JOOST VAN DEN VONDEL
VREDEWENSCH AEN CONSTANTYN HUYGENS
O Ridder, die den noit verwonnen held
Gestadigh volght, in ’t bloedigh oorlogsveld,
En saeght hem korts, in ’t oude worstelperck
Versengen myn geboortstroom voor Rynberck
(5) Wat portghe my dat ik den leeuw ophits
Die al te heet op ’t sorghelycke spits
Zich selven waeght in veldslag en voor vest,
En sleept den roof in zijn doorluchtig nest?
Hy spiegel sich veel eer aen Cazimir,
(10) Die onlangs werd getroffen van dit vier.
Hy spiegel sich aen d’eer van Swedenryck
Wiens weduw treurt op het gebalssemt lyck.
Het oorlooghslot verschoont nu den soldaet,
En lacht, wanneer het opperhoofden slaet.
(15) De koegel snort d’onedelsten voorby,
Die blindling treft de grooten op een ry.
’t Is veiligst dat ghy den Nassauer stuit,
Op synen tocht: dies stel uw gulde luit,
En streel de held, dat het gemoed bedaer,
(20) En vre verkies voor oorloogh en gevaer.
De Vreê, een schat by velen onbekent,
Die overtreft triomfen zonder end.
D’olyf behaegt my boven den laurier.
Wat is de krygh een woest verslindend dier!
(25) Dat weet het volck ’t welck op de grensen sucht,
En eeuwig kermt in een benaude lucht.
Wat heeft het schier een eeuwe niet besuurd.
Elck vecht om vre, maer Neerlands oorloogh duurt.
Het uitheemsch schuim d’inlandsche vruchten maeit.
(30) De zee en ’t veld met lyken sijn besaeid.
De nagebuur die schent ons jaerlyx aen
Uit eigen baet, en juicht soo wy vergaen.
Vervloeckte krygh, is ’t nootlot, dat dit land
Tot ’s andren rust heel Spanje hou aen band,
(35) Soo moeten wy het dragen met geduld,
En achten ons rampsaligh buiten schuld.
Juste
(In het handschrift luidt de titel ‘Vredewench’ — misschien bedoelt Vondel ‘Vredewenck’?)
