gebaart,
(1635) En schoon het bloed, myn Heer, hier voor van schrik moet beeven
’k Besluit het geen my van myn’ pligt word voorgeschreven,
Dewyl uw’ ramp alleen ontstaat uit Hippias
Straf zyn vermetelheid als of ’t myn’ zoon niet was,
En dus gewrooken van die trotze weigeringen,
(1640) Herstel dan Pyrrhus, en verbrey door deeze dingen
Zoo heer’lyk uitgevoert uwe eer.

[p. 63]
                                NEOPTOLEMUS
                                                    ô Goon!

                                        GELON.
                                                                    Myn Heer,
Zoud gy dit toestaan of aanneemen immermeer?
En deeze zuiv’re trouw die gy zoo hoog ziet stygen,
Zou die by u de gunst niet van een zoon verkrygen?
(1645) Zyn deugd die steets door ’t bloed vergeefsch bestreeden werd,
En egter u getrouw......

                                NEOPTOLEMUS
                                    En dit doorsnyt my ’t hert,
Ik weet dat ik aan hem verpligt ben boven mate;
Maar een meeminnaar die ongestraft te laaten!

                  ANDROCLIDES            Wyzende Gelon.
Straf die vermetelen meeminnaar, Heer, wat hy
(1650) Daar tegen zeit, geloof hem niet zoo veel als my
Die Vader ben, en laat ons nu niet ondervraagen
Waarom hy voor myn zoon zich trouwer komt te draagen
Als voor zyn Vorst.

                  GELON        tegen Androclides.
                                Ik dagt dat ’t onluk van uw’ zoon
Dit van my eischte, maar zoo ’k my zoo trou niet toon
(1655) Voor Pyrrhus, zal de tyd doen zien wie by de Koning
Van ons het meest vermag tot vord’ring van zyn Kroning.

                  NEOPTOLEMUS        tegen Gelon.
Neen vlei u daar niet mee, zyn dood is vast gesteld,
Zyn zusters trotzen heeft het my als door gewelt
Doen toestaan, ’k heb met hem geen rykstaf meer te schiften
(1660) Wyl hy haar wreeken kan, en nu ’k myn’ minnedriften
Heb overwonnen, kan my Pyrrhus dood alleen
Gerust doen leeven en hier heerschen, ’t bloed het geen...

                                ANDROCLIDES
Ach Heer wil deeze zaak tog nader overweegen,
Uw hart tragt over een ondankb’re wraak te plegen,
(1665) En als de liefde meer op haar vermag als pligt,
Sult g’haar dan straffen met haar Broeder ’t leevens ligt
Te ontneemen, die zy, doen ’t verliezen van zyn leeven
Bestemt was zonder schaamte u over heeft gegeeven,
[p. 64]
Uw’ gramschap moet, mijn Heer, de minnaar maar alleen...

                                NEOPTOLEMUS.
(1670) De straf des Broeders zal de minnaar ook met een
Gevoelen, morgen......

                                    GELON.
                                Heer, zy zullen beî dan sneeven?

              NEOPTOLEMUS wijzende Androclides.
Neen ’k moet genadig met een droeve Vader leeven,
En Pyrrhus zal alleen maar sterven, dog uit vrees
Of weer een laffe hoop in deze ondankb’re rees,
(1675) Zoo wil ik na zyn dood, myn Dogters egt voltrekken
Met Hippias, en die tot straf haar ’s mins doen strekken,
Deez’ trouw van haar gehaat, dog billik, wreekt my van
De zoon, en zy voldoet de Vader, en ik kan
Niet zien...

                                ANDROCLIDES.
                Helaas! myn Heer, het geld dan Pyrrhus leeven
(1680) En myn zoon...

                                NEOPTOLEMUS.
                                  ’t Is vergeefsch het vonnis is gegeeven,
Wyl u uw’ deugd te veel voor my zou doen bestaan,
Zo moet ik my alleen door u niet laaten raân.
Volg my Gelon

                        ANDROCLIDES Alleen.
                          Goôn! die myn luk niet wilt gehengen,
Waar toe komt gy me door deez’ doodsche schrik te brengen.

                    Einde van het vierde Bedryf.


Continue

[p. 65]

VYFDE BEDRIJF.

EERSTE TOONEEL.

NEOPTOLEMUS, DEIDAMIE.

