Anthonius Franciscus Wouthers: De devotie van Eusebius tot het H. Kruys, verthoont op de Brusselsche thoonneelburgh. Brussel, 1665.
Naar La devoción de la cruz (1640) van Pedro Calderón de la Barca.
Uitgegeven door drs. G.C. van Uitert
Red. dr. A.J.E. Harmsen, Universiteit Leiden. Ceneton100390 — Ursicula
In deze uitgave zijn evidente zetfouten gecorrigeerd en gemarkeerd met een asterisk.
Rummen ende Cat’lyn, syn vrouw, van bin- nen, voerende een Peert het welcke in een karre gespannen is.
Rum. HUt: jo: treckt herwaerts aen, Catl. Ick sou wel sitten crijten,
Het is hier al verbrilt. Rum. En houdt niet op van smijten, Catl. S’en kan noch hot, noch hier, sy sinckt te diep in’t slijck. Uyt komende.
Hier staen ick als een hinn’ op eenen pier en kijck,
(5) De merry’ light versant by naer tot aen haer ooren. Rum. ’k Sou beter in dat gat, Cat’lyn, oock gaen versmooren,
Soo waer den stal geruymt; daer licht nu al het goet,
Gy botte labbekack, gaet nu voort-aen te voet,
[p. 2]
Ick sal u op mijn ziel de kar’ en ploech doen trecken. Catl. (10) Maer Rummen al de liên die souden met ons gecken.
’t Is immers maer u schult. Rum. Heb ick de kar’ gevuert?
Bot-backes als gy zijt; hadd’ ick u maer gehuert
In plaets van trouwen, Lijn, wy waren haest gescheyden. Catl. Wel warom hebdy my soo lange laten rijden.
(15) Ken ick den wech of’t spoor? sa heft gy met den steert.
Jo! beestken jo! Rum. Ons doen en is niet met allen weerdt.
’t Waer beter op dit pas den vondt te werck te stellen
Die ’k lest-mael heb gehoort van seker koets vertellen.
Dees’ koets was heel onstelt, en jammerlijck ontreckt.
(20) De Peerden sonder buyck die schenen als verreckt,
En soo gelijck van leen, van hayr, en oock van jaren,
Dat iegelijck vast riep dat vondelinghen waren,
Hier med’ quam naer het hof een kalen Ioncker aen,
En onder d’ander volck, dat noch was op de baen,
(25) Soo scheen ’t een schaemel koets, maer ’t eerlijck van herten,
Om bedelen te gaen, den Ioncker riep, rijdt Merten,
Soo hiet den Karotsier, en Merten reed’ oock aen,
Maer in de eerste goot daer bleef hy stille staen,
De Peerden geensins niet, s’en conden nimmer trecken,
(30) D’een riep, en d’ander sloegh, het volck begonst te gecken,
Het is een pattecon die af-gereden is,
Neen sprack een loosen filt ick houd’ het voor gewis
Dat desen pattacon te seer sterck overlayen
Met al de maeghdoms is, die ’k wel heb sien bestayen
(35) In sulcken kamerkens, een ieder seyd’ het sijn,*
De Peerden bleven staen en seyden sonder spreken
Komt meester doet het self, wel wat sal hun gebreken?
Hoort eenen van het volck brocht datelijck een vat
Met haver op gehoopt, en soo de perden dat
(40) Voor oogen was gestelt soo vlogen sy daer henen,
En trocken uyt de goot den Meester oock met eenen,
Wy moghen ’t selfde doen. Catl. Swyght Rummen, sulcken cluyt
[p. 3]
En sal ons merryken, voorwaer, niet helpen uyt,
[...]