                                NEOPTOLEMUS.
(1685) BEken het vry Mevrouw, het klinkt u zoet in ’t oor
Dat dit oproerig volk, uw Broeder Pyrrhus voor
Myn schoon zoon kiest, wyl ’t hem door deeze oproerigheden,
Wil met Antigone terstond in de egt doen treeden
Stelt ge om een Huwelyk zoo dood’lyk voor uw’ min,
(1690) Om ver te stooten, al uw’ hoop en troost hier in,
En denkt alree dat, door gelyke meuiteryen
Wanneer zy, ’t geen ik voorgenomen heb, bestryen,
Ge uw’ minnaar wederom zult krygen; maar dat my
De Bliksem eer verplet, ja honderdmaal, eer zy
(1695) My afdoen staan van ’t geen ik nu heb voorgenomen;
Schoon myn verliefde hart te boven tragt te komen
Al uw’ veragtingen door ’t dreigen, g’hebt gedaan,
Met myn’ gebeden staag stoutmoedig af te slaan,
Dat nu de wraak alleen myn hart heeft ingenomen
(1700) Zoo zeer, dat, schoon u tot de trouw met my woud komen
Gy die in ’t minst daar door niet zou verminderd zien,
’k Zal Pyrrhus aan myn haat op off’ren, en indien
U zyn vergoote bloed zeer weinig kan ontstellen,
Zoo zult ge u mogelyk nog wel ten hoogste kwellen
(1705) Wanneer myn dogter trout met Hippias, de smart
Van hem met haar te zien vereenigt, zal uw hart......

                                    DEIDAMIE.
Ik heb ’t u gezeit, uw’ wensch daar kom ik om te smeeken,
Tragt u door ’t Huwelyk van Hippias te wreeken,
Myn Heer dit kom ik maar alleen verzoeken, en
(1710) Wat ik ook al moest doen voor deeze minnaar, ’k ben
[p. 66]
Geheel voldaan zoo hy uw’ schoon zoon maar mag weezen,
Maar ga niet al te ver, de oproer’ge zyn te vreezen,
Zy eysschen Pyrrhus, en deez’ Pyrrhus is ’t alleen
Die my doet vreezen voor dit huw’lyk, noem nu ’t geen
(1715) Ik heb gezeit, bedrog, misleiding, listigheeden,
Ik zeg niets meer, ik ben alleen hier meê te vreeden;
Als Hippias maar heerst daar leit my weinig aan,
Of hy voor Minnaar of voor Broeder door moet gaan,
’t Is my genoeg als g’ hem de kroon op ’t hooft wilt stellen.

                                NEOPTOLEMUS
(1720) Dit veinzen kan my na geen and’re kant doen hellen.
Dewyl uw’ liefde ziet de meuiters vol van moed,
Vreest gy het dreigen van deez’ trouw niet, en dit doet
U veinzen toe te staan het geen gy zoud beletten
Zoo ik bestaan dorst dit nu verder voort te zetten;
(1725) Maar wyl dit onweer is alleen om Pyrrhus, moet
Men haar liet hooft doen zien van die haar woeden doet
En dit ontrouwe volk aldus een koning geeven
Die ’t door geweld begeert, hy dan gebragt om ’t leeven,
Zal al dit vuur, nu zoo te vreezen, haast vergaan,
(1730) Dewyl ’t niet hebben zal daar ’t zich na toe zal slaan,
En dan zal ’t blyken of uw’ traanen zyn te droogen
Door deze trouw, in al die ramp.

                                    DEIDAMIE
                                                    ’t Zou voor myne oogen
Heel dood’lyk zyn zoo hem de dood wierd aangedaan,
Maar Heer, Androclides zal ’t kunnen tegenstaan,
(1735) En ’k weet dat deeze hulp hem nimmer zal begeeven,
Waarom ik ook niets vrees......



[p. 67]

TWEEDE TOONEEL

NEOPTOLEMUS, DEIDAMIE, KAMILLA

                                KAMILLA
                                            Ach Heer! men wil uw leeven,
Een deel dier guiten, gansch verblind door razerny,
Tragt door te breeken hier tot u, en voegt nog by
Haar woeden dit geschreeuw, Men doe de koning sneven
(1740) Wy willen Pyrrhus, lang moet Koning Pyrrhus leeven,
Uw’ wagt dus onvoorzien besprongen is ontsteld,
Uw’ dogter, onbevreest in al dit groot geweld,
Tragt als een Amazoon, haar nieuwe moed te geeven,
En doet haar’ yver door haar byzyn weer herleven.
(1745) Maar wat staat u en haar te wagten tegen al,
Die vianden zoo onverwagt en in getal
Zoo groot?

                                    DEIDAMIE.
                Androclides is ’t hooft van deeze bende
Dan zeeker.

                                KAMILLA.
                ’k Zag haar wel, maar niemand die ik kende
Dewyl myn zinnen heel ontsteld zyn door het woen.
(1750) En latende Mevrouw......

                                NEOPTOLEMUS.
                                                  Wel aan men moet zich spoen
Om haar te helpen, en laat ons vol eer dan sterven,
Zoo ik ten laatsten moet myn kroon en leeven derven,
’k Had moeten zien dat my deez’ ramp te wagten stond
Zoo ’k Pyrrhus weder riep.

                                    DEIDAMIE
                                          Aan zulk een snood verbond
(1755) Heeft Pyrrhus gansch geen deel Myn Heer, en zoo de goden...
Maar Hemel de Princes, zy komt na ons gevlooden.



[p. 68]

DERDE TOONEEL.

NEOPTOLEMUS, ANTIGONE. DEIDAMIE,
KAMILLA

                                NEOPTOLEMUS.
WEl is ’t met ons gedaan moet my een moorder dan
Het leven neemen.

                                    ANTIGONE.
                            Heer de Hemel heeft u van
Androclides, die snoo verrader komen wreeken.

                                NEOPTOLEMUS.
(1760) Androclides?

                                    ANTIGONE.
                                Ik kan nauw van verwond’ring spreeken,
Maar hy word hier gebragt heel doodelyk gewond,
Gy kunt zyn misdaad dan vernemen uit zyn’ mond.

                                NEOPTOLEMUS.
Wat dulheid dreef hem om my ’t leeven te berooven:
Maar door wat hulp......

                                    ANTIGONE.
                                    Myn Heer, gy zult het nauw gelooven,
(1765) Den Hemel heeft de zoon gebruikt tot ’s Vaders straf,
Zoo ’t Hippias ook is.

                                    DEIDAMIE.
                                  Wie hem het leeven gaf
Zal door ’t gevolg genoeg ons worden aangewezen,
Door dit begin myn Heer zoo oordeel maar van deezen
Verrader

                                    ANTIGONE.
            ’k Was nog naauw in myn ver trek, Myn Heer
(1770) Het geene zy alree bestormde met de leer,
Of ’k hoor een groot geschreeuw tot Pyrrhus voordeel maaken
Hoe dat zy voor hem zyn, ik hoor de Wapens kraaken;
En daar op zie ik hoe uw’ wagt geheel ontsteld
[p. 69]
Komt wyken op my aan, ’k doe haar, om dit geweld
(1775) Te steuiten, haare pligt, die zy nu reets vergaten,
Herdenken, maar te zwak en daar by boven maate
Door ’t overval ontroert, zo weeken zy alree
Voor ’t ongeval, ’t geen haar de dood schier smaaken dee,
Als Hippias op dit gerugt hier by gekomen
(1780) De zeege door zyn hulp de viand heeft ontnomen.
Hy geeft door slag op slag steets teekens van zyn moet,
Zoo, dat hy op zyn beurt haar mede wyken doet.
’t Scheen dat de eerbiedigheid haar handen hield geslooten
Wanneer zy door hem zien zoo veeler bloed vergooten.
(1785) Androclides door dit geval ontsteld, Hoe gy
Lafhartige, spaart gy myn snoode zoon, zeyt hy
’t Is die, die ge eerst tot rust van Pyrrhus moet doen sneeven,
Neem hier een voorbeeld van, beroof hem van het leeven,
Met wil hy nad’ren, maar hy ziet zich al te ras
(1790) Door tegenstand gestut, de moed van Hippias
Word door een bende van Gelons getrouwste vrinden,
Gestyft, die zich daar ook voor aan als ’t hoofd laat vinden,
En de eerste ook is die met een heel vergramd gemoed
De oproerige de kragt zyn’s arms gevoelen doet,
(1795) Door deeze hulp vervult de wanhoop haar gedagten,
Zy weeren zich heel flauw, die schrik benemt haar’ kragten,
Zy vallen weereloos voor Hippias ter neer
Zyn minste slag kost een het leeven, maar hoe zeer
Hem ook die gramschap heeft bezeten, dat men spaare
(1800) Androclides, wil doch Androclides bewaaren
Roept hy, maar ’t is vergeefsch, den oproer is zo groot
Dat hy ten laatsten hem ziet vallen als voor dood,
Zyn val doed al zyn volk terstond de moet verlliezen,
Een doodsche schrif doet haar met een de vlugt verkiezen,
(1805) En Hippias, wy ly Gelon haar volgen ziet,
Gaat na Androclides die hy zyn bystant biet
Uit vrees dat eer g’ hem sprak hem ’t leeven voort ontnomen
Mogt worden stempt zyn bloed, en tragt, .. maar ’k zie hem komen.

                    DEIDAMIE tegen Antigone.
Mevrouw hoop alles nu, den Hemel geeft ons blyk
(1810) Van gunst.



[p. 70]

VIERDE TOONEEEL.

NEOPTOLEMUS, PYRRHUS, DEIDAMIE, ANTIGONE,
KAMILLA, Gevolgh.

                                NEOPTOLEMUS
                            Gelukkige beschermer van dit ryk
Epyren en haar troon, kom, dat ik de heede leeve
Daar moet ik uwe deugd alleen den lof van geeven,
’k Was reets verwonnen zoo ’t uw’ hulp niet had gedaan.

                                    PYRRHUS
’k Volbragt myn pligt toen ik ’t verraad heb wederstaan,
(1815) Maar wyl den Hemel dus dien op roer komt te stillen
Zou my uw’ goedheid, Heer, wel iets vergunnen willen.

                                NEOPTOLEMUS
Wyl gy my voor de dood bevryt hebt kunt gy ’t al.

                                    PYRRHUS
Een ongelukkig Prins treft my, terwyl ’t geval
My streelt, is Hippias geboeit.

                                NEOPTOLEMUS
                                              Wat vremder zeggen?
(1820) Zyt gy niet Hippias? Hoe is dit uit te leggen.

                                    PYRRHUS
Neen Heer ’k ben van de Goon met een veel beter lot
Begunstigt, en ik heb Deidamie tot
Myn’ zuster.

                                NEOPTOLEMUS.
                    Hoe? Komt gy uw zelf te werderleggen?
Gy die haar nog terstond beminde na uw zeggen
(1825) Als minnaar.

                                    PYRRHUS
                                Laat de naam van minnaar u niet meer
Verwonderen, ik nam die maar door dwang van de eer,
En als ik Hippias zie om myn’ naam verweezen,
Zou ’t schande zyn dat ik myn noemen liet met deeze,
’t Is onder deeze naam myn Heer, dat ik vol waan,
[p. 71]
(1830) Als minnaar uwe grim heb op myn hals gelaân;
Wat ongelykheid ook myn’ min hier in moge vinden
Het was uw’ dogter, Heer alleen, die ik beminde,
En zoo u Pyrrhus dood nu wettig schynt, wel aan,
Gebie maar ’k ben bereit, voor ’t geen ik heb misdaan
(1835) Myn bloed te storten.

                                NEOPTOLEMUS
                                              Goôn, laat deez’ dog Pyrrhus wezen!

                                    DEIDAMIE.
Indien in uw gemoed nog twyffel is gereezen,
Hier over, zie dan maar Androclides eens aan,
Wat hy, gelyk verblind door dolheid, heeft gedaan.
                                Pyrrhus Wyzende
En als men deeze Prins myn’ min kwam aan te vryven,
(1840) Zie eens, Myn Heer wie hem die misdaad toe dorst schryven,
Een snoo verrader die als vader van zyn zoon
Moest zwygen dit geheim, een moordenaar om loon,
Een trowuelooze die niet schrikt voor Pyrrhus leeven
Zyn eige Konings bloed en deeze zoon te geeven,
(1845) Geloof alleen maar ’t geen die gruweldaad ontdekt
Of tot zyn zoon die moet of tot myn Broeder strekt,
Die yver tot op ’t laatst’ stantvastig toe gehouwen......

                                NEOPTOLEMUS.
Men brengt hem hier hy zal ons al ’t geheim ontvouwen.


VYFDE TOONEEL.

NEOPTOLEMUS, PYRRHUS, DEIDAMIE, AN-
TIGONE, ANDROCLIDES Gekwest, KA-
MILLE, Gevolg.

                                NEOPTOLEMUS.
VErraâr, den Heemel steuit uw God’loos opzet dan?

                        ANDROCLIDES stervende.
(1850) Ik heb nog niets gedaan ’t geem my berouwen kan,
Als onderdaan van Vorst Eacides gebooren,
Heb ik ’t belang zyn’s bloeds voor ’t myne al tyd verkooren.
[p. 72]
Dus dagt ik dat de kroon door uwe dogters trouw,
Aan zyne stam weerom geheel vervallen zou,
(1855) Toen ik, wanneer de vrees u voor zyn’ zoon deed’ beeven
Uw hart kwam door ’t verdrag weer volle rust te geeven,
Wat zeg ik deeze vrees die gy met schyn van min
Bedekte, deed ’t verdrag u reekenen, ’t geen ge in
Uw hart al brak, deez’ min waar mee ge uw’ gruweldaaden
(1860) Verbloemde, toond’ dat zich tierannen zelf verraaden,
En dat hun’ dwing’landy nooit lang verborge blyft,
Op dat gy reeden tot zyn dood zou vinden, schryft
G’ hem de oorzaak toe, waardoor zyn zuster u versmade,
En schoon u het verdrag de wraaklust al onraade
(1865) Zoo stemde gy nogtans zyn’ dood, dit vonnis, ’t geen
Uw naam bevlekt heeft, en de myne ook met een,
Had my tot wraak dier schand uwe ondergang doen zweeren,
Maar ’t noodlot heeft zoo ’t schynt myn arm hier willen keeren
Dog zoo de daad ontbreekt, de wil blykt nog, en schoon
(1870) Dit hart zyn kragt verliest, ’t geen u tot zoen wou doôn
Behoed uw naam nogtans de schandelyke vlekken
Van deeze daad.

                                NEOPTOLEMUS.
                            Men zou ’t in twyffel kunnen trekken
Of ’t deugd of misdaad was, dat ik hem wilde doôn,
Maar wie is Pyrrhus die ik vreezen moet, uw zoon
(1875) Heeft zich met deeze naam tot nog toe laten noemen.

                                ANDROCLIDES.
Gy wilt door twyffel dus uw dwing’landy verbloemen
Maar die by Glaucias geweest is, is uw Vorst
De waare Pyrrhus.
                                Pyrrhus Wyzende.
                            Deez’, die dus zyn eer bemorst,
Myn zoon.

                                    DEIDAMIE.
                    ô Hemel! Kan in ’t einde van uw leeven
(1880) Dit Goddeloos verraad u dan nog hoope geven.

                                ANDROCLIDES.
’t Schaamt my mevrouw dat dus uwe oneer blyken moet,
En dat de deugd u niet het voorbeeld volgen doet
[p. 73]
Van myne trouw, ’k droeg my voor Pyrrhus als behoeder,
’k Vergat eens ’s vaders pligt, en gy verlaat uw Broeder
(1885) Als hy zyn leeven voor uw minnaar geeven moet,
Deez’ laffe min vermag veel meer op u, als ’t bloed
Ooit voor myn zoon op my.

                                NEOPTOLEMUS.
                                            Roem van geen trouwigheeden,
Die als verrader sterft, was ’t in zyn leven meede,
Ik twyffel wie van twee nu Pyrrhus is, en als
(1890) Ik haar.......

                                ANDROCLIDES.
                          ’k Volbragt myn pligt, doe ook zoo, agt het vals
’t Geen ik gezeit heb, of gy verder tragt te weeten
Wie Pyrrhus is, en of myn zoon dus word geheeten,
Daar leit my weinig aan, herstel nu op den troon
Die geene die gy kunt van beide, of doed hem doôn,
(1895) ’t Is waarheid ’t geen ik zeg gy kunt uw zelf misleiden,
Geloof een Zuster meer die van haar Broeder scheide
Als ’t laatste snikken van een Vader vol van druk,
Geloof......

                                    DEIDAMIE.
                  Zyt gy dan nog niet moe myn ongeluk
Te stijven, en kunt gy......

                                ANDROCLIDES.
                                      De dood komt al my nader,
(1900) ’k Heb ’t al geopenbaart.

                                    DEIDAMIE.
                                                  Hoe sterft gy dan verrader
En toont gy geen berouw, als of ’t een eerstuk was.....

                ANDROCLIDES op Pyrrhus wijzende.
Zie daar mijn zoon.

                                NEOPTOLEMUS.
                              Wel aan ’k geloof u, Hippias
Is zoo gy zegt uw zoon, ’k zal ’t ook uw zoon vergeeven,
Maar Pyrrhus zal alleen, die Pyrrhus voor wiens leeven
(1905) Gy u zoo yv’rig toont, uw misdaad boeten. Dat
Men hem hierbrenge, hy zal sterven,

[p. 74]
                                ANDROCLIDES.
                                                          Ga vry, ’k had
Zyn leeven al bezorgd, eer ’k iets heb ondernomen,
Ik brak zyn kerker, en misschien zal hy haast komen
Daar gy, als van uw Vorst, zult vreezen voor zyn magt,
(1910) Terwyl hy by zyn volk voor u niet vreest, ik dagt
Myn trouw te toonen door uw dood, en ’t zo te stieren
Dat hy alleenig zou bezitten gansch Epieren,
Maar niet het ryk met u verdeelen zou, en hem
Dan wedergeeven........

                                NEOPTOLEMUS.
                                    Ach! De dood belet zyn stem,
(1915) En komt dit groot geheim van Pyrrhus staat bedekken,
En doet myn volk als nog een zaak in twyffel trekken
Die ’k nu niet dan te waar bevinde, maar wat baat
Het my indien hy door zyn goddeloos verraat
En zwygen Hippias met zyn geboort’ doet praalen,
(1920) ’k Zie dat hy me in zyn zoon en Pyrrhus wil doen dwaalen,
Maar wie zal ’t g’looven, wyl zyn dood ’t bewys hier van
Verduistert, en die zoon gestyft door ’t meuitgespan,
Zal die een ander op den Troon wel laten treeden,
Daar hy de naam draagt die ze alleenig moet bekleeden,
(1925) Wat is er ’t geen hy nu met regt niet hoopen mag
Vergeefsch komt nu ’t geheim van Pyrrhus aan den dag,
Wyl Hippias aldus ons hoopen doet vervliegen;
Hy door een volk gesterkt het geen zich laat bedriegen,
Kan heerschen zoo hy ’t maar alleenig wil bestaan.

                                    DEIDAMIE.
(1930) Wat ook het hollend grauw in de oproer heeft gedaan
Zal mog’lyk ’t sterven van Androclides haar stillen.
En schoon haar woede nog iets zou beginnen willen,
Zoo ken ik Hippias te wel, ik weet hoe weer,
Zyn deugd gaat, en hy zal niet alles doen myn Heer
(1935) ’t Geen hy zou kunnen.

                                NEOPTOLEMUS
                                                Ach! wil van deez’deugd niets wagten,
Wanneer een rijkstaf eens komt vleyen onz’ gedagten,
Kan daar wel and’re deugd inkomen? Neen hoe zeer
Ik my ook tegens deez’ zoo laffe waan stel......



[p. 75]

ZESDE TOONEEL

NEOPTOLEMUS, PYRRHUS, DEIDAMIE, AN-
TIGONE, HIPPIAS, KAMILLA, GELON.

                                        GELON.
                                                                          Heer,
’t Geluk komt eindelyk aan u haar gunst te toonen,
(1940) Soo ’t volk bereit was om u op het hoogst’ te hoonen,
                                toonende HIPPIAS.
Sie hier de geene, die haar woeden stillen kan,
Sie uw’ gevange weer, u toegezonden van
Den Hemel.

                                NEOPTOLEMUS
                    ’k Sta verstelt, door al deez groote wond’ren,
Wat Godheid kwam hem van de meuiters af te zond’ren?

                                      HIPPIAS
(1945) De liefde tot de vree, indien my ’t volk uw’ kroon,
Door oproer op het hooft wil zetten, en uw troon
Doet wagg’len, ’t ryk ontroert, en u wil onderdrukken,
Indien uw leeven loopt gevaar, ’t zyn gruwelstukken
Waar van ik teenemaal onschuldig ben, myn Heer,
(1950) Myn wederkomst doet u genoegzaam zien, hoe zeer
My dit ter harte ging, men kwam myn kerker breeken
En ik kom wederom u als gevange smeeken,
Of zoo myn arm uw’ grim kan stillen, dit geweld
Weer stutten, of met u dan sneuv’len in het veld

                                NEOPTOLEMUS.
(1955) Wat deugd is immermeer tot zulk een top gereezen!
                                tegen DEIDAMIE.
Ik zie ’t Mevrouw gy kond’ daar van verzeekert weezen.
                                tegen HIPPIAS.
Maar in de onzeekerheid die uw geval ons geeft
Wie ben ik schuldig voor die ed’le weldaad, heeft
Dit Pyrrhus uitgevoert?

[p. 76]
                                      HIPPIAS.
                                    Neen Heer maar wil gedoogen
(1960) Dat ik myn pligt volbreng,
                                Pyrrhus Wyzende.
                                                Daar ziet g’hem voor uwe oogen
En zoo een misverstand u een geruimen tyd......

                                NEOPTOLEMUS.
Maar evenwel het volk wil dat gy Pyrrhus zyt,
Wat blyken hebt gy nu deez’ dwaling te weerstreeven?

                                      HIPPIAS
Dit hart ’t geen voor Deidamie alleen kan leeven.
(1965) Die teedre neigingen, die driften, en veel meer
Die min te hevig tot een zuster, zie myn Heer,
Myne eernaam, zy zal u het ov’rige openbaaren.

                                NEOPTOLEMUS.
Zult gy u met ’t gevaar van bloedschand dan beswaaren,
En wyl ge als broeder an als zuster zyt bekend
(1970) Verschrikt gy dan niet voor deez’ trouw en deeze ellend.

                                    DEIDAMIE
Het woord der koningin zal hem hier van bevryden.
Maar Heer dit is het niet,’t geen my zoo veel doet lyden,
Herstel myn Broeder maar, en als ik op den troon
Hem zie beveel ik my en Hippias de Goôn,
(1975) Gy hebt hem door belofte uw’ dogter willen gunnen
En door ’t voltrekken van deez’ trou....

                                NEOPTOLEMUS
                                                        Hoe zoude ik kunnen?
Men zou steets denken dat door schand’lyk misverstand
Ik Hippias verhief, tot Pyrrhus schade en schand,
Wyl ons Androclides de blyken heeft benomen,
(1980) Waar meê men toonen kon, dat hy is voortgekomen
Van Vorst Eacides, denkt gy dan nog Mevrouw
Dat dit misleide volk uw enkel zeggen zou
Gelooven, en goeds moeds dit huw’lyk zien volbrengen.
Ook zou dit Glaucias in ’t minste niet gehengen,
(1985) Maar deez’ verandering eer aan zien voor bedrog,
En van een Prins die hy bemint heeft, zou hy nog
Gelooven dat hy was, die, die hy plagt te weezen,
[p. 77]
Dus zie ik wederom den oor’log opgereezen,
’k Zal dwing’land schynen als ik ’t langer niet wil zyn,
(1990) De meuiters zullen ook bedroogen door den schyn
My als geweldenaar van deeze kroon aanschouwen,
Nu ik die overgeeve en langer niet wil houwen,

                                        GELON.
Zoo u de onzeekerheid wie Pyrrhus is, zoo zeer
Ontsteld, ik weet het van de koningin myn heer
(1995) Dat dit geschiede.

                                    DEIDAMIE.
                                    Hoe, Gelon? heeft dan myn Moeder..:

                                        GELON.
z’ Heeft my geopenbaart, hoe Hippias uw Broeder
En ook alleenig was, die na de kroon kon staan.
                                NEOPTOLEMUS.
De koningin heeft u die opening gedaan
Gelyk gy zegt, maar om wat reede toch.

                                        GELON.
                                                                Uit vreeze
(2000) Of ooit Androclides háar ongetrouw mogt wezen.
Wyl ’t hong aan hem alleen, heeft zy tot zeekerheid
My ook bekend geraakt, geen ik u heb gezeid
En wyl ze een oude wrok zag tusschen ons gereezen
Dagt zy dat dus ’t geheim haars zoon’s zou’t zeekerst’ weezen,
(2005) Op haar bevel, myn Heer, heb ik u steets geraân
Uw dogters huwelyk met Pyrrhus toe te staan,
Men sloot de vreede, u wierd ook Pyrrhus weergegeven
En ondertusschen is ’t geheim bedekt gebleeven,
’k zag u nog onbereit, hoewel gy ’t had belooft
(2010) Dit ryk te deelen ’t geen u eerde als opperhooft,
Na dat ik honderdmaal doorgrond hadde uw’ gedagten
Vreesde ik de rampen die me uw’ liefde deed’ verwagten,
En wyl ik tot de trouw het nog te zwygen dagt
Liet ik Androclides zoo lang zyn volle magt,
(2015) Tot dat ik door’t gevaar ’t geen Pyrrhus naam kwam dreigen
Tot zyn beschoudenis gedwongen wierd te zwygen,
En toen Androclides door deeze naam zyn zoon
Zag in gevaar heeft hy beslooten u te doôn,
[p. 78]
De waare Pyrrhus zyne ontleende naam te laaten......

                                NEOPTOLEMUS.
(2020) Indien gy niets bewyst, wat kan dit zeggen baaten,
Deidami’ heeft ons nog al zoo veel gezeit,
En ’t kan veel minder ook als ’t uw’ zyn wederleit,
Maar zoo myn haaters al dit zeggen eens veragten,
Wat hebben wy hier van, dewyl ’t niet blykt, te wagten?

                                        GELON.
(2025) Myn Heer, zal u een brief, my van de Koningin
Als aan Androclides betrouwd, voldoen hier in?
Dit’s buiten dat hy ’t wist, by my van haar gebleeven.

                                    ANTIGONE.
ô Hemel wil ons tog een gunstige uitkomst geeven.

                                NEOPTOLEMUS leest
    Getrouwe schermheers, van den waaren stam te Epieren,*
(2030) Indien men immer ’t ryk aan Pyrrhus weder geeft,
’t Is* hy die met de naam van Hippias hier leeft;
    En hem, wien Glaucias op zynen naam doet vieren,
Gaf eer den Hemel aan Androclides ten zoon,
    Dus wil ik om zyn’ deugd te loonen na myn leeven,
(2035) Indien de myne eens weêr beklimt der vad’ren troon,
                Aan Hippias, tot Bruid Deidamie geeven.
                                                                                Phtia.
                                tegen PYRRHUS.
Prins ’t is aan u alleen dat gansch Epieren......

                                    PYRRHUS.
                                                                        Ach!
Myn Heer gun dat het u als Koning houden mag.
                            Wyzende op ANTIGONE.
Dit loon, het geen gy my door goeheid op komt draagen,
(2040) Kan my veel meerder als het grootste ryk behaagen,
En zoo ’k voor Hippias door vrindschap van u iet......

                                NEOPTOLEMUS.
De Koningin gebood ’t, en ik belet het niet,
Syn daân doen my nu de onregtvaardigheid bemerken,
Van ’t geen de minnenyt in my kwam uit te werken,
(2045) De erkentenis verdooft nu teenemaal een vlam,
Die ik tot nog toe nooit met reen te bovenkwam.
Soo ’k zyn meeminnaar was, ’k wil ’t nu niet langer weezen

[p. 79]
                                      HIPPIAS.
Hoe zeer verpligt gy me aan uw’ goedheid Heer ach! deeze
Genade is aan myn’ min zoo aangenaam en zoet
(2050) Dat zy me, ’t geen ik nu als Broeder mis, voldoet.
                                tegen DEIDAMIE.
Kan ’t zyn Mevrouw......

                                NEOPTOLEMUS.
                                Wyl zich de Goden gunstig toonen
Soo moeten wy Gelon zyn trouwheid ook beloonen,
Hy is ’t alleenig die wy ’t schuldig zyn.

                                    GELON.
                                                                Ach Heer,
Wat konde ik......

                                NEOPTOLEMUS.
                            ’t Is genoeg dat ik het weet hoe zeer
(2055) Ik u verschuldigt ben voor uw’ getrouwe daaden,
Wyl wy verlost zyn van een die ons wou verraaden,
Soo laat ons nu terstond de meuiters toonen wie
Hun waare Vorst is, en den Hemel danken, die
Regtvaardig is en als hy zich komt te openbaaren,
(2060) Altyd tot gunste van de Vorsten doet verklaaren.

                    Einde van het vyfde en laatste Bedryf.

[p. 80: blanco]

Continue

Tekstkritiek:

p. VII: eensamen er staat: een samen
p. 15: ANDROCLIDES. er staat: ANDROCLIDE.
vs. 85 niet er staat: met
vs. 265 blijk er staat: biijk
vs. 276 Ten er staat: ten
vs. 333 U en er staat: u En
vs. 420 Verstaan? in de editie-1698 ten onrechte bij het vorige vers genomen; bovendien is hier een persoonsaanduiding in de tekst geslopen.
vs. 738 Voor er staat: voor
vs. 738 versmaat er staat: versmaat.
vs. 837 droevig er staat: droedig

Ceneton
Voorkeurenpagina Opleiding Nederlands